บทที่ 2

ในช่วงบ่ายที่หมดเวลาเรียนเรียบร้อยแล้ว เซย่าที่เอาแต่ถอนหายใจหนักหน่วงอย่างไม่รู้สาเหตุก็ทำให้วันเสาร์มองด้วยความมึนงง

"เป็นอะไร ถอนหายใจสามร้อยรอบแล้ว" วันเสาร์เก็บอุปกรณ์เครื่องเขียนลงในกระเป๋าผ้าใบใหญ่ที่ชอบสะพายเป็นประจำ แต่เซย่าก็ยังเอาแต่ถอนหายใจไม่หยุด

"อาทิตย์หน้ามีถ่ายแบบอีกแล้ว" คนสวยฟุบหน้าลงกับโต๊ะบ่นพึมพำออกมาด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย

"มีงานก็ดีแล้วนี่ เห็นปกติออกจะชอบไม่ใช่เหรอ"

"รอบนี้ไปต่างประเทศน่ะสิ ไม่อยากไปเลย" เงยหน้าขึ้นมาแล้วสบัดหน้าเบาๆ ปากที่แม้จะเบะบึ้งอย่างไม่ชอบใจก็ยังคงสวยและน่ารักที่สุดในสายตาวันเสาร์และหลายๆคน

"ไม่เอาไม่งอแง รอบนี้ไปไหนเหรอ" วันเสาร์ยกมือหยิกแก้มเซย่าเบาๆไม่อยากให้ทำหน้าบึ้ง

"ไปอังกฤษ เห้อ..." ตอบแล้วถอนใจออกมาแรงๆก่อนฟุบหน้าลงไปอีก

ไปทำงานก็ดีอยู่หรอก แต่ไปตั้งไกล แล้วรายชื่อคนที่ไปด้วยกันน่ะ ทำให้ไม่อยากไปเลยซักนิด

"เอาไว้จะเก็บเลคเชอร์ให้นะ ไม่ต้องห่วง" มือบางวางลงที่ไหล่ของเพื่อนที่กำลังพ่นลมหายใจหนักหน่วงอย่างไม่จบสิ้น ถึงจะรู้สึกเห็นใจที่ต้องเดินทางไปทำงานต่างบ้านต่างเมืองแต่เซย่าก็ชื่นชอบงานถ่ายแบบมากแถมยังเอาเงินจากตรงนั้นมาใช้จ่ายเพื่อจะได้ไม่ต้องขอเงินจากที่บ้าน วันเสาร์เลยสนับสนุนและคอยช่วยเหลือเรื่องเรียนมาตลอด

"เห้อ! ช่างมันเถอะนะ เรากลับบ้านกันเถอะ ต้องไปรับแฝดหรือเปล่า" เซย่าเงยหน้าขึ้นมาทำหน้าปลงๆ แล้วหยิบของใส่กระเป๋าใบหรูของตัวเอง

"แฝดมีกิจกรรมน่ะเลยเอารถมาเอง แต่ต้องไปรับจิ๋ว" เซย่าพยักหน้าเบาๆ คล้องแขนตัวเองเข้ากับแขนของวันเสาร์ออกแรงดึงให้เพื่อนเดินตามออกมาจากห้องเรียน

สองสาวแยกกันที่ลานจอดรถ เซย่าต้องรีบกลับไปซื้อของให้แม่ที่ห้างใกล้บ้าน ส่วนวันเสาร์ก็เตรียมตัวไปรับน้องสาวที่โรงเรียนมัธยมซึ่งอยู่ข้างๆมหาลัย

"เอ๊ะ!" วันเสาร์ที่พยายามสตาร์ทเครื่องรถยนต์แต่ต้องแปลกใจเมื่อกดปุ่มสตาร์ทเท่าไหร่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะติด จนต้องขมวดคิ้วมุ่น พยายามมองสำรวจว่าเกิดอะไรขึ้น หน้าปัดบอกน้ำมันเต็มถัง ไม่มีสัญลักษณ์แปลกๆที่บ่งบอกว่าทำไมรถถึงสตาร์ทไม่ติดเลย วันเสาร์จึงตัดสินใจลงจากรถและเปิดฝากระโปรงขึ้นดู แต่เอาจริงๆ ก็ไม่รู้หรอกว่าเกิดจากอะไร

"โทรตามช่างดีกว่า" คนสวยบ่นพึมพำกับตัวเอง เดินไปหยิบโทรศัพท์ในรถ แต่พอกลับออกมาอีกครั้งก็เห็นใครบางคนกำลังดูเครื่องยนต์ให้อยู่

วันเสาร์กระพริบตาปริบๆ มองพี่ชายข้างบ้านของเพื่อนสนิทก้มๆเงยๆก่อนเขาจะเงยหน้าขึ้นมายิ้มแฉ่งให้

"แบตฯหมดน่ะ ไม่ค่อยได้ชาร์ตสินะ" สิงห์พูดเสียงนุ่ม เขายิ้มจนตาหยีลง พลางขยับมือไปจับนั่นนี่คล้ายสำรวจ

"จริงเหรอคะ" วันเสาร์พูดเบาๆ

เธอนี่แย่จริงๆเลย ไม่ได้เช็คสภาพรถมานานแค่ไหนกันนะ ถึงได้แบตฯหมดแบบนี้

"ที่รถพี่มีที่พ่วงแบตฯ เดี๋ยวพี่ไปขยับรถมา รอเดี๋ยวนะครับ" หนุ่มหล่อบอกแล้วเดินไปอย่างรวดเร็ว

วันเสาร์ไม่รู้จะปฏิเสธยังไงเลยได้แต่มองตามแผ่นหลังกว้าง และคิดว่าน่าจะใช้เวลานานพอสมควร จึงโทรไปบอกเนปจูนเอาไว้ก่อนว่าจะไปช้าให้รอก่อน

ไม่นานนักสิงห์ก็กลับมาพร้อมรถยนต์ของตัวเอง เขาจอดเทียบแล้วเริ่มดำเนินการพ่วงแบตฯให้ก่อนจนสามารถสตาร์ทรถจนติดได้อีกครั้ง

"อย่าเพิ่งดับเครื่องจนกว่าจะถึงบ้านนะครับ พี่กลัวมันจะดับไปอีก" สิงห์ย้ำ เขาค้ำตัวกับขอบกระจก ยังคงมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าตลอดเวลา

"ขอบคุณนะคะ...พี่สิงห์" วันเสาร์ยกมือไหว้อีกคน ออกอาการเขินเมื่อเรียกชื่อของเขา แต่สิงห์กลับยิ้มเพราะความเอ็นดู ท่าทางวันเสาร์คนนี้จะขี้อายจริงๆอย่างที่เซย่าบอกเอาไว้

'เห็นเขาหน้านิ่งๆเขาแค่ขี้อายค่ะ ไม่ได้หยิ่งนะคะ' เซย่าพรีเซ้นท์เพื่อนไว้แบบนั้น

"กลับดีๆนะครับ" สิงห์ขยับตัวออกห่าง เพื่อให้อีกคนถอยรถออกจากที่จอด วันเสาร์ค้อมหัวให้อีกครั้งก่อนขับออกไป

"น่ารักดีแหะ" สิงห์ยกมือลูบท้ายทอย มองรถของวันเสาร์แล่นออกไปจนลับตา

"สิงห์ ทำอะไรเหรอ" เมแกนเพื่อนสาวคนสนิทเดินเข้ามาพร้อมกับชายหนุ่มร่างสูงอีกสองคนคือป่าสนและฟาร์ม ซึ่งอยู่กลุ่มเดียวกัน

"อ่อ รถของน้องเขาแบตหมดกูเลยพ่วงแบตให้ก่อนน่ะ" สิงห์หันไปตอบเพื่อนๆ

"ใครวะ" ป่าสนวาดแขนคล้องคอเพื่อนเอาไว้ ดูจากสีหน้าท่าทางจะถูกใจสิงห์ล่ะสิน้องคนนั้นน่ะ ปกติไม่เคยเห็นเจ้าป่าอย่างสิงโตน่ะจะยอมคุยกับสาวที่ไหนเลยถ้าไม่ถูกใจหรือว่าสนิทกัน

"เพื่อนเซย่าไง เคยเจอที่โรงอาหารจำได้ป่ะ"

"อ่อ น้องวันเสาร์เหรอ โหย...รู้งี้รีบมาดีกว่า" ฟาร์มพูดด้วยน้ำเสียงแสนเสียดาย สีหน้าท่าทางออกอาการเสียดายขั้นสุด

"พูดเหมือนรู้จักน้องเขาเลยนะ" เมแกนหลิ่วตา ใครกันล่ะวันเสาร์น่ะ

"มึงไม่รู้จักเหรอ น้องวันเสาร์กับน้องเซย่าดังจะตาย ดาวเด่นประจำบริหาร ใครๆเขาก็รู้จักทั้งนั้น ไอ้สิงห์ยังรู้จัก" ฟาร์มอธิบาย พร้อมกับควักโทรศัพท์ออกมา เข้าแอพริเคชั่นอินสตาแกรมเปิดภาพน้องให้เมแกนดู

"อ่อ สองคนนี้ รู้จักดิก็ดังอยู่นะ อีกคนเป็นนางแบบอีกคนก็ลูกสาวคนดัง สิงห์รู้จักน้องเขาด้วยเหรอ" เมแกนหันไปหาสิงห์

"อื้อ ก็น้องเขาเป็นเพื่อนเซย่า น้องข้างบ้านกูไง"

"อ๋อ งั้นไปกันไหม หิวแล้ว" เมแกนหยุดความสนใจที่มีต่อสองสาว ขยับไปเปิดประตูรถแล้วเข้าไปนั่งข้างคนขับ

"เอาแต่ใจ" ป่าสนบ่นออกมา แล้วส่ายหน้าเบาๆ

"เอาน่า ปล่อยมันไปเหอะ ป่ะขึ้นรถไปกินชาบูกัน"