บทที่5

นับตั้งแต่วันที่ได้เห็นรอยยิ้มไร้เดียงสาของลูก คชาก็ไม่ได้กลับไปนอนที่คอนโดอีกเลย ความจริงเขาพยายามแล้วที่จะไม่สนใจ แต่ทุกครั้งที่พยายามกลับไปนอนคนเดียวที่นั่น ภาพและกลิ่นของลูก ก็มักตามไปหลอกหลอนจนเขานอนไม่หลับไปเสียทุกที สุดท้ายก็เลยกลับไปอยู่ที่เรือนหออย่างคนไม่มีทางเลือก

“คุณกมลขอเข้าพบครับนาย” ชื่อของคนที่ไม่ได้อยู่ในความคิดที่ดังขึ้นทำให้สีหน้าของชายหนุ่มแสดงท่าทีเบื่อหน่ายออกมาแทบจะทันที แต่ถึงจะรู้สึกแบบนั้น เขาก็ยังเปิดโอกาสให้อีกฝ่ายได้เข้ามาเพราะมีเรื่องบางอย่างที่อยากให้เธอช่วยเหลือ

“ให้เธอเข้ามา” เฝ้ารอเพียงไม่นานร่างระหงของอีกคนก็เดินเข้ามาในห้องด้วยท่าทีมั่นใจตามฉบับสาวสมัยใหม่ ซึ่งภาพที่ได้เห็นนั้นทำให้เขา อดที่จะเอาเธอไปเปรียบเทียบกับใครอีกคนที่บ้านไม่ได้

รายนั้นอย่าว่าแต่เดินให้มั่นใจเลย วันๆ เคยคิดจะเงยหน้าขึ้นมามองโลกมองคนบ้างรึเปล่าก็ไม่รู้! หรือเอาแต่เลี้ยงลูกไปวันๆ ตกเย็นก็หาเรื่องนั่งหลังขดหลังแข็งทำขนมขายไปเรื่อยเปื่อย

“มลมารบกวนรึเปล่าคะ พอดีมลแวะมาทำธุระแถวนี้เลยซื้อขนมมาฝากคุณคีน่ะค่ะ” อีกฝ่ายชี้แจงถึงการมาของตัวเองได้อย่างชัดถ้อยชัดคำ ก่อนจะจ้องมองกันด้วยสายตาที่อัดแน่นไปด้วยความปรารถนาที่จะครอบครองเป็นเจ้าของหัวใจของเขา ซึ่งเรื่องแบบนี้เขารู้มาตลอดแต่ถึงรู้ก็ไม่ได้ทำอะไรนอกจากนิ่งเฉย

“ขอบคุณครับ”

“ส่วนนี่…ของรับขวัญลูกสาวของคุณคีค่ะ” เรื่องที่เขาจดทะเบียนสมรสแล้วมีเพียงแค่คนที่สนิทกับเขาจริงๆ เท่านั้นที่รู้ โชคดีที่เธอเองก็เป็นหนึ่งในนั้น ซึ่งเธอไม่ถือสาในเรื่องนี้เลยสักนิด เพราะพอจะรู้มาอยู่บ้างว่าที่เขาต้องจดทะเบียนกับเด็กคนนั้นสาเหตุมันมาจากอะไร เธอสนใจแค่ว่าเขาวางเธอไว้ตรงไหนมากกว่าและนั่นต่างหากคือเรื่องที่สำคัญมากกว่าอะไรทั้งหมด

“ผมว่า…คุณมลเอาไปให้แกด้วยตัวเองดีกว่า ดีไหมครับ”

“มล…ไปได้เหรอคะ”

“ได้สิครับ ในเมื่อคุณมลเป็นคนสำคัญของผม..ทำไมจะไปเยี่ยมลูกสาวผมไม่ได้ จริงไหมครับ” คำตอบของนายทำให้ดนุเริ่มรู้สึกถึงลางร้ายบางอย่าง แต่กระนั้นด้วยหน้าที่เขาจึงทำได้แค่เพียงเงียบ ไม่กล้าพอที่จะสอนสั่งใครคนไหน ถึงความเหมาะสม

ภาพของสามีที่เดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับใครบางคนนั้นทำให้พรรณรีเจ็บร้าวที่หัวใจเป็นอย่างมากเมื่อได้เห็น แต่กระนั้นเธอก็ต้องฝืนยิ้มให้ เมื่ออีกฝ่ายชี้แจ้งการมาของตัวเองว่าเพียงแค่ต้องการแวะเวียนมาเยี่ยมลูกสาวตัวน้อยของเธอเท่านั้น ซึ่งว่ามาเสียขนาดนั้นแล้ว ครั้นจะให้เธออุ้มลูกหนีไปให้ไกลอย่างที่ใจต้องการก็คงทำไม่ได้แน่ เพราะว่าพ่อของลูกนั้นคงไม่มีวันยอมปล่อยให้เธอทำเรื่องแบบนั้นต่อหน้าแขกคนสำคัญของเขาเป็นแน่

“แกน่ารักน่าเอ็นดูมากเลยค่ะ คุณนาจะว่าอะไรไหมคะถ้ามลอยากขอลองอุ้มแกดูบ้าง” ถามออกไปแล้วก็อดตื่นเต้นไม่ได้ เธอไม่รังเกียจเลยสักนิดหากวันหนึ่งจะได้อยู่ในสถานะแม่เลี้ยงของเด็กคนนี้ เพราะยิ่งมาเห็นก็ยิ่งรู้สึกว่าแกช่างน่ารักเหลือเกิน

เกิดกลายเป็นความเงียบงันขึ้นทันทีที่ประโยคเมื่อครู่ของคนตรงหน้าจบลง กระทั่งเมื่อหันไปมองพ่อของลูกก็ต้องพบเข้ากับความผิดหวังจับหัวใจ เพราะนอกจากเขาจะไม่ช่วยทำให้สถานการณ์ที่น่าอึดอัดตรงหน้าดีขึ้นมาแล้วนั้น มันเหมือนกับว่าเขาเอง ก็กำลังต้องการให้เรื่องมันเป็นเช่นนั้นอยู่เหมือนกัน…

“ส่งยัยหนูให้คุณมลสิ!” แม้ใจจะไม่อยากทำเช่นนั้น แต่เธอหรือจะกล้าขัดคำสั่งของเขาได้ สุดท้ายพรรณรีก็ค่อยๆ ช้อนอุ้มตัวลูกสาวขึ้น แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้ส่งตัวลูกให้อีกคนได้ลองอุ้ม เสียงเข้มจากคนที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำก็ดังขึ้นขึ้นซะก่อน

“แต่ผมว่าอย่าทำแบบนั้นจะดีกว่านะครับ!” คชาเป็นคนแรก ที่หันไปจ้องมองน้องชายด้วยสายตาไม่สบอารมณ์เท่าไหร่

“แกมายุ่งอะไรด้วย!” ลูกก็ลูกเขา การที่เขาจะอนุญาตให้ใครอุ้มก็ควรเป็นสิทธิ์ของเขา ไม่ใช่คนที่มีสถานะน้องผัวอย่างมัน