ตอนที่ 4

ปึก!

ซากุระชะงักกึกเมื่อวิ่งชนตัวผู้ชายอย่างเต็มตัวเธอเซล้มลงพื้นเงยหน้ามองคนที่ยืนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงอยู่กับเพื่อนผู้หล่อเหลาและสวยสง่า เคลวินก้มมองซากุระดันตัวเองลุกขึ้นกัดฟันจ้องเขาก่อนสะบัดหน้าเดินเลี่ยงลงบันไดไปอย่างเนียนๆ เขามองตามหลังพร้อมกระตุกยิ้มมุมปากเดินนำเพื่อนเข้าห้อง

ซากุระเดินสวมหูฟังเพื่อฟังเพลงอย่างสบายใจเดินหน้าตั้งมุ่งหน้าไปโรงเรียนเชนไดอย่าว่าแต่เชนไดมองเธอแปลกคนที่เห็นเธอก็มองเธอทั้งนั้นโดยเฉพาะถุงเท้าข้างหนึ่งสั้นข้างหนึ่งยาวดูไม่ปกติเท่าไหร่

ผลัวะ! เพล้ง!

เสียงแว่วดังมาจากซอกแคบที่แสนมืดซากุระหยุดเดินหันไปเลิกคิ้วมองซ้ายมือย่องเข้าไปแอบดูด้านในทีละนิดพลางหลบคนด้านในที่กำลังทะเลาะวิวาท นักเลงสามสี่คนนอนแอ้งแม้งหมดสภาพเรี่ยรายมีเพียงหนึ่งหญิงที่ยืนหอบมองผลงานตัวเองอย่างพึงพอใจ อยู่ในชุดนักเรียนเชนไดอย่างชัดเจนก่อนจะหันหน้าออกมา ซากุระลุกพรวดจากที่หลบซ่อนตัวอยู่

“มาทำอะไรที่นี่ รั้วโรงเรียนใกล้จะปิดแล้วระวังจะเข้าไม่ทัน” เนเนะพาดสูทไว้บนไหล่มองหากระเป๋าก่อนมองหน้าซากุระอย่างไม่ใส่ใจ

“แล้วหัวหน้าไม่กลัวเข้าไม่ทันหรือไง ทำแบบนี้ทุกวันเลยหรือเปล่า”

“ฉันนะปีนรั้วเข้าก็ได้แล้ว เรื่องมาสายไม่เคยสนใจ” เนเนะถือกระเป๋าเดินออกมาจากซอกแคบ ซากุระรีบหมุนตัวเดินตามหลังลดหูฟังลง

“หัวหน้ามีเรื่องแบบนี้ทุกวันเลยหรือไง”

“ฮินาโกะให้เธอมาวุ่นวายกับฉันใช่ไหม ฉันว่าเด็กใหม่อย่างเธอเอาเวลาไปจัดการเรื่องตัวเองดีกว่าไหม”

“เรื่องของฉันมันคือเรื่องของฉัน ถ้าฉันมีหน้าสวยๆ แบบหัวหน้าฉันไม่มาเปลืองตัวแบบนี้หรอก ไม่คิดว่ามันไร้สาระหรือไงสู้กันไปสู้กันมา ล้างแค้นกันเหนื่อยเปล่า” ซากุระเอามือล้วงกระเป๋าสูทหยิบลูกอมมาแกะกินเดินตีคู่ไปกับเนเนะ

“เธอไม่เป็นฉันเธอไม่รู้หรอก”

“ฉันรับปากใคร ฉันก็ต้องทำให้ได้” ซากุระฉีกยิ้มมองสบตาเนเนะที่ขมวดคิ้วไม่ชอบใจเดินเร่งฝีเท้าหนี ซากุระที่ยิ้มกรุ้มกริ่มเดินตามหลังจนถึงโรงเรียนประตูรั้วใกล้จะปิด เธอเบิกตาโตฉุดมือเนเนะวิ่งเข้ามาในโรงเรียนเพื่อให้ทันเวลา ทั้งสองยืนหอบอยู่ในรั้วเชนไดก่อนที่เสียงหัวเราะของซากุระหลุดออกมาอย่างชอบใจอยู่ข้างเนเนะที่ยืนเหยียดตรงหอบมองซากุระด้วยความฉงน

“ฮ่ะ ฮ่า ฮา ตื่นเต้นชะมัดทันจนได้เห็นไหมไม่ต้องปีนรั้ว”

“อืม” เนเนะตอบสั้นๆ ก่อนมองข้ามหัวซากุระที่หยุดนิ่งหันมองกลุ่มประธานยกกลุ่มเดินตรงมาหาทั้งสอง เนเนะถอนหายใจยาวบ่งบอกความเซ็ง

“อะไรอีกเนี้ย” ซากุระกัดริมฝีปากจ้องมองประธานหนุ่มหล่อที่หยุดยืนมองทั้งสองพลางเอามือล้วงกระเป๋ากางเกง

“ตัดคะแนนความประพฤติแต่งกายไม่เรียบร้อยโดยเฉพาะเธอเด็กใหม่ถุงเท้าช่วยทำให้เสมอกันด้วย” เคลวินจ้องซากุระที่ก้มมองถุงเท้าตัวเองก่อนมองหน้าเขา เรย์กะจดชื่อทั้งคู่ลงหนังสือควบคุมความประพฤติ

“ก็ยางมันยืด ฉันก็ดึงแล้วนะพอรีบวิ่งเข้าโรงเรียนก็เลยสภาพนี้ ฉันดึงให้ก็ได้” ซากุระยกขาดึงถุงเท้าขึ้นเดินผ่านกลุ่มประธานเข้าไปด้านใน

“เดี๋ยว…”

“อะไรอีก” ซากุระหันขวับเขม็งมองเคลวิน

“ไฝเธอผิดข้างหรือเปล่า”

“ว่าไงนะ เอ๊ะ! ” ซากุระก้มหน้าจับบริเวณมุมปากก่อนชะงักนิ่ง “ก็ข้างเดิมนี่ หน็อย..ยย ประธาน! ”

ซากุระเงยหน้ามองแผ่นหลังพวกประธานที่เดินไปยังรั้วเพื่อจับนักเรียนสาย เธอยืนกัดฟันกระทืบเท้าอย่างเจ็บใจจนทำให้เนเนะยืนมองด้วยความแปลกใจ

ผ่านไปสองคาบเรียนก่อนพักเที่ยงมีการเปลี่ยนห้องเรียนเข้าห้องทดลองเคมี เนเนะเดินแยกตัวออกพาดสูทไว้บนบ่าเปิดประตูชั้นดาดฟ้าก่อนจะปิดแต่ซากุระยกมือยันไว้เดินตามมาติดๆ อีกทั้งยังปรับถุงเท้าให้ยาวข้างสั้นข้างเหมือนเดิม เนเนะขมวดคิ้วมองก่อนจะเดินไปนั่งบนขอบระเบียงห้อยขาออกด้านนอก

“โดดเรียนแบบนี้ไม่ดีเลยนะ” ซากุระเกาะขอบระเบียงมองท้องฟ้าอยู่ข้างๆ เนเนะ

“เรียนซ้ำมาสองรอบ หลักสูตรก็เดิมๆ น่าเบื่อ”

“แสดงว่าแก่นะเนี้ยเรียนหลายรอบ ถ้าเบื่อทำไมไม่รีบเรียนให้จบๆ คิดจะอยู่แบบนี้อีกนานแค่ไหน” ซากุระเงยหน้ามองเนเนะ

“จบไปก็ไม่ต่อมหาลัยอยู่ดี ผลาญเงินพ่อแม่ดีจะตาย เลิกบ่นได้ไหมน่ารำคาญ”

“คงเหงาสินะหัวหน้า เรียกร้องแบบนี้ไม่ดีหรอกนะ เอาเป็นว่าฉันจะตามหัวหน้าทุกฝีก้าวเลย โดดก็โดด” ซากุระฉีกยิ้มกว้างมองสบตาเนเนะที่ก้มมองถึงกับสะอึก

“ไร้สาระน่ารำคาญ” เนเนะหันมองท้องฟ้าขมวดคิ้วไม่พอใจ

“คนที่ไร้สาระน่ารำคาญคือหัวหน้าต่างหากละ โดดเรียน มาสาย มีเรื่องวิวาท ไร้สาระสิ้นดี ไม่คิดจะเปลี่ยนกิจกรรมบ้างหรือไง” ซากุระหันหลังพิงระเบียงกระตุกยิ้มกอดอก

“เธอ! ..”

“ไม่ได้อยากให้หัวหน้าเปลี่ยนตัวเองหรอกนะ ไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนเพื่อใครด้วย ทำแบบนี้กำลังเรียกร้องความสนใจอยู่รู้หรือเปล่า ตัวของเราทำไมเราต้องทำประชดเพื่อให้คนอื่นสนใจด้วย ความอบอุ่นตัวเองก็สร้างได้ ไม่เห็นต้องทำตัวเด่นให้คนสนใจเลย หัวหน้าไม่อยากออกจากโรงเรียนนี่หรือไง ไม่เบื่อรึไงมานั่งเรียนกับทุกคน ทั้งๆ ที่บทเรียนก็ซ้ำไปซ้ำมาจากที่เดินซ้ายลองเปลี่ยนฝั่งมาเดินขวาดูบ้างไหม ความรู้สึกมันต่างกันนะลองทำสิ” ซากุระอมยิ้มเดินกระโดดโลดเต้นเปิดประตูลงด้านล่างทิ้งเนเนะนั่งคิดเหลียวหลังมองก่อนจะเปลี่ยนท่ามายืนนิ่งมองท้องฟ้าแล้วก้มมองดูตัวเอง