ตอนที่ 3

“ถุงเท้าดูมีเอกลักษณ์ดีนะ” โรสก้มมองถุงเท้าซากุระอย่างชอบใจก่อนมองที่ใบหน้าอย่างจับผิดเอามือจิ้มแก้มซากุระเบาๆ

“ผิวพรรณ ดวงตา เส้นผม ไม่น่าเป็นคนขี้เหร่” เจมิกส์อมยิ้มบางๆ

“ถ้าเธออยากเรียนที่นี่เธอต้องปรับเปลี่ยนตัวเองใหม่ การแต่งกายอันดับแรก เหตุผลที่เธอมานี่ฉันไม่สนแต่ที่นี่จะไม่มีคนขี้เหร่ เรื่องนี้เธอรู้ดี เธอคิดจะทำอะไรเธอเป็นใครกันแน่” เคลวินเล่นลูกตรงจับผิดเช่นเดียวกับคนอื่นๆ

“ฉันเป็นใคร พวกนายจะมาสนใจทำไม ก็แค่คนขี้เหร่ธรรมดา ฉันจะทำให้ดูว่าขี้เหร่อย่างฉันก็เรียนที่นี่ได้เหมือนกัน ใครจะทำไม” ซากุระกอดอกเลิกคิ้วโต้ตอบ

“ความลับไม่มีในโลก คิดว่าทำแบบนี้สนุกก็ทำไป ฉันจะตามดึงหน้ากากที่เธอสวมอยู่เอง” เคลวินมองหน้าซากุระที่กัดฟันพลิกตัวกลับเดินออกด้วยความโมโห เจมิกส์ขมวดคิ้วสงสัยมองตามไล่หลังอย่างไม่วางตา โรสอมยิ้มชอบใจกอดอก

ซากุระเดินย้ำเท้าอย่างอารมณ์เสียมายืนพิงขอบผนังอาคารตรงทางขึ้นลงบันไดขมวดคิ้วหน้าบูดมองหน้าทุกคนที่ซุบซิบนินทาเรื่องเธอ

“ซากุระ! ” มินามิในชุดนักเรียนชายเดินลงบันไดมากับอามาโนะ

“หายไปไหนมา” ซากุระหันขวับมองค้อนเขา

“ตามหาเธอนั่นแหละเจอกลุ่มประธานแล้วใช่ไหม นักเรียนต่อต้านเธอเยอะมากกลุ่มประธานว่าไงบ้าง”

“ไม่ได้ว่าอะไรแต่เหมือนพวกนั้นจะจับผิดฉันโดยเฉพาะไอ้ประธานนั่น”

“แต่งธรรมดาดีกว่าไหมซากุระจัง” อามาโนะจับแขนซากุระ

“ไม่เอาฉันอยากจะลองงัดข้อกับพวกประธานดู ฉันจะปฏิวัติ”

“ระวังตัวไว้ก็ดีนะ พวกประธานไม่ปล่อยให้เธอรอดแน่”

“ไม่กลัวหรอก” ซากุระกำหมัดเดินขึ้นบันไดแยกตัวออกจากเพื่อนเดินเข้าห้องปีสามห้องซีที่จัดโต๊ะเกะกะไม่เป็นระเบียบ หน้าตาดีก็จริงแต่นิสัยไม่ได้สมกับใบหน้าที่ได้รับมา ซากุระเดินผ่านเพื่อนร่วมห้องที่หัวเราะเยาะเธอจนสนุกปาก

ฟิ้ววว

ซากุระแทบหาที่ยึดไม่เจอเมื่อมีบางอย่างวิ่งเฉี่ยวเธอเกือบหน้าทิ่ม สาวน้อยหน้าใสผมสีรุ้งมัดแกละสองข้างแต่งตัวแปลกๆ แต่งหน้าเหมือนการ์ตูนถือหนังสือนิตยสารออกใหม่วางไว้บนโต๊ะของเนเนะที่นอนเอาขาพาดโต๊ะลืมตามองช้าๆ

“รุ่นพี่เนเนะซื้อโฟโต้บุ๊คของคุณซากุระมาหรือเปล่า” คำว่าซากุระทำซากุระหน้าเกือบหงายทิ่มดิ่งลงพื้นชำเลืองมองนิตยสารที่วางอยู่ขึ้นปกหน้าคอสเพลย์ผมสีฟ้า เธอนั่งลงก้มหน้าเหล่มองเนเนะช้าๆ ที่หยิบโฟโต้บุ๊ครวมรูปคอสเพลย์ของไอดอลซากุระยื่นให้ยูมิที่รับมาด้วยรอยยิ้มโอบกอดอย่างดีอกดีใจ

“เป็นเอามากนะยูมิ วันหยุดมีงานคอสไม่ไปหรือไง”

“คุณซากุระไม่ได้มานี่น่า ไม่รู้จะไปทำไม” ยูมิฉีกยิ้มปลื้มใจก่อนจะสังเกตเห็นซากุระนั่งมองตาปริบๆ เธอถึงกับชะงักขมวดคิ้วยกนิตยสารขึ้นมาดูสลับกับหน้าซากุระที่ทำตาเล็กๆ หรี่หน้าบูดบึ้งให้ผิดไปจากเดิม ยูมิส่ายหน้าไปมาวางนิตยสารลงที่เดิม

“ยูมิอยากได้ลายเซ็นแล้วก็รูปเซลฟี่กับคุณซากุระ ยูมิมีของคนอื่นหมดแล้วนะทั้งมินามิ ซูโฮ และอามาโนะ อุเมะอิ ได้แต่ของเพื่อนสนิทคุณซากุระ”

“เธอชอบคอสเพลย์” ซากุระทำหน้าซื่อถามอย่างเนียนๆ

“ค่ะ ชอบมากเลย คุณซากุระเป็นไอดอลของยูมิเลยค่ะ รุ่นพี่รู้จักไหม” ยูมิ นักเรียนปีสองห้องบีย้อนถามกลับ เนเนะนั่งหลับตาอย่างเบื่อหน่ายแต่หูยังคงเปิดรับฟังเงียบๆ

“ไม่รู้จักเลยสักคน” ซากุระยิ้มแหยๆ กลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอก่อนลุกขึ้นก้าวเดินออกนอกห้องวิ่งตรงดิ่งขึ้นบันไดไปห้องปีสามเอที่อยู่ชั้นสี่ติดกับปีสามห้องบีส่วนห้องสุดท้ายของทุกชั้นจะทำเป็นห้องชมรมกับห้องแล็บห้องทดลองสลับกันไป มีสองอาคารแรกของปีหนึ่งห้องเอถึงปีสองห้องบี อาคารสองเป็นของปีสามห้องซีถึงปีสามห้องซีมีเพียงปีหนึ่งที่มีสี่ห้อง อาคารห้องเรียนมีไม่กี่ห้องแต่อาคารอื่นจะมีปะปนทำให้ดูหรูหราและใหญ่แม้นักเรียนจะน้อยเพราะไม่มีมัธยมต้น ซากุระเดินผ่านปีสามห้องบีเดินลัดเลาะเข้ามาในห้องปีสามห้องเอห้องหัวกะทิกวาดสายตามองหาเพื่อนชายคนสนิท ทุกคนมองเธออย่างนิ่งเฉยแต่ก็ไม่สนใจนั่งเล่นนั่งคุยกันต่อไม่เหมือนห้องอื่นๆ ที่เจอเธอเป็นต้องนินทา

“จะได้เวลาเรียนแล้วมาทำอะไรที่นี่” มินามิยืนพิงโต๊ะกอดอกมองเพื่อนสาวที่เลิกคิ้วมองเนกไทที่ผูกพันเป็นโบอย่างแปลกใจ

“ผู้หญิงในห้องผูกให้นะเห็นบอกว่าฉันหน้าหวาน ถ้าเป็นผู้หญิงคงสวย มิน่าเวลาคอสหญิงทีไร ยอดถูกใจแทบทะลัก” มินามิขยับโบฉีกยิ้มกว้าง

“อะนะ ฉันจะถามเรื่องด่วน ฉันมีแฟนคลับที่นี่ เขาต้องจำฉันได้แน่ถ้ารู้ว่าฉันชื่ออะไร ใครจะชื่อตรงกันขนาดนั้น”

“อ้าว เธอไม่ได้เปลี่ยนชื่อเหรอ” มินามิเบิกตาโตแต่ซากุระโตยิ่งกว่า

“อะไรนะ!! ” ซากุระร้องลั่นจนทุกคนเงียบมองเป็นตาเดียว

“ฉันกับอามาโนะเปลี่ยนชื่อ ไม่ใช้ชื่อจริงหรอกอย่าบอกนะว่าเธอไม่ได้เปลี่ยน ฉันใช้ชื่อมิมิส่วนอามาโนะใช้ชื่ออาโนะ”

“นี่ฉันคนเดียวใช่ไหมที่ใช้ชื่อจริง โอ๊ยจะบ้าตาย” ซากุระเอามือตีหน้าผากแล้วนวดขมับ

“แต่งตัวขนาดนี้ไม่มีใครจำเธอได้หรอก แฟนคลับเห็นแต่แต่งสวยๆ ออกงานใบหน้าน่ารัก เธอไม่เคยโชว์แต่งขี้เหร่แบบนี้สักหน่อย ขนาดแต่งคอสชายฉันยังจำเธอไม่ได้เลยหล่อกว่าฉันอีก” มินามิยิ้มระรื่น

“ฉันหนีพวกประธานไม่พอต้องหลบพวกแฟนคลับอีกเหรอเนี้ย ว่าแต่...นี่ห้องเอพวกประธานอยู่ห้องนี่ใช่ไหม” ซากุระมองซ้ายมองขวาอย่างลุกลน

“ใช่ เคลวิน โรส เจมิกส์ เรย์กะอยู่ห้องนี้ แต่ยังไม่เห็นเลยนะคงมาพร้อมครู”

“เฮ้อโล่งอกไปก่อนนะ” ซากุระผ่อนลมหายใจหมุนตัวกลับถึงกับผงะเซชิดไปหามินามิ

“ปฏิบัติการเปลี่ยนสาวขี้เหร่ให้กลายเป็นเจ้าหญิงเริ่มขึ้นแล้ว รินจะช่วยคุณเองค่ะ” รินคว้ามือซากุระมาจับแล้วฉีกยิ้มกว้างมั่นใจตาเป็นประกาย ซากุระเอียงหน้ามองกับมินามิที่นิ่งค้าง

“ม่ายยยย” ซากุระร้องลั่นสะบัดมือรินวิ่งหนีออกนอกห้อง