ตอนที่ 2

“ขี้เหร่แบบนี้เข้าโรงเรียนได้ยังไง ไม่น่าเชื่อ” นักเรียนในห้องเริ่มตั้งแง่โต้แย้งมองซากุระตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาที่เหยียดหยาม เนเนะเท้าคางมองซากุระเดินเข้ามานั่งที่ทุกสายตาจับจ้องมาที่เธอก่อนมีขานักเรียนชายคนหนึ่งยื่นออกมาสกัดขาซากุระที่ก้มมองเห็นพอดีถึงเลิกคิ้วอมยิ้มโดยไม่รู้เลยว่ามีเนเนะขมวดคิ้วมองดูเหตุการณ์ด้วยความนิ่งเงียบ

“ว้าย” ซากุระข้ามผ่านทำทีสะดุดขาเขาล้มแล้วร้องลั่นให้สมบทบาท ทุกคนหัวเราะเยาะสนุกปากพร้อมมองซากุระลุกขึ้นก้มหน้าเดินไปนั่งข้างเนเนะที่ขมวดคิ้วแปลกใจ ซากุระวางมือไว้บนโต๊ะมองฮินาโกะเขียนกระดานก่อนมองเนเนะที่เอียงหน้ามองเธออย่างงงๆ เธอฉีกยิ้มกว้างทักทายแล้วมองกระดานต่อด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม

ลานน้ำพุด้านหน้าอาคารเรียนเป็นสวนหย่อมให้นักเรียนสามารถพักผ่อนในยามว่าง ต้นไม้ใหญ่ปลูกประดับริมทางเดินมีม้านั่งใต้ต้นไม้เป็นบางจุด พักเที่ยงซากุระยืนอยู่หน้าน้ำพุมองนักเรียนหน้าตาดีเดินผ่านไปผ่านมามองเธอแล้วซุบซิบสร้างความพึงพอใจแก่เธออย่างมาก ดวงตากลมโตหันไปสบตาหนุ่มมาดเท่ผมสีดำตั้งโด่เด่แววตามีเสน่ห์ดึงดูดปลดเนกไทสีดำลงเล็กน้อยกระดุมสูทและกระดุมเสื้อเชิ้ตสองสามเม็ดโชว์แผงอกเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงก้มหน้ามาเกือบชิดหน้าซากุระที่ผงะตกใจ

“น่ารักจังเลย ฉันชอบเธอจัง นางในฝันชัดๆ ”

“ห๊ะ! หา…!! ” ซากุระอ้าปากค้างก้าวถอยห่าง

“อะ เดี๋ยวนะเห็นอะไรแวบๆ ” มีหนึ่งเสียงหยุดลงเมื่อเดินผ่านไปแล้วย้อนกลับมาใหม่เดินเข้ามาแทรกกลางตัดหน้าทัตสึยะ หนุ่มโฮสต์สุดดังในเรื่องความเจ้าชู้ความหล่อเอาใจสาวพกมาเต็ม ซากุระมองค้างอึ้งกับผู้หญิงสวยผมลอนยาว หน้าตาน่ารักแต่งหน้าสวยดูมีระเบียบก้มมองเธอไล่สายตาไปมา

“เดี๋ยวฉันจะเปลี่ยนคุณเป็นคนสวยเอง รับรองได้ รินซะอย่างไม่ต้องห่วง คุณจะไม่ขี้เหร่อีกต่อไป

“ม่าย...ยย” ซากุระวิ่งหนีสุดชีวิตอ้อมโรงเรียนแอบตามซอกอาคารดูลาดเลาอย่างหวาดหวั่นพลางถอนหายใจยาว

“อะไรกันเนี้ย เด็กพวกนี้เพี้ยนหรือเปล่า อุตส่าห์แต่งขี้เหร่จะมาทำให้สวย บ้าไปแล้ว”

“อะแฮ่ม…”

“เหวอ..ออ” ซากุระหน้าเหวอสะดุ้งเฮือกหมุนตัวหันกลับมาเผชิญหน้าคนที่อยู่ด้านหลังเธอ นักเรียนชายแต่งตัวดีมีภูมิฐานลูกครึ่งยืนกอดอกมองซากุระด้วยตาที่เฉียบคมลุคเกาหลีทำซากุระอึ้งกับความหล่อเงยหน้ามองช้าๆ ผมสีฟ้าอ่อนๆ เรี่ยคอแค่สีผมก็เด่นกว่าใคร

“ขี้เหร่จริงๆ เหรอเนี้ยนึกว่าข่าวลือ หลังเลิกเรียนแวะมาที่ห้องกรรมการนักเรียนหน่อยนะ เธอทำผิดกฎระเบียบ ถุงเท้าถ้ามันไม่มียางยืดควรเปลี่ยนใหม่นะ อย่าลืมละ” พูดจบก็เดินออกไปแบบนิ่งๆ ทิ้งซากุระมองตามอย่างอึ้งๆ ก่อนโบกมือให้หลังยิ้มกว้างแล้วแลบลิ้นใส่

“ไปก็ไม่ใช่ฉันละสิ ฮิฮิ” ซากุระกอดอกยืดอกแลบลิ้นส่งท้ายก่อนหมุนตัวกลับถึงกับชะงักกึกค้างค่อยๆ เงยหน้ามองผู้ชายสูงใหญ่หุ่นนักกีฬาสวมชุดวอร์มมองตาปริบๆ

“แย่แล้วสิ” ซากุระผ่อนลมหายใจยาวมองคนที่อยู่ตรงหน้ากระตุกยิ้มบางๆ ทำซากุระหัวเสียดิ้นไม่หลุด

ห้องกรรมการนักเรียน โต๊ะประจำตำแหน่งเรียงซ้ายขวาสุดที่อยู่กลางคือโต๊ะประธาน แฮมเมอร์เอามือซุกในเสื้อวอร์มปิดประตูห้องหลังจากอัญเชิญคนขี้เหร่อย่างซากุระเข้าไปด้านใน โต๊ะกลางด้านในสุดมีป้ายตั้งว่าประธานนักเรียนแต่ไม่มีคนนั่งอยู่ ด้านข้างเป็นโต๊ะรองประธานและกรรมการ โชเงยหน้าละจากลิ้นชักที่โต๊ะรองประธานมองหน้าสบตาซากุระ

“เธอบอกว่าตอนเย็นเธอไม่ว่างก็เลยต้องพามาตอนนี้ คนอื่นละ” แฮมเมอร์ยิ้มมุมปากเหล่มองซากุระที่ยืนกอดอกอยู่ด้านหลังมองเขาอย่างหมั่นไส้

“ซื้อของกินมั้ง เข้ามาก็ไม่เห็นใคร เดี๋ยวก็มา” โชตอบเสียงเรียบเดินไปที่ตู้เก็บแฟ้มเอกสารด้านหลังโต๊ะประธาน

“น่าจะมีเด็กผู้หญิงมาห้องเราบ้างนะ เหงาจัง” เสียงผู้หญิงหวานหูดังแว่วเข้ามาก่อนประตูจะเปิดช้าๆ ซากุระเหลียวมองตามอย่างตะลึงเพราะความสวยของเธอ สวยแบบโลกตะลึงยิ่งแต่งยิ่งสวย หุ่นดีราวกับเป็นตุ๊กตามีชีวิตผมสีทอง ซากุระฉงนเหลือบมองโชอีกรอบที่เดินมานั่งที่ โรสเดินควงหนุ่มผมทองดูดีไร้ที่ติดูเหมาะสมกันมากมาดเจ้าชายเดินนำหนุ่มแว่นสุดเนี๊ยบถือหนังสือหลายเล่มเดินเข้ามาอย่างเปล่งประกายความหล่อเหลาวางหนังสือไว้บนโต๊ะหน้าสุดทางฝั่งขวา บุคคลเข้ามาใหม่เหล่มองซากุระช้าๆ ด้วยความขี้เหร่และตกใจ โรสเดินเข้ามาดูหน้าซากุระในระยะประชิด

“เด็กใหม่ขี้เหร่ที่เขาลือกันสินะ” โรสเอานิ้วชี้แตะปากตนเองพลางเหล่มองซากุระ

“หน้าคุ้นๆ ” เจมิกส์เดินอ้อมตัวซากุระมายืนอยู่ตรงหน้าเอามือลูบคางทำให้ซากุระมองเลิ่กลั่กกลืนน้ำลายดังอึก

“แฟนคลับนายละมั้ง” แฮมเมอร์เดินไปนั่งบนโต๊ะรองประธานที่มีโชนั่งมองอยู่ เจมิกส์เลิกคิ้วเพ่งมองหน้าซากุระ

“นึกไม่ออก” สิ้นคำทำซากุระถึงกับโล่งใจก่อนเหล่มองผู้ชายมาดนิ่งผมสีน้ำตาลอ่อนเดินถือปลอกแขนสีแดงเข้ามาด้านในผ่านทุกคนมาที่โต๊ะประธานก่อนเหลือบมองแล้วหมุนตัวประชันหน้ากับซากุระที่โรสกับเจมิกส์หลีกทางให้ ตาสีน้ำตาลดึงดูดทำเอาซากุระค้างอึ้งด้วยความตะลึง ความสูงทำเขาดูดีล่ำกว่าคนอื่น ดวงตาคมเข้มก้มมองซากุระแบบสแกนทั้งตัว เธอรีบยกนิ้วก้อยแหย่จมูกเล่นทำหน้าใสซื่อจ้องตอบ

“เด็กใหม่คงไม่รู้กฎสินะ มีคนร้องเรียนมาเยอะ เรื่องความขี้เหร่ของเธอ ทุกคนให้เหตุผลว่าลูกเป็ดขี้เหร่จะอยู่ในฝูงหงส์ไม่ได้” เคลวินกอดอกมองหน้าซากุระ