6. สวัสดิการแห่งรัก

เฮือก!!

นี่ฉันฝันเรื่องนี้อีกแล้วเหรอ ทำไมฉันต้องฝันเห็นเด็กผู้ชายคนนั้นบ่อย ๆ ทำไมเขาถึงชอบเข้ามาในฝันของฉันอยู่เรื่อย ฉันฝันเห็นเด็กผู้ชายตัวโตคนหนึ่งมาตลอดเท่าที่จำความได้ เด็กผู้ชายคนนั้นอายุน่าจะห่างจากฉันประมาณหนึ่ง แต่ทุกครั้งที่ฉันฝันถึงเด็กคนนี้ ฉันกลับไม่เคยเห็นหน้าเขาชัด ๆ

หรือบางครั้งที่ฉันเห็นใบหน้านั้นพอฉันลืมตาตื่นขึ้นมา ถึงจะพยายามนึกยังไงไม่ออกเลยสักครั้ง และไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร แต่ทุกครั้งที่ฝันถึงฉันกลับรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาและรู้สึกปลอดภัยทุกครั้ง จนบางครั้งฉันก็คิดเล่น ๆ ว่าหรือจะมีผู้ชายคนนี้บนโลกใบนี้จริง ๆ เป็นบุพเพสันนิวาสหรือเนื้อคู่ของฉันหรือเปล่านะ

PPM Korean.

กริ๊ง!

“โต๊ะ 17 จ้า”

เสียงใส ๆ ของพี่น้ำตาลดังออกมาจากด้านในครัวขนาดใหญ่ของร้าน ฉันที่อยู่ใกล้ที่สุดจึงรีบเดินไปรับอาหารถาดนั้นมาเพื่อไปเสิร์ฟให้กับลูกค้า วันนี้เป็นวันสุดท้ายก่อนจะปิดร้านช่วงปีใหม่ แต่บรรดาลูกค้าก็ยังคงแน่นร้านเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน ทั้งลูกค้าประจำ ลูกค้าขาจรพอคิดแบบนั้นแล้วฉันก็เสียดายอย่างบอกไม่ถูก ถ้าหากร้านเปิดในช่วงสิ้นปีคงได้เงินเยอะแน่ ๆ

หลังจากเสิร์ฟอาหารเสร็จแล้วฉันก็ได้ยืนกวาดตามองรอบ ๆ ร้านอีกครั้ง โต๊ะที่ถูกจับจองด้วยลูกค้าทั้งไทยและต่างประเทศ คุณหญิง คุณนาย และบรรดาไฮโซแออัดแน่นเต็มทุกโต๊ะ พอฉันเห็นบรรยากาศแบบนี้แล้วยิ่งทำให้ฉันรู้สึกอยากเปิดร้านแบบนี้มั่งจัง

“เป็นยังไงบ้าง งานเหนื่อยมั้ยน้องยาหยี”

พี่มาวินทักขึ้น หลังจากที่เราจัดการเคลียร์ลูกค้าและทำความสะอาดร้านเรียบร้อย ตอนนี้ก็กินเวลาไปได้สี่ทุ่มกว่า ๆ ฉันหันไปยิ้มให้พี่มาวินเล็กน้อย

“ไม่เหนื่อยเท่าไรนะคะ สนุกมาก หยีชอบค่ะ”

ฉันตอบไปอย่างอารมณ์ดี ถึงแม้จะรู้สึกเมื่อยบ้าง ล้าบ้าง แต่ฉันถือว่าสนุกจริงๆ ปกติฉันไม่เคยทำงานอะไรแบบนี้เลย วันแรก ๆ ที่ได้มาทำบอกได้เลยว่าเหนื่อยมาก ๆ แต่พี่ ๆ และคนอื่น ๆ ดีกับฉันมาก ฉันรู้สึกชอบร้านนี้มากจริง ๆ อบอุ่น เป็นกันเอง ไม่รู้สึกกดดันอะไรเลย

“แล้ววันนี้กลับยังไง นี่ก็ดึกมากแล้วนะ ให้พี่ไปส่งมั้ย?”

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวหยีกลับพร้อมน้ำขิง ขอบคุณนะคะ”

“ปะ เรียบร้อยแล้วกลับบ้านกันเถอะหยี … อ่าว พี่วินยังไม่กลับอีกเหรอคะ”

“ก็รอดูความเรียบร้อยไง ว่าแต่กลับกันยังไง พี่ไปส่งได้นะมันดึกแล้ว พี่เป็นห่วงพวกเรา”

พี่มาวินพูดแบบจริงจัง มองหน้าฉันที น้ำขิงที ทำให้ฉันหันไปมองน้ำขิงว่าจะเอาไงกันดี น้ำขิงค่อย ๆ ฉีกยิ้มให้ฉันจนตาหยี

“ได้เลยค่ะ ยังไงรบกวนด้วยนะคะ ... ปะ ยาหยี ไปรถพี่วินจะได้ประหยัดค่ารถ ฮ่า ๆ”

เหตุผลของน้ำขิงทำเอาฉันต้องหัวเราะเบา ๆ พอพูดจบพวกเราก็เดินตามพี่มาวินไปขึ้นรถ ซึ่งจอดอยู่หน้าร้าน พวกเราขึ้นมานั่งบนรถเรียบร้อยแล้ว ก็เห็นพี่มาวินขยับกระจกมองหลังใช้มือหนา ๆ ของเขาเสยผมเสริมความหล่อเล็กน้อย ก่อนจะหันกระจกกลับตามเดิม

“น้องหยีพักที่ไหนครับ พี่จะได้ไปส่งถูก”

“คอนโด The Sky Tower ค่ะ”

“โลกกลมจัง ไอ้ภูก็อยู่ที่นั่นไม่เคยเจอมันบ้างเหรอ”

“พี่ภูก็พักที่นี่เหรอคะ แต่หยีก็ไม่เคยเจอเลยค่ะ หรืออาจจะเพราะไม่ค่อยได้สังเกตด้วยมั้งคะ”

“อาจจะนะ ไอ้ภูมันพักที่นั่นแหละ แต่อาจจะคนละตึกละมั้งน้องหยีเลยไม่เคยเห็น”

พี่ภูก็อยู่ที่เดียวกับเราเหรอ ครั้งแรกที่ฉันเจอหน้าพี่ภูที่ไปสัมภาษณ์งาน ฉันรู้สึกคุ้นหน้าพี่ภูมาก แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออกเลยว่าเคยเจอที่ไหน แต่พอเห็นพี่ภูฉันกลับรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ใบหน้าหล่อ ๆ นิ่ง ๆ เวลาอยู่ที่ร้านนั่นทำให้ฉันอดมองไม่ได้จริง ๆ หรือว่าที่ฉันรู้สึกคุ้นนี้อาจจะเพราะฉันเคยเดินผ่านพี่ภูตอนอยู่ที่คอนโดหรือเปล่านะ

“ปันหยานิ”

เสียงพี่มาวินทักขึ้นมาทำให้ทุกคนหันไปมองที่หน้าคอนโด ก็เห็นพี่ปันหยากำลังเดินออกมาจากคอนโด ด้านหน้ามีรถแท็กซี่จอดรออยู่แล้ว สงสัยพี่ปันหยาก็อยู่คอนโดนี้เหมือนกัน

“พี่วิน พี่ปันหยาก็อยู่ที่นี่เหรอ”

เหมือนน้ำขิงเองก็สงสัยเหมือนกันกับฉันสินะ ใจก็ไม่ได้อยากละลาบละล้วงเรื่องเจ้านายหรอก แต่ไม่รู้ทำไมพอคิดว่าอาจจะเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับพี่ภูผา ฉันกลับอยากรู้ขึ้นมาเสียอย่างนั้น ฉันมองรถแท็กซี่คันนั้นเคลื่อนตัวออกจากหน้าคอนโดไปแล้วแต่สายตาของฉันกลับยังจ้องมองรถคันนั้นจนลับตา เมื่อรถพี่มาวินจอดสนิทที่หน้าคอนโด ฉันจึงได้สติ เปิดประตูและสองเท้าก้าวลงจากรถก่อนจะละสายตาจากรถแท็กซี่มาปิดประตูแล้วยิ้มหวานให้พี่มาวิน

“ขอบคุณค่ะที่มาส่ง”

“ไม่ใช่หรอก สงสัยไอ้หยามาหาไอ้ภูน่ะ เพราะหยาไม่ได้อยู่ที่นี่หรอก ..พี่ไปละนะน้องหยี ไว้เจอกันพรุ่งนี้ ให้พี่มารับไหมพี่ขับผ่านพอดี ไปด้วยกันประหยัดน้ำมัน”

พี่มาวินพูดไปหัวเราะไป ทำฉันอดหัวเราะตามไม่ได้ ฉันที่กำลังจะตอบพี่มาวินว่าก็ดีเหมือนกันก็ต้องกลืนคำพูดตัวเองทุกคำลงคอทันที เมื่อมีฝ่ามือหนา ๆ มาวางบนศีรษะของฉันก่อนจะตามมาด้วยคำพูดนิ่ง ๆ แต่ทรงพลังของเขา

“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวยาหยีไปพร้อมกู”