Only You! หัวใจดวงนี้เป็นของคุณ

“พี่ภูดูสิๆ วันนี้ป๊ากับม๊าซื้อตุ๊กตาหมีตัวใหญ่เบิ้มมาให้หนูด้วย น่ารักมั้ย”

เสียงเล็กๆ แหลมๆ ของเด็กหญิงวัย5ขวบเจื้อยแจ้วพร้อมกับโชว์ตุ๊กตาหมีตัวโตให้ผมดู เธอยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดีกับตุ๊กตาตัวโตที่ได้รับ สาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มน่ารัก ผิวขาว ปากนิดจมูกหน่อย มัดผมแกะยาวสลวยสองข้าง กับชุดกระโปรงสีแดงน่ารักสดใสเหมือนเจ้าหญิงทำให้ผมยิ้มตอบอย่างอารมณ์ดี

“น่ารักมากเลย แล้วนี่ตั้งชื่อหรือยัง จะให้ตุ๊กตาตัวนี้ชื่ออะไรดี”

ผมพูดพลางลูบหัวน้องสลับกับตุ๊กตาอย่างเอ็นดู พร้อมกับยิ้มให้

“พี่ภูตั้งให้หน่อยสิ หนูไม่รู้จะตั้งชื่ออะไรดี”

เด็กน้อยหันมามองผมด้วยสายตาแป๋วแหว๋วบ้องแบ๊ว ทำให้น่าเอ็นดูเพิ่มขึ้นไปอีก ผมลุกขึ้นยืนเต็มความสูงพลางใช้ความคิดช่วยน้องสาวคิดชื่อไปด้วย สองเท้าก้าวเดินออกจากม้านั่งผมเดินไปเรื่อยๆอย่างใช้ความคิด ว่าจะตั้งชื่อตุ๊กตาให้น้องว่าอะไรดี

ปี๊ดดดดดดดดดด!! โคร๊ม!!!

ผมสะดุ้งตื่นในเวลาตี2 กับความฝันเดิม ๆ ของตัวเอง ผมฝันเรื่องเดิมซ้ำๆ มาตลอด 15 ปี เหตุการณ์เหมือนจริงมากจนผมอดคิดถึงเด็กผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ ผมรู้สึกผิดมาโดยตลอดเหตุการณ์นั้นฝังอยู่ในหัวใจและสายตาของผม ภาพเด็กผู้หญิงวัยกำลังน่ารัก เปียกโชกได้ด้วยเลือดอาบหน้า สองมือกอดตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลแน่น เธอไม่มีน้ำตาแม้แต่น้อยทั้งที่เธอเป็นเพียงเด็กเล็ก ๆ คนหนึ่ง กับเสียงสั่น ๆ ที่ลอดผ่านเรียวปากจิ้มลิ้มเบา ๆ 'พี่..ภู'

กริ๊งงงงงงง!

ผมเอื้อมมือไปปิดนาฬิกาปลุกอย่างเคยชิน บิดซ้ายบิดขวาขับไล่ความเมื่อยล้า สองเท้าก้าวลุกขึ้นจากที่นอนอย่างอิดโรย เพราะเมื่อคืนกว่าจะหลับต่อได้ก็ปาไปเกือบตี5

ครืด ครืด

ผมหันไปมองตามเสียงสั่นของโทรศัพท์ ไม่ต้องเดาก็รู้เลยว่าคนที่โทรมาเป็นใคร ผมยิ้มเล็กๆ ที่มุมปาก ก่อนจะเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ที่หัวเตียง แล้วก็จริงอย่างที่ผมคิด คนที่โทรมาคือคนที่ผมรักมากที่สุด

“อรุณสวัสดิ์ครับคุณนายแม่ คิดถึงลูกชายเหรอครับ”

“ก็คิดถึงนะสิ ภูไม่กลับบ้านมาหาแม่2เดือนแล้วนะ เนี่ยพ่อแกก็บ่นกับแม่ทุกวันว่าแกไม่กลับบ้านเลย”

แม่บ่นอุบอิบตามประสาที่ลูกชายคนเดียวอย่างผมไม่ได้กลับบ้านเลยมา2เดือนเต็ม

“ช่วงนี้ที่ร้านกำลังยุ่งๆ ครับแม่ พนักงานกำลังจะลาออก1คน แม่ช่วยภูหาพนักงานมาทำงานที่ร้านสิ ภูจะได้มีเวลาไปหาแม่ด้วยนะครับ”

ผมพูดออดอ้อนคนเป็นแม่ตามความเคยชิน ผมชื่อภูผา ตอนนี้ประกอบอาชีพเปิดร้านอาหารเกาหลี แต่เมื่อ1อาทิตย์ก่อน มีพนักงานที่ร้านมาแจ้งลาออกเพราะต้องกลับไปดูแลแม่ที่เพิ่งจะออกจากห้องผ่าตัด จึงเป็นเหตุให้ผมต้องรีบหาพนักงานมาทดแทน ผมคุยกับแม่ไปสองมือหยิบไอแพดมาประกาศรับสมัครพนักงานไปด้วย ผมเลือกที่จะประกาศรับสมัครพนักงานลงในเว็บหางานน่าจะได้คนไวกว่า ร้านของผมเป็นร้านเล็ก ๆ อยู่ใจกลางเมือง เพราะทำเลนี้นักท่องเที่ยวค่อนข้างเยอะ มีหลายคนถามผมว่าทำไมถึงเปิดร้านอาหารเกาหลี อย่างแรกเลยคือตัวของผมเองนั้นผมชอบทำอาหาร อย่างที่สอง ผมชอบเวลาเห็นคนมีความสุขกับอาหาร

“ไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้วภู แล้วก็หาเวลามาหาแม่บ้าง แม่คิดถึง”

“รับทราบครับผมคุณนาย ภูรักแม่นะครับ จุ๊บ!”

ผมกดวางสายทันทีหลังจากส่งจูบใส่มือถือให้คุณนายแม่อย่างเคยชิน พร้อมกับตรวจดูใบรับสมัครในเว็บอีกเล็กน้อย พอเห็นว่ายังไม่มีคนมาสมัคร ผมก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวสีเทาผืนใหญ่ และเดินเข้าห้องน้ำเพื่อที่จะจัดการธุระส่วนตัวอย่างเคยชิน

30 นาที ผ่านไป

ครืด ครืด

ผมเดินไปหยิบมือถือที่ถูกวางทิ้งไว้บนเตียงนอนขนาดใหญ่ มากดรับทันทีเมื่อเห็นว่าปลายสายคือปันหยา เธอเป็นหุ้นส่วนของร้านและยังเป็นเพื่อนสนิทของผมเอง

“ว่าไง จะให้ไปรับเหรอ”