5. พนักงานคนใหม่

“เป็นไรหรือเปล่าภู พวกเราเรียกตั้งนาน แกก็เอาแต่ยืนนิ่งพวกเราตกใจนะเว้ย หรือถ้าไม่อยากไปเกาหลี ก็ไม่เป็นไร ค่อยหาที่ใหม่ก็ได้ แกไม่ต้องเครียดขนาดนั้นก็ได้ พวกเราเป็นห่วงแกนะเว้ย”

“กูไม่อยากไปก็ได้ ถ้ามึงไม่โอเคอะ”

“ปันหยาเธอจองตั๋วได้เลยแล้วก็แพลนที่เที่ยวมาด้วยนะ ปีนี้เราจะไปเกาหลีกัน”

ผมบอกปันหยา ทำเอาทั้งสองคนกระโดดดีใจกันยกใหญ่

“ไอ้ภู มึงยังฝันร้ายอยู่เปล่าวะ ช่วงนี้มึงดูโทรมไปนะ เหมือนไม่ได้นอนเลย”

ไอ้มาวินหันมาถามผมหลังจากที่ปันหยารีบไปจัดการเรื่องตั๋วเครื่องบินของทุกคน ผมกับไอ้มาวินแทบไม่เคยมีอะไรปิดบังกันเลยสักเรื่อง และผมก็เล่าเรื่องน้องสาวของผมให้มันฟังบ่อย ๆ รวมถึงเหตุการณ์นั้นด้วยเหตุการณ์เมื่อสิบห้าปีก่อน ผมไม่ได้ตอบมันทันที แต่มองหน้ามันแล้วพยักหน้าเบา ๆ เป็นการตอบคำถามมัน มือหนาตบที่ไหล่ของผมเป็นการปลอบใจ ผมเลี่ยงมันเดินขึ้นมาในห้องทำงานสายตาจับจ้องไปที่ผู้หญิงด้านล่างอย่างเงียบ ๆ เธอจำผมไม่ได้จริง ๆ หรือเธอไม่อยากจำผมกันนะ เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้ในวันนั้นตอนนี้โตเป็นสาวขนาดนี้แล้วเหรอ

“น้ำขิงปกติพี่เขามาร้านทุกวันเลยเหรอ พี่เขาดุมั้ย”

“พี่เขามาทุกวันแหละ พี่เขารักร้านนี้กันจะตาย ตั้งแต่ขิงอยู่มา ไม่เคยเห็นพี่เขาดุใครเลยนะ ใจดีมาก ก.ไก่ล้านตัว”

การแสดงออกของน้ำขิงที่พูดถึงพี่ๆ เจ้าของร้านไม่ว่าจะสายตา ท่าทางพร้อมกับยิ้มหวานหยดที่แทบจะละลายกันเลยทีเดียว แค่นี้ก็พอดูรู้แล้วว่าพี่ ๆ เขาคงจะใจดีน่าดู

“สงสัยจะใจดีจริง ๆ แหละเนอะ แค่พูดถึงก็เอาซะเคลิ้มเชียวนะ ปะ! ทำงานกันเถอะหยีกลัวโดนหักเงิน อิอิ”

ไลน์!

#ปันหยา: แจ้งน้อง ๆ ทุกคน สวัสดิการจาก PPM Korean สถานที่พักร้อนปีนี้ของเรานั้น เราจะไปแดนกิมจิกันนะคะทุกคน! อนุมัติโดยท่านประธานภูผาเรียบร้อยจ้า! ขอน้อง ๆ ส่งพาสปอร์ต และวีซ่าให้พี่ด้วยนะคะ พี่จะได้จัดการเรื่องตั๋วจ้า

#มาวิน: อย่าลืมเตรียมตัวกันให้พร้อมนะทุกคน โอกาสแบบนี้ไม่ได้มีบ่อย ๆ ก่อนที่ไอ้คุณพี่ภูผาของทุกคนจะเปลี่ยนใจ ฮ่า ๆ

#ภูผา: (ยิ้ม)

#นัดภพ: เสียใจมากเลย ไม่ได้ไปกับทุกคน ยังไงก็ขอให้ เที่ยวกันให้สนุกนะครับ

#น้ำขิง: พี่นัดต้องอยู่ต่อแล้วค่า

#นัดพบ: ถ้าพี่จัดการเรื่องแม่เรียบร้อยจะกลับมาสมัครเป็นรุ่นน้องน้ำขิงนะครับ อิอิ

#น้ำขิง: ได้เลย เดี๋ยวน้ำขิงจะสอนงานเป็นพิเศษเลยค่า แต่ไม่ต้องห่วงนะพี่นัด ไว้ขิงจะซื้อขนมมาฝาก อิอิ

#น้ำตาล: ยาหยีมาได้จังหวะมากเลยนะ มาทำงานปุ๊บ! ก็ได้ไปเที่ยวเกาหลีเลย อิอิ

#ยาหยี: (ยิ้ม)

#ยาหยี: หยีน่าจะมาพร้อมกับดวงแหละค่ะพี่น้ำตาล (หัวเราะ)

#ปันหยา: เอาล่ะ ๆ ไว้พี่จัดการเรื่องเอกสารและเรื่องตั๋วเครื่องบินสำหรับทุกคนเรียบร้อยแล้ว ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด พี่จะจองรอบวันที่ 29 ธันวา นะทุกคน มีใครไม่สะดวกไหม

#ภูผา: พี่นัดจะไปด้วยกันก็ได้นะครับ เดี๋ยวเรื่องคนดูแลแม่พี่ ผมจะจัดการให้

#มาวิน: นั่นนะซิ ไปกันหลายคนสนุกนะพี่ ไปด้วยกันเถอะ

#นัดพบ: ขอบคุณครับ แต่ผมว่าไม่เป็นไรดีกว่า แม่ก็อายุมากแล้ว ผมดูแลเองจะสะดวกกว่า ขอให้เที่ยวให้สนุกนะครับ

#ปันหยา: เอาไว้มีโอกาส ร้านเรายินดีต้อนรับพี่นัดเสมอนะคะ หากมีปัญหาอะไรที่พวกเราช่วยได้พวกเรายินดีค่ะ เพราะพวกเราเป็นครอบครัวเดียวกันเนอะ

#นัดพบ: ขอบคุณครับ (ยิ้ม)

‘ถ้ายาหยีโตขึ้น ยาหยีก็จะเป็นเจ้าสาวที่สวยที่สุดของพี่คนเดียว ยาหยีสัญญาเลยค่ะ’

‘ไม่ใช่ว่าโตขึ้น หนูจะลืมพี่ใช่ไหม ถ้าสัญญากับพี่แบบนี้ พี่คิดจริงนะ’

เด็กผู้หญิงอายุประมาณ 5 ขวบนั่งเกี่ยวก้อยทำสัญญากับเด็กผู้ชายตัวโตอยู่บนม้านั่ง ภาพด้านหลังของเธอคือสวนสาธารณะขนาดใหญ่ ที่รายล้อมไปด้วยผู้คนมากมายที่กำลังออกกำลังกายกันอย่าสนุกสนาน วิ่งจ๊อกกิ้ง โยคะ เต้นแอโรบิก บางกลุ่มก็มาแบบครอบครัว มีเครื่องเล่นเด็กขนาดใหญ่อยู่บริเวณนั้น กับรอยยิ้มละมุนจากผู้ชายตัวโต มือของเขาเอื้อมมาลูบหัวเด็กผู้หญิงเบา ๆ อย่างเอ็นดู

เฮือก!!