Episode 24

ผมที่นั่งรถม้ามาจนถึงพระราชวัง

“นึกว่าจะเป็นประสบการณ์ที่ดี ที่ไหนได้เจ็บสะโพกไปหมดเลย...”

ผมบ่นกับตัวเองเบาๆ

เพราะรถม้าไม่มีระบบดูดซับแรงกระแทก เลยไม่แปลกที่ผมจะเจ็บสะโพกจากแรงสั่นสะเทือนของรถม้า ซึ่งผมที่ยังไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ว่า รถม้าพวกนี้ที่ไม่มีระบบดูซับแรงกระแทกนั้น จะส่งผลยังไงกับสะโพกของผมยังไง ก็หวังเต็มที่ว่า มันจะเป็นประสบการที่ดี

ผมที่ลงจากรถม้า ใช้มือเท้าเอวเล็กน้อย ก่อนที่จะรีบปรับเปลี่ยนท่าทาง ทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

จำไว้เลย ชาตินี้ผมจะไม่มีวันนั่งรถม้าอีกเด็ดขาด!!! ถ้าผมจำไม่ผิด ขี่ม้าก็เป็นเหมือนกันสินะ ผมจะได้จำเอาไว้

“คุณหนูค่ะ!!!! หัวหน้า... หัวหน้าเมดเค้า!! ”

อะไร? ทำไมพวกคุณเมดต้องวิ่งกันหน้าตื่นแบบนั้นด้วย

พวกคุณเมดที่ดูคุ้นหน้าคุ้นตา พากันเข้ามาเกาะชายเสื้อชายกระโปรงผมเป็นว่าเล่น

“พวกเจ้าทำอะไรกัน ถอยออกไปซะ!!! ”

“ไม่เป็นไร ข้าจัดการเอง... พวกเจ้าช่วยบอกข้ามาหน่อยสิ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณเมดอย่างนั้นหรือ?”

เหล่าทหารที่พยายามจะดึงเหล่าคุณเมดออกไปหลังจากที่มาเกาะตามชายกระโปรงของผม ผมก็ได้ห้ามเหล่าทหารและถามเหล่าคุณเมดกลับไปว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับคุณเมดที่คอยติดตามผมไปไหนมาไหนอยู่เสมอ เพราะดูสีหน้าของทุกคนแล้ว ถ้าจะขวัญเสียกันน่าดู

“หัวหน้าเค้ากำลังถูกสอบสวนอยู่เจ้าค่ะ คุณหนูจะต้องรีบไปช่วยหัวหน้านะเจ้าคะ เพราะไม่งั้น หัวหน้าเค้าจะต้องตายแน่ๆ เลย.....”

ผมหรี่ตาเล็กน้อย กับสิ่งที่เกิดขึ้นกับคุณเมด เพราะเพียงแค่ผมหายตัวไปไม่นาน ก็เกิดเรื่องขึ้นเสียแล้ว

มันจะไร้เหตุผลเกินไปแล้ว คุณเมดไม่ได้รู้เรื่องด้วยสักหน่อย ทำไมจะต้องเอาตัวไปสอบสวนถึงขนาดปางตายด้วย แล้วกับไอเพียงแค่ผมหายตัวไปมันก็ไม่น่าจะถึงกับมีโทษร้ายแรงได้ถึงขนาดนี้

“นำทางข้าไปสิ ว่าคุณเมดอยู่ที่ไหน ข้าจะไปจัดการเรื่องนี้เอง”

“ได้เจ้าค่ะ เชิญทางด้านนี้เลยเจ้าค่ะคุณหนู...”

หลังจากนั้นเหล่าคุณเมดก็ได้นำทางไปทางหลังพระราชวัง ที่น่าจะเป็นที่ๆ เอาไว้สอบสวน

แล้วสอบสวนแบบไหนกันนะ ถึงขั้นทำให้คนตายได้ ก็เข้าใจอยู่นะว่าโลกนี้อยู่ในยุคที่ค้อนข้างที่จะล้าหลัง เลยอาจจะมีการทรมานแบบในโลกของผมในยุคที่ยังไม่มีการพัฒนา ก็อาจจะเป็นไปได้

ผมเดินตามคุณเมดไปที่ๆ เป็นส่วยลึกของปราสาท แล้วดูท่าห้องนี้จะเป็นความลับอีกด้วย

ครึ่ม!!!

เสียงเปิดประตูเหล็ก

องค์ราชา... พระสันตะปาปา... อยู่กันครบเลยสินะ...

“ท-ท่านยุย ท่านกลับมาแล้ว คือว่า....”

พระสันตะปาปาหลังจากที่เห็นผม ก็ค้อยๆ หันไปมองที่ร่างของคุณเมดที่ถูกทรมานอยู่

“ข้าแค่คิดว่าอาจจะเกิดอะไรขึ้นกับท่านก็ได้ ข้าก็เลย....”

ผมมองไปที่ทั้งสองก่อนที่จะมองไม่ที่คุณเมดที่หายใจอยู่รวยริน ซึ่งสภาพแบบนี้ก็ไม่ต่างกับตายไปแล้วชัดๆ

นี่มันคือความผิดของเราหรอ ที่ออกไปโดยไม่ได้บอกให้ใครรับรู้ เพราะไม่งั้นคุณเมดก็คงจะไม่เจอเรื่องแบบนี้

“ข้าไม่ถือสาพวกเจ้าหรอก พวกเจ้าก็ทำในสิ่งที่พวกเจ้าคิดว่าถูก แต่ข้าผิดเองที่ข้าแอบออกไปโดยที่ไม่ได้บอกพวกเจ้าเลยแม้แต่น้อย เพราะฉะนั้นข้าเองก็ขอทำในสิ่งที่ข้าคิดว่าถูกบ้างก็แล้วกัน...”

“ต-แต่ว่าท่านยุย....”

ผมเงียบไปและส่ายหน้าเล็กน้อย

อย่าได้พูดอีกเลย นั่นละดีที่สุดแล้ว

ผมเดินเข้าไปหาคุณเมดที่นอนหมดสภาพจนดูไม่ได้

โดนทรามานแบบไหนกันนะ ถึงได้มาอยู่ในสภาพแบบนี้

เครื่องมือทั้งหลาย มันช่างชวนให้ผมนึกถึงวิธีการที่คุณเมดโดนทรมาน

ผมเอามือสัมผัสบาดแผลเบาๆ และไล่ลงไปช้าๆ ด้วยความรู้สึกผิด

“ค-คุณหนู... กลับมาแล้วใช่ไหมเจ้าคะ... ข้าดีใจเหลือเกินเจ้าค่ะ”

รู้ได้ยังไงกัน ว่าผมมา หรือว่าตัดสินโดยใช้สัญชาติญาณ?

มือซ้ายที่หายไป....

“ได้โปรดอย่า แค่ก! ๆ จับตัวข้าเลยนะเจ้าค่ะ...”

ทำไมละ....

แขนขวาที่หายไป....

“...มันจะเปรอะเปื้อนมือ......ที่แสนบริสุทธิ์ของคุณหนู.... อึก....”

คุณเมดจะตีค่าหนูสูงเกินไปแล้วนะคะ.....

และต้นขาซ้ายที่หายไป....

“...... เอาซะเปล่าๆ น่ะ..... เจ้าค่ะ....”

และอย่างสุดท้ายดวงตาทั้งสองข้างที่หายไป....

มันช่างโหดร้าย คุณเมดที่ทั้งใจดีและคอยดูแลหนูมาตลอด แต่ว่าตอนนี้คุณเมดกลับ.....

“นี่คุณเมด คุณเมดชื่ออะไรงั้นหรือ....”

ผมที่มองบาดแผลพวกนั้น ก็นึกขึ้นมาได้ว่า ผมยังไม่เคยถามชื่อของคุณเมดเลยนี่นา

ถึงผมจะไม่เคยแม้แต่จะถามชื่อของคุณเมดเอง หรือแม้แต่จะฟังการแนะนำตัวของคุณเมดเองก็ตาม แต่ว่าวันนี้ผมกลับอยากรู้

“ดิฉัน ชื่อลูเซี่ยนเจ้าค่ะ.... คุณหนู...”

“เป็นชื่อที่ดีนะ ลูเซี่ยน งั้นข้าขอถามเจ้าเป็นครั้งสุดท้ายน่ะลูเซี่ยน เจ้าจะยอมรับข้าเป็นเจ้านายและคอยติดตามรับใช้ข้าหรือไม่”

อ่า... นี่เราถามอะไรออกไปกันเนี่ย อย่างน้อยๆ ก็ขอให้คุณลูเซี่ยนหลับอย่างสงบ เพราะความภาพถูมิใจสุดท้ายของคุณเมด ก็คงจะเป็นการได้รับใช่ผมเป็นคนสุดท้าย

เพราะอย่างน้อยๆ ก็ขอให้คุณเมดได้มีเจ้านายที่ดีก็พอ ถึงผมจะไม่รู้ว่า ผมจะเป็นเจ้านายที่ดีให้กับคุณเมดในวาระสุดท้ายได้หรือไม่

“คะ ข้ารับ.... ข้า... ข้า... ดีใจมาก..... ที่คุณหนูยอมรับข้า..... ตลอดมา.... ซึ่งตลอดมา.... ข้าไม่เคยแม้แต่... จะได้ยินชื่อของข้าจากปากของคุณหนู........ เลยแม้แต่น้อย..................... ข้ารับเจ้าค่ะ... คุณหนู...”

คุณเมดพูดเสียงเบามาก มากจนเป็นเพียงแค่เสียงลมที่พัดผ่าน

คงจะไม่ไหวจริงๆ แล้วสินะ ถ้าเกิดผมมาช้ากว่านี้ละก็.......

“ไม่เลย ลูเซี่ยน ถึงข้าจะไม่เคยมีเมดคอยปรนนิบัติรับใช้มาก่อน ข้าก็พูดได้อย่างเต็มปากว่าเจ้านั้นเป็นเมดคนหนึ่งที่ดีที่สุดสำหรับข้าเลย เพราะตั่งแต่ที่เจ้าได้มารับใช้ข้า เจ้าคอยเอาใจใส่ข้า เรื่องที่เจ้าไม่รู้เจ้าก็จะพยายามทำความเข้าใจเพื่อข้า ข้าขอขอบคุณเจ้าจริงๆ ....”

“ไม่เลย........ เจ้าค่ะ........ ข้า.... ทำทุกอย่างด้วยตัวของข้าเอง.........”

ดูเหมือนว่าเวลาได้ใกล้มาถึงแล้ว

“งั้นหรือ ข้าเองก็ไม่เคยออกคำสั่งกับเจ้าเลยสินะลูเซี่ยน งั้นคำสั่งแรกและคำสั่งสุดท้ายของข้าที่จะสั่งเจ้า ข้าขอสั่งให้เจ้าพักผ่อนให้นานเท่านาน เท่าที่เจ้าต้องการ แล้วข้าจะคอยอยู่ดูแลเจ้า จวบจนกว่า.... เจ้าจะ... หลับอย่างสนิท....”

“ฮึก! ... ขอบพระคุณเป็นอย่างสูง...... เจ้าค่ะ....คุณ.............. หนู.................”

ติ๊ง.....

น้ำตาแห่งความเสียใจหนึ่งหยดได้ไหลรินลงสู่แก้มของลูเซี่ยนที่ได้หลับใหลลงสู่ก้นบึ่งแห่งความมืดมิด และจะไม่มีวันลืมตาตื่นขึ้นมาอีกเลย.........