Episode 17

ผมที่เดินมาทางห้องเตรียมตัวหลังจากที่ครูจอมเจ้าปัญหาลักพาตัวผมมา ใช่ ต้องใช้คำว่าลักพาตัวเลยละ เพราะหนึ่ง ผมไม่เต็มใจ สอง พาตัวผมมาโดยที่ไม่คิดที่จะปรึกษาผมสักนิด

ห้องเตรียมตัว มีผู้หญิงอยู่สองคนกำลังแต่งตัวอยู่ ซึ่งทำให้ผมค้อนข้างที่จะตกใจอยู่ไม่ใช่น้อย เพราะว่าผมเองก็ยังพอมีปฏิกิริยากับเรื่องพวกนี้อยู่บ้าง ผมก็เลยรีบหามุมหนึ่ง เพื่อที่จะหาคำปรึกษาเกี่ยวกับเรื่องการเตรียมตัวกับพวกหม่าม้า

อ๊ะ! คุณเมดสามารถตามเข้ามาในนี้ได้สืนะ ช่วยได้มากเลย

เมื่อผมเห็นคุณเมดที่เดินตามเข้ามาด้วย ก็ช่วยทำให้ผมใจชื้นขึ้นมาระดับหนึ่ง

“คุณหนูเจ้าคะ นี่ไม่ใช่เรื่องที่คุณหนูจะต้องมารับผิดชอบเลยนะเจ้าคะ เพราะฉะนั้นเพียงแค่คุณหนูเอ่ยปากออกมามา ดิฉันจะรีบพาคุณหนูออกไปจากที่นี่โดยทันทีค่ะ”

ดูเหมือนคุณเมดจะเป็นห่วงผม เลยแสดงสีหน้าวิตกกังวลออกมาอย่างเห็นได้ชัด ในทางกลับกันถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับผม คนที่จะต้องรับผิดชอบเรื่องนี้ก็คือคุณเมดด้วยเช่นกัน

เพราะพระราชโองการของพระราชาที่มีรับสั่งให้คุณเมดคอยติดตามรับใช้ปรนนิบัติผมนั้น เป็นดั่งประกาศิต ดังนั้นถ้ามีอะไรเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับผม ก็เท่ากับว่า คุณเมดมีโทษโดยทันที

“ไม่เป็นไร พวกหม่าม้าบอกข้าแล้ว ว่าจะคอยดูแลข้าเอง เจ้าไม้ต้องเป็นห่วง”

“ตามนั้น เรื่องนี้เดี๋ยวพวกข้าจะจัดการเอง เจ้าแค่ช่วยเรื่องการปรนนิบัติเรื่องทั่วๆ ไปก็เพียงพอแล้ว”

“น้อมรับ เจ้าค่ะ”

คุณเมดดูสีหน้าดูดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด หลังจากที่หม่าม้าเอลาสที่บินออกมาหลังจากที่ซ้อนตัวอยู่ด้านหลังผมของผม ออกมายืนยันด้วยตัวเอง

เอ... แต่ไปซ้อนตัวกันอยู่ตรงนั้น มันจะไม่ลำบากแย่เอาหรอ? พวกหม่าม้า

“จริงด้วยสินะ เท่าที่ข้าดู ยุยจังยังไม่มีชุดใส่ลงสนามประคองอย่างนั้นสินะ ถึงจะมีชุดพวกนี้....”

หม่าม้าบินไปหยิบชุดที่อยู่ในตู้ที่จัดว่างเอาไว้เป็นแถวๆ เพื่อให้คนที่เข้ามาเปลี่ยนชุดสำหรับลงสนาม มันเป็นชุดรูปแบบเรียนง่ายแต่ก็ดีกว่าจะใส่ชุดโกธิคโลลิต้าลงไปในสนามประรองแบบนี้

หม่าม้าโยนมันทิ้งแล้วก็บินมาหาผม เพราะคุณแม้ไม่ปลื้ม

“ชุดนี้เป็นไงจ้ะ”

โอ่ว.... ม-มันจะน่ารักเกินไปไหม

หม่าม้าบินเข้ามาแล้วก็หยิบชุดออกมาจากไหนก็ไม่รู้ แล้วยื่นเอามาให้ผมดู มันเป็นชุดเดรสยาวสีขาว แล้วค้อนข้างที่จะเคลื่อนไหวยากซะด้วยสิ

ผมส่ายหน้า เพราะคิดว่า ไม่ไหวๆ

“หม่าม้าเอลาส ขอชุดที่มันเคลื่อนไหวง่ายๆ กว่านี้หน่อยจะได้ไหมคะ?”

“ก็ได้อยู่หรอก งั้นชุดพวกนี้ละ เป็นยังไง”

? ผมสงสัยเล็กน้อย ก่อนที่จะจ้องมองไปที่กองชุดที่หม่าม้าเอลาสเอาออกมาให้

ชุดน่ารักๆ เต็มไปหมดเลย!!! ถึงจะดีใจ แต่ว่าใช้อะไรเป็นเกณฑ์เลือกชุดให้ผมเนี่ย!

ถึงจะค้อนข้างดีใจที่พวกหม่าม้าจะเอาใจใส่ แต่ก็ต้องมารู้สึกเสียใจในเวลาเดียวกัน ที่จะต้องมาถูกจับแต่งตัวฟรุ้งฟริ้งอยู่อย่างนี้ทุกๆ วัน

ผมเหลือบไปเห็นชุดๆ หนึ่งที่ค่อนข้างจะดึงดูดสายตาของผมอยู่ไม่น้อย ผมเลยจ้องชุดนั้นด้วยความสนใจอยู่นิดหน่อย จนหม่าม้าเอลาสสังเกตเห็น

หม่าม้าเอลาสเลยหยิบชุดนั้นขึ้นมา

“ยุยจังชอบชุดแบบนี้งั้นหรือจ๊ะ”

“คาดไม่ถึงเลยน้า... เอลาสจัง ว่ายุยจังจะชอบชุดแบบนี้”

“ถึงชุดจะแปลกๆ แต่ก็สวยดีนะ เลยไม่แปลกที่ยุยจังจะชอบ หุหุ”

หม่าม้าเนโลกับหม่าม้าดาร์กเนส อย่างพึ่งด่วนสรุปไปเองแบบนั้นสิค้า!!!

“อูว.. เนโลกับดาร์กเนสก็พูดไป ชุดนี้ออกจะน่ารักเนอะ ยุยจัง ท่ายุยจังสวมจะต้องออกมาดูดีมากแน่ๆ เลย...”

“ซอยลอย่าไปแกล้งยุยจังสิ ดูสิยุยจังเขินแล้ว”

“ใช่ คาจิพูดถูก ยุยจังไม่ต้องเขินนะ เดี๋ยวหม่าม้าชายจะช่วยหาชุดอื่นให้เองนะ ยุยจัง.....”

อ-เอ๋ ทำไมพูดไปพูดมากลายเป็นผมเองที่ต้องเขินด้วยละ

ถึงจะได้หม่าม้าชายออกมาช่วยปลอบให้ก็เถอะ แต่ว่าทำไมเราต้องเขินด้วยเนี่ย!!!

“ม-ไม่ ช.. อ.. บ.. “

เสียงของผมค่อยๆ เงียบลงหลังจากที่หลุดออกไปได้สองคำ

เพราะอาการเขิน เลยเผลอพูดอะไรออกไปโดยไม่ได้คิด จนทำให้พวกหม่าม้าทำหน้าเหมือนกับอยากจะร้องออกมา เพราะคิดว่าพวกตนอาจจะทำอะไรผิดไปก็ได้

“ไม่ใช้นะคะ! ชอบสิ! ชุดที่พวกหม่าม้าหามาให้หนูชอบหมดเลย.... เพราะงั้นอย่าทำหน้าแบบนั้นเลยนะคะ หม่าม้า...”

หวา.... ดันพูดว่าชอบออกไปแล้ว

ก็ช่วยไม่ได้นี่นา เพราะว่าพวกหม่าม้าทำหน้าเศร้าหลังจากที่ผมตอบว่าไม่ชอบออกไป มันก็เลยเป็นเรื่องช่วยไม่ได้

ใช่ๆ มันเป็นเหตุสุดวิสัยยังไงล่ะ ฮื่มๆ มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ยังไงละ เพราะอย่างน้อยๆ ผมก็ไม่อยากให้พวกหม่าม้าต้องมาเสียใจกับเรื่องแค่นี้

ซึ่งหลังจากนั้น พวกหม่าม้าที่ได้ยินแบบนั้น ก็ยิ้มเจ้าเล่ออกมา ด้วยความดีใจ จนผมรับรู้ได้ในทันทีเลยว่า พวกหม่าม้ากำลังคิดอะไรอยู่

“งั้นเอาชุดนี่นะยุยจัง?”

อย่างนี้ก็เหมือนกับว่าผมทำตัวเหมือนเด็กๆ ที่ชอบปากแข็งเลยนะสิ

“แล้วมีดาบคาตะนะไหมคะ! เท๊ะ!!! ”

อู่ววว ลืมตัว….

หม่าม้าเอลาสตกใจมากเพราะไม่คิดว่าชุดที่ตัวเองถือเอาไว้ในมืออยู่นั้น จะได้รับการตอบรับจากผมได้มากถึงขนาดนี้ เพราะผมที่ได้ถามหาดาบคาตะนะนั้น ได้คว้าชุดที่หม่าม้าเอลาสถืออยู่ เอามาไว้ในอ้อมกอดของผมเสียแล้ว

ก-ก็ช่วยไม่ได้นี่นา ก็ชุดนั้นมันเป็นยูกะตะกระโปรงสั้น แล้วเป็นสีดำด้วย ถ้าเกิดว่ามีดาบคาตะนะด้วย คงจะเข้าคู้กันได้เป็นอย่างดีแน่ๆ ใช่ๆ เพราะมันดูเรียบง่ายและสวยดียังไงละ เลยอยากได้ของที่มันเข้าคู่กันด้วย

“อะโอ่ ดาบคาตะนะแบบนี้หรือเปล่ายุยจัง”

ผมยืนแข็งทื่อเพราะกำลังปรับอารมของตัวเองอยู่ แต่....

ผมมองไปที่ดาบที่หม่าม้าเอลาสเอาออกมา

“ไม่ใช่ค่ะหม่าม้าเอลาส ดาบคาตะนะจะเป็นดาบเรียวยาว ไม่ใช่เรเปียร์ด้วย เพราะมันจะโค้งเล็กน้อย แล้วก็มีคมข้างเดียวค่ะ”

“ละ แล้วถ้าแบบนี้ละจ้ะยุยจัง คงจะมีสักเล่ม”

โห... หม่าม้าเราเป็นคลังอาวุธเคลื่อนที่หรือยังไงเนี่ย ทำไมถึงได้มีของครบคันถึงขนาดนี้

สงสัยพวกหม่าม้าจะไม่รู้จักชุดจำพวกยูกะตะกับชุดกิโมโน เพราะดูได้จากที่พวกหม่าม้ายังไม่รู้เลยว่าชุดพวกนี้นั้นมีชื่อเรียกว่าอะไร แล้วพวกหม่าม้าไปเอาชุดพวกนี้กันมาจากไหน?

ดูเหมือนว่าพวกหม่าม้ากำลังหวังอะไรสักอย่างจากผมอยู่

หุหุ แต่ว่าหนูคงจะต้องขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะหม่าม้า เพราะว่าหนูจะไม่ยอมพลาดอีกเป็นครั้งที่สอง...

“อันนี้ค่ะหม่าม้า อันนั้นใช่เลย”

“นี่ยุยจังรู้จักของพวกนี้ด้วยหรือจ้ะ”

“ก-ก็นิดหน่อยค่ะ แฮะๆ”

หลังจากที่ผมชี้ไปที่ดาบเล่มหนึ่งที่ผมคิดว่าใช่แน่นอน หม่าม้าก็บินไปหยิบมาให้แล้วก็ถามผมเหมือนกับว่าสงสัยอะไรบางอย่าง แต่ผมก็แถๆ ไป อันที่จริงคนที่ควรจะสงสัยคงจะเป็นผมเสียมากกว่า

ดาตานะ ยูกะตะสั้นสีดำ โลลิ = คุณหมีอาละวาด!! ก็ว่าไปนั่น

หลังจากที่ผมเลือกอาวุธแล้วก็ชุดที่ดูคุ้นเคยเสร็จ หม่าม้าก็เอาชุดให้คุณเมดที่ยืนดูอยู่ด้วยความสนอกสนใจเช่นเคย ฝากจัดการเรื่องเปลี่ยนชุดให้กับผมอีกครั้ง ส่วนพวกหม่าม้าหลังจากนั้นก็คอยสอนเรื่องวิธีใส่ชุดยูกะตะให้คุณเมด

แล้วชุดที่พวกหม่าม้าไม่รู้จัก พวกหม่าม้าจะใส่กันเป็นหรอ?

“อ๊ะ ตรงนั้นใส่ แบบนี้แล้วก็แบบนี้?”

“เอ๋...”

พวกหม่าม้ามองผมด้วยความแปลกใจ แต่ก็....

“เสร็จแล้วเจ้าค่ะ คุณหนู”

ใช้แล้ว ตอนนี้แต่งตัวเสร็จแล้ว หลังจากที่ยืนเปลือยให้คุณเมดปู้ยี่ปู้ยำมาแสนนาน ผมก็หันไปมองตัวเองในกระจก

“ฟุฟุ....”

ตอนนี้จิตวิญญาณจูนิเบียวมันช่างเอ่อล้น!!!

ผมยื่นมือออกไปหยิบดาบที่คุณเมดถืออยู่ด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจจะบรรยายได้

อ่า... ความรู้สึกนี้มัน....

ผมเอาดาบเหน็บไว้ที่สายโอบิด้านซ้ายและชักมันออกมาอย่างช้าๆ

“หยุดเลยนะยุยจัง!!! เล่นของมีคมมันอันตรายนะรู้มั้ย! ถ้าหม่าม้าไม่อนุญาต ห้ามชักมันออกมาเด็ดขาด!!!! ”

“หม่าม้าง่า!!! ”

แล้วผมก็ได้รู้อีกอย่างว่า ถ้าแม้พวกหม่าม้าจะไม่รู้จักเจ้าชุดพวกนี้ แต่พวกหม่าม้าก็พอจะรู้วิธีสวมใส่พวกมัน ซึ่งน่าจะเป็นไปได้ว่า ชุดพวกนี้ พวกหม่าม้า น่าจะลองเคยใส่แบบลองผิดลองถูกมาก่อน