Episode 12

ระหว่างทางที่ผมเดินไปที่ห้อง ซึ่งมีเมดคนหนึ่งคอยเดินนำทางอยู่ ผมก็บิดตัวไปมา เพราะไออาการณ์แบบนี่ ผมจำได้ดีว่ามันคืออะไร แต่ผมเพียงแค่ไม่รู้ว่าจะจัดการกับมันยังไง

“หม่าม้า หนูอยากเข้าห้องน้ำ....”

“ห้องน้ำ?”

“ห้องน้ำ?”

พวกหม่าม้ามองหน้ากันก่อนที่จะทวนคำของผมออกมา และพูดกันต่อไปเรื่อยๆ จนเป็นลูกโซ่ แล้วกลังจากนั้น....

ถึงมันจะน่าอายแต่ว่า ไม่ไหวแล้วอ่า!!!! สงสัยคงดื่มชาเยอะไป ตอนนี้เลยปวดชิ้งฉ่องอย่างรุนแรง จนขาของผมเริ่มไม่มีแรงที่จะก้าวอีกต่อไปแล้ว เพราะถ้าขืนผมยังก้าวเท้าเดินต่อไป มีหวัง....

แล้วสีหน้าของผมก็บ่งบอกได้อย่างชักเจนว่า ถ้าเกิดผมฉี่ราดตรงนี้ ผมได้ร้องให้ออกมาจริงๆ แน่ ซึ่งพวกหม่าม้าที่เห็นสีหน้าของผม ก็พากันตื่นตูมบินชนโน่นชนนี้ ไปทั่ว จนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ณ ตอนนี้ ดูวุ่นวายไปหมด

ผั่วะ! ป๊าบ! ป๊าบ! ๆ ผั่วะ!

หม่าม้าเอลาส ที่ไม่เข้าใจว่าทำไมพวกหม่าม้าคนอื่น ถึงได้ตื่นตูมได้ถึงขนาดนี้ ก็แปรงร่างกลับมาร่างเดินที่เป็นเจ้าหญิงภูติ ก่อนที่จะเอามือไล่ตบพวกหม่าม้า ที่บินว่อนไปมาอย่างกับแมลงวัน

ร่วงกันเรียงตัวเลยนะคะ หม่าม้าเอลาส เฮ้อ....

“มนุษย์ ห้องน้ำอยู่ที่ไหน ช่วยนำทางให้เราหน่อยจะได้ไหม?”

“อ-เอ๋!! ท-ท่าน ทำไมถึง”

“หืม....”

“ค่ะ! เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ เจ้าหญิง”

หม่าม้าจ้องมองไปที่คุณเมดคนนั้นอย่างไม่พอใจ เพราะว่านี่มันไม่ใช่เวลาที่จะมาสงสัย จนทำให้คุณเมดถึงกับตัวสั่นไปทั้งตัว ก่อนที่จะตอบรับหม่าม้าเอลาสด้วยอาการตกใจ และรีบเดินนำไปที่ห้องน้ำโดยทันที

มันน่าอายนะที่จะบอกกับคนที่ไม่รู้จักเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ ผมเลยไม่กล้าบอกคุณเมด แต่บอกกับพวกหม่าม้าแทน ซึ่งก็ดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยช่วยอะไรได้มากนัก เว้นแต่หม่าม้าเอลาส

เอลาสจูงมือยุยตามเมดไปติดๆ

บาว บาววว หม่าม้าเบาๆ หน่อย!!! จะราดอยู่แว้ววว!

“เชิญเจ้าค่ะ”

เมดคนนั้นที่เดินนำทางมา ก็หยุดอยู่ที่ประตูห้องๆ หนึ่ง และโค้งให้เล็กน้อย ก่อนที่จะผายมือเพื่อบอกว่าที่นี่คือห้องน้ำที่ว่า

“เฮ้อ.... เจ้าเองก็มาช่วยด้วย”

ถึงเมดคนนั้นจะดูตกใจ แต่ว่าก็ต้องจำใจตามเข้าไปหลังจากที่หม่าม้าเอลาสถอนหายใจและลากแขนของคุณเมดเข้าไปด้วย

เท่าที่ผมคิด เพราะไม่มีใครสามารถช่วยหม่าม้าเอลาสได้อีกแล้ว เพราะฉะนั้นหม่าม้าเอลาสเลยถอนหายใจก่อนที่จะตัดสินใจลากคุณเมดคนนั้นเข้าไปในห้องด้วย ซึ่งผมที่เห็นแบบนั้น ก็เข้าใจได้ทันทีเลยว่าเพราะอะไร

เพราะหม่าม้าเล่นตบล่วงไปหมดแล้วยังไงล่ะ ถึงจะอายแต่ก็ต้องจำใจให้คนอื่นเห็นผมในสภาพเปลือยเหลือแต่ชุดชั้นใน

“เจ้าคงถอดเป็นสินะ”

หม่าม้าเอลาสถามเมดคนนั้น เพื่อที่จะให้คุณเมดช่วย ถึงคุณเมดจะยังไม่ค่อยเข้าใจ แต่หม่าม้าที่เห็นว่าไม่มีเวลาแล้ว ก็ไม่คิดที่จะรอฟังคำตอบจากคุณเมดเลยแม้แต่น้อย

“งั้นก็ลงมือได้แล้ว ช่วยกัน”

ต้องทำความเข้าใจว่า ชุดพวกนี้ที่พวกหม่าม้าสรรหาเอามาใส่ให้ผมนั้น เวลาใส่ก็ยาก เวลาถอดก็ยากด้วยเช่นกัน เท่าที่ผมได้สัมผัสมา เพราะถ้าไม่ได้พวกหม่าม้าช่วยใส่ ผมก็คงทำได้แต่ยืนมองชุดพวกนี้อยู่อย่างนั้น

ผมยืนกางมือออก เพราะประสบการณ์ของผมที่ได้รู้มา หลังจากที่ถูกจับใส่ชุดพวกนี้มาแล้วครั้งหนึ่งนั้น คือการยืนกางแขนแล้วปล่อยให้พวกหม่าม้าจัดการ จะง่ายที่สุด

หม่าม้าและคุณเมดช่วยกันถอด ทั้งสองไล่ถอด ผ้าคลุมไหล่ เสื้อคลุม กระโปรง และตามด้วยกระโปรงชั้นใน เสื้อซับใน และเสื้อเป็นชิ้นสุดท้าย ซึ่งยังไม่รวมของประดับต่างๆ อย่างเช่น พวกริบบิ้น โบว์ กับชุดชั้นใน

จะให้ใส่อะไรผมก็เข้าใจอยู่หรอก แต่เล่นจัดเต็มกันแบบนี้ มันลำบากนะหม่าม้า

ผมที่เหลือแต่ชุดชั้นในแบบบาสก์อยู่ตัวเดียวก็ไม่สนเรื่องอายมันแล้ว เพราะตอนนี้ผมจะไม่ไหวแล้ว!!!

ผมเปิดประตูห้องเข้าไปก่อนที่จะยืนกลืนน้ำลาย

แล้วมันทำยังไงอะ?

_ในห้องน้ำโซน แต่งตัว

“เจ้าจัดการเรื่องเสื้อผ้าพวกนั้นทีนะ”

“ทราบแล้วเจ้าค่ะ”

เอลาสที่ออกคำสังและส่งชุดของยุยให้กับคุณเมดไป ก็ชำเลืองมองไปเห็นอะไรบางอย่าง

“แล้วดูเหมือนว่า จะมีเรื่องที่จะต้องให้เจ้าช่วยอีกแล้วสิ”

เมดคนนั้นเอียงคอสงสัยเล็กน้อยกับคำพูดที่เอลาสพูดออกมา เพราะเอลาสสังเกตบางอย่างได้ในห้องน้ำ

_ในห้องน้ำ

แย่แล้ว.....

ผมคิดในใจพร้อมกับทำสายตาละห้อยอยู่ภายในห้องน้ำ

ผมที่ยืนงงเพราะไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับไอสถานการณ์แบบนี้ดี ก็หมดหวังพร้อมๆ กับปล่อยมันออกมาทั้งๆ ที่ยืนอยู่แบบนั้น

ฮือ..... หมดแล้ว ไม่เคยเจอเรื่องอะไรที่มันน่าอับอายขนาดนี้มาก่อนเลย เรื่องใส่เสื้อผ้าผู้หญิงนี่มันพอทน แต่ว่าเรื่องแบบนี้มัน.....

แอด....

เสียงเปิดประตูด้านหลังของผมอย่างช้าๆ ผมเองก็ไม่ได้สนอะไรอีกต่อไปแล้ว เพราะเรื่องอะไรจะเกิดก็ปล่อยให้มันเกิดไปเถอะ เพราะตอนนี้ผม สิ้นหวังแบบสุดๆ แล้วยังไงละ

หลังจากนั้นผมเลยทรุดลงไป ถึงจะเป็นฉี่ของตัวเองก็ไม่สนมันอีกแล้ว!

“ยุยจัง ลุกขึ้นสิจ้ะ ไม่ต้องอายนะ หม่าม้าจะไม่บอกเรื่องนี้กับใคร เพราะฉะนั้น ไปอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัวกันดีกว่าจ๊ะ”

“หม่าม้า.....”

อา.... อย่างกับมีแสงสองลงมายังที่ผม ผมเหมือนกับได้รับการเยียวยาจากหม่าม้าที่เข้ามาลูบหัวผมเบาๆ เลย

ดีจังที่มีคนคอยปลอบ ไม่เหมือนกับโลกก่อน ที่ต้องอยู่คนเดียว ไม่มีใครแล พ่อแม่ก็เสียไปตั้งแต่เด็ก เพื่อนสนิทก็ไม่มี เป็นนีทที่ขังตัวเองอยู่แต่ในห้อง การที่มีคนเอาใจใส่ มันทำให้จิตใจของเรามันรู้สึกดีแบบนี้นี่เอง

หม่าม้าเอลาส!!!

ผมหันกลับไปกระโจนกอดหม่าม้าเอลาส ด้วยน้ำตาที่คลออยู่ ถึงหม่าม้าเอลาสจะตกใจกับปฏิกิริยาของผมนิดหน่อย แต่หม่าม้าเอลาสก็รับผมไว้ด้วยความเต็มใจ

“แหม... ขี้อ้อนเหมือนกันนะเรา ฟุฟุ ลุกขึ้นเถอะจ๊ะ เดี๋ยวหม่าม้าจะพายุยจังไปอาบน้ำแล้วแต่งตัวสวยๆ ให้ใหม่เองนะจ๊ะ”

พอหม่าม้าอุ้มผมขึ้นมา แล้วพูดถึงประโยคหลังผมก็ถึงกับเกือบร้องไห้ออกมาจริงๆ

ไม่เอาแต่งตัวสวยๆ อ่า!!!!!

ถึงจะไม่กล้าพูดออกไป แต่หม่าม้าก็อุ้มผมเข้าไปในห้องอาบน้ำ พร้อมๆ กับคุณเมดเสียแล้ว

“หม่าม้าไม่กลัวเปื้อนหรือคะ?”

ผมที่สงสัยก็ถามออกไป เพราะหม่าม้าที่อุ้มผมขึ้นมานั้น ไม่กลัวเปื้อนเลยแม้แต่น้อย

“ไม่เป็นไรจ๊ะ เพราะหม่าม้าเองก็จะอาบน้ำแล้วเปลี่ยนชุดใหม่ด้วย แต่พูดถึงถ้ากลัวเปื้อนไหม หม่าม้าไม่กลัวหรอกจ๊ะ เพราะลูกสาวตัวน้อยของหม่าม้า ออกจะน่ารักซะขนาดนี้ หม่าม้าไม่กลัวอยู่แล้ว! ”

หม่าม้าเอลาสหยอกผมด้วยการหยิกแก้มผมเบาๆ ด้วยความเอ็นดู เล่นเอาผมถึงกับคุดหน้าหนีด้วยความเขินอาย

เออ... แย่แล้ว หม่าม้าเล่นแบบนี้ มีใครบ้างที่จะไม่เขิน

“เจ้าหญิงภูติเจ้าคะ ไม่ทราบว่าจะให้ข้าช่วยเรื่องใดบ้างเจ้าคะ”

“อืม... นั่นสินะ ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็ไปเปลี่ยนชุดมาอาบน้ำพร้อมกับพวกข้าซะ มาช่วยข้าอาบน้ำให้ยุยจังเสียหน่อย”

“เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ”

เมดคนนั้นวางชุดของผมไว้ด้านนอกแล้วขอตัวไปเปลี่ยนชุด

แล้วหลังจากนั้น ผมก็ไม่กล้ามองทั้งหม่าม้าแล้วก็คุณเมดตรงๆ เลย เพราะคุณเมดก็บรึ่ม หม่าม้าเอลาสก็ตู่ม!!! แล้วพอมาดูของตัวเองก็...... ราบเป็นหน้ากลอง

อิจฉาจัง...... ไม่ไช่สิ! เราเป็นผู้ชานนะ ฮึ่ม!!!