Episode 11

“องค์ราชา ระหว่างทาง ข้าก็ได้บอกท่านไปแล้วมิใช่หรือ ว่าสิ่งที่ข้าสัมผัสได้คือท่านผู้นี้ ที่เหล่าเจ้าหญิงภูติคอยปกป้องเอาไว้อยู่”

“ก็ใช่ แต่ข้าไม่คิดว่าจะเป็นในรูปลักษณ์เด็กผู้หญิงเช่นนี่ พระสันตะปาปา”

“คราวนี้ถ้าท่านรู้แล้วก็จงปรับความเข้าใจของท่านเสียใหม่ เพื่อไม่ให้เกิดปัญหาขึ้นอีก”

ดูเหมือนพระสันตะปาปาจะปรับความเข้าใจให้องค์ราชาได้แล้ว

อยากลุก อยากลุกมากๆ เลย แถมชุดกระโปรงซับในเยอะๆ แบบนี้ มันค้อนข้างที่จะอับชื้นด้วย พวกผู้หญิงทนใส่ของแบบนี้เข้าไปได้ยังไงกันนะ ผมนี่อยากจะหันกลับไปใส่กางเกงขาสั้น แล้วก็เสื้อยืดซะเหลือเกิน

แล้วยิ่งชุดอะไรนะ? ถ้าผมจำไม่ผิด ว่ามันคือชุดชั้นใน มันรัดหน้าอกของผมจนแทบจะหายใจไม่ค่อยออก

เอ.... แต่ผมก็สงสัยอยู่เหมือนกันน่ะว่า ว่าพวกหม่าม้าเอาชุดพวกนี้มาจากไหน เพราะการตัดเย็บกับเนื้อผ้าแบบนี้ มันเหมือนกับของที่อยู่ในโลกเดิมของผมเลย

แล้วส่วนที่ว่าทำไมผมถึงมาเอะใจในเรื่องนี้ นั่นก็เพราะว่าผมเริ่มมาสังเกตตอนที่หม่าม้าบังคับให้ผมใส่ชุดชั้นในกับชุดกระโปรงพริ้วๆ ซึ่งดีไซน์และเนื้อผ้ามันค้อนข้าที่จะคล้ายกับสิ่งที่ผมคุ้นเคย

ซึ่งคนโดยทั่วไป หรือเท่าที่ผมสังเกตจากบุคคลโดยรอบ แม้แต่ชนชั้นสูง ก็ยังไม่มีชุดดีๆ แบบนี้ใส่

องค์ราชาที่ดูเหมือนว่าจะปรับความเข้าใจได้แล้ว ก็หันมามองที่ผม แล้วกลืนน้ำลายลงไปเฮือกใหญ่ ซึ่งผมเองก็เหมือนกัน เพราะตอนนี้ผมกำลังหมดความอดทนที่จะนั่งแช่อยู่ตรงนี้อีกต่อไปแล้ว

“ข้าต้องขออภัยเจ้าหญิงภูติ และ.....”

“ยุย...”

“ท่านยุย”

องค์ราชากล่าวขออภัยให้กับหม่าม้า และผม ถึงจะติดที่ว่ายังไม่รู้ชื่อของผม จนหม่าม้าเอลาสที่เห็นก็ตอบแทนผมให้ แล้วพอองค์ราชาได้ยินแบบนั้น ก็คงจะนึกสงสัยผมว่าทำไมชื่อแปลกจัง เพราะดูได้จากสีหน้าขององค์ราชา ที่ได้รับรู้ชื่อของผมจากหม่าม้าเอลาส

“เรื่องนั้นเกรงว่าอาจจะมีปัญหาเรื่องการเข้าเรียนที่ล่าช้า และเรื่องที่มาที่ไปของท่านยุย.....”

“งั้นหรือ ข้าไม่ค่อยเข้าใจเรื่องพวกนี้หรอกนะ แต่ก็ขอให้พวกเจ้าจัดการกันเองก็แล้วกัน เพราะข้าแค้ต้องการให้ยุยจังได้เข้าเรียนเพียงเท่านั้น”

องค์ราชาดูเหมือนจะเข้าใจ เลยพยักหน้าเบาๆ เพราะการจะเข้าเรียนได้นั้น มีเพียงแค่ชนชั้นสูงเพียงเท่านั้น ซึ่งที่โลกของภูติไม่มีโรงเรียน องค์ราชาเลยเข้าใจได้เป็นอย่างดีว่า ทำไมหม่าม้าเอลาสถึงไม่ค่อยรู้เรื่องเกี่ยวกับระบบภายในการจัดการของโรงเรียนของพระราชวัง

“พระสันตะปาปา ถ้าข้าจะขอความร่วมมือจากท่าน คงได้สินะ”

“ไม่มีปัญหา ข้าเต็มใจช่วยอยู่แล้ว”

องค์ราชายิ้มและพยักหน้าเบาๆ อย่างพึงพอใจ

“งั้นหรือ... ข้าจะขอให้ท่านรับรองให้ท่านยุย เป็นนักบวชชั้นสูงจะได้หรือไม่ เพราะถ้าทำเช่นนั้น การเข้าเรียนกลางคันคงจะไม่ถูกปฏิเสธ”

“เรื่องแค่นั้นได้อยู่แล้วองค์ราชา แต่การเข้าเรียนของของโรงเรียนของท่านมันใกล้จะจบการศึกษาแล้วมิใช่หรือ องค์ราชา”

เอ๋... ใกล้จบแล้วหรอ? งั้นก็ต้องรอปีหน้าสินะ

องค์ราชาดูเหมือนจะตื่นตูมไปนิดหน่อยจนลืมไปว่า ช่วงนี้เป็นช่วงที่ใกล้จะจบการศึกษาของแต่ละช่วงชั้นแล้ว องค์ราชาก็เลยค้อนข้างที่จะตกใจเล็กน้อยเกี่ยวกับเรื่องนี้

“อา.... ข้าต้องขออภัยเจ้าหญิงภูติและท่านยุย ข้าคงจะต้องขอเลื่อนการเข้าเรียนของท่านยุยไปเป็นปีหน้าจะได้หรือไม่ ซึ่งระหว่างนี้ข้าจะดำเนินเรื่องให้ท่านสามารถเข้าชมภายในโรงเรียน ได้ก่อนจะถึงช่วงเวลาเปิดการศึกษาของโรงเรียนครั้งหน้า”

หม่าม้าเอลาสดูเหมือนจะไม่ได้ติดใจอะไรกับการที่เลื่อนการเข้าเรียนออกไป

“ไม่มีปัญหา กาลเวลานั้นไม่ใช่สิ่งที่พวกเราจะต้องกังวล เชิญพวกเจ้าจัดการกันได้ตามสบาย แค่ไม่มีอะไรแอบแฝงก็เพียงพอแล้ว”

เอ่.... หม่าม้าเอลาสดูเหมือนจะคุยกับพวกลุงๆ แกดีขึ้นแฮะ สงสัยคงรับรู้ได้ว่าคนพวกนี้พยายามทำให้เราเต็มที่โดยไม่คำนึงถึงผลลับที่จะได้

“ถ้าเช่นนั้นก็ไม่มีปัญหา ข้าจะรีบจัดการเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด แต่เรื่องที่พักของพวกท่าน...”

ผมกับภูติทุกตนเอียงคอแล้วก็.....

“ไม่มี...”

ผมตอบกลับไปพร้อมๆ กับหม่าม้าเอลาสอย่างไม่ต้องคิด และมันก็เป็นคำสั้นๆ ที่มีความหมายใจความที่ตรงที่สุด

จริงสิตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ ยังไม่เคยคิดเรื่องที่พักอาศัยเลย ยกเว้นที่พวกหม่าม้าเอลาสเคยใช้เป็นข้ออ่านออกไปสู้กับพวกทหาร

“เช่นนั้นวันนี้ เชิญท่านพักที่ห้องรับรองของวังหลวงของข้าก่อนก็แล้วกัน แล้วเดี๋ยวเรื่องนี้ค่อยหยิบขึ้นมาพูดคุยกันต่อพรุ่งนี้อีกที เพราะวันนี้ข้ายังติดธุระที่จะต้องไปสะสาง”

ผมพยักหน้าให้เล็กน้อย เพราะไม่กล้าคุยด้วย จะต้องอธิบายยังไงดีล่ะ ผมเป็นนีทมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว เลยสู้หน้ากับผู้คนไม่ค่อยได้ ยกเว้นกับคนที่ดูใจดี แต่ถ้าคิดที่จะมาล่อลวงโลลิอย่างผม ผมบอกเอาไว้ก่อนเลยว่า ยาก!!!!

องค์ราชาที่เห็นเรื่องทุกอย่างลงตัวแล้วก็กวักมือเรียกองครักษ์ที่ยืนอยู่ด้านหลัง

“ช่วยหาห้องที่ดีที่สุดให้ท่านยุยและเหล่าเจ้าหญิงภูติด้วย”

“ทราบแล้วฝ่าบาท”

แต่....

“ไม่จำเป็น แค่ห้องเดียวก็พอ เพราะข้าจะอยู่ห้องเดียวกับยุยจัง”

หม่าม้าค้านเอาไว้ตามคาด

อย่างที่ผมคิดไว้ไม่มีผิด หม่าม้าเอลาสไม่ยอมออกห่างจากตัวผมเป็นแน่ เพราะดูเหมือนว่าหม่าม้าจะไม่ไว้วางใจอะไรสักอย่างกับพวกมนุษย์

“ข้าเข้าใจแล้วเจ้าหญิงภูติ ถึงเตียงจะพอสำหรับสามคน แต่ว่า....”

องค์สันตะปาปาที่ดูเหมือนจะรู้ทัน ก็จับบ่าขององค์ราชาอีกครั้ง พร้อมๆ กับส่ายหน้า

ลุงแกถ้าจะไหวตัวทันแฮะ เพราะถึงจะถามไปก็ไร้ประโยชน์ หุหุ

หม่าม้าเอลาสเลยแปลงร่างเป็นหม่าม้าตัวน้อยอีกครั้ง

ปุ้ง!

“ข้าจะอยู่ในร่างนี้ เพราะถ้าพวกเราไม่อยู่ในร่างนี้อาจจะทำให้เกิดความวุ่นวายเอาได้ และมันสะดวกกว่าอยู่ในร่างปรกติที่จะคอยอยู่ข้างๆ ยุยจังอีกด้วย”

“ข.. ข้าเข้าใจแล้ว เชิญพวกท่านตามเมดไปที่ห้องของท่านได้เลย....”

“อืม.. ยุยจัง ไปกันเถอะ”

“ค่ะ”

หม่าม้าเอลาสได้ยินแบบนั้นก็บินมานั่งบนผ่ามือของผมที่ผมเอาขึ้นมาและแบออก แล้วผมก็ลุกขึ้นอย่างช้าๆ ด้วยความทรมาน

ถึงผมจะไม่ได้พูดอะไรเลย เรื่องทั้งหมดก็สามารถลงตัวได้ด้วยหม่าม้าเอลาสเพียงคนเดียว หรือว่าจะเกรงใจหม่าม้าเอลาสกันนะ? ถ้าเป็นแบบนั้นจริง คงจะต้องขอขอบคุณหม่าม้าเอลาส ที่ทำให้ผมได้เข้าโรงเรียนที่มีเวทมนตร์..... เอส!

_ภายในห้องหลังจากที่ยุยกับเหล่าเจ้าหญิงภูติตามคุณเมดไป

“พระสันตะปาปา เด็กผู้หญิงคนนั้นคือใครกันแน่? แล้วทำไมพวกเราจะต้องให้ความดูแลกับเด็กผู้หญิงคนนั้นมากถึงขนาดนี้ด้วย ซ้ำยังมีเหล่าเจ้าหญิงภูติที่คอยติดตามปกป้องเด็กคนนั้นอีก”

พระสันตะปาปา ปล่อยตัวตามสบาย และแสดงอาการเหนื่อยล้าออกมาให้องค์ราชาเห็น อย่างไม่คิดที่จะปิดบัง

“ข้าได้เห็นผู้หล้าที่โดนเวทย์ตนกำเนิดเล่นงาน และไม่มีสิ่งใดที่สามารถทำเช่นนั้นได้ ยกเว้นสิ่งที่เหล่าเจ้าหญิงถูติกำลังปกป้องอยู่....”

“ท่านจะบอกข้าว่า....”

พระสันตะปาปา เงยหน้าขึ้นมองเพดาน

“เทพก็ไม่ใช่ ตัวตนระดับสูงก็ไม่ใช่ และตามบันทึกเมื่ออดีตกาล ได้กล่าวเอาไว้ว่า เมื่อตัวตนระดับสูงเกิดการฆ่าฟันกันอย่างไม่มีที่สิ้นสุด โลกที่พวกเจ้าเคยรู้จักจักดับสูญ เหมือนกับตายทั้งเป็น ซึ่งฟังแล้ว... เหมือนกับเป็นคำพูดของใครสักคนเลยว่าไหม? องค์ราชา.....”