Episode 07

งุ่มๆๆๆ

“ค่อยๆ กินนะ เดี๋ยวติดคอ”

“ขอบคุณค่ะ”

ถึงตอนนี้จะเรียกได้ว่าจะต้องสำรวมเป็นที่สุด เพราะพวกหม่าม้าคงจะไม่พอใจเป็นอย่างมากท่าผมแสดงท่าทางหรือพูดแบบผู้ชายออกมา ผมเลยทำได้แต่ครวญครางอยู่ภายในใจ เพราะกลัวคุณแม่ไม่ปลื้ม

ถึงตอนนี้จะพอถูๆ ไถๆ ไปได้ก็ตาม แต่เรื่องทำตัวเรียบร้อยอย่างผู้หญิงนี่มัน.... แล้วยังพูดคำหยาบไม่ได้อีก เพราะไม่งั้นจะโดนหม่าม้าเอลาสเทศเอาอย่างแน่นอน

อนึ่ง หม่าม้าเอลาสมีนิสัยที่จริงจังเอาเสียมากๆ ท่าเทียบกับหม่าม้าเนโลหม่าม้าดาร์กเนสแล้วละก็ ดูต่างกันอย่างเห็นได้ชัดเลย แต่หม่าม้าชายกับหม่าม้าคาจิจะค่อนข้างที่จะใส่ใจในทุกๆ เรื่อง แล้วก็ใจดีมากๆ อีกด้วย

“ยุยจัง ถ้าทานเสร็จแล้ว เราจะไปหาที่พักกันนะ”

“เข้าใจแล้วค่ะหม่าม้าเอลาส”

“งั้นเดี๋ยวหม่าม้าไปก่อนนะ”

“........”

เห็นพวกหม่าม้าจะสร้างบ้านกันหรืออะไรประมาณนี่ เพราะถ้าไม่มีบ้านคงจะอยู่กันได้อย่างลำบากอย่างแน่นอน

เห็นว่าพวกหม่าม้าอยากจะพาไปอยู่ที่โลกของภูติด้วยแต่ก็ยังทำไม่ได้ เพราะอาจจะทำให้วุ่นวายได้ถ้าไม่รอเวลาที่เหมาะสม อนึ่ง การอัญเชิญผู้กล้า ที่พึ่งเกิดขึ้นมาได้ไม่นาน ก็เป็นอีกเหตุผลหนึ่งด้วย

โลกนี้มีผู้กล้าด้วย? แล้วทำไมตูถึงไม่ได้ถูกอัญเชิญมาเป็นผู้กล้ากับเค้าบ้างน้อ….

_ภายในป่า

“เอลาส ข้าเจอความเคลื่อนไหวภายในป่าแห่งนี้เป็นจำนวนมาก คิดว่าน่าจะเป็นพวกมนุษย์”

“ขอบคุณนะซอยล เท่าที่ข้าดูจากด้านบน เหมือนกับว่ามีบาเรียที่แข็งแกร่งถูกกางเอาไว้อยู่ พลังระดับนี้มันไม่ธรรมดาเลยนะ”

ภูติทั้งสองตนกำลังสนทนาอะไรสักอย่างอยู่ภายในป่าลึกเข้าไป ก็ได้มีภูติอีกสองตนได้บินเข้ามาหาทั้งสองตนที่กำลังสนทนากันอยู่ เพื่อที่จะเข้าร่วมบทสนทนาของทั้งสองตนด้วย

“คาจิ ชาย มาได้จังหวะพอดีเลย ได้ความคืบหน้าอะไรมาบ้างไหม?”

“คาจิเห็นพวกผู้กล้าที่กำลังมุ่งหน้ามาทางนี้ด้วยแหละ”

“ชายเองก็เจอทหารมากมายกำลังมุ่งหน้ามาทางนี้ด้วยเหมือนกัน”

“งั้นแปลว่าเรากำลังโดนล้อมงั้นสินะ มนุษย์น่ะ ไม่ใช่ปัญหาของพวกเราหรอก แต่เป็นพวกผู้กล้าเสียมากกว่า ที่ได้รับพรจากราชินีภูติยังไม่พอ ยังได้รับพรของพวกเทพด้วยอีก ซึ่งถ้าพวกเราประมาท พวกเราลำบากแน่ ตอนนี้จะหนีไปที่โลกของภูติก็ทำไม่ได้ เพราะเจ้าบาเรียนั่น”

ภูติทั้งสี่ดูท่าจะหนักใจกับเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิด

“ซอยล เจ้าไปบอกให้ดาร์กเนสกับเนโลให้คอยดูแลยุยจังเอาไว้นะ พวกเราจะหาทางหนีให้เอง”

“เอ๋... แต่ว่าเอลาส เราถูกล้อมอยู่นะ แถมมีผู้กล้ามากับกลุ่มพวกมนุษย์พวกนั้นด้วย”

“ไม่เป็นไร ท่าหาทางหนีไม่ได้ พวกเราก็ไม่จำเป็นที่จะต้องหนี”

“เอลาส.....”

_ยุย ที่กำลังนั่งเล่นอยู่ใต้ต้นไม้ภายในป่าแห่งความตาย

“หม่าม้าซอยล หม่าม้าเอลาส หม่าม้าชาย แล้วก็หม่าม้าคาจิ ไปไหนกันคะ”

“อ๋อ พวกหม่าม้าอาจจะกำลังหาทำเลสร้างบ้านกันอยู่ก็ได้จ๊ะ ไม่ต้องเป็นห่วงนะจ้ะ”

งั้นหรอ.....

_เวลาที่ล่วงเลยไป

ผมเองที่นั่งมองโน่นมองนี่อยู่ภายใต้ต้นไม้ใหญ่จนเวลาล่วงเลยไปสักพักใหญ่ๆ

“นี่หม่าม้าดาร์กเนส ยังไม่เจอทำเลดีๆ กันอีกหรอคะ นี่หม่าม้าซอยลก็หายไปอีกคน จนป่านนี้ยังไม่กลับมากันเลย”

ปรกติก็น่าจะมากันได้แล้วนะ ทำไมถึงช้าแบบนี้ล่ะ ถ้าตามเวลาปรกติ นี่ก็น่าจะปาไปสักสามชั่วโมงได้แล้ว ซึ่งมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เพราะดูท่าทางหม่าม้าดาร์กเนสกับหม่าม้าเนโลไม่ค่อยดีเลย เหมือนกับว่ากำลังกังวลอะไรสักอย่าง

“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ เดี๋ยวก็มา หม่าม้าเนโลกับหม่าม้าดาร์กเนสจะอยู่เป็นเพื่อนเองนะ ไม่นานหรอก”

“สงสัยยังไม่เจอที่ที่ถูกใจที่จะใช้สร้างบ้านให้ยุยจังอยู่กับพวกหม่าม้าอยู่ด้วยกันยังไงละจ้ะ”

ฟังไปฟังมา เหมือนเป็นคำพูดหลอกเด็กยังไงก็ไม่รู้

มันต้องมีอะไรแน่ๆ เลยอีหรอบนี้ ผมมองไปรอบๆ มันจะต้องมีอะไรที่ผิดปรกติสิ ภายในป่าแห่งนี้

ไม่มีแฮะ?

ผมมองไปบนท้องฟ้า มองตามยอดไม้

! ควันไฟ ห่างไปจากที่นี่ไม่มาก มันจะต้องมีอะไรอย่างแน่นอน

ในเมื่อหม่าม้าไม่อยากจะบอกก็ต้องไปหาคำตอบด้วยตัวเองสินะ

ผมกระโดดลงจากเก้าอี้แล้ววิ่งเข้าป่าไปทางที่เห็นควันไฟ จนหม่าม้าดาร์กเนสกับหม่าม้าเนโลที่เห็นแบบนั้นก็ถึงกับทำอะไรไม่ถูกไปชั่วครู่

“ยุยจัง!!! ในป่ามันอันตรายนะ กลับมาเดี๋ยวนี้!! ”

อันตราย?

“ดาร์กเนสรีบตามยุยจังไปเร็วเข้า อย่ามัวแต่ยืนดูสิ! ”

“ข-เข้าใจแล้วเนโล ยุยจังกลับมาเดี๋ยวนี้น้า!!! ”

หุหุ มันสายไปแล้ว

_เอลาส ชาย ซอยล คาจิ

“ไม่อยากจะเชื่อ ในป่าแบบนี้จะมีเจ้าหญิงภูติถึงสี่ตน”

“เจ้าหญิงภูติแห่งสายลม เจ้าหญิงภูติแห่งเปลวเพลิง เจ้าหญิงภูติแห่งปฐพี เจ้าหญิงภูตแห่งแสงสว่างอีก ช่างเป็นเหตุการณ์ที่แปลกเสียจริง แล้วยังร่วมมือกันต่อสู้เสียด้วย ช่างเป็นสถานการณ์ที่ยากลำบากจนน่าขัน”

เหล่าทหารที่กำลังต่อสู้กับเจ้าหญิงภูติทั้งสี่อยู่นั้น ก็ไม่สามารถเดินหน้าต่อไปได้เพราะถูกภูติทั้งสี่ตนขวางทางเอาไว้อยู่ ซึ่งเจ้าหญิงภูติทั้งสี่ก็ทำได้แต่บอกว่า

สถานที่เบื้องหน้านั้น ไม่ใช่สถานที่ที่พวกมนุษย์อย่างพวกเจ้า สมควรที่จะย่างกายเข้าไป

มนุษย์นั้น สำหรับเผ่าภูติแล้ว ขึ้นชื่อว่าเห็นแก่ตัวอย่างที่สุด ทั้งทำลายธรรมชาติ ทำลายทุกสิ่งที่ตัวเองเกลียดชังโดยไม่เคยที่จะคำนึงถึงว่าสิ่งสิ่งนั้น เคยที่จะทำอะไรให้พวกมนุษย์เกลียดชังหรือไม่ เพราะสิ่งเหล่านี้ของพวกมนุษย์นั้นเป็นเพียงแค่สิ่งที่ปลูกฝังสืบทอดต่อกันมาจนไม่อาจจะทำการแก้ไขได้

จนเหล่าภูติกล้ากล่าวออกมาได้เต็มปากว่า เหล่ามนุษย์นั้น ช่างเป็นตัวตนที่น่ากลัว

เอลาสที่เห็นภาพของเด็กไร้เดียงสา ที่ถ้าได้ไปตกอยู่ในเงื้อมมือของมนุษย์แล้วนั้น

ฮึ! เข้าพวกมนุษย์ ข้าจะไม่มีทางปล่อยให้พวกเจ้าผ่านตรงนี้ไปได้เป็นอันขาด

“จงถอยกลับไปซะ เจ้าพวกมนุษย์....”

“เห็นทีคงจะไม่ได้ เพราะพวกข้าได้รับรายงานมาว่าอาจจะมีจอมมารเกิดใหม่อยู่ภายในป่าแห่งนี้ เพราะฉะนั้นพวกข้าจำเป็นที่จะต้องผ่านไปให้ได้ ได้โปรด หลีกทางให้พวกข้าด้วยเถิด ท่านเจ้าหญิงภูติ”

ถึงจะพยายามต่อรองกับข้ายังไง ข้าก็จะไม่ยอมให้พวกเจ้าเจอลูกสาวของข้าได้เป็นอันขาด เพราะพลังของยุยจังนั้นไม่อาจให้ตกไปอยู่ในมือของพวกมนุษย์ที่แสนจะโสมมพวกนี้ได้

“ถ้าพูดไม่รู้เรื่อง ข้าก็จะส่งพวกเจ้ากลับไปเอง กำแพงแห่งสายลม...”

เมื่อร่ายจบ ได้เกิดกำแพงลมขนาดยักษ์ขึ้นมาขวางทหารเหล่านี้ แต่ทหารคนคนนั้นก็ไม่หวั่น แล้วยังจะพยายามเจรจากับเจ้าหญิงภูติต่อไป

“เจ้าหญิงภูติแห่งสายลม ได้โปรดใจเย็นลงด้วยเถิด พวกเราแค่ต้องการทำภารกิจให้สำเร็จ ได้โปรดท่านเข้าใจเราด้วย”

“เฮ้อ...... หลีกทางไป คุยไปก็ไม่มีความหมาย มีแต่ต้องซัดให้หมอบกันไปข่าง ขอบอกเอาไว้ก่อนน่ะว่า ถึงจะเป็นเจ้าหญิงภูติ ชั้นก็ไม่คิดที่จะสงสารหรอกนะเฟ่ย!!!! ”

มีชายคนหนึ่งที่ดูเหมือนว่าจะทนรอไม่ไหว ได้ผลักทหารคนข้างหน้าให้หลีกทางจนล้มกลิ้งไปกับพื้นดิน

แม้กระทั่งผู้กล้า ก็ยังทำตัวต่ำช้า....

แล้วเมื่อเอลาสยืนยันได้แล้วว่า คนที่อยู่ตรงหน้านั้นคือผู้กล้า ก็ได้ติดต่อไปหาเจ้าหญิงภูติอีกทั้งสามตนที่อยู่ไม่ห่างกันมากนัก

=คาจิ ชาย ซอยล มาช่วยทางนี้เถอะ ข้าเจอพวกผู้กล้าแล้ว ส่วนที่เหลือ ปล่อยให้ดาร์กเนสกับเนโล เป็นคนจัดการ

_ยุยที่กำลังวิ่งอยู่ภายในป่า ไปที่ควันที่ลอยขึ้นมา

ตุ่ม!!! อ๊าก!!!!

เสียงคน? แถวนี้มีคนด้วย?

ผมที่วิ่งออกมาไกลพอสมควร ก็ต้องตกใจนิดหน่อยที่ได้ยินเสียงคนที่ไม่คาดคิดว่าจะได้ยินภายในป่าแห่งนี้

ชุดกระโปรงนี่มันวิ่งลำบากจริงๆ

ตั่ม!!! ตั่ม!!! โคร่ง!!!

แอ๊ก!!!

เสียงตรงหน้าดึงความสนใจของผมไปจนลืมดูที่เท้า จนไปสะดุดกับรากต้นไม้จนล้มลงไปดัง แอ๊ก! แต่ภาพตรงหน้าของผมนั้นคือเหล่าหม่าม้าที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส กำลังต่อสู้กับกลุ่มคนพวกผู้ชายที่ดูเหมือนจะเก่งกันมากๆ อยู่

หม่าม้า ทำไมละ ทำไมถึงได้บาดเจ็บกันแบบนั้น แล้วไอพวกผู้ชายนั่นทำไมมันถึงได้หันดาบใสพวกหม่าม้าแบบนั้นกัน แล้ว......

“คงได้เวลาเก็บงานกันแล้วสินะ ศาสตร์แห่งการทะรุทะลวง ทะลวงภูผา”

แก!!!!!

“อย่ามายุ่งกับหม่าม้าของช้าน!!! น้า!!!!! ไอเจ้าสารเลว!!!!!!! ”