Masochism.5 ขย้ำ2 NC+

ความหวานในกายไหลรินออกมาทำให้ร่องแยกเปียกชุ่ม ผมใช้ปลายนิ้วสัมผัสเพื่อแยกร่องรักส่งปลายลิ้นเข้าไปสัมผัสและชิมรสชาติความหวานที่ตัวเองต้องการ

“ยะ อย่าค่ะ” ผมไม่สนคำขอร้องและอ้อนวอน สนแค่อาการทรมานของเธอ

“อย่าห้าม “เวลามีจำกัดผมต้องผละจากส่วนล่างที่หอมหวานขึ้นมาดึงเกาะอกเกะกะนั่นออกแล้วดันบลาลูกไม้หนีให้พ้นทาง

“พี่ตฤณ ปล่อยบุ้งเถอะนะ”

“หยุดขอร้องสักที”

“อื้อ ยะ อย่า” พูดจบผมก็โน้มต่ำใช้ปากงับยอดชมพูนั่นย้ำๆ และสลับไปมาทั้งสองข้าง

“พี่ตฤณ” เสียงเรียกครางกระเส่าปลุกเร้าอารมณ์ให้ผมรีบปลดเข็มขัดรูดซิปงัดความเป็นชายออกมา

“ถุงยางใส่ให้หน่อย เร็วๆ” ผมฉีกซองถุงยางแล้วยัดใส่มือเธอ

เธอยืนนิ่งลีลาไม่ยอมใส่ ผมเลยพูดกลับไปว่า

“ถ้าไม่ใส่ สดนะ” มันได้ผล เธอรีบสวมถุงยางให้ผมโดยเร็ว เมื่อพร้อมผมก็ไม่รอช้า จับขาข้างหนึ่งยกสูง พร้อมกับรวบเอวเธอมาใกล้ๆ

“บุ้งกลัว”

“ไม่เจ็บหรอก “ผมใช้ส่วนปลายถูไถตามรอยแยกที่กำลังชุ่มฉ่ำอย่างช้า

“อ่า สะ เสียว”

“อยากให้เข้าหรือยัง” เธอพยักหน้ากัดปาดเชิดหน้าสูงผมจึงค่อยๆ กดส่วนปลายเข้าไปทีละนิด จน..สุด

ปึก!

แน่นมาก ยังแน่นเหมือนเดิม เป็นท่าที่ลำบากแต่ก็โคตรท้าทายและทำให้เสียวแทบเสร็จในครั้งแรกที่สอดใส่

ผมเลื่อนมือลงไปกระชับบั้นท้ายให้สูงขึ้นจากนั้นก็กระแทกกระทั้นความคับตึงใส่เธอแบบไม่ยั้ง ผมรู้ว่าเธอเสียวและทรมาน เพราะอาการมันฟ้อง

ปากไม่แต่ร่างกายทรยศ หึ!

“พี่ตฤณ ” ผมก็ทรมานไม่ต่าง เสียงครางใสๆ กับร่องฟิตของเธอทำให้ผมฉุดแรงปรารถนาตัวเองไม่อยู่

อยากแรงกว่านี้แต่สถานที่ไม่เอื้ออำนวย

ปึก ปึก!

“อ่า เธอทำให้พี่คลั่งรู้ตัวไหม” เธอไม่เหมือนใครและก็ไม่มีใครเหมือน ของดีอยู่ตรงหน้ามีหรือที่ผู้ชายอย่างผมจะปล่อยไป กลับถึงไทยไม่กี่วันก็ได้กินของหวาน หึ โคตรชอบ

ผมก้มมองร่องรักที่กลืนกินความเป็นชายด้วยความหฤหรรษ์ อีกนิดเดียว อีกแค่นิดเดียว

“เบาค่ะ พี่ตฤณขา” สิ้นเสียงกระเส่านั่นผมก็อัดความเป็นชายใส่ไม่ยั้ง ใครให้เรียกแบบนี้ ผมจะคลั่งจริงๆ แล้วนะ

ปึก ปึก

“อ่า ใกล้แล้ว เรียกชื่อพี่”

“อ๊ะ พี่ตฤณ”

“อ่า “เธอหลับตาแล้วพยักหน้า เป็นจังหวะเดียวกับที่ผมปลดปล่อยน้ำเชื้ออุ่นๆ ใส่เครื่องป้องกัน ร่องรักของเธอยังตอดตุบๆ ไม่หยุด เสร็จพร้อมกันซะงั้น

ผมรีบถอดแก่นกายออกแล้วดึงถุงยางทิ้งประคองร่างเล็กยืนให้ตรง

“ใส่เสื้อผ้าไหวไหม”

“วะ ไหวค่ะ” ไม่ค่อยไว้ใจเลยว่ะ แต่สุดท้ายก็พยายามแต่งตัวเองจนเสร็จ พอทุกอย่างเรียบร้อยผมก็ยกคนตัวเล็กพาดบ่าเพราะรู้สึกรำคาญอาการหมดแรงเมาค้างแบบนั้น

“พี่ตฤณบุ้งเดินเองได้ค่ะ”

“อย่าดื้อน่า ทั้งเมาแล้วก็โดนเอา ยังทำเก่ง”

ปึก ปึก

“ถ้าทุบอีก เจอกันบนรถ” หึ ต้องให้ขู่ใช่ไหมถึงจะยอมเชื่อฟัง

ตัวเบาแบบนี้วันๆ กินอะไรบ้างหรือเปล่า ทีเหล้าดื่มเอาๆ ไม่กลัวตับพังบ้างเลย

“ปล่อย อุก จะอ้วก”

“ให้ตายสิ อ้วกออกให้หมดนะ ขึ้นรถแล้วห้ามอ้วก” ผมวางเธอลงรวบผมให้ จากนั้นก็ไม่ขออธิบาย ทุกอย่างที่กินเข้าไปออกปากทั้งหมด ดีแล้วที่เมื่อกี้เธอไม่ปล่อยใส่ผม

ถ้าเป็นแบบนั้นคงไม่น่าประทับใจเท่าไหร่

“อุก อ้วก”

“ช้าๆ ใจเย็นๆ” คนเมาหมดแรงถึงกับนั่งพับเพียบบนพื้น ผมเปิดรถหยิบน้ำเปล่าแล้วยื่นให้เธอล้างปากล้างคอ

“สะใจพี่แล้วใช่ไหม อุก”

“ยัง”

“หยุดยุ่งกับบุ้งได้แล้ว บุ้งจะไม่กลับไปยอมพี่เหมือนวันนั้นอีก”

“แล้วเมื่อกี้ใครยอม? “เธอพยายามปรือตามองขวางใส่ สภาพนี้ควรเอาตัวเองให้รอดก่อน

“คนไม่ดี มันเป็นแผนสกปรกของพี่ต่างหาก”

“แผนอะไรไม่ทราบ จังหวะเป็นใจต่างหาก” ปากยื่นๆ นั่นน่ากัดให้ขาดชะมัด เมาแล้วพูดมาก ถ้าไม่ได้ผมคงนอนจมกองอ้วกไปแล้ว

“บุ้งจะฟ้องเฮีย”

“เอาสิ ฟ้องพ่อกับแม่เธอด้วยนะ “เธอเม้มปากแน่นแล้วสะบัดหน้าหนี จะเอายังไงกับผมวะ? เมื่อกี้ยังเรียกร้องต้องการผมอยู่เลย

“บุ้งจะกลับบ้าน”

“พูดดีๆ ก่อน อ้อนเป็นไหม” ผมย่อตัวลงไปนั่งข้างๆ แล้วปัดปอยผมออกให้อย่างช้าๆ เด็กบ้าอะไรขี้เมาชะมัด อันตรายรอบตัวเคยคิดบ้างไหม

“ทำไมต้องอ้อน บุ้งกลับเองก็ได้”

“ในห้องน้ำก็เคยแล้ว ลองบนรถหน่อยเป็นไง”

“พี่ตฤณ”

“อะไร ลองไหม” เธอเงียบไม่ยอมตอบ เอาใจยากฉิบหาย อะ อยากนั่งอยู่ตรงนี้ก็ตามใจ อยากเลือดหมดตัวก็ตามสบายเลย

ผมหยิบบุหรี่แล้วเดินออกไปยืนสูบท้ายรถ ผมรอได้เอาสิ

“อยากอ้อนเมื่อไหร่ก็เรียกนะ” ผมพ่นควันขาวออกจากปากพลางมองร่างเล็กที่นั่งคอพับคออ่อนไปด้วย หึ อยากโดนยุงกัดเป็นไข้เลือดออกก็เอา

LINE!

PAI:น้องกู?

ผมเปิดกล้องแล้วถ่ายภาพประทับใจส่งไปให้ไอ้ไผ่ดู

ME:ส่งรูปภาพแล้ว

PAI:หมดสภาพเลยน้องกู

ME:มึงควรมา ดื้อฉิบหาย

PAI:งานกูยังไม่เสร็จ ทิ้งได้กูเหาะไปแล้ว

หึ! ดีแล้วที่มึงไม่มา

ME:อือ

พอบุหรี่หมดก็เป็นจังหวะเดียวกับคนที่นั่งอยู่บนพื้น นอนราบไปแล้วเรียบร้อย

“คนจริง”

ผมยกโทรศัพท์ขึ้นมากดถ่ายรูปแล้วส่งไปให้ไอ้ไผ่ดู จะได้หมดห่วงสักทีกูรำคาญ

PAI:สภาพ! ขายไม่ออกแล้วน้องกู

------------