Masochism.6 ไม่เหมือนเดิม

“อย่าเปิดม่านได้ไหมแสงเข้าตาคนจะนอน” ฉันงัวเงียบ่นอุบเพราะมีแสงสว่างบางสาดเข้ามาทำให้โสตประสาทตาขยายตัว

“ตื่นแล้วก็ลุก”

“เฮ้ย! เข้ามาได้ไง ออกไปเลยนะ” จากที่กำลังงัวเงียหายเป็นปลิดทิ้งเมื่อเห็นใครบางคนนั่งกระดิกเท้าอยู่ไม่ไกล กลิ่นกาแฟโชยมาเตะจมูกจนต้องรีบตื่น

เขาตามมาหลอกหลอนฉันถึงในห้องนอนเลยหรือ แต่เดี๋ยวก่อนที่นี่ไม่ใช่ห้องของฉัน ทั้งผ้าปู โทนสีห้องแล้วก็ชุดนอนที่ใส่

“จำได้หรือยัง”

“อะไรวะเนี่ย” ฉันสบถเบาๆ เพราะไม่อยากหน้าแตกอีกรอบ

“ตื่นแล้วก็ลุกไปอาบน้ำ หรือว่าจะนอนต่อก็ได้นะ” ฉันเกลียดน้ำเสียงแบบนั้นของพี่ตฤณที่สุด ไอ้คนหื่น หื่นได้ทุกเวลา ฉันจำได้รางๆ ว่าเมื่อคืนถูกพี่ตฤณซัดนัวอยู่ในห้องน้ำ

“ไม่อาบจะกลับบ้าน”

“หางเสียงน่ะมีไหม ขอบคุณสักคำก็ไม่มี” ขอบคุณ? ขอบคุณที่ปล้ำฉันน่ะเหรอ บ้าบอที่สุด ไม่เคยถามสักคำว่าฉันต้องการหรือเปล่า คนฉวยโอกาส ถ้าฉันไม่เมาอย่าหวังว่าจะได้

ไปอดอยากปากแห้งมาจากไหนก็ไม่ควรมาลงที่ฉัน ตลอดหนึ่งปีที่ไม่เจอกันเขาไปมั่วกับใครบ้าง น่ารังเกียจ! ที่ยอมเพราะเมาต่างหาก อยากตีตัวเองให้ตาย !

“ขอบคุณเรื่องอะไรคะ? เรื่องที่พี่ปล้ำบุ้งน่ะเหรอ”

“ปล้ำ? หึ คนอย่างพี่เคยปล้ำใครด้วยเหรอ “สีหน้าไม่สะทกสะท้านทำให้ฉันเริ่มโมโห ฉันไม่ใช่ผักบุ้งคนเก่าที่คลั่งเขาแล้วยอมทำเรื่องโง่ๆอีกแล้ว ให้มันจบแค่ครั้งเดียวก็พอ

“พี่อย่ามากวนบุ้งนะ”

“พี่มีข้อเสนอ”

“บุ้งไม่สน” ฉันสะบัดผ้าห่มออกจากตัวแล้วรีบก้าวลงจากเตียง แต่..

“ว้าย! ชั้นในบุ้งหายไปไหนหมด” ไม่ได้สวมเสื้อเชิ้ตตัวยาวเหมือนนางเอกในละคร มีเพียงเสื้อยืดสั้นจุ๊ดโล่งทั้งล่างและบน

“ซัก” เขาตอบสั้นๆ ซักที่ไหนแล้วใครซัก ?

“ห้องแต่งตัวอยู่ไหน”

“ไม่ให้ยืม ใส่แค่นี้ก็พอ เปลือง” ปากเหรอนั่น

“พี่ตฤณ บุ้งจะกลับบ้าน ชั้นในบุ้งไม่เอาแล้วซักเสร็จก็เอาไปทิ้งให้ด้วย”

“จะรีบไปไหน พี่ยังไม่อิ่มเลย” พี่ตฤณเดินเข้ามาประชิดตัวฉันเร็วมาก อิจฉาขายาวๆ นั่นจัง

“อย่ามายุ่งกับบุ้งอีกนะ” ฉันรีบถอยห่างจะไม่ยอมตกเป็นเครื่องมือระบายอารมณ์เขาอีก ให้มันจบแค่เมื่อคืนก็พอ

“เมื่อก่อนเรียกร้อง ทำไมตอนนี้?”

“บุ้งไม่ต้องการพี่ตฤณแล้ว บุ้งมีแฟนแล้ว ถ้าเขารู้ว่าบุ้งทำตัวไม่ดี เขาคงเสียใจ” ให้ตายสิ ทำไมฉันต้องหาข้ออ้างมายันให้เขาเลิกยุ่งด้วย บอกไปแค่ไม่ต้องการก็น่าจะพอแล้ว

แต่สำหรับพี่ตฤณคงไม่จบง่ายๆ สิ่งใดที่เขาต้องการ มีเพียงอย่างเดียวคือ ต้องได้

“เมื่อคืนมันหายหัวไปไหนทำไมไม่มาดูแล”

“แฟนบุ้งทำงาน งานเยอะพอๆ กับเฮียนั่นแหละ อย่ามาคาดคั้นมากได้ไหม” คงเป็นทางเดียวที่จะทำให้ฉันรอดพ้นจากพี่ตฤณได้ เขาคงรู้จักผิด ชอบ ชั่ว ดีบ้างล่ะ

“ว่างๆ ก็พามาแนะนำให้รู้จักบ้างสิ”

“ไม่” ฉันตอบอย่างไม่คิด ผู้ชายอย่าเขาคิดอยากรู้จักและเชื่อมสัมพันธ์กับคนรอบข้างเป็นด้วยหรือไง

“ทำไมใจร้ายกับผัวแบบนี้ล่ะ”

“พี่ตฤณ!” ฉันตวาดเสียงใส่เขา ไม่น่าเลย ไม่น่าหลงคารมและความเพอร์เฟ็กในตัวเขาเลย พี่ตฤณคือผู้ชายในอุดมคติของผู้หญิงหลายคน หนึ่งในนั้นมีฉัน แต่ฉันคิดผิดที่เลือกเขาเข้ามาอยู่ในอุดมคติของตัวเอง

ทั้งๆ ที่รู้ว่าไม่มีวันได้สิ่งที่ตัวเองต้องการแต่ฉันก็ยังดันทุรังอยากได้เขา สุดท้ายก็อย่างที่เห็น เขาไม่เคยนึกถึงความรู้สึกของฉันเลยสักนิด อยากทำอะไรก็ทำตามใจตัว เรื่องเมื่อคืนก็เหมือนกัน

“เรามาตกลงกันดีกว่า”

“ไม่”

“คิดจะหลอกฟันพี่แล้วก็ทิ้งกันแบบนี้น่ะเหรอ ไม่แฟร์เลยนะ”

“ใครหลอกฟันพี่ พี่ต่างหาก”

“เธอเต็มใจต่างหาก” เจ็บ! ก็ใช่ฉันเต็มใจแต่ก็ควรจบได้แล้ว ตั้งแต่วันนั้น

“แต่เมื่อคืนบุ้งไม่ได้เต็มใจสักนิด”

“เธอตอบสนองฉันเด็กดี”

“บุ้งเกลียดพี่ “เริ่มเกลียดขึ้นมาจริงๆ เกลียดความรู้มากและจี้ถูกจุดทุกอย่างในตัว

“เกลียด หึ”

“บุ้งจะกลับบ้าน จากนี้ไปพี่ห้ามมายุ่งกับบุ้งอีก” ความคิดถึงและความตื่นเต้นตลอดหนึ่งวันที่ผ่านมาจบลงแล้ว จากนี้ไปฉันจะเลิกคลั่งผู้ชายคนนี้ เขามันบ้า ขอลบทุกอย่างที่เคยชื่นชมออกจากสมอง

“แน่ใจว่าไม่ต้องการ?”

“แน่ใจค่ะ”

“หาคำตอบให้พี่ชายได้หรือยัง” หึ ฉันแสยะยิ้ม เรื่องเฮียไผ่ฉันไม่เคยกังวล เฮียต้องรับผิดชอบเรื่องนี้ มีอย่างที่ไหนฝากน้องไว้กับคนบ้าแบบนี้

“เรื่องของบุ้ง”

“เปลี่ยนไปเยอะเลยนะ” คำว่าเปลี่ยนไปเยอะฉันต้องเป็นฝ่ายพูดมากกว่าไม่ใช่เขา ฉันไม่ชอบเหตุการณ์เมื่อคืน ฉวยโอกาสตอนฉันเมาไม่น่ารักเลยสักนิด

“บุ้งไม่เคยเปลี่ยน พี่ต่างหากที่เปลี่ยน เปลี่ยนเมียไปแล้วกี่คนคะ”

พึบ

“อ๊ะ” พี่ตฤณดันฉันลงเตียงแล้วขยับกายขึ้นทาบทับ

“กี่คน? มันก็เป็นสิทธิ์ของพี่” ฉันกัดปากแน่นจนรู้สึกเจ็บ ไม่น่าพูดออกไปเลย

“ปล่อย”

“สักรอบก่อนจากดีไหม เธอจะได้ไม่ลืมพี่” ฉันหันหน้าหนี ถ้าเขาทำเหมือนเมื่อคืนอีกล่ะก็ ฉันไม่ยอมแน่

“ปล่อย ถ้าพี่ทำ บุ้งจะให้แฟนมาจัดการพี่”

“หึ ลืมไปว่ามีแฟนแล้ว “ฉันอยากร้องไห้ เขาจะรู้ไหมว่าแต่ละอย่างที่พูดออกมาทำฉันเจ็บและจุกจนอยากวิ่งหนีไปไกลๆ ถ้าทำแบบนั้นมันคงตลกน่าดู เพราะเขาไม่เคยคิดอะไรกับฉันนอกจากคู่นอน ดีแค่ไหนที่เขาไม่เหวี่ยงเงินฟาดหน้าฉันเหมือนอีตัว

“ทีนี้ก็ปล่อยได้แล้วค่ะ”

ฉันกดสั่งเสื้อผ้าร้านประจำไม่นานไลน์แมนก็ขับมาส่ง เมื่อได้ของที่ต้องการฉันก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำจัดการตัวเองให้เร็วที่สุดเพราะอยากไปจากที่นี่เต็มทน

ก๊อก ก๊อก

ระหว่างแต่งตัวก็มีเสียงเคาะประตู ฉันไม่ได้สนใจรีบแต่งตัวต่อ

“พี่ตฤณ ได้เจอกันสักทีนะคะ” เสียงผู้หญิง? มือที่กำลังติดกระดุมหยุดชะงักแล้วเสียมารยาทด้วยการเงี่ยหูฟังแทน

“เธอเป็นใคร”

“ผู้หญิงของพี่ไงคะ เราสองคนกำลังจะแต่งงานกันทำไมไม่รู้เรื่องเอาซะเลย” ตายจริง ยัยคนนี้ทำไมถึงกล้าบุกมาถึงคอนโดผู้ชายแบบนี้ เอาเป็นว่าฉันจะรีบแต่งตัวแล้วออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด สองคนนี้จะได้ผสมพันธุ์กันเร็วๆ

“เธอนั่นเอง”

“พิมีข้อตกลง”

“อยากเข้าหอเลยหรือเปล่า เทสก่อนลองดูสิว่า มีดีไหม” ตาบ้านั่นหื่นอีกแล้วเหรอ ไม่เลือกหน้าเลยจริงๆ ฉันรีบติดกระดุมเม็ดสุดท้ายแล้วดันประตูห้องแต่งตัวออกมาทันที

“ขอโทษนะคะ ฉันจะกลับแล้ว”

“ว้าย! นึกว่าผี” ผีบ้านเธอสิยัยบ้า

“อย่าไปสนเลย” หึ มีของใหม่แล้วก็เมินของเก่า ดีแล้ว! ฉันจะได้ไปอย่างสบายใจ

“พิต้องรู้นะคะว่าผู้หญิงคนนี้โผล่มาจากห้องแต่งตัวพี่ตฤณได้ยังไง” ฉันยืนถอนหายใจอย่างเซ็งๆ ช่วยอธิบายหลังจากที่ฉันออกไปได้ไหม

“เมื่อคืนพี่เมามาก”

“อ๋อ พิเข้าใจแล้ว พี่ตฤณจ่ายเงินไปหรือยังคะ” ผู้หญิงคนนั้นควักเงินจำนวนหนึ่งออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นให้ฉัน

“รับไปสิฉันให้พิเศษ จากนี้ไปก็ไม่ต้องมาหาพี่ตฤณอีกแล้วนะ เขากำลังจะแต่งงานกับฉัน” ฉันมองเงินนั่นแล้วเบือนหน้าหนี

“น้อยไป”

“อะไรกันแค่คืนเดียวทำไมแพงนักล่ะ”

“ก็ผู้ชายของคุณฉุดฉันมาต่างหาก แค่นี้ถือว่าน้อยไป” ผู้หญิงคนนั้นถอนหายใจแล้วหยิบเงินออกมาเพิ่มให้ฉัน

“อะนี่ พอไหม”

“พี่จัดการเอง” พี่ตฤณเดินเข้ามาแทรกตรงกลาง สิ่งที่เขาทำคือยื่นบัตรเครดิตเงาวับมาให้ฉัน

“อยากได้เท่าไหร่ก็ไปรูดเอา”

“บุ้งไม่ได้ขายตัว เลิกดูถูกกันสักที” ฉันกระซิบลอดไรฟันด้วยความโกรธ

“มากไปเหรอ”

“แค่เลิกยุ่งกับบุ้งก็พอ ลาก่อนนะคะ”ฉันปัดบัตรเครดิตในมือล่วงลงพื้นแล้วเดินกระแทกร่างสูงออกมาทันที

---------------