Masochism ร้ายกลายเป็นรัก

“เจ็บ เจ็บ เอาออกก่อนได้ไหมคะ”

“ต้องเสร็จไหม พี่ใกล้แล้ว” ฉันส่ายหน้า อะไรคือเสร็จ ไม่เสร็จ ฉันไม่รู้ รู้แค่ว่าตอนนี้เจ็บมาก อยากให้พี่ตฤณเอาออกเสียที

“อื้อ พี่ตฤณ “เจ็บแค่ไหนก็ยอมและฝืนให้ผ่านไป

“ผักบุ้งพี่จะเสร็จ” ฉันกัดปากจนเลือดซิบ เกร็งช่วงล่างตะคริวแทบกิน ความคับแน่นที่ขยับเข้าออกทำให้ฉันเริ่มเสียวทรมานจากที่เจ็บเจียนขาดใจ

“พี่ตฤณ”

“เรียกชื่อพี่ ผักบุ้ง” ก็เรียกอยู่นี่ไง เขาสั่งให้ทำอะไรฉันก็ทำ ตัวตนของฉันถูกไฟปรารถนากลืนกินจนไม่รู้ผิด ชอบ ยอมพลีกายให้ผู้ชายที่ตัวเองรักเพราะเขาเข้ามาคุยและยอมตกลงบางอย่าง

วันสุดท้ายในรั้วมหาวิทยาลัยของเขากำลังจะจบลง แต่เป็นวันที่ฉันกำลังจะเริ่มต้นชีวิตในรั้วนี้ด้วยการเป็นนักศึกษาปีหนึ่ง

“อ๊ะ พี่ตฤณ” ขาทั้งสองข้างถูกยกพาดบ่า ความเป็นชายสอดแทรกเข้ามาอีกครั้ง คราวนี้จุกเสียจนร้องไม่ออกแล้วร่างกำยำก็โน้มต่ำลงมาประทับริมฝีปากของฉันแน่น

“อื้อ” ฉันครางอื้อหลับตาปี๋ สมองพร่าเลือน แอ่นอกร่อนเอวให้กับความร้อนแรงที่พี่ตฤณยัดเยียดเข้ามาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

หลงระเริงไปกับบทรักที่พี่ตฤณมอบให้จนลืมเสียสนิทว่ากำลังทำอะไรอยู่

ปึก!

“อ่า ผักบุ้ง” เขาพร่ำชื่อฉันซ้ำๆ นั่นคือสิ่งที่ทำให้ฉันพอใจและยิ้มไม่หุบ สมใจแล้วในที่สุดพี่ตฤณก็ยอมเรียกชื่อฉันสักที

ชื่อฉันหลุดออกจากปากเขาซ้ำๆ แลกกับพรหมจรรย์สาวของตัวเอง ใครว่าไม่คุ้มแต่ฉันคิดว่าคุ้มมาก

“แรงๆ เลยค่ะ บุ้งไหว”

ปึก!

เหมือนราดน้ำมันลงกองเพลิงให้ไฟลุกโชนอีกครั้ง ฉันถูกพี่ตฤณพลิกคว่ำ ตะแคงหงาย หลายท่าทางจนเริ่มหมดแรง

“เรียกอีก”

“ไม่ไหวแล้วค่ะ อ๊ะ พี่ตฤณ”

“ดี” ถุงยางอนามัยชิ้นสุดท้ายถูกฉีกใช้ ครั้งนี้ทำไมนานกว่าเดิม ฉันไม่ไหวแล้วนะ แสบไปหมดแล้ว แรงจะร้องก็ไม่มี ผิดกับเขาแรงดีไม่มีตก แถมยังไม่มีท่าทีว่าจะเหนื่อย เขาเสพเซ็กส์เป็นอาหารหรือไง

คงใช่ เพราะลีลาไม่ธรรมดาแบบนี้สาวๆ ถึงได้ตามกรี๊ดและพลีกายให้ผู้ชายคนนี้ไม่เคยเว้นว่าง ฉันคือหนึ่งในนั้น จากวันนี้ไป สถานะและทุกๆ อย่างที่เกี่ยวกับพี่ตฤณคงเป็นแค่ความทรงจำ

“พี่ตฤณ”

“ถ้าถุงยางไม่หมด เธอได้ตายคาเตียงแน่”

ปึก!

“อื้อ บุ้งไม่ไหวแล้ว”

“แต่ฉันยังไม่อิ่ม” อ้าย! แต่ละท่วงท่าและลีลาของเขาทำให้ฉันอยากกรีดร้อง สมบูรณ์เพอร์เฟคไปซะทุกอย่าง

“บุ้งเจ็บแล้ว”

“ใกล้แล้วทนหน่อย” ฉันพยักหน้าแล้วแอ่นรับความเสียวอีกครั้ง รู้สึกซาบซึ้งที่เขายังห่วงฉันอยู่บ้าง

กายแกร่งที่ห่อหุ้มด้วยเครื่องป้องกันขยับเข้าออกระหว่างกลางของฉันแรงๆ อีกครั้ง

ความปรานีไม่มีอยู่จริง เขาเร็วและแรงขึ้นเรื่อยๆ

ปึก ปึก

“พี่ตฤณ” เขาเป็นมากกว่าผู้ชายที่ฉันแอบปลื้ม

“ผักบุ้ง” ได้โปรดเรียกชื่อฉันอีก

ปึก ปึก!

ฉันหลับตารับสัมผัสดิบเถื่อน แม้สิ่งที่เขาอยากได้มีเพียงแค่ร่างกาย แต่นั่นก็คือสิ่งเดียวที่ฉันต้องการ ขอแค่ได้ยินชื่อตัวเองจากปากของผู้ชายที่ตัวรัก ใครจะด่า จะว่ายังไง ฉันไม่แคร์

ผลของมันคือสิ่งที่ฉันยอมรับได้ วันข้างหน้าจะเป็นอย่างไรก็ตาม ช่างมัน

“อ่า ใกล้แล้ว”

ปึก

“อ่า” จบลงแล้ว

พี่ตฤณดึงถุงยางออกแล้วโยนลงถังขยะข้างเตียงอย่างไม่ไยดี ส่วนฉันทั้งเจ็บแล้วก็หมดแรง ไม่เหมือนในละครที่จะได้รับคำปลอบโยน เขาหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาพันรอบเอวแล้วเดินเข้าห้องน้ำทันที

“ขอบคุณนะคะที่เรียกชื่อผักบุ้ง” ฉันพูดเบาๆ กับตัวเองแล้วนอนหงายมองเพดานปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมา เจ็บที่ใจไม่ใช่ถูกเปิดซิง

ฉันอาศัยจังหวะที่พี่ตฤณอาบน้ำ เก็บเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่ทั่วห้องขึ้นมาสวมใส่ ลำบากสุดคงเป็นช่วงล่างกว่าจะใส่ได้เล่นเอาน้ำตาไหล

ซ่า!

พอทุกอย่างเรียบร้อยก็รีบย่องออกจากห้องให้เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ละก้าวช่างเจ็บแสบและทรมาน กว่าจะลงมาถึงด้านล่างก็แทบหมดแรง

ก่อนกลับบ้านแวะร้านขายยาซื้อยาคุมฉุกเฉินกินดักไว้ ป้องกันสองทางชัวร์ที่สุด เพราะไม่อยากให้มีปัญหาตามมาภายหลัง

พอมาถึงบ้านฉันก็นอนซม สั่งแม่บ้านให้ยกข้าวขึ้นมาให้บนห้อง พอกินข้าวเสร็จก็รีบอัดยาที่ซื้อมาทันที

หลับไปหลายตื่นและนอนนานมาก สะดุ้งตื่นขึ้นมาตอนสามทุ่ม รู้สึกดีขึ้นนิดหน่อยแต่ก็ยังเจ็บตรงนั้นอยู่ ฉันเอื้อมหยิบโทรศัพท์ข้างเตียงมาเช็กข้อความ สายโทรเข้า เพราะปิดเสียงเอาไว้ไม่อยากให้รบกวนเวลานอน

พี่ตฤณ10สายไม่ได้รับ

ฉันตัดสินใจโทรกลับ

‘หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้’

ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวฉันกดย้ำต่อเนื่องมากกว่าสิบ มีอะไรหรือเปล่า?

----------