บทที่ 3

เมื่อกลับมาถึงบ้าน สิ่งที่ทำให้ธารบุษป์ช็อกกว่าเรื่องที่ได้รับข้อความว่าพ่อจะไปบวชที่วัดป่าแบบไม่มีกำหนดสึก นั่นคือหมายศาลที่แปะไว้หน้าประตูบ้านขณะนี้

“อีกสามเดือน บ้านจะถูกยึด” น้ำเสียงสั่นๆ ดังขึ้นเมื่ออ่านใจความจบ ก่อนที่หมายศาลดังกล่าวจะหลุดไปจากมือ อาการเป็นลมเป็นแล้งเขาเป็นกันยังไง วันนี้ ธารบุษป์ก็เพิ่งจะประจักษ์

ร่างบางถึงกับทรุดลงไปนั่งกับพื้นปูน รู้สึกห่อเหี่ยวไปหมด มองไปทางไหนก็เจอแต่หมายศาลตามหลอกหลอน คำว่าบ้านจะถูกยึดดังก้องอยู่ในสมอง ก่อนจะสูดอากาศเข้าปอดให้ลึกๆ แล้วพาตัวเองเข้าบ้าน ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาในห้องรับแขกอย่างคนหมดเรี่ยวหมดแรง

มือสั่นๆ พยายามหยิบโทรศัพท์มากดโทร.หาผู้เป็นพ่ออีกครั้ง เพื่อถามว่าเกิดอะไรขึ้น บ้านถึงจะถูกยึดไปเช่นนี้ แต่กลับติดต่อไม่ได้ กระทั่งสายตาเหลือบไปเห็นจดหมายวางอยู่บนโต๊ะ

ธารบุษป์เอื้อมมือไปหยิบมาเปิดอ่าน ข้อความที่เป็นลายมือของพ่อเขียนบอกไว้ว่าบ้านกำลังจะถูกยึดในไม่ช้านี้แล้ว เพราะพ่อเอาบ้านไปจำนองเพื่อเอาเงินไปร่วมลงทุนทำรีสอร์ทกับเพื่อน แต่สุดท้ายรีสอร์ทกลับถูกสั่งปิด เพราะไปสร้างในที่รุกล้ำเขตป่าสงวนเข้า โดยนายหน้าขายที่ดินหลอกขายที่ตรงนี้มาอีกทอด

เงินที่ลงไปก็จมอยู่ในนั้น พ่อขอโทษเธอหลายประโยค และบอกจะขอไปบวชสักพัก แต่จะกลับมาก่อนที่บ้านจะถูกยึดไปขายทอดตลาด

“พ่อนะพ่อ ทำไมไม่บอกบัวให้รู้เรื่องนี้บ้างเลย” ธารบุษป์เอ่ยถึงพ่อทั้งน้ำตา นั่นเพราะเรื่องนี้คงเกิดมานานพอสมควรกว่าที่ศาลจะตัดสินคดีออกมาแบบนี้ และพ่อก็เลือกที่จะเก็บไว้ กระทั่งอับจนหนทาง

ธารบุษป์ไม่คิดโทษผู้เป็นพ่อ นั่นเพราะพ่อเธอเองก็ถูกหลอกขายที่ เพื่อให้ไปลงทุนทำรีสอร์ทอะไรนั่น ทางเดียวที่เธอต้องทำ คือทำทุกทางเพื่อไม่ให้บ้านหลังนี้ถูกยึด แต่แค่คิดเธอก็ปวดหัวตุบๆ นั่นเพราะมืดแปดด้านไปหมด คิดหาวิธีดีๆ ไม่ออกเลยจริงๆ

เงินเก็บที่มีอยู่ก็แค่ไม่กี่แสน ขายรถอีแก่หน้าบ้านก็คงได้เพิ่มมาหน่อย แต่หนี้มันหลักสิบล้าน เธอจะหาเงินที่ไหนมาไถ่ถอนบ้านคืน ในเมื่อคิดอะไรไม่ออก ธารบุษป์ก็นั่งร้องไห้มันเสียเลย

“เซอร์ไพรส์!!” เสียงที่ดังขึ้น ทำให้ธารบุษป์ที่นั่งตาปูดตาบวมอยู่กับพื้นหันไปมอง ก่อนจะเห็นปลายฝันกับทอมมี่ เพื่อนข้ามเพศของเธอยืนอยู่ คนหนึ่งที่เป็นสาวประเภทสอง สวยชนิดที่ว่าหญิงแท้อย่างเธอยังอายถือเค้กที่จุดเทียนมาพร้อมอีกคนเป็นทอมหน้าหล่อยืนถือกล่องของขวัญ

ทั้งสามคนคบหากันมาตั้งแต่อยู่อนุบาล รู้และเห็นเหตุการณ์ที่ผ่านมาในชีวิตของกันและกัน เรียกได้ว่าเป็นเพื่อนที่สนิทกันที่สุด แม้โตจนป่านนี้ก็ไม่ได้ทำให้ความสนิท ความไว้ใจที่มีต่อกันลดน้อยลงไปได้เลย

“เซอร์ไพรส์อะไรของแกสองคน ไม่มีอารมณ์” เจ้าของบ้านตอบกลับเสียงห้วน ไม่ได้ยินดียินร้ายกับเค้กหรือของขวัญในมือทั้งสองคนสักนิด

“อ้าว...ก็วันนี้วันเกิดแกไง ลืมไปแล้วเหรอ” ทอมมี่สาวมาดทอมเอ่ยขึ้น ลุคของเธอนั้นดูห้าวๆ ตัดผมสั้นตามแบบฉบับทอมที่กำลังอินเทรนด์

“จริงด้วย นี่ลืมไปเลย” เพราะยุ่งกับงาน ไหนจะเรื่องพ่อ เรื่องบ้านจะถูกยึด ทำให้ธารบุษป์ลืมวันเกิดของตัวเองไปเสียสนิท

“เออ...ดูหน้าเอ๋อๆ ของแกตะกี้แล้วท่าจะลืมจริงๆ เอ้า…เป่าเทียนก่อน มันร้อนจนไขมันใต้คางฉันจะละลายแล้วเนี่ย” ปลายฝันเอ่ยบอก ได้ยินแบบนั้น ธารบุษป์ก็ตั้งท่าจะเป่าเทียน แต่ทอมมี่เอ่ยห้ามขึ้นเสียก่อน

“ขอพรก่อน” ธารบุษป์จึงพนมมือแล้วหลับตาขอพร ซึ่งพรมีเพียงสองข้อที่เธอตั้งใจขอ จากนั้นก็เป่าเทียนจนดับในคราวเดียว

“มีความสุขมากๆ นะแก นี่ขอขวัญจากฉันกับทอมมี่” ปลายฝันวางเค้กลงบนโต๊ะแล้วหันมาคว้ากล่องของขวัญจากมือทอมมี่มายื่นให้ธารบุษป์ ทำเอาคนที่ถืออยู่ก่อนหน้าออกอาการงงเล็กน้อยถึงปานกลาง แต่ก็ไม่ได้แย้งอะไร

“ขอบใจแกสองคนมากนะ ขอบใจ” ในวันที่เจอแต่เรื่องร้ายๆ อย่างน้อยธารบุษป์ก็มีเรื่องดีๆ ให้ได้ยิ้ม

“ว่าแต่ตะกี้ แกไปนั่งซึมกะทืออะไรบนพื้น ร้องไห้ด้วยใช่ไหมน่ะ ตาแดงก่ำขนาดนี้” ปลายฝันเอ่ยถาม ตะกี้ที่หน้าบ้าน ธารบุษป์เองก็ไม่ได้ล็อกประตูรั้วด้วย ดีแค่ไหนที่โจรไม่เข้ามาปล้น เพราะแผนเซอร์ไพรส์ของเธอกับทอมมี่ คือจะโทรศัพท์ให้ธารบุษป์ออกไปเปิดประตูให้ แล้วเธอสองคนจะแหกปากร้องเพลงกันตรงรั้ว สุดท้ายพอเห็นประตูรั้วไม่ได้ล็อกเลยเปิดเข้ามาเอง

“อื้อ” ธารบุษป์พยักหน้ารับ เพราะปฏิเสธอะไรไปตอนนี้คงเสียเปล่า นั่นเพราะหลักฐานที่เป็นคราบน้ำตายังปรากฏอยู่บนแก้มซะขนาดนี้

“เป็นอะไรยะ หรือคิดน้อยใจกลัวว่าฉันสองคนจะลืมวันเกิดแก” ปลายฝันที่ตอนนี้ทำงานในวงการบันเทิงสันนิษฐาน เธอนั้นเป็นช่างแต่งหน้ามือทองของวงการบันเทิงก็ว่าได้ และความที่อยู่ในวงการนี้จึงรู้อะไรๆ มากกว่าคนนอก

“เปล่า”

“แล้วแกเป็นไร ทำหน้าอมทุกข์ในวันเกิดครบรอบสามสิบสี่ปีแบบนี้ มันเป็นลางไม่ดี รู้ไหม” ทอมมี่เอ่ยขึ้นอีกคน รายนี้ทำงานที่บ้านด้วยการเป็นผู้จัดการธุรกิจร้านทองของครอบครัว

“รู้…นอกจากจะแก่ขึ้นทุกปี แฟนก็ยังไม่มี พ่อยังหนีไปบวช บ้านก็กำลังจะถูกยึดอีก วันเกิดปีนี้ช่างดีจริงๆ ฮือๆ ฉันขอยื่นใบลาออกจากการเป็นธารบุษป์ได้ไหม” ธารบุษป์แกล้งส่งเสียงร้องไห้ออกมา แม้ภายนอกจะไม่มีน้ำตา แต่ภายในนั้น มันหดหู่ ไร้ทางออกไปเสียหมด

“แกว่าอะไรนะยัยบัว”

“พ่อแกหนีไปบวชแล้วบ้านก็กำลังจะถูกยึด จริงเหรอ” ทอมมี่หันไปมองหน้าปลายฝันอย่างอึ้งๆ ธารบุษป์จึงหันไปหยิบหลักฐานชิ้นสำคัญออกมาให้ทั้งคู่ได้เห็น

“จริง นี่ไงหมายศาล”

“แล้วทำไมเรื่องเป็นงี้อ่ะแก” ปลายฝันมีแต่คำถามที่ต้องการหาคำตอบ ธารบุษป์สูดอากาศเข้าปอดลึกๆ ก่อนจะเล่าแบบรวบรัดให้ปลายฝันและทอมมี่ได้ฟัง ทั้งสองคนได้แต่อุทานออกมาอย่างตกใจ พร้อมๆ กับมองหน้ากันทำตาปริบๆ