Make me love you รักผมนะ

‘ทำบุญได้ชาติหน้า ทำหน้าได้ชาตินี้’

ดูเหมือนสโลแกนจากคลินิกเสริมความงามแห่งหนึ่งจะเข้าถึงใจคนหน้าตาไม่สวยเข้าอย่างจัง หนึ่งในนั้นคือผู้หญิงหน้าตาบ้านๆ ที่อยากสวยนามว่า ธารบุษป์

เกิดมาจนอายุเลยวัยเบญจเพสมาก็หลายปี แต่ ธารบุษป์ก็ไม่เคยมีใครควงแขน อยากสะเดาะเคราะห์ด้วยแขนล่ำๆ ของผู้ชาย แต่สุดท้ายก็ได้แต่กินแห้วเสมอๆ นั่นเพราะผู้ชายสมัยนี้ชอบคนสวย หุ่นดี ส่วนเธอเล่า ไร้ซึ่งความสวย แถมฟันยังเหยินอีกต่างหาก เธอเคยดัดฟันตั้งแต่มัธยมกระทั่งถึงมหาวิทยาลัยปีสองก็ถอดเหล็กออก แต่จนถึงตอนนี้ ฟันก็ยังหยินนี่สิ

“เฮ้อ...”

“เอ้า! ถอนหายใจซะขนาดนี้ ระวังเนื้อคู่ไม่เกิดนะคะคุณน้องบัว” รุ่นพี่ในแผนกที่นั่งทำงานโซนเดียวกันกับธารบุษป์เอ่ยทักขึ้น แต่แทนที่จะหยุด เธอกลับถอนหายใจออกมาอีกเป็นชุด

“เฮ้อ...เฮ้อ...เฮ้อ...เฮ้อ...”

“ตายค่ะตาย ถอนหายใจขนาดนี้ เนื้อคู่ของคุณน้องพี่ว่ายื่นใบลาตายแล้วแน่นอน”

“คงใช่ค่ะ เพราะจนป่านนี้ เขาคนนั้นก็ยังไม่โผล่หน้ามาสักที” ธารบุษป์หน้ายู่ นั่นเพราะเธอเองก็อยากมีความรักกับเขาบ้าง เพราะไม่อยากเหงาทุกเทศกาล

“ใครบอกไม่โผล่ นู่นไง หนุ่มแผนกไอที” อุษาหันไปยังแผนกไอที เพราะมีหนุ่มน้อยคนหนึ่งแอบส่งสายตาให้ธารบุษป์ทุกวัน หลังๆ เห็นว่าแอบเอาขนมนมเนยมาฝากบ่อยๆ

“หูย…ไม่เอาหรอก” ถึงธารบุษป์จะขี้เหร่ แต่เธอก็เลือกนะบอกเลย นั่นเพราะหนุ่มน้อยที่ว่า เป็นหนุ่มน้อยตุ้ยนุ้ย หนักร้อยกว่าโลน่ะสิ

“ขี้เหร่แล้วยังเลือกอีกเนอะ”

“พี่อุษาว่าอะไรนะคะ บัวได้ยินไม่ค่อยชัด”

“เปล่าจ้ะเปล่า แล้วนั่นถืออะไรอยู่ในมือ อุ๊ย! ลอตเตอรี่ ซื้ออะไรมาตั้งหลายใบ” อุษาเปลี่ยนเรื่องคุย

“ห้าใบเลยค่ะ พอดีมีป้าคนหนึ่งจับยัดใส่มือตอนจะเข้าออฟฟิศ เลยจำต้องซื้อแบบไม่ตั้งใจ”

“ระวังถูกรางวัลที่หนึ่งนะคะ สามสิบล้านเชียวนะนั่น”

“ถ้าถูกจริงๆ นี่บัวลางานล่วงหน้าสามเดือนเลยนะคะ จะบินไปอัพหน้าที่เกาหลี” ธารบุษป์ตาเป็นประกาย

“เป็นพี่ไม่ลาแค่สามเดือน จะลาออกไปใช้ชีวิตไฮโซโบว์ใหญ่ สมฐานะเศรษฐีนีคนใหม่”

“ความคิดดีค่ะ”

“ขอให้ถูกนะคะ” อุษายิ้มเย้ยอยู่ในที นั่นเพราะมั่นใจว่าธารบุษป์ไม่มีวันถูกลอตเตอรี่อย่างแน่นอน ส่วนเจ้าของลอตเตอรี่ก็มองเลข 6 ตัวที่เห็นอยู่อย่างมีความหวัง

ถ้าเธอรวย เธอจะสวยให้ดู และถ้าวันไหนเธอสวยขึ้นมา วันนั้นเธอคงมีความมั่นใจมากพอที่จะเดินไปสารภาพบาป เอ๊ย! สารภาพรักกับหนุ่มๆ ที่อาจเป็นเนื้อคู่ของเธอสักคนบนโลก ตอนนี้ธารบุษป์มโนไปไกลจนกู่ไม่กลับเสียแล้ว

“น้องบัว ส่งรีพอร์ตฝ่ายขายให้พี่ด้วยค่ะ”

“ค่ะๆ” คำสั่งที่ดังมาจากคนในห้องกระจกทำเอาต่อมมโนของธารบุษป์ต้องหยุดชะงักไปทันที เธอรีบยัดเจ้าลอตเตอรี่ไว้ในกระเป๋า ก่อนจะตั้งสติทำรีพอร์ตส่งเจ้านาย

มารู้ตัวอีกทีก็ได้เวลาเลิกงานเสียแล้ว ภาพความวุ่นวายของพนักงานออฟฟิศบนตึกสูงที่กำลังรอข้ามถนนในช่วงเลิกงานดูเหมือนจะชินตาไปเสียแล้ว แต่อยู่ๆ กลับเกิดลมพัดแรงขึ้นตรงสี่แยกไฟแดง

แรงลมทำให้ใบไม้แห้ง เศษกระดาษปลิวว่อนไปหมด เศษดินปลิวเข้าตาของธารบุษป์ ซึ่งเธอกำลังรอเพื่อจะข้ามถนนอย่างจังราวกับนี่คือฉากในละคร

“โอ๊ย!” เธออุทานออกมา ก่อนจะเอามือขยี้ตาตามสัญชาตญาณ แต่พอดีขึ้น กำลังจะเงยหน้าขึ้นมองกลับซวยซ้ำซวยซ้อน เพราะมีกระดาษแผ่นหนึ่งปลิวมาจากไหนก็ไม่รู้ปะทะเข้ากับใบหน้าเล็กๆ ของเธอเข้าอย่างพอดี

เพราะมองไม่เห็น นั่นทำให้ธารบุษป์ถึงกับเซถลาลงไปยังถนน แต่ทว่ากลับมีวงแขนแข็งแรงของชายหนุ่มปริศนา รวบเธอเอาไว้ได้ เขาออกแรงดึงให้เธอรอดจากการถูกชนจากรถตู้คันใหญ่ที่กำลังแล่นผ่าน ซึ่งมันใกล้มาก มากชนิดที่ธารบุษป์นั้นรับรู้ถึงแรงลมที่ผ่านแผ่นหลังไป

อารมณ์ตกใจ เธอจึงคว้าทุกอย่างที่สามารถคว้าได้ รับรู้คล้ายๆ ว่ามันคือเชือกหรือสายอะไรสักอย่าง และอ้อมกอดของใครคนหนึ่ง รวมทั้งกลิ่นโรลออนหรือน้ำหอมผู้ชายที่หอมแต่ไม่ฉุนอย่างที่เคยได้กลิ่น

ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก เพราะเมื่อสัญญาณไฟให้ข้ามถนนปรากฏขึ้น ภาพความวุ่นวายของพนักงานออฟฟิศบนตึกสูงที่กำลังรอข้ามถนนในช่วงเลิกงานก็หวนกลับมาอีกครั้ง พร้อมกับการจากไปของชายคนดังกล่าว

“พ่อแก้วแม่แก้ว ตกใจหมดเลย” ธารบุษป์รีบคว้ากระดาษออกไปจากหน้า พร้อมๆ กับชะเง้อมองสลับหันซ้ายหันขวาเพื่อมองหาชายคนดังกล่าว แต่ทว่ากลับไม่พบเขาเสียแล้ว

ก่อนจะก้มมองสิ่งของที่อยู่ในมือซ้ายคือโบรชัวร์คลินิกศัลยกรรมที่ธารบุษป์นั้นเบ้ปากใส่เบาๆ เพราะขยันให้พนักงานมาเดินแจกนัก แจกแบบไม่กลัวเปลืองจนเกือบทำเธอนอนโรงพยาบาลแล้วไหมล่ะ

ส่วนมือขวาก็คือ บัตรประจำตัวของชายคนดังกล่าว นั่นทำให้ธารบุษป์ได้เห็นหน้าเขาเป็นครั้งแรก รวมทั้งได้รู้ว่าเขาชื่อ รามิล กิติชัยดิลก จากคำนำหน้าชื่อบ่งบอกว่าเขาน่าจะเป็นหมอ ชื่อโรงพยาบาลที่ปรากฏอยู่มุมบนก็คือตัวยืนยันอีกเสียง

“คนอะไร ใช้รูปสองนิ้ว ตอนเข้าปีหนึ่งมาติดบัตรพนักงาน” ธารบุษป์ยิ้มขำ นั่นเพราะรูปที่ปรากฏอยู่บนบัตรคือรูปที่รามิลชูสองนิ้วแล้วยังยิ้มแฉ่งให้กล้อง ไม่ใช่รูปขนาดสองนิ้ว หน้านิ่งๆ อย่างที่คนทั่วไปเขาถ่ายกัน แถมในรูป หน้าตาของเขาก็ยังดูเด็กมาก มิหนำซ้ำยังใส่แว่นสายตาที่ดูหนาเตอะนั่นอีก เธอจึงโมเมเอาเองว่าชายหนุ่มใช้รูปตอนปีหนึ่งมาทำบัตรพนักงาน

ผิดกับเธอที่ใช้รูปซึ่งผ่านการตกแต่งมานับสิบๆ ครั้ง จนรูปติดบัตรออกจะสวยงามกว่าตัวจริงอยู่หลายเท่าตัว ในเมื่อตัวจริงมันไม่สวย เธอก็ขอสวยผ่านแอบมันแล้วกัน...หึ!