บทลงโทษของคนไม่เชื่อฟัง

ดวงตะวันส่องแสงทอสว่างเข้ามาในห้องนอนแสนกว้าง วันสุขนอนสลบหมดเรี่ยวแรงหลังกิจกรรมรักอันเร่าร้อนจบลง เป็นเวลานานเท่าไหร่ไม่รู้ที่เธอหลับไป ลืมตามองรอบด้านพบเพียงความว่างเปล่า ไร้เงาของคนที่ก่อนหน้าทำร้ายร่างกายและจิตใจเธอ

“คุณตื่นแล้วเหรอคะ ป้าเอาข้าวมาให้ค่ะ” ยังไม่ทันได้เหยียบสัมผัสกับพื้น หญิงมีอายุคนหนึ่งก็เปิดประตูเข้ามาทันที เป็นคนที่เธอไม่เคยรู้จักมาก่อน

“คุณเป็นใครคะ?” วันสุขเอ่ยถาม

“ป้าเป็นแม่บ้าน ดูแลที่นี่มาได้สักพักแล้วค่ะชื่อนาง”

“ป้านาง”

“ทานข้าวเถอะค่ะ เดี๋ยวจะเย็นซะก่อน”

คนมาใหม่วางถาดอาหารลงบนโต๊ะ พลางมองมายังเธอด้วยรอยยิ้มที่ดูไร้พิษภัย วันสุขก้มมองตัวเองก่อนจะกำชับเสื้อให้ปิดมิดชิด เธอรู้สึกอายกับร่อยรอยช้ำที่คนป่าเถื่อนกระทำกับเธออย่างไม่ออมมือ เขาทิ้งรอยจูบเอาไว้จนทั่วร่างกาย

“ป้าไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับพวกคุณ แต่ป้าอยากให้คุณอดทนและเข้มแข็ง” หญิงมีอายุเอ่ยให้กำลังใจ เธอเห็นวันสุขแล้วอดสงสารไม่ได้

“หนูไม่รู้จะทนได้แค่ไหน” วันสุขกล่าวอย่างคนหมดหวัง

“จากที่ป้าอยู่ที่นี่มาคุณกวินเป็นคนใจดีนะคะ”

“เขาชื่อกวินเหรอคะ?”

“ค่ะ”

“แล้วตอนนี้เขาไปไหนเหรอคะ?”

“ป้าก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ เห็นออกไปแต่เช้าตรู่...คุณทานข้าวไปนะ สักพักป้าจะมาเก็บจานไปล้าง”

“ขอบคุณค่ะป้านาง”

“ต้องการอะไรก็เขียนใส่กระดาษ แล้วสอดผ่านประตูนะคะ แล้วเดี๋ยวป้าจะจัดการให้...ขอโทษนะพอดีคุณกวินสั่งไว้ไม่ให้คุณออกจากห้องนี้น่ะค่ะ”

ในที่สุดเธอก็รู้ชื่อของเขาเสียที ชื่อดีแต่สันดานต่ำทราม วันสุขมองอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะ เธอไม่กล้ากินมันลงท้อง เพราะหวาดระแวงกลัวโดนวางยา ตอนนี้เธอไม่อาจจะเชื่อใจใครได้ ในเมื่อทุกคนในที่แห่งนี้ ล้วนเป็นคนของเขาทั้งนั้น

“ไอ้คนใจร้าย...กะขังฉันไว้ในนี้ตลอดเลยหรือไง ตกลงนายเป็นใครกันแน่!?” วันสุขครุ่นคิดอยู่เพียงลำพังหลังจากที่เธอเดินเข้ามาจัดการตัวเองในห้องน้ำ ร่องรอยที่อยู่บนตัวทำให้วันสุขเจ็บปวดและเสียใจ เธอเดินไปทำความสะอาดขจัดคราบรักที่กวินทิ้งเอาไว้ด้วยความเจ็บช้ำ จากนั้นจึงเคลื่อนร่างอันบอบบางนอนบนเตียงอีกครา ความอ่อนล้าทำให้เธอผล็อยหลับไป