บทลงโทษของคนไม่เชื่อฟัง 2

เวลาเคลื่อนคล้อยไปนานแค่ไหนก็ไม่รู้ วันสุขลุกจากเตียงนอนแล้วเดินไปยังหน้าต่าง เพื่อหาช่องทางในการหลบหนี ทว่ามันกลับถูกล็อกปิดตาย เป็นแบบนี้แล้วเธอจะหนีเขาไปได้อย่างไร? หรือเธอต้องคอยรองรับอารมณ์ป่าเถื่อนของเขาอยู่ที่นี่อย่างกับนางบำเรอ

ความว่างเปล่าในห้องทำให้วันสุขรู้สึกเดียวดาย การที่ไม่ได้ทำอะไร ทำให้เธอหวนคิดถึงผู้เป็นพ่อแม่ รอยยิ้มแห่งสุขในอดีต ความโหยหาทำให้น้ำตาของวันสุขไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยอย่างพรั่งพรู

เธอค่อย ๆ ลุกอย่างเชื่องช้าลงจากเตียงนอน ใช้มือปาดน้ำตาที่มันไหลอาบสองแก้มเนียน อากาศที่เย็นในระดับพอดี กลับรู้สึกหนาวเหน็บขึ้นทันที เมื่อตอนนี้เธอเหมือนต้องอยู่ตัวคนเดียว เผชิญหน้ากับความโหดร้ายเพียงลำพัง

สองขาค่อย ๆ อ่อนยวบจนก้นของเธอนั่งลงกับพื้น วันสุขยกสองแขนกอดตัวเอง แล้วฟุบหน้าร้องไห้โฮ ตอนนี้เธอเหมือนเจอทางตัน ไม่รู้ว่านับจากนี้จะหาทางออกยังไง การกลับบ้านเกิดกลับกลายเป็นความเลวร้ายที่เริ่มหลอมทำลายเธอ

“ฉันเกลียดน้ำตาของผู้หญิง”

เสียงประตูเปิดออก พร้อมกับคนที่เข้ามาใหม่ ใบหน้านิ่งเย็นชามองเธออย่างคนไร้ความรู้สึก วันสุขยกมือปาดน้ำตา เงยหน้ามองคนที่ยืนสูงท่วมหัวเธอ ก่อนจะหยัดตัวลุกแล้วขยับตัวห่างจากเขา แล้วเอ่ย...

“ฉันเกลียดขี้หน้านาย ออกไป!”

“ที่นี่คือที่ของฉัน เธอไม่มีสิทธิ์มาไล่” เขาพูดพร้อมกับก้าวขาอย่างช้า ๆ เข้าประจันหน้ากับเธอ

“ไอ้คนเฮงซวย!” เธอตอบโต้แล้วถ่มน้ำลายใส่หน้าของกวินอย่างท้าทาย

“กล้ามากนะที่ถ่มน้ำลายใส่หน้าฉัน” กวินเดือดดาล การกระทำของวันสุขเหมือนหยามศักดิ์ศรีของเขา

“อ๊ะ! เจ็บนะ” กวินกระชากแขนของเธออย่างแรง กระดูกเธอเหมือนจะแตกอยู่ในกำมือของเขา

“ฉันจะสั่งสอนเธอให้หลาบจำ ควรสำนึกด้วยว่าฉันเป็นใคร แล้วเธอเป็นใคร ไม่ใช่อยากทำอะไรก็ทำ...อย่ามาอวดดีกับฉัน จำไว้!” เขาไม่ปรานี ผลักเธอเต็มแรงจนก้นกระแทกกับพื้นแข็ง แรงชายชาตรี ทำให้หัวของวันสุขพลาดโดนขอบเตียง

เธอยกมือขึ้นสัมผัสหน้าผากที่มันเริ่มรู้สึกเจ็บ ก่อนจะเงยหน้ามองผู้ชายใจร้ายด้วยความรู้สึกเกลียดชัง เขารุนแรงและใจร้ายกับผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างเธอได้ลงคอ

“นายมันเลว...ไอ้ชั่ว” เธอตราหน้าเขาด้วยแววตาเกรี้ยวโกรธ

“ชั่วยังไงสุดท้ายก็ผัวของเธอ”

“ฉันไม่มีวันยอมรับ”

“ต้องให้ย้ำ!?”

วันสุขค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนประจันหน้า เธอจ้องมองเขาอย่างท้าทาย ต่อปากอย่างไม่นึกกลัว

“ไอ้ฆาตกร!”

กวินสะดุ้งในคำด่าของเธอ แม้ก่อนหน้าจะได้ยิน มันก็ยังกระแทกใจเขาอยู่ดี คำ ๆ นี้มันทำให้เขานึกถึงหลายเหตุการณ์ก่อนหน้า กับการที่ต้องแย่งชิงจนเขามีอิทธิพล ที่แลกมากับการสูญเสียคนสำคัญในชีวิตของเขาไป

“ถ้าเธอไม่หยุดพูดคำนี้ ฉันจะฟาดเธอให้หนัก”

“ฉันไม่ใช่ทาส ที่นายจะใช้ความรุนแรง ไอ้ชั่ว ไอ้เลว นายมันฆาตกร!”

เพียะ สิ้นคำด่าฝ่ามือหนาก็ประทับลงแก้มของวันสุขจนหันไปตามแรงสัมผัส รอยนิ้วทั้งห้าเห่อแดงจนเห็นได้ชัด มันทำให้วันสุขเจ็บแสบไปทั้งแก้ม น้ำตาของเธอไหลอาบแก้ม แต่ไร้เสียงสะอื้น ตั้งแต่เติบโตมาเธอไม่เคยโดนทำร้ายแบบนี้สักครั้ง มันช่างเจ็บปวดเสียเหลือเกิน

“คนที่ไม่เชื่อง มันต้องได้รับการสั่งสอน!”

“ปล่อยฉัน!”

กวินฉุดกระชากแขนของวันสุขออกจากห้อง ลากเธอไปตามทางเดิน แม้เธอจะล้มเข่าเป็นแผลเขาก็ไม่ได้ไยดี ต่อให้วันสุขเอ่ยร้องขอแค่ไหนเขาก็ยังไม่ยอมปล่อยเธอให้เป็นอิสระ ลากเธอมายังลานกว้าง

“จับมัด!” กวินออกคำสั่งกับลูกน้อง ที่ยืนดูแลความปลอดภัย

“นะ นายจะทำอะไรฉัน”

สองมือกำปืนแน่น สายตาเล็งไปยังเป้ามีชีวิตซึ่งอยู่ห่างออกไป รอยยิ้มพิมพ์ใจที่กำลังกลายเป็นรอยยิ้มแสนร้ายกาจ ทำให้คนที่ถูกมัดถึงกับตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว หากเขายิงพลาดขึ้นมา นั่นหมายถึงชีวิตของเธอต้องตายโหงอย่างน่าเวทนา...

"ปล่อยฉัน ไอ้บ้า" ตอนนี้เธอรู้สึกกลัวจนสั่นไปทั้งตัว จะยืนหยัดให้มั่นก็แทบยืนไม่ไหว ยิ่งเห็นแววตาดุร้ายของกวินยิ่งเริ่มทำให้เธอใจเสีย

"เธอมันวอนเอง" เสียงพูดคำรามรอดไรฟัน แววตาดุดันน่ากลัว

"นายไม่มีสิทธิ์ทารุณฉันแบบนี้” ท่าทีของกวินทำให้วันสุขนึกหวาดกลัว แต่เธอก็ยังกัดฟันสู้ต่อปาก

“เธอควรได้รับการสั่งสอน ว่าการเป็นภรรยาที่ดี เชื่อฟังเป็นยังไง ไม่ใช่อยากถ่มน้ำลายใส่หน้าผัวตามใจได้”

“นายไม่ใช่ผัวฉัน”

“หรือต้องให้ย้ำอีกหลาย ๆ รอบ”

ท่าทีของเขาเริ่มน่ากลัวเข้าไปอีก นั่นยิ่งทำให้วันสุขเริ่มใจคอไม่ดี สีหน้า น้ำเสียง และท่าทางเขาสามารถฆ่าเธอได้จริง ๆ

“ปล่อยฉันเถอะ" แน่ล่ะใครจะไม่รักตัวกลัวตาย เธออ้อนวอนเขารอบแล้วรอบเล่า เขาก็ยังไม่ยอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระ

"ได้สิ ฉันจะปล่อยเธอ" เขาลดปืนลงแล้วตอบเธอด้วยน้ำเสียงที่แสนเย็นเฉียบ

คำพูดที่ออกจากปากสร้างความดีใจให้กับเธอ ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

"แต่ว่าไม่ใช่ตอนนี้"

"!!!"

แต่แล้วความดีใจทั้งหมดของเธอก็หล่นวูบลงพื้น ยืนทรงตัวแทบไม่อยู่เมื่อเขาตอบออกมา ความกลัวครอบงำเมื่อเขาขึ้นนกปืนและเล็งปลายกระบอกปืนมายังเธอ...มันคงจบลงแล้วในวันนี้ ชีวิตที่เคยสดใสของผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างวันสุข

สิ้นเสียงปืนดังลั่นจนแทบแก้วหูแตก ความกลัวทำให้วันสุขวูบหมดสติทันที กวินเข้าไปอุ้มเธอแล้วพากลับห้องนอน วางเธอลงบนเตียงนอน เดิมทีเขาไม่คิดจะทำรุนแรงกับเธอแบบนี้ หากเธอไม่ปลุกอารมณ์ร้อนในตัวที่เขาพยายามควบคุม

“ทำไมเราต้องเจอกันในสถานการณ์แบบนี้ด้วยนะ” กวินยืนมองหน้าที่หลับไม่ได้สติ โน้มตัวลงแล้วใช้มือลูบหัวของวันสุขอย่างอ่อนโยน อีกมุมที่แทบไม่มีใครเคยเห็น แต่ตอนนี้เขาแสดงออกกับเธอ

กวินทิ้งตัวนั่งลงข้างเตียง จ้องมองหน้าวันสุขที่ขาวซีดครุ่นคิดเรื่องราวมากมายที่เกิดขึ้น

“พ่อ พ่อ” เธอละเมอ

“ผมอยู่ตรงนี้”

กวินจับมือคนที่กำลังฝันร้ายแนบแก้มปลอบประโลม คำพูดอ่อนโยนละมุนหูเปรยออกมา ทว่าคนตรงหน้ากลับไม่มีโอกาสได้เห็นและได้ฟัง