Mafia Of Love กลรักในรอยแค้น

สองเท้าก้าวเหยียบผืนแผ่นดินประเทศไทย หลังจากที่เธอไปเรียนต่อต่างประเทศสี่ปีไม่ได้กลับมาเยี่ยมบ้านเกิดเลยสักครั้ง วันสุข ลูกสาวอันเป็นที่รักของตระกูลผู้มั่งคั่ง เธอกลับมายังดินแดนบ้านเกิดหลังจากคว้าใบปริญญามาเป็นของขวัญแก่ผู้มีพระคุณให้ได้ภาคภูมิใจ วันสุขยืนสูดลมหายใจด้วยรอยยิ้ม เธอคิดถึงใบหน้าของผู้เป็นพ่อแม่ที่เปื้อนยิ้ม ตอนนี้พวกท่านคงตระเตรียมอาหารจานโปรดเพื่อรอต้อนรับเธอเป็นแน่

“คิดถึงจังเลย” วันสุขแหงนหน้ามองบนท้องฟ้า แล้วสบถออกมาด้วยรอยยิ้มระหว่างรอให้รถยนต์ของที่บ้านมารับ

สายตามองเห็นรถยนต์ยี่ห้อหรูขับพุ่งทะยานด้วยความเร็ว พร้อมกับรถยนต์ของเหล่าผู้ติดตามอีกคัน ขับมาจอดเทียบจุดที่เธอยืนรอ ชายฉกรรจ์ร่างสูงในชุดสูทสีเข้ม ยืนเรียงแถวตรงข้าม จนทำให้เธอตกใจ ก่อนจะมีชายหนุ่มอีกคนเดินมาหยุดตรงหน้าของเธอ

วันสุขนึกสังหรณ์ใจบางอย่าง คนที่อยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้ดูไม่ค่อยเป็นมิตรสักเท่าไหร่ เขาดูเป็นผู้ชายอันตราย ไม่น่าไว้วางใจ...ใช่คนของพ่อจริงเหรอ? เป็นคำถามที่ก่อเกิดในใจ

“คุณพ่อให้คุณมารับฉันเหรอคะ?” เธอเอ่ยถามอย่างสุภาพ แต่ก็ยังคงระวังตัว

(“ลูกน้องคุณพ่อดูไม่ค่อยคุ้นหน้าเลย หรือว่าท่านเปลี่ยนลูกน้องใหม่”) เธอสงสัยอยู่ในอก

“ว้าย!!!” คำถามที่ไร้ซึ่งคำตอบจากปาก วันสุขถูกกระชากตัวโยนขึ้นรถยนต์เบาะหลัง โดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว ชายหนุ่มที่เธอถามตามมานั่งประกบข้างโดยไม่พูดอะไร มีเพียงสายตาดุดันของเขาที่มองมายังเธออย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ

รถยนต์ขับพุ่งทะยานสู่ท้องถนน วันสุขเริ่มนึกกลัวกลุ่มชายฉกรรจ์เหล่านี้ เธอขยับก้นหลีกหนีจนแผ่นหลังติดกับประตูรถยนต์อีกฝั่ง จดจ้องมองเขาด้วยความงุนงง เธอไม่เข้าสถานการณ์ที่พบเจอในตอนนี้

“คุณเป็นใคร?” วันสุขตื่นตระหนก เธอพยายามควบคุมน้ำเสียงพูดให้นิ่ง แม้ภายในใจนั้นแสนจะกลัว

“นั่งนิ่ง ๆ อย่าแหกปาก แล้วจะบอกว่าผมเป็นใคร?” เขาพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่เย็นยะเยือก ทำเอาคนฟังรู้สึกขนลุกไปทั้งสองแขน

“บอกฉันมาเดี๋ยวนี้ว่าคุณเป็นใคร นี่จะลักพาตัวฉันเหรอ รู้ไหมฉันเป็นลูกใคร?” วันสุขรวบรวมความกล้าถามเขาอีกครั้ง

คนแปลกหน้าไม่มีการตอบกลับใด ๆ เขายื่นมือไปเชยคางมนเชิดขึ้น ลูบไล้พวงแก้มอิ่มด้วยหลังมืออย่างแผ่วเบา จากนั้นค่อย ๆ เลื่อนลงมายังลำคอยาวระหงส์ จดจ้องมองอย่างจาบจ้วง สร้างความหวาดหวั่นจนวันสุขตัวสั่น มือแกร่งเริ่มไม่อยู่นิ่ง เคลื่อนคล้อยลงต่ำมายังเนินอกของเธออย่างเชื่องช้า การสัมผัสที่อ่อนโยนทำให้วันสุขรู้สึกวาบหวามร้อนวูบขึ้นมาทันที เธอรีบปัดมือของเขาออกอย่างแรง เมื่อมือแกร่งเริ่มคล้อยต่ำลงมายังเนื้อเนินนุ่มนิ่ม ก่อนจะฟาดฝ่ามือลงใบหน้าของเขาเต็มแรง

เพียะ!

“อย่ามาหยาบคายกับฉันนะ!” วันสุขตวาดเสียงดัง พร้อมกำชับเสื้อแขนยาวตัวนอกให้มิดชิด

“โกรธผมอย่างนั้นเหรอที่แตะต้องตัวคุณ...หึ” เขาย้อนถามอย่างคนหน้าด้าน ก่อนจะแค่นเสียงหัวเราะในลำคอ พร้อมสายตาที่มองเธออย่างดูแคลน ดึงแขนเธอกระชากเข้าหาตัว วันสุขอยู่ภายใต้อ้อมแขนแกร่งที่เธอดิ้นเท่าไหร่ก็ไม่อาจหลุดพ้น

“อย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนั้น” เธอตวาดเขาเสียงลั่น จากความกลัวพลันกลายเป็นโมโห เมื่อเขาเอาแต่ลวนลามร่างกายของเธออย่างไร้มารยาท

“เดี๋ยวผมจะทำมากกว่านั้นอีก อยากรู้แล้วสิว่าตัวจริงข้างในจะสวยได้เท่าใบหน้าของคุณหรือเปล่า”

“ปล่อยฉันเดี๋ยวนะ...อื้อ”

คนแปลกหน้าที่เธอไม่รู้จักมาก่อน ถือวิสาสะประกบริมฝีปากทาบทับเรียวปากของเธออย่างรุนแรง ขโมยจูบแรกที่เธอทะนุถนอมมายี่สิบกว่าปี วันสุขพยายามดิ้นรนเพื่อให้หลุดพ้น แต่แรงชายชาตรีอย่างเขามีหรือเธอจะสู้ได้ แรงบดจูบทำให้เธอรู้สึกวาบหวิว นิ่งงันไปชั่วขณะ ไม่นานนักเขาก็ละกลีบปากออกจากปากของเธอ

“ปล่อยนะไอ้บ้า! นายไม่มีสิทธิ์ทำกับฉันแบบนี้ ถ้าพ่อฉันรู้เข้าพวกนายไม่มีฃีวิตรอดแน่!”

“ชาตินี้พ่อของคุณไม่มีทางรู้หรอก หรืออาจจะรู้แต่ก็ทำอะไรผมไม่ได้”

“นายหมายความว่ายังไง?”

“.....”

คำพูดของชายตรงหน้าทำให้วันสุขฉงนใจ เธอย้อนถามเขาแต่ก็ไร้ซึ่งคำตอบ มีเพียงสายตานิ่งเย็นชามองหน้าเธอเท่านั้น

“ปล่อยฉันไอ้คนเลว หยุดรถเดี๋ยวนี้!” วันสุขโวยวายเสียงดัง พร้อมกับยกกำปั้นทุบอกของเขาเต็มแรง

“ผมจะผลักคุณให้ตกรถถ้ายังโวยวายไม่ยอมอยู่นิ่ง ๆ มันน่ารำคาญ”

เขาจับข้อมือสองข้างของเธอไว้แน่น จนเธอไม่สามารถโต้ตอบได้ คำขู่ของคนแปลกหน้าเช่นเขาทำให้วันสุขหยุดนิ่ง น้ำเสียงที่เอ่ยออกมาเธอเชื่อในอกว่าเขาสามารถทำในสิ่งที่ขู่ได้ ความกลัวเริ่มถาโถมทำให้วันสุขพยักหน้าตอบรับอย่างจำยอม ในใจภาวนาขอให้พ่อของเธอรับรู้ด้วยว่าตอนนี้ลูกสาวสุดที่รักถูกใครหน้าไหนก็ไม่รู้ลักพาตัว

เวลาผ่านไปนานราวสามชั่วโมงรถยนต์คันหรู จอดสนิทในอาณาบริเวณที่แสนคุ้นตา ทว่าหากเขาคือโจรลักพาตัวเรียกค่าไถ่ คงไม่มีทางพาเธอมายังที่แห่งนี้เป็นแน่

เขาคือใคร?