บทที่ 3

คามินตัดสินใจขับรถตามคนทั้งคู่ไป นั่นเพราะรู้สึกเป็นห่วงพาขวัญแปลกๆ แค่ขับรถตามไปเฝ้าแบบห่างๆ คงไม่ทำให้เธอรำคาญหรือสังเกตเห็น

และคืนนี้ก็เป็นการดินเนอร์ที่แสนโรแมนติกของพาขวัญอีกคืน นั่นเพราะสถานที่ออกเดทที่เวทัยจองโต๊ะไว้นั้นช่างโรแมนติก แม้จะเป็นร้านอาหารเล็กๆ แต่ทว่ากลับมีมุมให้คนรักได้มานั่งกินข้าวฟังเพลง เติมความหวานให้กันและกัน

“วันนี้ฝันสวยมากครับ” เวทัยเอ่ยชมทำให้พาขวัญยิ้มอายๆ อย่างน้อยเวทัยก็มองเห็นความสวยของเธอ ไม่เสียแรงที่แต่งหน้าทำผม รวมถึงเลือกชุดที่จะใส่คืนนี้อยู่นานสองนาน

“ขอบคุณค่ะ”

“อาหารที่นี่อร่อยทุกอย่าง ขวัญกินเยอะๆ นะครับ” เอ่ยจบเวทัยก็ตักอาหารใส่จานให้พาขวัญ วันนี้เขาดูเกร็งๆ คล้ายเหมือนมีเรื่องบางอย่างในใจ

“ค่ะ” พาขวัญยิ้มให้ ตอนนี้เธอยังไม่ทันสังเกตเห็นความผิดปกติของคนรัก ทั้งคู่กินมื้อค่ำด้วยกันโดยที่เวทัยนั้นคอยเอาใจพาขวัญ คล้ายต้องการชดเชยอะไรบางอย่าง

“พี่หนึ่งก็กินด้วยสิค่ะ”

“ครับ” เสียงทุ้มเอ่ยรับ ก่อนจะตักอาหารเข้าปากแต่กลับกลืนไม่ค่อยลงสักเท่าไหร่ เขาคงไม่อาจยื้อเวลาได้อีกต่อไปแล้ว

“วันนี้คือวันครบรอบสี่ปีที่เราคบกันใช่ไหมครับ”

“ใช่ค่ะ”

“เวลาผ่านไปเร็วว่าไหม”

“ค่ะ...แป๊บๆ เราก็เป็นแฟนกันมาสี่ปีแล้ว” พาขวัญยิ้มออกมาเพราะมีความสุข ก่อนจะใจเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ ว่าหลังจากนี้เวทัยจะพูดอะไร จะเป็นอย่างที่เธอคิดไว้ไหม

“แล้วถ้าเราได้แต่งงานกัน ฝันอยากจัดงานแต่งงานแบบไหนครับ”

“อยากจัดในสวนค่ะ”

“คิดเหมือนพี่” เวทัยส่งยิ้มให้เธอ นั่นยิ่งทำให้พาขวัญมีความหวังว่าคืนนี้จะมีข่าวดีสำหรับเธอ โดยคนที่รู้ว่าคืนนี้จะเป็นข่าวดีหรือร้ายดูเหมือนจะเป็นเวทัย

“จริงเหรอคะ”

“ครับ...พี่ชอบสีเขียว ถ้าจัดงานแต่งงานในสวนแล้วตกแต่งด้วยดอกไม้สีขาว คงดูสบายตา”

“ฝันก็ชอบสีเขียวกับขาวค่ะ”

“ฝันมีความสุขไหมที่ได้คบกับพี่”

“ค่ะ” คำตอบรับจากพาขวัญดังขึ้นอย่างไม่ลังเลสักนิด นั่นเพราะตลอดเวลาสี่ปีที่คบหากับเวทัยมา ไม่เคยมีสักวันที่เธอจะไม่มีความสุข ชายหนุ่มเสมอต้นเสมอปลายกับเธอเสมอ และถ้าได้เขาเป็นหัวหน้าครอบครัวเธอต้องมีความสุขมากแน่ๆ

“พี่เองก็มีความสุข แม้สี่ปีมานี้เราจะได้แค่จับมือกันก็ตาม”

“ก็ฝัน...” ยังไม่ทันที่พาขวัญจะได้เอ่ยจนจบประโยค ว่าเพราะอะไรเธอถึงไม่ยอมมีอะไรกับเวทัย ทั้งๆ ที่เธอรักและไว้ใจเขามาก

“พี่เข้าใจว่าฝันอยากให้เรื่องบนเตียงเกิดขึ้นในคืนส่งตัวเข้าหอ แต่พี่ว่าเราคงไม่มีวันนั้นด้วยกัน”

“หมายความว่ายังไงคะ” พาขวัญถึงกับยิ้มไม่ออกที่ได้ยินแบบนี้ ภาวนาขอให้ตัวเองหูแว่วได้ยินไปเองคนเดียว

“เพราะพี่กับฝัน เราคงต้องเลิกกัน”

“เลิกกัน ทำไม” แม้รอบข้างจะเสียงดัง แต่ประโยคบอกเลิกของเวทัยกลับยังคงดังก้องอยู่ในหัวของพาขวัญ มือของเธอเย็นเฉียบขึ้นมาเสียดื้อๆ

“เพราะพี่ต้องแต่งงานกับคนที่บ้านหามาให้”

“ตะ...ต้องแต่งงานกับคนที่บ้านหาให้เหรอคะ” พาขวัญเอ่ยทวนประโยคที่ได้ยินด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“ใช่”

“แล้วพี่หนึ่งก็ยอม”

“ครับ...พี่ต้องยอม” เวทัยเอ่ยรับ ทำราวกับเขาไม่ได้เต็มใจประหนึ่งถูกบังคับให้แต่งงาน แต่หากรู้ไม่ว่าทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะตัวเขาเอง

“แล้วความรักของเรา มันต้องจบแบบนี้นะเหรอคะ” น้ำเสียงเครือของพาขวัญเอ่ยถามขึ้น ตอนนี้เธอสับสนและงุนงงไปหมด ว่านี่คือเรื่องจริงหรือแค่การอำกันเล่น ก่อนจะจบด้วยการเซอร์ไพรส์ขอเธอแต่งงานจากเวทัยกันแน่

“ครับ...พี่ขอโทษ”

“ฝันไม่อยากได้คำว่าขอโทษ ขวัญแค่อยากรู้ว่าพี่หนึ่งจะไม่ดิ้นรน จะไม่ทำอะไรเพื่อความรักของเราเลยอย่างนั้นเหรอ”

“พี่ทำอะไรไม่ได้”

“พี่หนึ่ง” พาขวัญช็อคกับคำตอบที่ได้ยิน เวทัยคงตัดสินใจที่จะเลือกผู้หญิงคนนั้นแล้วทิ้งเธอสินะ เขาทำไมถึงได้ใจร้ายแบบนี้

“พี่ขอโทษจริงๆ ที่พี่ทำอะไรเพื่อความรักของเราไม่ได้ พี่ขอโทษ” เวทัยได้แต่เอ่ยคำว่าขอโทษออกมา ยิ่งทำให้พาขวัญผิดหวังและเสียใจเข้าไปอีก ที่เขาไม่พยายามรักษาความรักครั้งนี้ไว้

“เมื่อไหร่คะ เมื่อไหร่ที่พี่หนึ่งกับผู้หญิงคนนั้นจะแต่งงานกัน”

“อาทิตย์หน้าครับ”

“อะ...อาทิตย์หน้า” พาขวัญช็อคอีกครั้ง นั่นเพราะไม่คิดว่างานแต่งงานของเวทัยและผู้หญิงคนนั้นจะเกิดขึ้นเร็วเช่นนี้ มันเร็วเกินไป เกินกว่าที่เธอจะตั้งรับได้ทันจริงๆ

“ครอบครัวพี่กำลังเจอปัญหาใหญ่และถ้าพี่ไม่ยอมแต่งงาน บ้านพี่ต้องล้มละลาย พี่จึงไม่มีทางเลือกจริงๆ ฝันเข้าใจพี่ใช่ไหม” เหตุผลที่เวทัยเอ่ยออกมานั้นช่างทำให้เขาดูดีขึ้นมา ทั้งๆ ที่มันก็แค่เรื่องโกหก

“แล้วถ้าฝันตอบว่าไม่เข้าใจได้ไหมคะ” พาขวัญก้มหน้าตอบ เธอบีบและหยิกมือตัวเองตลอดเวลา แต่กลับไม่รู้สึกเจ็บสักนิด คงเพราะจุดที่เจ็บมากที่สุดตอนนี้คือหัวใจ คำพูดที่ว่าเจ็บจนร้องไห้ไม่ออกมันเป็นยังไง เธอก็พึ่งได้สัมผัสตอนนี้

“ฝันอยากเข้าใจพี่หนึ่ง อยากเข้าใจทุกอย่าง แต่อีกใจฝันก็ไม่อยากเข้าใจอะไรทั้งนั้น ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้กับเราสองคนด้วย”

“พี่ขอโทษ”

“มันไม่มีทางออกที่ดีกว่านี้แล้วใช่ไหม”

“ไม่มีครับ พี่พยายามแล้วแต่...” เวทัยพูดไม่ออก เขาเองก็เสียใจและเศร้ากับเรื่องที่เกิดขึ้น ไม่อยากให้มันออกมาเป็นแบบนี้ แต่ทว่าเขาก็ควบคุมอะไรไม่ได้จริงๆ

“โอเค ฝันเข้าใจ เข้าใจทุกอย่างแล้ว” เธอเอ่ยรับด้วยเสียงที่แสนจะเบา

“หลังจากนี้เราจะยังเป็นพี่น้องกันได้ไหม”

“ไม่ค่ะ ฝันไม่อยากได้อดีตแฟนเป็นพี่หรือเพื่อน” พาขวัญเอ่ยตอบ นั่นเพราะเธอไม่ใช่ผู้หญิงที่ใจกว้างเป็นมหาสมุทรแบบนั้น

“ฝัน”

“ตอนนี้ฝันยังไม่พร้อมรับสถานะใหม่ของพี่หนึ่ง ใจฝันมันยังไม่พร้อมจริงๆ และฝันก็ให้คำตอบไม่ได้ด้วยว่าจะพร้อมเมื่อไหร่ พี่หนึ่งพูดจบแล้วใช่ไหมคะ ฝันจะได้ขอตัวกลับ” มือสั่นเทาของพาขวัญเอื้อมไปหยิบกระเป๋ามาถือไว้ แต่ก็มีบางจังหวะที่เธอกำกระเป๋าจนแน่นเพื่อระบายความรู้สึกเจ็บ เพราะถูกคนรักบอกเลิกอย่างไร้เหตุผลอย่างในตอนนี้

“พี่ไปส่ง”