ตอนที่ 3

“มิสไซลแห่งไอมนต์ดำ”

“ต้องการอะไร” ลีนหันมาถามเด็กผู้ชายที่กอดอกหรี่ตามอง

“เฟลลันอยู่ที่ไหน เจ้ารู้ดี บอกมา!” มิสไซลชี้นิ้วตวาดเสียงแข็งใส่จีเนียส

“ใครก็รู้ว่าเฟลลันอยู่ในการควบคุมตัว” ลีนตอบกลับทำจีเนียสงงหนักกว่าเดิมได้แต่ยืนอึ้ง

“ไม่ใช่ เมื่อครู่ซินเซียมาหาเจ้านั่น พูดมากน่ารำคาญ เก่งนักมาประลองกันดีกว่า” มิสไซลส่ายนิ้วเปลี่ยนเรื่องท้าทายจีเนียส

“จีเนียสไม่ได้อยู่เมฆหมอกขาว เขาไม่มีพลัง” ลีนขวางทางมิสไซลไว้พร้อมแก้ต่างแทน

“อย่ายุ่ง” เด็กผู้ชายดีดตัวกระโจนเข้ามาจับแขนลีนด้วยความว่องไวในระยะประชิดราวกับล่องหนเหวี่ยงเธอออกไปชนผนังทำให้จีเนียสยิ่งตกใจมากขึ้นแทบไม่มีสติมองลีนกุมท้องชันเข่าประคองตัวลุกขึ้นหันมองมิสไซลที่พุ่งจู่โจมซัดลูกไฟคล้ำพุ่งใส่เธอแล้วเหวี่ยงมาอัดใส่ท้องจีเนียสจนกระอักด้วยความจุกถึงกับเข่าทรุดก้มหน้ากุมท้อง ตัวหญิงสาวเองอาการไม่แพ้กันค่อยๆ พยุงตัวลุกขึ้น

“อย่าทำอะไรจีเนียส กฎของค่ายไม่ว่าจะขาวหรือดำเหมือนกันหมด ห้ามใช้พลังกับคนที่ไม่มีพลังหรือไม่ใช่สถานที่จัดขึ้นให้ประลอง” ลีนเดินมาขวางตัวมิสไซลที่เตรียมอัดพลังใส่จีเนียสอีกรอบ

“เลิกพูดสักทีเถอะน่า ถ้าเจ้านั่นไม่ปริปากบอกจะกำจัดซะเดี๋ยวนี้”

“ไร้สาระ งี่เง่าสิ้นดี” ร่างเด็กสาวผมหยิกสีน้ำตาล มัดแกละสองข้าง ดวงตากลมโตสีแดงอมชมพู ริมฝีปากส้มอ่อนมองดูทั้งหมดด้วยความนิ่ง เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวทับด้วยแจ็คแก็ตดำหนังผูกเนกไทดำรูปไม้กางเขนบ่งบอกสัญลักษณ์ของสังกัดชัดเจน กางเกงขาสั้นสีดำ ถุงเท้าเกือบเข่าลายขวางขาวดำคู่กับรองเท้าบูตดำยืนกอดอกอยู่ตรงข้ามจีเนียส

“ริแอล ให้มาตามคนไร้สาระอย่างเจ้า” เด็กสาวพูดโดยไม่มองหน้ามิสไซลด้วยความเย็นชา

“ทำไมต้องฟัง”

“คิดเอาเอง” พูดจบก็เดินหายตัวเข้าไปในประตู มิสไซลทำเสียงจิ๊ไม่พอใจมองหางตาใส่ลีนและจีเนียสก่อนจะกระโดดพุ่งออกจากหน้าต่าง เมื่อสถานการณ์ดูปลอดภัยลีนจึงรีบวิ่งมาพยุงตัวจีเนียสขึ้นไปนั่งบนเตียง

“ลีน” เสียงจีเนียสเริ่มอ่อนแรงตามร่างกาย

“ไม่เป็นไรจีเนียส เดี๋ยวทุกอย่างจะดีขึ้นแค่ลำพังพวกที่ฝึกโดนยังหอบแล้วอย่างจีเนียสที่ไม่ได้ฝึกไม่มีพลังอะไรคงเจ็บปวดมาก ขอโทษนะที่ปกป้องจีเนียสไม่ได้” ลีนจับแขนจีเนียสที่ร่างกายกำลังจะหมดแรง หายใจเริ่มติดขัด

“พูดอะไรลีน งง เจ็บจัง ผมไม่เข้าใจ ทำไม เกิดอะไรขึ้น” เสียงแผ่วเบาของเขาค่อยๆ นิ่งไปเปลือกตาคล้อยลงปิดสนิทไม่ได้ยินแม้แต่เสียงเรียกของลีน

ป๊อก ป๊อก ป๊อก

เสียงเคาะโดยค้อนเล็กทำจากเหล็กกระทบลงบนแท่นยืนของผู้ตัดสินคดีมีอำนาจในความยุติธรรม ชายหนุ่มผมสีดำยาว ผิวคล้ำโทนแทน ใบหูเรียวยาวครึ่งเอลฟ์สวมเสื้อคลุมหนังเปิดแผงอกเผยให้เป็นกล้ามท้อง กางเกงหนังสีดำทับด้วยรองเท้าบูตสร้างความสง่าผ่าเผย สวมปลอกแขนสีดำรูปไม้กางเกง เขาคือตัวแทนเจ้าความทางค่ายไอมนต์ดำส่วนคู่กรณีผู้ต้องหายืนอยู่ข้างกันห่างประมาณเมตรกว่าบนแท่นที่มีโซ่ล้อมรอบกักตัว หญิงสาวผมยาวดำขลับถือหมวกแกว่งเล่นไปมาก่อนสวมเข้าศีรษะมาขยับสูทดำกับกางเกงขายาวนั่งไขว่ห้างก้มหน้ากอดอกพิงเก้าอี้ สีส้มอ่อนจางๆ เข้ากับริมฝีปากได้รูป จมูกโด่งรับกับดวงตากลมโตสีเขียวอมฟ้าเหล่มองคู่ความพลางเชิดปลายคางเล็กน้อย

“ศาลขอถามคู่ความว่าต้องการลงโทษเอาเรื่องมากน้อยเพียงใด” ผู้ตัดสินมองหน้าชายหนุ่มที่มีกองหลังหนุนอยู่คือผู้ก่อตั้งค่ายไอมนต์ดำนั่งวางไม้เท้าหัวงูด้านหลังสวมผ้าคลุมดำยาวทั้งตัวสิ่งที่โดดเด่นคือเส้นผมสีขาวยาวบวกแววตาคมดุมองผู้ตัดสินอย่างเฉยชา

“หากเฟลลันปฏิเสธทุกข้อกล่าวหา ทางไอมนต์ดำจะสืบหาฆาตกรที่แท้จริงเพียงแค่เธอเปิดปากบอก” ชายหนุ่มตอบพร้อมเอียงหน้ามองหญิงสาวอย่างห่วงใยแต่สายตาที่ส่งกลับมานั้นแตกต่าง

“ข่าวกระจายทั่วไอมนต์ดำ ทุกคนรับรู้ว่าฆาตกรคือฉัน ของมันเห็นกันอยู่คงไม่ต้องปฏิเสธอะไรมั้ง” หญิงสาวเจ้าของนามเฟลลันตอบกลับอย่างไร้เยื่อใยผสมสายตาที่ส่งกลับไปคือความสะใจ

“แต่พยานไม่มี” ชายหนุ่มยังคงเถียงเธออย่างไม่เข้าใจ

“หึ แล้วไง ใครก็รู้ว่าฉันอยู่ในที่เกิดเหตุ พยานหน้าไหนจะเสนอหน้ามารับรู้ด้วย ฉันเป็นฆาตกรจะทำยังไงก็เชิญ”

“ตกลงจะยอมรับและไม่บอกความจริงใช่ไหม” ชายหนุ่มถามย้ำอีกครั้งด้วยนัยน์ตาที่เศร้าลง

“บอกไปใครจะฟัง ยัยนั่นฆ่าตัวตายเอง มีใครเชื่อ” หญิงสาวเริ่มระเบิดโทสะอย่างไม่สบอารมณ์ลุกขึ้นมองหน้าชายหนุ่มด้วยสายตาไม่พอใจจับโซ่แน่น

“เพราะเฟลลันเป็นแบบนี้ไง!” จากความห่วงใยที่เกิดต้านทานทำให้เกิดโทสะตวาดใส่เธอกลับเพราะความยียวนที่ส่งมา

“ทำไม หึ ทำอย่างกับบาห์เรนไม่เคยรู้ว่าฉันเป็นยังไง คนใกล้ตัวแท้ๆ เอาเลย เอาไงก็ได้ ตัดสินมา ประหารหรือขังชั่วชีวิต หรือจะเผาให้ไหม้ ยังไงก็ได้ ว่ามาเลย ฆาตกรอย่างฉันมันเถียงไม่ขึ้นตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ไม่งั้นจะถูกลากมาสอบสวนหรือไง”

ป๊อก ป๊อก ป๊อก

“ขอความเคารพด้วย มีใครจะเสนออะไรอีกหรือไม่” ผู้ตัดสินรีบขัดโทสะทันที ทำให้เฟลลันนั่งลงอย่างฉุนเฉียวสลับกับผู้ก่อตั้งไอมนต์ดำลุกขึ้นก้าวมาแทนที่ชายหนุ่มหรือบาห์เรนถอยกลับไปนั่งพร้อมไม้เท้าคู่กาย

“ข้าขอเสนอข้อยุติการประหาร” หญิงสาวเหลือบมองผู้ก่อตั้งซึ่งเป็นคนเลี้ยงดูเธอมาตั้งแต่เด็ก

“พลังในตัวเฟลลันข้าจะปลดออกกลายเป็นเพียงคนธรรมดาแล้วส่งเข้าคุกในเมือง” เสียงที่ฟังดูมาดมั่นแน่นิ่งทำเฟลลันกัดริมฝีปากด้วยความเจ็บใจก่อนมีหนึ่งเสียงคัดค้านพร้อมปรากฏกายเดินออกมาจากกำแพง หนวดเคราขาวขัดกับเส้นผมสีดำยาวหยักศกมาในชุดขาวพร้อมผ้าคลุมยืนข้างผู้ก่อตั้งไอมนต์ดำตามมาด้วยหญิงสาวโบกผ้าชุดฟ้าตามฉบับแม่ชีอมยิ้มให้เฟลลันขณะยืนอยู่ด้านหลัง