ตอนที่ 2

“ไม่รู้ ไม่รู้เลยสักอย่าง” จีเนียสตอบด้วยความงุนงงพลางเหลือบมองมหาลัยที่อยู่ตรงหน้า ลีนขับรถเข้ามาจอดด้านหน้าก่อนลงจากรถพร้อมกับเขาที่กวาดสายตามองทุกอย่างชวนตื่นตา จีเนียสเดินตีคู่กับลีนตามหลังนักศึกษาที่ทยอยกันเข้ามา

ภายในห้องสีขาวบริสุทธิ์เป็นห้องวิจัยสารเคมีของมหาลัย หญิงสาวชุดสีฟ้าอ่อนแขนยาวกระโปรงบานยาวลากพื้นโผกผ้าขาวคลุมศีรษะสีฟ้าอ่อนไม่ต่างจากแม่ชีผ้าปิดเส้นผมดำขลับยาวจรดน่องขา ใบหน้าเอิบอิ่มรับกับผิวขาวอมชมพูดุจไข่มุก เธอยืนอ่านตำราเคมีในห้องข้างโต๊ะศาสตราจารย์ ประตูถูกเปิดแง้มทำให้จีเนียสมองเห็นข้างในอย่างไม่ถนัดจึงหยุดอยู่หน้าประตูแล้วผลักเปิดออกกว้าง ลีนหันมองเขาอย่างแปลกใจในขณะที่เดินมาด้วยกันแต่พอมองเข้ามาสบตากับหญิงสาวที่ยืนอยู่ถึงกับต้องรีบทำตัวปกติไม่รู้เห็นสิ่งใด หญิงสาวเหลือบมองจีเนียสที่มองมาทางตนอย่างสงสัย

“มีอะไรจีเนียส เห็นอะไร” ลีนลังเลกับสิ่งที่จีเนียสกำลังจ้องอยู่พลางเดินเข้ามาขวางทางสายตาเขาด้วยความเลิ่กลั่ก

“เห็นอะไร ไม่มีอะไร ปล่องภูเขาไฟจำลองนี้สุดยอดเลย” จีเนียสมองผ่านหญิงสาวราวกับไม่เห็นเธอจริงๆ สายตาจับจ้องไปทางปล่องภูเขาจำลองขนาดเล็กบนโต๊ะด้านหลังหญิงสาวทำให้เธอเลิกคิ้วมองตาม ลีนถอนหายใจยาวอย่างโล่งใจเมื่อจีเนียสเดินผ่านหน้าหญิงสาวไปมองปล่องภูเขาไฟใกล้ๆ ก่อนก้มหัวทักทายหญิงสาวที่ฉีกยิ้มส่งให้ ท่าทีของลีนทำให้จีเนียสสังเกตเห็นจนเกิดความสงสัยเพราะดูเหมือนเธอกำลังมองใครสักคนแต่เขากลับไม่เห็นอะไรนอกจากตัวเองและตัวเธอ

“คุยกับใคร” จีเนียสเริ่มสนใจเดินออกห่างจากปล่องภูเขามายืนข้างหญิงสาวอย่างไม่รู้ตัว

“มองไม่เห็นฉันจริงใช่ไหม” หญิงสาวเอียงหน้าพูดกับจีเนียสค่อยๆ หันมองตามเสียงที่ได้ยินเขาถึงกับผงะถอยหลังตกใจเมื่อเห็นเธอชัดเต็มสองตา

“เอ่อ จีเนียสเห็นเบรนีใช่ไหม” ลีนถามย้ำพร้อมมองหน้าจีเนียสที่ค้างตกใจ

“คงตกใจสินะ อีกไม่นานคงถูกเชิญไปอยู่ด้วยกัน ไว้เจอกันนะจีเนียส เพอร์ซัน” หญิงสาวส่งยิ้มบางให้เขาก่อนเดินหายเข้าไปในผนังทำจีเนียสเบิกตาโตสติหลุดล้มหงายหลัง

“จีเนียส! ” เสียงของลีนอุทานตกใจเพราะสติชายหนุ่มดับวูบทันที

บ่ายแก่ของวันภายในห้องสีฟ้าครามมีสี่เตียงชิดริมผนังและจีเนียสที่นอนสะดุ้งตื่นลุกพรวดลงจากเตียงมองรอบห้องพบแต่ความว่างเปล่าไร้สิ่งมีชีวิต เขาขมวดคิ้วคิดทบทวนสิ่งที่ได้เจอถึงกับต้องกุมขมับกุมหัวก่อนรู้สึกเย็นวูบเหมือนมีใครยืนจ้องอยู่ สายตาจีเนียสเริ่มกระวนกระวายเหงื่อแตกพลั่กค่อยๆ มองไปยังเตียงข้างๆ ที่ห่างจากเตียงเขาไม่มาก เด็กผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกับจัสมินนั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียงมัดผมแกละสูงสองข้าง เส้นผมดำยาวถึงก้น สวมเสื้อแขนยาวสีดำรัดพองช่วงแขนประดับด้วยลูกไม้รอบขอบแขนคู่เนกไทใหญ่ กางเกงดำขาสั้น ถุงเท้ายาวประมาณหัวเข่าลายขวางขาวดำสวมเข้ากับรองเท้าบูตสีดำเชือกร้อยยาวส้นหนาหนึ่งนิ้ว นั่งร้องไห้พาคนมองขวัญเสียจนเสียงนั้นตะคอกดังสุดเสียง

“ห้ามบอก! ฮึ ห้ามบอกใคร”

“เอ่อ พูดกับใคร” จีเนียสมองดูงงๆ กลืนน้ำลายอึกใหญ่เดินชิดริมประตูเพื่อตั้งหลักเพราะที่นี่เป็นมหาลัยค่อนข้างเป็นไปไม่ได้ที่จะมีเด็กมาเดินเล่น

“ห้ามบอกใครได้ยินไหม” เด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักหันกลับมายืนเอามือขยี้ตาทำให้จีเนียสค่อยๆ มองเด็กผู้หญิงคนดังกล่าวชัดขึ้นแต่ก็อดนึกแปลกใจและสงสารไม่ได้

“ว่าไงนะ” ถามพร้อมก้าวเข้าไปหาทีละก้าวพร้อมสายตาที่จดจ้องเด็กผู้หญิงก่อนหยุดชะงักเมื่อเด็กผู้หญิงก้มมองเขาทั้งน้ำตาปล่อยมือทิ้งลงข้างลำตัว

“เห็นเฟลลันแล้ว ห้ามบอกใคร ห้ามบอกเด็ดขาดได้ยินไหม! ” เด็กผู้หญิงตวาดใส่จีเนียสพร้อมกระโจนเข้ามานั่งทับเขาล้มเสียหลักหงายท้องมองเด็กผู้หญิงนั่งอยู่ทับท้องกดตัวเขาไว้จนขยับไม่ได้

“พูดอะไร อย่าเล่นซนแบบนี้สิ” จีเนียสยังคงไกล่เกลี่ยด้วยรอยยิ้มแห้งเพื่อหวังให้เด็กผู้หญิงตรงหน้าสงบลงได้

“รับปาก ห้ามบอกใคร ห้ามบอก เร็วเข้าห้ามบอก พูดสิพูด” เด็กผู้หญิงเขย่าตัวจีเนียสเพื่อต้องการคำตอบจนเขาจำใจตอบด้วยความงุนงง

“ได้ ไม่บอก แล้วเฟลลันคือใคร” คำตอบลวกๆ ปนคำถามทำให้เด็กผู้หญิงลุกขึ้นก้าวถอยห่างออกจากตัวเขา ปัดขาปัดแขนเสื้อเดินออกจากห้องโดยไม่สนใจจีเนียสอีกต่อไปทำให้เจ้าตัวถึงกับมองงงยืนเกาหัวจนประตูนั้นปิดลงสนิท ไม่นานลีนเปิดประตูเข้ามาพร้อมรอยยิ้มให้เขา

“มีอะไรหรือเปล่า หน้าดูมึนนะ” เธอเอื้อมมือแตะหน้าผากเขาด้วยความเป็นห่วงเพราะสีหน้าจีเนียสดูไม่สู้ดีนัก

“นิดหน่อย นี่ผมหลับไปนานแค่ไหน ยิ่งเรียนไม่ค่อยรู้เรื่องด้วย” จีเนียสเกาหัวยิ้มให้ตัวเองไม่คิดบอกเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่เพราะคิดว่าตนอาจเพ้อเจ้อ หลอนไปเอง

“วันแรกไม่มีอะไรมากหรอก” ลีนลดมือลงส่งยิ้มให้

“ก็ดีนะ” จีเนียสเอามือลูบหน้ายิ้มกลับ

“ไปเรียนกันเถอะ” เธอชวนเขาพากันเดินออกไปแต่ยังไม่ทันได้เปิดประตู ประตูนั้นกลับเปิดไม่ออกทำให้จีเนียสชะงักทันทีมองตามลีนหันไปยังเตียงด้านหลังซึ่งมีเงายืนอยู่จริง

“อีกแล้ว” เสียงสั่นของจีเนียสทำลีนจับใจความได้ก้าวขึ้นยืนหน้าเขา

“เผยตัวตนมาซะ” เธอชี้นิ้วสั่งเงานั้นอย่างไม่หวาดกลัว

“ทำไมต้องฟัง ฮ่ะฮ่าฮา การพรากชีวิตคือความสนุก รังแกผู้ที่ด้อยกว่าเป็นชีวิตจิตใจ ข้าเอง” สายตาจีเนียสเหลือบไปมองเด็กผู้ชายผมสีดำปนน้ำตาลสวมเสื้อหนังแขนกุดคอเต่า กางเกงหนังรัดรูปขายาวสีดำรองเท้าบูท ประกบคู่ปลอกแขนสีดำประดับด้วยโซ่เล็กวนรอบตัวยืนอยู่บนตู้ยาแสยะยิ้ม