Last fantasy สงครามสะท้านโลกันตร์

ตึก ตึก ตึก

ฝีเท้าวิ่งขึ้นลงบันไดตามน้ำหนักเท้าจากชั้นบนลงมาชั้นล่างในช่วงเช้า แสงแดดอ่อนส่องเข้ามาในตัวบ้านเรียงรายกันหลายสิบหลัง ทุกหลังคาเรือนล้วนติดถนน ชายหนุ่มวัยแตกเนื้อหนุ่มเปิดประตูออกมานอกห้องใต้บันได เสื้อยืดสีเทาคอกลมแขนสั้นทับด้วยแจ็คแก็ตหนังเพื่อความอบอุ่นคู่กับกางเกงยีนสีน้ำตาลยืนมองเด็กผู้หญิงวัยสิบสองกำลังส่องกระจกหวีผมยาวสีบลอนด์ให้ดูเรียบร้อย

“ตื่นไวนะจีเนียส มาทานขนมปังที่โต๊ะนี่สิ แม่ทำไว้ให้” เสียงหนึ่งดังขึ้นทำให้เจ้าของชื่อละสายตาจากผมสีบลอนด์ของสาวน้อยผู้เป็นลูกพี่ลูกน้อง จีเนียสเดินเสยผมดำขลับมาที่โต๊ะอาหารกลางบ้าน ของกินมากมายวางรอคนหยิบกินแต่เขากลับสนใจผู้เป็นแม่วัยสามสิบห้ากำลังนั่งเก็บของใส่กระเป๋าใบใหญ่สีชมพูทำคิ้วเข้มเลิกขึ้นมองฉงนแปลกใจกับกระเป๋าที่ดูใหญ่เกินกว่าเด็กวัยสิบสองจะยกหรือลากได้

“กระเป๋าหนักขนาดนี้ช่วยแบกไหมจัสมิน” จีเนียสนั่งลงที่เก้าอี้พร้อมหยิบขนมปังเข้าปากเหล่มองสาวน้อยเดินอ้อมมานั่งร่วมโต๊ะ ผมสีบลอนด์ยาวถึงก้นส่องสะท้อนแดดจนเงาวับผูกผ้าคาดผมสีชมพูเก็บผมด้านหน้าปาดเรียบ สายตาคมกริบของจัสมินชำเลืองมองจีเนียสช้าๆ

“หนูไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น ขอบคุณ” จัสมินพูดจบถือแก้วนมกระดกดื่มแล้วเดินมารอกระเป๋า จีเนียสกระดกนมในแก้วมองชุดสีชมพูสลับขาวของจัสมินคู่กับรองเท้าบูตสีครีมผูกเชือกตั้งแต่ช่วงบนลงมายันตาตุ่ม ส้นหนาหนึ่งนิ้วพื้นรองเท้าเป็นสีดำตั้งรออยู่หน้าบ้าน กระโปรงจีบสีชมพูเพิ่มความน่ารัก เสื้อเชิ้ตคอปกขาวแขนกุดมีเนกไทสีแดงทับด้วยเกาะอกหนาสีเดียวกับกระโปรงอย่างเข้าชุด แขนข้างซ้ายผูกรัดด้วยสายรัดเข็มขัดเล็กๆ ที่ท่อนแขนบน ปลอกแขนทั้งสองข้างเป็นสีชมพูยาวตั้งแต่ข้อศอกถึงหลังมือ จัสมินขมวดคิ้วเหลียวหลังมองจีเนียสแล้วเอามือกอดอก

“ชุดนี้ทำพิเศษเลยนะ เนื้อผ้าอย่างดีไม่มีขายที่ไหน ที่ที่หนูจะไปไม่เก่งจริงเข้าไม่ได้ พี่รู้ไหม”

“เด็กนักเรียนที่นี่แต่งตัวแปลกดี ไม่เคยเจอแต่งเยอะขนาดนี้” จีเนียสทำไขสือเอามือลูบคางคิด

“คนอย่างพี่ไม่รู้อะไรก็ดี พี่คงเหนื่อยหลังกลับจากจีน เปิดเทอมวันแรกโชคดีแล้วกัน ไปเถอะค่ะคุณนายเพอร์ซัน” จัสมินบอกจีเนียสแล้วหันกลับมาบอกผู้ปกครองเดินไปสวมรองเท้า

“ไปก่อนนะจีเนียส ปิดบ้านให้เรียบร้อย ช่วงเย็นแม่จะกลับ” บอกจบก็แบกกระเป๋าจัสมินออกจากบ้านตามหลังด้วยจัสมินพร้อมหยิบกุญแจรถที่แขวนไว้ข้างฝา จีเนียสผ่อนลมหายใจยาวเก็บจานทั้งหมดไปล้างชำเลืองมองนาฬิกาที่บอกกับเขาว่าเหลือเยอะจนไม่ต้องรีบร้อน เขากระตุกยิ้มเดินออกมานอกบ้านสวมรองเท้าผ้าใบสีดำปิดประตูแล้วเดินออกมานอกถนนดูรถมากมายขับเคลื่อนไปข้างหน้า สองมือล้วงกระเป๋ากางเกงเดินอย่างไม่เร่งรีบมองบ้านแถวนั้นกับท้องถนนในตัวเมืองด้วยความเพลิดเพลินชมวิวชมบรรยากาศแปลกใหม่จนเดินผ่านตู้โทรศัพท์ข้างโรงแรมที่หัวมุมทางข้ามถนนสามแยก สายลมพัดกลิ่นหอมของดอกโรสแมรี่เตะจมูก ทำให้สายตาต้องเหลือบมองหาที่มาซึ่งพบเจอหญิงสาวผมดำยาวถึงกลางหลังสวมหมวกหนังสีดำ ดวงตากลมโตของเธอสะกดสายตาจีเนียสได้อยู่หมัด ริมฝีปากเอิบอิ่มบางเฉียบ ผิวขาวดุจหิมะ ชุดสูทสีดำทับเสื้อเชิ้ตสีแดงกับกางเกงขาม้าสีดำรองเท้าหนังส้นหนาหัวแหลม การแต่งกายของเธอทำให้สะดุดตาจนไม่อาจละได้ ความใกล้ของทั้งคู่เพียงคืบในขณะเดินผ่าน ทำให้เขามองหญิงสาวได้ชัดขึ้น สายตานิ่งเฉยสุดแสนเย็นชาเหล่หางตามองจีเนียสจนเขาต้องเอียงหน้ามองตามอยู่ครู่ใหญ่

ปี้น!!!!

แตรรถทำขวัญเสียตื่นจากภวังค์ จีเนียสเบิกตาโตมองรถกระบะบีบแตรเรียกสติเขา ทำให้เขาต้องหันมาดูตนเองที่ยืนอยู่กลางถนนคนเดียวซึ่งขณะนี้ไม่ใช่เวลาที่คนจะต้องข้าม ความเลิ่กลั่กสับสนทำอะไรไม่ถูกจนเจ้าของรถเสียงแตรต้องลงมาเตือนสติเขาอีกครั้ง

“เป็นอะไรหรือเปล่า คิดสั้นหรือไง” เสียงใสของสาวผมทองยาวถึงหน้าท้องสวมเสื้อยีนกับกางเกงยีนขายาวทักจีเนียสให้หันมาทางเธอ

“เอ่อ โทษทีครับ” จีเนียสก้มศีรษะขอโทษก่อนขมวดคิ้วเมื่อเห็นสีหน้าหญิงตรงหน้าดูอึ้งไปจนเธอเรียกต้องตั้งสติกลับมาสนใจจีเนียสอีกครั้ง

“ไม่เป็นอะไรใช่ไหม” รอยยิ้มส่งให้ชายหนุ่มอย่างเป็นมิตรทันที

“ก็นิดหน่อย แค่หามหาลัยไม่เจอ เดินไปเดินมา งงซะเอง” จีเนียสยิ้มกลบเกลื่อนบอกอย่างขัดเขิน

“ฉันกำลังจะไปมหาลัยบอสตัน”

“ใช่ บอสตันที่นั่น มหาลัยเดียวกันเลย” จีเนียสดีดนิ้วอย่างนึกขึ้นได้

“งั้นไปด้วยกัน ฉันลีน” เธอแนะนำตัวพร้อมกล่าวชวนเขา

“ดีเหมือนกัน ขอบใจนะ ผมจีเนียส เพอร์ซัน” การแนะนำตัวของจีเนียสทำลีนมองฉงนขมวดคิ้วสงสัยแต่ก็เดินนำไปขึ้นรถ ชายหนุ่มนั่งอยู่ในรถอย่างสงบชมวิวด้วยรอยยิ้ม

“อืม จีเนียส” เสียงเรียกของลีนทำให้เขาหันมาสนใจเธอ “ฉันรู้จักคนในตระกูลเพอร์ซัน ไม่รู้ว่าจะเป็นญาติจีเนียสหรือเปล่า”

“ใครครับ” จีเนียสลูบกระจกมองสาวสวมชุดกระต่ายเซ็กซี่ยืนแจกของกินลองชิมอยู่หน้าร้านไอศกรีมทำให้ลีนเหลือบมองตามสิ่งที่จีเนียสมองถึงกับอมยิ้มน้อยๆ ตอบคำถามเขา

“จัสมิน เพอร์ซัน พลังระดับสาม” สิ้นเสียงลีนทำให้จีเนียสหันมาฉีกยิ้มให้เธอ

“น้องสาวผมเอง รู้จักด้วย แสดงว่าจัสมินต้องดังมากแน่รู้จักกันได้ยังไงถามได้ไหมครับ” จีเนียสทำหน้าระรื่นสนใจยกใหญ่ ลีนถึงกับหลุดยิ้มด้วยนิสัยของเขาที่แตกต่างจากจัสมินโดยสิ้นเชิงทำให้อดอมยิ้มไม่ได้

“ฉันกับจัสมินอยู่ค่ายพิเศษด้วยกัน ไม่รู้จักใช่ไหม” ลีนเอียงหน้ามองเขาอย่างงุนงงปนแปลกใจ