ตอนที่ 3 โชคชะตาช่างใจร้าย

"ฝนตกหนักมองแทบจะไม่เห็นทาง นีว่าเราจอดข้างทางก่อนดีไหมคะ"ชาลินีมองออกไปนอกตัวรถด้วยความกังวล สายฝนตกลงมาอย่างไม่ขาดสาย ถนนหนทางก็มองไม่เห็น จะเห็นก็เพียงแสงไฟจากท้ายรถคันหน้าเท่านั้น

"จอดข้างทางไม่ได้หรอกนี ยิ่งจอดข้างทางยิ่งอันตราย เดี๋ยวเราแวะปั๊มน้ำมันข้างหน้านั่นก่อนก็ได้ คุณกับลูกจะได้กินข้าวด้วย น้องชาหิวหรือยังคะลูก"พิชัยเอ่ยเสียงนุ่มพลางมองกระจกหลัง เพื่อยิ้มให้บุตรสาวที่นั่งหันหน้าออกไปมองสายฝนอยู่ด้านหลัง ชาลิสาเหมือนจะรู้ว่าคุณพ่อกำลังมองเธออยู่ เธอจึงเงยหน้ายิ้มกว้าง ก่อนจะยกมือลูบท้องแบนราบของตนเอง

"หิวแล้วค่ะ แต่ชาทนได้" ชาลิสาในวัยเจ็ดขวบตอบเสียงใส เธอขยับตัวมานั่งตรงกลางของรถเก๋งคันใหม่ เพื่อที่จะได้พูดคุยกับคุณพ่อคุณแม่หลังจากไปรับเด็กหญิงกลับจากโรงเรียน ความจริงพวกเขาควรจะกลับถึงบ้านนานแล้ว ทว่าจนใจที่ฝนดันตกลงมาอย่างกระหน่ำเช่นนี้

"กลับไปนั่งดี ๆ สิลูก หนูหลับไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวถึงแล้วแม่จะปลุกเอง"

"ชาไม่ง่วงนี่คะแม่ จริงสิอีกไม่กี่วันก็ถึงวันเกิดชาแล้ว พ่อกับแม่พาชาไปเที่ยวสวนสนุกได้ไหมคะ ชาอยากไป นะคะ ๆ" เด็กน้อยอ้อนเสียงหวาน มือน้อย ๆ ยื่นออกไปเขย่าแขนผู้เป็นแม่ แต่ศีรษะกลับเอนซบที่ต้นแขนของผู้เป็นพ่อ

"ถ้ากลับไปนั่งที่และคาดเบลต์ดี ๆ แล้วแม่จะพาไป" ชาสิสาทำหน้ายู่ ทว่าก็ยอมกลับไปนั่งที่เดิมอย่างเชื่อฟัง

พิชัยเหลือบตาไปมองแม่ลูกก่อนจะยิ้มและส่ายหน้าออกมา เขาไม่เห็นว่าลูกสาวนั่งตรงนั้นแล้วจะเป็นอะไรเลยสักนิด อีกอย่างชาลิสาก็ยังเด็ก ลูกก็แค่อยากจะพูดคุยกับเขาก็เท่านั้น แต่เมื่อเห็นว่าชาลิสากลับไปนั่งที่ตนเองดี ๆ เขาก็ไม่เอ่ยปากห้ามอะไร ทำเพียงตั้งใจขับรถเพื่อแวะปั๊มพาภรรยาและลูกสาวทานข้าว ก่อนจะกลับเข้าบ้าน

สายฝนยังคงตกกระหน่ำอย่างหนักหน่วง นอกจากนั้นก็ยังมีเสียงฟ้าร้อง และสายฟ้าที่เดี๋ยวสว่างเป็นสายผ่านหน้ารถไป ข้างหน้าคงจะถูกฟ้าผ่าแน่ ๆ เขาไม่อาจจะเหยียบคันเร่งให้เร็วกว่านี้ได้ แค่เพียงประคองรถไปเช่นนี้ก็ยากมากแล้ว รถเก๋งคันใหม่ขับออกไปพร้อมกับเสียงพูดคุยของภรรยา และเสียงร้องเพลงของลูกสาว พิชัยมีความสุขเป็นอย่างมาก ต่อให้ฝนตกรถติดก็ไม่น่าเบื่อเลยสักนิด กลัวแต่เพียงลูกกับเมียจะหิวก็เท่านั้น

แต่แล้วช่วงเวลาดี ๆ กลับต้องพังทลายลง พิชัยเบิกตามองตรงไปข้างหน้า มือหนากำพวงมาลัยเอาไว้แน่น เขาพยายามหักหลบรถที่ชนกันอยู่ด้านหน้าอย่างสุดความสามารถ จากอากาศหนาว ๆ ทว่าเหงื่อบนหน้าผากเขากลับไหลย้อย หากไม่ระวังเพียงนิด รถเขาอาจจะเป็นหนึ่งในคันที่คว่ำหงายอยู่ตรงนั้น

"กรี๊ด!พี่ชัยระวัง!" ชาลินีกรีดร้องออกมาสุดเสียง ทว่าเมื่อเห็นว่าสามีหักหลบได้ทันก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งใจ หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะด้วยความตกใจระคนหวาดกลัว เธอเอียงตัวหมุนไปทางลูกสาวที่นั่งหน้าตาตื่นกลัวอยู่ด้านหลัง เห็นใบหน้าเล็ก ๆ ขาวซีดก็พลันปวดใจขึ้นมา เธอยืนมือไปแตะที่ข้อศอกเด็กน้อยเอาไว้

"น้องชาไม่ต้องกลัวนะคะ… กะ..." ชาลีนีเบิกตาขึ้น มองไปทางด้านขวา ยังไม่ทันได้ร้องออกมาสักคำ แรงกระแทกจากรถที่หลุดเลนข้ามเกาะกลางเข้ามาก็ปะทะเอารถเก๋งของครอบครัวเธอหมุนเคว้งขึ้น

ปั้ง! เสียงชนดังสนั่นหวั่นไหว ชาลิสายังไม่ทันจะได้รู้ถึงความเจ็บ สติเธอก็ดับวูบไปพร้อมกับร่างกายที่สะดุ้งขึ้นมาจากที่นอน

.

...

"พี่ชาเป็นอะไร บอกแล้วอย่านอนตอนเย็นตะวันทับตา ผีตากผ้าอ้อม เห็นมะโดนแล้วไง" ชาลินีอ้าปากหอบหายใจเข้า ดวงตาเรียวเบิกกว้าง มือทั้งสองข้างสั่นระริก ศีรษะปวดตุ๊บ ๆ เธอหันไปมองน้องสาวที่กลับมาตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้

"ทำไมหน้าซีดแบบนั้นอะ พี่ฝันถึงลุงกับป้าอีกแล้วเหรอ หรือเขาจะมาเอาพี่ไปอยู่ด้วย" อาทิตามองรอบ ๆ ห้องอย่างหวาดกลัว พร้อมกับลูบแขนตนเองไปมา

"ปากเหรอนั่นยัยตา ถ้าพูดดี ๆ ไม่ได้ก็รู้จักหุบปากเสียบ้าง ไม่มีใครว่าแกเป็นใบ้หรอกนะ ไป ๆ ลงไปตั้งโต๊ะกินข้าวได้" อารีได้ยินเสียงกรี๊ดของหลานสาวก็รีบวิ่งขึ้นมาดู ก็ทันพอที่จะได้ยินปากพล่อย ๆ ของลูกสาวเข้าพอดี

"โอ๊ย!แม่ตาเพิ่งกลับมาเหนื่อย ๆ ไหม ทำไมไม่ใช้พี่ชาล่ะ นอนหลับสบายเลยนะ" อาทิตาเบ้ปากขึ้น แต่ก็ยอมเดินออกไปจากห้องแต่โดยดี

ชาลิสาหยิบกรอบรูปที่นอนกอดเอาไปตั้งไว้ที่เดิม เมื่อหันกลับมาก็เห็นว่าน้ารีเดินมานั่งลงบนที่นอนด้านข้างตัวเธอแล้ว อารีวางมือลงบนศีรษะของหลานสาว

"ฝันร้ายเหรอชา โบราณว่าไว้ฝันร้ายจะกลายเป็นดี เราไม่ต้องกลัวหรอก พรุ่งนี้ก็ไม่ทำบุญให้พ่อกับแม่เขาหน่อยละกัน จะได้สบายใจ"

"ค่ะน้ารี ชาไม่ได้ลงไปล้างจานเลย ชาหลับไปนานหรือเปล่าคะ"

"ไม่เป็นหรอกน้าล้างแล้ว เรากลับมาเหนื่อย ๆ ก็สมควรพักผ่อนนั่นแหละถูกต้องแล้ว แล้วหลังจากที่เราขึ้นมาบนห้องก็น่าจะหลับไปสักสามชั่วโมงมั้ง น้าก็ไม่รู้ว่าเราหลับไปตั้งแต่ตอนไหนเหมือนกัน ไปเถอะล้างหน้าล้างตาลงไปกินข้าว เดี๋ยวจะได้กินยา" อารีลูบผมหลานสาวอีกครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นเดินลงไปด้านล่าง

ชาลิสาหันไปมองรูปถ่ายครอบครัว ใบหน้าหวานพลันเศร้าลง เธอฝันอีกแล้ว ฝันถึงวันสุดท้ายของพ่อกับแม่อีกแล้ว เธอรู้ว่าพ่อเธอทำดีที่สุดแล้ว หักหลบรถคันหน้าได้ แต่ก็ไม่พ้นถูกรถที่หลุดเลนเข้ามาพุ่งชนจนได้ เธอไม่โทษใคร ได้แต่โทษโชคชะตาที่พรากทั้งคู่ไปจากเธอ แต่ไม่ยอมเอาเธอไปด้วย โชคชะตาช่างใจร้ายนัก...