EP 8 : สติแตก

“อย่าลืมจัดการเรื่องงานที่ใกล้จะถึง ฉันอยากให้สื่อกับคนในสังคมจับตามองแยมโรลกับเซตัสให้มากที่สุด”

“ครับ” เหอะ! ฉันคิดว่าฉันกลับมาเร็วแล้วนะแต่นายนี่ดันมาหาคุณพ่อเร็วกว่าฉันอีก จากโรงพยาบาลมาบ้านกับจากมหาลัยมาบ้านเส้นทางจากโรงพยาบาลมันใกล้กว่าชัด ๆ ไม่รู้เลยว่ามาถึงเร็วกว่าฉันได้ยังไง แต่ช่างเถอะเพราะเรื่องที่บังเอิญได้ยินสำคัญกว่า

งานอะไร? นี่คุณพ่อวางแผนจะทำอะไรอีก

“ฉันไม่ไว้ใจเพื่อนยัยแยมโรล ระหว่างสิบล้านกับหน้าด้านอยู่เป็นเมียเซตัสที่มีมรดกเป็นหมื่นล้านแกคิดว่าคนเรามันจะเลือกอะไร”ขอบคุณที่บังเอิญได้ยินแต่เลือกที่จะไม่เดินหนีเพราะไม่อยากได้ยินอะไรต่อนะแยมโรล

“ผมเชื่อว่าปั้นชามีศักดิ์ศรีครับท่าน”

“ฮึ ๆๆ ศักดิ์ศรีมันกินไม่ได้หรอกนะอคิน จับตาดูให้ดีแล้วเตรียมแผนสองไว้ก็พอ”

“ถ้าปั้นชาเบี้ยวอย่างที่ท่านกังวลจริง ๆ ท่านจะทำอะไรครับ”

“ธุระกิจของฉันมันไม่มีเวลาแล้ว ถ้ายัยแยมโรลทำตามที่ฉันสั่งไม่ได้พรุ่งนี้ให้หมอยุติการรักษาทันที ยัยแยมโรลจะได้รู้สักทีว่าตัวเองต้องรีบทำอะไรในสถานการณ์แบบนี้”

ฉันตัวแข็งทื่อ ถึงจะได้ยินคำขู่นี้มาแล้วแต่พอได้ยินคุณพ่อสั่งคนสนิทของตัวเองฉันก็ยิ่งเสียใจ แต่ไม่หรอก ยังไงซะปั้นชาก็ต้องรักษาสัญญา

“เข้าใจที่ฉันสั่งใช่ไหม ยุติการรักษาทันที”

“ครับ ผมจะจัดการให้”

“...” ฉันแอบมองคุณพ่อกับไอ้บ้านั่นคุยกัน จบการสนทนาของทั้งสองคนใจที่เจ็บปวดก็เต็มไปด้วยความโกรธ

ทำไมสองคนนี้ใจร้ายจัง คนหนึ่งก็ใจร้ายเลือดเย็นกับคู่ชีวิตเหมือนไม่เคยรักกันมา อีกคนก็ทำตัวเป็นหมารับใช้นายสั่งให้ทำอะไรก็ทำ แม้แต่การรับคำสั่งให้ทำในสิ่งที่ไม่ควรทำอย่างการยุติการรักษาคุณแม่ที่รักและเอ็นดูเขาไม่ต่างจากลูกหลานมาตลอด

...คอยดูนะ ขอแค่ทุกอย่างดีขึ้น ขอแค่คุณแม่ได้รับการรักษา ขอแค่คุณแม่หายถึงวันนั้นเมื่อไหร่ฉันจะเอาคืนคุณพ่อกับไอ้หมาบ้านี่ให้สาสมเลยคอยดู!

-วันต่อมา-

“เรียบร้อยแล้วใช่ไหมยัยแยมโรล” ฉันกำลังจะเดินขึ้นห้องหลังจากไปนั่งกินข้าวเช้าคนเดียวในห้องครัวเพื่อเตรียมไปแต่งตัวจะได้ไปหมาลัยแต่พอเดินผ่านห้องโถงที่คุณพ่อนั่งจิบกาแฟแล้วก็มีผู้หญิงของท่านนั่งออเซาะกันอยู่เสียงคุณพ่อก็ถามขึ้น

ไม่คิดจะถามอย่างอื่นบ้างเลยรึไง อย่างเช่น กินข้าวเช้ารึยังลูก จะไปเรียนแล้วเหรอลูก

“ค่ะ” ฉันตอบออกไปทั้งที่ความจริงหลังจากที่คุยกันเมื่อวานก็ไม่ได้ไปเซ้าซี้อะไรกับปั้นชาอีกเลย เพื่อนฉันมีศักดิ์ศรีมากพอ มากกว่าฉันเป็นล้านเท่ามาเจอเรื่องโกหกปั้นน้ำเป็นตัวขนาดนี้ปั้นชาไม่อยู่เพื่อลดคุณค่าของตัวเองหรอก

“ฮึ ๆๆ เป็นข่าวดีของพ่อมากเลยลูกรัก ที่เหลือก็แค่จัดการให้หนูได้หมั้นกับเซตัสให้เร็วที่สุด”

“คุณแม่จะได้รับการผ่าตัดเมื่อไหร่คะ” ฉันไม่สนใจเรื่องหมั้นบ้าบออะไรนั่น ฉันสนแค่แม่ไหร่คุณแม่จะได้รับการผ่าตัด

“ได้หมั้นเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นนั่นล่ะลูกรัก” คำตอบของคุณพ่อทำให้ฉันเผยอปากค้างมองท่านด้วยความไม่พอใจ

“หนูเอาปั้นชาออกไปจากพี่เซตัสได้แล้วไง ทำไมยังไม่ผ่าตัดคุณแม่อีก คุณพ่อต้องการอะไรนักหนาคะถึงได้เอาความเป็นความตายของคุณแม่มาต่อลองไม่หยุด” ฉันให้อยากเถียงเรื่องในครอบครัวต่อหน้าผู้หญิงหน้าด้านคนนี้เลย แต่ให้ตายเหอะ ถ้าไม่พูดอกฉันได้แตกตายแน่

“พ่อต้องการความมั่นคงทางการเงิน พ่อเคยบอกหนูแล้ว ส่วนเรื่องปั้นชาที่ให้จัดการมันแค่บันไดหนึ่งขั้น ถ้าหนูเอาเพื่อนหนูออกไปจากชีวิตเซตัสไม่ได้ก็เท่ากับความหวังที่จะเกี่ยวดองกับตระกูลนั้นไม่มี ถ้าไม่มีความหวังพ่อก็ต้องตัดค่าใช้จ่ายที่ไม่จำเป็น พ่อบอกหนูแล้วลูกรัก”

“...ค่าใช้จ่ายที่ไม่จำเป็น? รักษาคุณแม่น่ะเหรอคะค่าใช้จ่ายที่ไม่จำเป็น!”

“นอนเป็นเจ้าหญิงนิทราขนาดนั้นผ่าตัดมาก็ไม่ปกติหรอกค่ะน้องแยมโรล ที่คุณพ่อยังยื้อการรักษาไว้ก็เพราะคุณพ่อรักน้องแยมโรลนะคะ”

“หุบปาก! อย่ามาเสนอหน้าออกความคิดเห็นเรื่องคุณแม่ฉัน!” ฉันหมดแล้วกับความอดทนที่มี แค่ที่คุณพ่อพูดมาก็ทำฉันเดือดแล้วนะแต่นี่ผู้หญิงหน้าด้านคนนี้ยังกล้าอ้าปากพูดจาแบบนี้อีก ลองยังไม่หุบปากสิฉันไม่ทนแน่!

“อย่าทำตัวไม่น่ารักกับทิสาพ่อไม่ชอบ”

“มันก็เรื่องของคุณพ่อค่ะ”

“ยัยแยมโรล! แกอย่ามาก้าวร้าวใส่ฉันกับเมียฉัน! หน้าที่ของแกคือไปเข้าหาเซตัสซะไม่งั้นอย่าฝันว่าแม่แกจะได้ผ่าตัด!”

“...นี่ยังเป็นพ่อหนูอยู่รึเปล่า?” ฉันจ้องหน้าแล้วถามออกไป ไม่ร้องไห้หรอก ไม่มีน้ำตาแม้แต่หยุดเดียวแค่ถามทิ้งท้ายด้วยความสงสัยแล้วเดินออกมา

“แกอย่ามาปีกกล้าขาแข็งกับฉันนะยัยแยมโรล!”

“...” เสียงคุณพ่อตะโกนไล่หลังมาแต่ฉันไม่คิดจะหยุดหรือหันไปตอบโต้ฉันรีบเดินกลับห้องให้เร็วที่สุด

ปัง!

“...” ฉันปิดประตูห้อง ยืนนิ่งกำมือทั้งสองข้างแน่นจนมือสั่นอยู่หน้าประตู ลมหายใจของฉันแรงขึ้นเรื่อย ๆ แต่สุดท้ายฉันก็ทนเก็บอารมณ์ที่ปะทุอยู่ในอกไม่ไหวอีกต่อไปถึงได้รีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำแล้วทำในสิ่งที่ฉันทำได้แค่ทางเดียวในตอนนี้

“...กรี๊ด!!!!!”

-ยี่สิบนาทีต่อมา-

ตื๊ดดดด ตื๊ดดด

...คุณพ่อ

“...” ฉันยังจัดการกับอารมณ์โกรธของตัวเองไม่ได้คุณพ่อก็โทรมาอีกแล้ว โทรมาเอาอะไรอีก! จะต้องให้ฉันไปนอนกับพี่เซตัสแล้วแหกปากร้องให้เขารับผิดชอบด้วยการแต่งงานเลยรึเปล่าถึงจะสาสมใจ!

ติ๊ด!

“มีอะไรคะ”

(เช็คโซเชียลของเพื่อนแกเดี๋ยวนี้แยมโรล ทิสาเอาโพสล่าสุดของมันมาให้พ่อดู เช็คดูเดี๋ยวนี้ว่ามันไม่ได้หักหลังแก)

“หนูบอกแล้วไงว่าปั้นชาเก็บของออกจากบ้านพี่เซตัสตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”

(ฉันสั่งให้แกเช็คก็คือเช็ค! เช็คซะ! แล้วจำไว้ถ้ามันเป็นอย่างที่ฉันคิดฉันจะไปโรงพยาบาลแล้วยุติการรักษาแม่แกตอนนี้!)

ติ๊ด!

ฉันอยากกรี๊ดอีกรอบ ยัยนั่นโมโหที่ฉันด่าเมื่อกี้เหรอถึงได้พยายามหาเรื่องปั่นให้คุณพ่อโทรมาด่าฉัน!

ฉันโกรธมากเลยนะแต่ฉันก็เช็คตามที่คุณพ่อบอกให้มันจบ ๆ ถ้าไม่มีอะไรจะได้โทรกลับแล้วบอกคุณพ่อว่าคราวหลัง...เมียน้อยไม่ต้องมาเสือก!

Phancha My breakfast, My heart.

“...” นี่คือ?

นี่คืออะไร??

ฉันจ้องโพสล่าสุดที่เพิ่งโพสของปั้นชาตาไม่กระพริบ ยิ่งจ้องคำพูดของคุณพ่อก็ยิ่งดังเข้ามาหลอกหลอนในหัว จำไว้ถ้ามันเป็นอย่างที่ฉันคิดฉันจะไปโรงพยาบาลแล้วยุติการรักษาของแม่แกตอนนี้! มือฉันค่อย ๆ สั่นขึ้นมาแล้วรีบต่อสายหาปั้นชาทันที

ตื๊ดดดด ตื๊ดดด

ติ๊ด!

“ที่แกลงรูปคืออะไรชา” แค่ทางนั้นรับสายฉันก็ถามเสียงดังด้วยอาการสติแตกเพราะนี่คือความเป็นความตายของคุณแม่ฉัน

(ข้าวเช้าไง)

“อย่าเล่นลิ้นชา แคปชั่นกับรูปมือคืออะไร? นี่แก...แกยังอยู่กับพี่ตัสใช่ไหม”

แล้วมีเหตุผลอะไรที่ฉันจะไม่อยู่กับแฟนฉันจ้ะคุณแยมโรล~”

“ชา! แกรับปากแล้ว แกเอาเงินจากฉันไปแล้วทำไมแกทำแบบนี้!”

(เดี๋ยวนะ เข้าใจผิดอะไรรึเปล่าฉันไม่ได้เอาเงินแกมาแยม ฉันหยิบแค่เช็คเงินสดมา มันถูกขึ้นเงินแล้วเหรอถึงได้พูดว่าฉันเอาเงินมาแล้ว)

“ชา! นี่แกจะไม่ทำตามที่คุยกันใช่ไหม!”

(แกคิดว่าไงล่ะ)

“ชา! ฉันไม่คิดเลยนะว่าแกจะทำแบบนี้ เราคุยกันแล้วนะ!” ฉันรู้ว่าทุกอย่างที่พูดมันเห็นแก่ตัวแต่ฉันสตติแตกจริง ๆ คุณพ่อไม่ใช่คนเดิม คุณพ่อไม่ได้รักคุณแม่แล้ว คุณพ่อทำอย่างที่พูดแน่ไม่ใช่แค่ขู่หรอกเพราะถ้าขู่ไม่มีทางที่เมื่อวานจะสั่งผู้ชายคนนั้นไว้

(ใช่ เราคุยกันแล้ว)

“ถ้าจำได้ก็ทำตามที่คุยกันซะชา! ทำซะ จัดการให้มันเรียบร้อยวันนี้ชา!” ทำตามที่ตกลงกันซะก่อนที่คุณแม่ฉันจะหมดโอกาสในทุก ๆ อย่างขอร้อง

(ขอโทษนะแยมโรล...ฉันไม่จำเป็นต้องทำตามคำสั่งของแกนะ)

“ชา!”

(หุบปาก เลิกตะโกนแล้วตั้งสติฟังให้ดี อย่ามาอ้าปากแหกปากสั่งฉันแบบนี้อีกเพราะแกก็แค่คนที่อยากเป็นเมีย แต่ไม่ได้เป็นแม่...ของผัวฉัน)

“ชา...”

ตื๊ด ๆๆๆ

“ชา...ชา ชา! ชา!! ปั้นชา!!!” ฉันตะโกนเรียกเพื่อนสุดเสียงทั้งที่รู้ว่าเพื่อนตัดสายไปแล้วแต่ก็ยังเรียก เพราะอะไรรู้ไหม?

...เพราะต้องการระบายความโกรธ ต้องการระบายความกลัว ต้องการระบายสิ่งที่มันอัดอั้นอยู่ในใจ ระบายทุกอย่างที่ไม่เป็นอย่างใจในตอนนี้ไง!

“...”

แล้วฉันจะทำยังไง?

...ฉันจะทำยังไง!!!

“...ฮึก!”

ฉันจะ...

แอด~

“เสียงดังทำไม?” ประตูห้องของฉันถูกเปิดโดยที่ไม่ถูกเคาะทั้งที่ที่นี่มันบ้านฉัน แล้วคนที่เปิดก็เป็นแค่...

“...” ฉันมองคนถาม มองด้วยสายตาโกรธและเกลียดที่กล้าเสียมารยาท ยิ่งในเวลาที่ฉันกำลังอยู่ในอารมณ์นี้สายตาฉันที่มองคนคนนี้ก็ยิ่งเต็มไปด้วยความเกลียดมากเป็นเท่าทวี

“ถามว่าเสียงดังทำไม”

“อย่า มา ยุ่ง” ฉันเอ่ยออกไปช้า ๆ ทีละคำ แต่พอพูดออกไปก็เสียดายที่ตัวเองน่าจะใช้คำว่า...อย่ามาเสือก

“ฮึ ๆๆ เสียงดังทั้งที่ไม่เคยเป็นมาก่อนแค่เพราะ...ไม่ได้ผัวเพื่อนง่าย ๆ อย่างที่คิดแค่นี้เองน่ะเหรอ?”

“...”

“ผมพูดถูกไหม?”

“...”

เพล้ง!!!

“ไอ้เหี้ย!!!”