EP 7 : ทวงสัญญา

“อยากให้ช่วยไหม”

“...”

“ว่าไง...อยากให้พี่ช่วยไหม”

“...”

“แยมโรล ตอบ”

“ช่วยคิดก่อนพูดหน่อย คนอย่างนาย...มีปัญญาช่วยฉันได้ด้วยเหรอ?” ฉันถามออกไปด้วยน้ำเสียงดูถูก ตั้งใจดูถูกเลยล่ะ

“คนที่มีปัญญาช่วยได้มีแค่ไอ้เซตัสงั้นสิ?”

“อืม รวยขนาดนั้นต้องช่วยได้อยู่แล้ว หรือนายคิดว่าไม่จริง”

“ฮึ! โอเค” เขาแค่นเสียงออกมา มองฉันด้วยสายตาที่ฉันเกลียดแล้วปล่อยฉันทันที

“...” พอเขาปล่อยฉันเขาก็หันหลังกลับไปที่บาร์ ยกแก้วที่ยังมีเหล้าอยู่เต็มแก้วขึ้นมากระดกรวดเดียวหมดแก้วจากนั้นก็หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบในบ้านของตัวเองเหมือนไม่มีฉันยืนอยู่ในบ้านด้วยซ้ำ

-วันต่อมา-

ตื๊ดดดด ตื๊ดดด

...คุณพ่อ

“...”

ติ๊ด!

“ค่ะคุณพ่อ”

(นี่ลูกอยู่ไหน) ฉันไม่ได้กลับไปที่บ้านแต่คุณพ่อเพิ่งโทรหาฉันในวันที่สาม

“อยู่ที่นี่นั่นแหละ ผมไม่กวนคุณหรอก อยู่กับไอ้เต้าหู้ไป...มันคิดถึงแม่มัน”

“...”

“มันคงดีใจ ไม่มีใครไปให้มันอ้อนนานแล้ว”

“ไม่อยู่ อีกอย่างคุณพ่อฉันคงยอมให้ฉันมาอยู่บ้านลูกน้องของท่านทั้งที่บ้านฉันก็มีหรอกมั้ง ใช้สมองคิดบ้าง”

“พ่อคุณมีเวลาสนใจลูกสาวสุดที่รักด้วยเหรอ...ผมเพิ่งรู้นะครับคุณหนู”

มันก็จริงอย่างที่นายนั่นบอกทุกอย่างเลยเนอะ คุณพ่อไม่มีเวลาสนใจลูกสาวคนเดียวอย่างฉันหรอก

“หนูอยู่บ้านเพื่อนค่ะ พอดีมีโปรเจคสำ...”

(ปั้นชามันไปจากชีวิตเซตัสรึยัง)

“...” นี่ไม่คิดจะฟังก่อนเลยเหรอว่าทำไมลูกสาวถึงไม่อยู่บ้าน ฟังสักนิดสิคะคุณพ่อ ฟังหนูบ้างว่าตอนนี้หนูใช้ชีวิตยังไง...

(ว่าไงยัยแยมโรล ปั้นชาไปจากชีวิตเซตัสเรียบร้อยรึยัง)

“ยังเช้าอยู่เลยนะคะ ให้เวลาก่อนสิคะ”

(ให้เวลา? ให้เวลาบ้าบออะไรของแก! ฉันต้องการให้มันออกไปจากชีวิตเซตัสให้เร็วที่สุด! วันนี้ครบกำหนดที่มันตกลงแล้วจะเช้าแค่ไหนฉันก็ต้องได้คำตอบ!)

“คุณพ่อ~ อะไรทำให้คุณพ่อเป็นถึงขนาดนี้คะ” ฉันจะพูดยังไงดี ไม่อยากมีปากเสียงกับท่านเลยแต่นับวันคุณพ่อยิ่ง...เห็นแก่ตัว ฉันในฐานะคนเป็นลูกไม่ได้อยากเห็นท่านเป็นแบบนี้เลยนะ พอจะมีทางไหนที่ฉันจะดึงสติคุณพ่อกลับมาได้บ้างไหม ฉันรู้ว่าเรากำลังตกอยู่ในที่นั่งลำบากแต่เราต้องทำร้ายคนอื่นขนาดนี้เลยเหรอ

(จัดการให้เรียบร้อย โรงพยาบาลโทรมาบอกว่าแม่แกอาการไม่ดี ถ้าแกช้าระวังว่าทุกอย่างมันจะสายเกินไป!)

“คุณพ่อก็เอาคุณแม่มาขู่หนูตลอดนั่นล่ะค่ะ ทำไมคะ คุณแม่ไม่ใช่ภรรยาคุณพ่อ หนูไม่ใช่ลูกคุณพ่อรึไง”

(แกอย่ามาเถียงฉันแบบนี้นะแยมโรล อย่ามาปีกกล้าขาแข็งกับฉันไม่งั้นพรุ่งนี้ฉันจะให้หมอยุติการรักษาแม่แก ฉันแบกค่ารักษาแม่แกเดือนละเท่าไหร่แกรู้บ้างไหมฮะ!)

“คุณพ่อ~” น้ำตาฉันไหลพราก คุณแม่คือภรรยานะ คือคู่ชีวิตของท่านนะ ใช้คำว่าแบกได้ยังไงในเมื่อก่อนคุณแม่จะป่วยคุณแม่ก็ร่วมทุกข์ร่วมสุขทำงานเคียงข้างคุณพ่อมาตลอด

(รีบจัดการซะ ถ้าพรุ่งนี้ทุกอย่างยังไม่เรียบร้อยฉันจะจัดการลดค่าใช้จ่ายของฉันเอง!)

ติ๊ด!

“คุณพ่อ~ ฮึก!”

-เวลาต่อมา-

ถึงจะรู้สึกแย่จากการรับสายของคุณพ่อเมื่อเช้าแค่ไหนฉันก็ต้องฝืนความรู้สึกมาเรียนให้ได้ต่อให้ในใจจะอยากขังตัวเองร้องไห้อยู่ในห้องของเต้าหู้แล้วกอดไอ้ลูกหมาของฉันทั้งวันก็ตาม

ตื๊ด ๆๆๆ

ฉันโทรหาปั้นชาไม่ติดเลย ฉันค่อนข้างมั่นใจว่าปั้นชาคงตั้งใจบล็อกเบอร์ของฉัน ไม่เป็นไรค่ะฉันเข้าใจถ้าเพื่อนจะบล็อกแต่ฉันเองก็ต้องหาทางติดต่อปั้นชาให้ได้เหมือนกัน ถ้าเรียนเสร็จแล้วยังติดต่อไม่ได้ฉันคงต้องหาวิธีไปเจอเพื่อนต่อให้ในใจจะเต็มไปด้วยความละอายแค่ไหนก็ตาม

“...” เดี๋ยวนะ นั่น...ปั้นชานี่คะ

ฉันไม่คิดว่าจะเห็นปั้นชามาเรียนในวันนี้ พอได้เห็นใจฉันก็เต้นแรงทั้งเต้นแรงด้วยความรู้สึกกลัวความไม่แน่นอนในคำสัญญาทั้งละอายกับสิ่งที่ทำไปพร้อมกัน

ติ๊ง!

คุณพ่อ : พ่อต้องการคำตอบภายในหนึ่งชั่วโมง

“...” ไม่มีความใจดีจากคนบนฟ้าเผื่อแผ่มาถึงคนที่ชื่อแยมโรลบ้างเลยเหรอ ทำไมทุกอย่างถึงบีบบังคับในเวลาที่ประจวบเหมาะไปหมดแบบนี้นะ ฉันอุตส่าห์จะขอเวลาทำใจก่อนแล้วค่อยปั้นหน้าไปเล่นละครตบตาเพื่อนแต่แค่คิดจะหลบไปทำใจแค่สักพักข้อความจากคุณพ่อก็ส่งมาเพื่อบีบบังคับอย่างกับท่านรู้ว่าฉันเห็นปั้นชาแล้ว

“ชา” ฉันเดินเข้าไปทักปั้นชาด้วยความรู้สึกไม่พร้อมสัดนิดแต่ก็ต้องทำ

“อื้ม”

“นึกว่าวันนี้แกจะไม่มาเรียนอีก”

“มาสิ หยุดหลายวันแล้วจะไม่มาได้ไง”

“...อื้ม” ฉันพยักหน้ารับ แล้วปั้นชาก็ไม่ได้พูดอะไรต่อเลย

“วันนี้...วันสุดท้ายตามสัญญานะชา” เพราะเพื่อนไม่พูดอะไรฉันเลยต้องทวงสัญญาให้เร็วที่สุดเสร็จแล้วฉันจะได้ไปจากสถานการณ์ที่ทำให้ฉันเกลียดและขยะแขยงตัวเองสักที

“อื้ม” ปั้นชาพยักหน้ารับแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรเหมือนเดิม แค่พยักหน้าแล้วมองฉันเหมือนรอฟังว่าฉันมีอะไรจะพูดอีกรึเปล่า

“แก...จะหายไปใช่ไหม”

“กลัวฉันไม่หายเหรอ” คำถามของปั้นชาที่มาพร้อมน้ำเสียงที่ไม่เหมือนเดิมทำให้ฉันเครียดขึ้นมา ฉันรู้สึกเหมือนกำลังโดนเล่นเกมจิตวิทยาเอาคืนยังไงก็ไม่รู้

“แกรับปากแล้วชา” ฉันรู้ว่ามันผิดแต่ฉันต้องทำ คุณพ่อไม่ใช่คนเดิมแล้ว ถ้าทำตามที่ท่านต้องการไม่ได้คุณพ่อทำอย่างที่ขู่แน่ ฉัน...ปล่อยให้คุณแม่เป็นอะไรไปไม่ได้

“อาฮะ รู้” ปั้นชาพยักหน้ารับอีกครั้ง และครั้งนี้ก็มาพร้อมน้ำเสียงยียวนแบบที่ไม่เคยกับฉันทำให้ฉันยิ่งหวั่นใจ

“...ไม่ใช่ว่าแกจะไม่ทำตามที่รับปากนะชา”

“เหลืออีกตั้งครึ่งวันนะแยม...จะรีบไปไหน” ปั้นชายิ้มบาง ๆ ให้ฉันแต่ฉันยิ้มไม่ออก ฉันจะยิ้มในตอนที่เรื่องราวสารพัดบีบบังคับและกดดันฉันได้ยังไง

“อย่า... / ใจร้อนเกินไปมั้งแยม เห็นใจคนที่ต้องไปบ้างสิ” ฉันกำลังจะขอร้องให้ปั้นชาอย่าผิดสัญญาปั้นชาก็พูดแทรกขึ้น และแน่นอนว่าน้ำเสียงกับสีหน้าของเพื่อนทำให้ฉันกลัวมากขึ้น

“...” ถ้าปั้นชาเลือกที่จะไม่ไปจากชีวิตพี่เซตัสฉันจะมีปัญญาไปบังคับอะไรเพื่อนได้ สร้างเรื่องโกหกเอาพ่อแม่พี่เซตัสมาเป็นเครื่องมือต่อเหรอ? แล้วจะโกหกได้นานแค่ไหนกันล่ะในเมื่อฉันเป็นคนนอก ปั้นชาต่างหากที่เป็นคนในถ้าเมื่อไหร่ที่เพื่อนเอ่ยปากพูดเรื่องนี้กับพี่เซตัสก็เท่ากับฉันเกม

“มีอะไรอีกไหมถ้าไม่มีจะไปเรียน เรียนเสร็จจะรีบกลับไปเก็บของ”

“...ไม่มี” เรียนเสร็จจะรีบไปเก็บของ คำพูดประโยคนี้แปลว่าปั้นชาจะไปเก็บของออกจากบ้านพี่เซตัสใช่ไหมคะ ฉันตอบออกไปช้า ๆ พอได้คำตอบปั้นชาก็เดินผ่านหน้าฉันไปที่ห้องเรียนทันทีในขณะที่ฉัน...รีบปาดน้ำตาเพราะความเจ็บปวดให้เร็วที่สุด

ติ๊ด!

Jamroll : ปั้นชาจะเก็บของออกจากบ้านพี่ตัสหลังเรียนเสร็จค่ะ ทุกอย่างเรียบร้อยคุณพ่อสบายใจได้

คุณพ่อ : พ่อจะสบายใจก็ต่อเมื่อเพื่อนของลูกหายไปแล้วจริง ๆ เท่านั้น อย่าให้พลาด

คุณพ่อ : พรุ่งนี้ต้องไม่มีปั้นชาอยู่ในชีวิตของเซตัส ไม่งั้นถ้ามีอะไรเกิดขึ้นอย่ามาโทษพ่อ อย่าพลาดให้พ่อต้องตัดบางอย่างออกเพื่อต่อลมหายใจให้ครอบครัว

“...” แล้วฉันกับคุณแม่ยังเป็นครอบครัวของคุณพ่ออยู่รึเปล่า?

เอาเถอะ ทุกอย่างจะเรียบร้อย ปั้นชาบอกเองว่าเรียนเสร็จจะรีบไปเก็บของ เดี๋ยวทุกอย่างก็ผ่านไปนะแยมโรล มันอาจจะสารเลวหน่อยแต่เพื่อลมหายใจของคุณแม่ เข้าใจใช่ไหมแยมโรล...เพื่อลมหายใจของคุณแม่แกต้องอดทนนะ

-เวลาต่อมา-

ตื๊ดดดด ตื๊ดดด

...ไอ้หมาบ้า

“...”

ตื๊ดดดด ตื๊ดดด

ตื๊ดดดด ตื๊ดดด

ติ๊ง!

Akin : รับสาย

“...”

ตื๊ดดดด ตื๊ดดด

...ไอ้หมาบ้า

ติ๊ด!

“มีอะไร”

(อยู่ที่ไหนผมรอรับอยู่ เย็นแล้วทำไมยังไม่ลงมาเกิดอะไรขึ้นรึเปล่า)

“ฉันถึงโรงพยาบาลแล้ว” ฉันตอบออกไป ใครจะรู้ว่าไปรอรับเหมือนปกติที่คุณพ่อสั่งให้คอยไปรับในเมื่อเมื่อเช้าเขาให้พี่เชนมาขับรถให้ฉันแถมเหตุการณ์เมื่อคืนก็ทำให้ฉันไม่อยากให้เขามารับด้วยพอเรียนเสร็จฉันเลยเดินปะปนมากับเพื่อนคนอื่นแล้วนั่งแท็กซี่จากหน้ามหาลัยมาหาคุณแม่เอง

(ทำไมไม่รอ)

“เรียนเสร็จเร็วเลยมาเลย โทษทีฉันลืมบอก”

(ถ้างั้นก็รออยู่ที่นั่นล่ะ เดี๋ยวผมไปรับเสร็จแล้วจะได้ไปรับไอ้เต้าหู้พร้อมกัน วันนี้มันไปอาบน้ำ)

“ไม่ต้องมารับหรอกฉันจะกลับบ้านฉันแล้ว เดี๋ยวกลับเอง”

(กลับไปทำไมเวลานี้ คุณก็รู้ว่า...)

“ฉันกับคุณพ่อไม่มีปัญหาอะไรแล้ว เรื่องปั้นชาเรียบร้อยดี”

(หมายความว่ายังไง)

“ก็หมายความว่าปั้นชาทำตามที่ตกลงแล้วไง คุณพ่ออารมณ์ดีแล้ว”

(...)

“มีอะไรอีกไหม”

(ตกลงคุณจะแย่งผัวเพื่อนรักตามที่พ่อคุณสั่งจริง ๆ งั้นเหรอคุณหนู) เสียงเขาค่อนข้างเข้มทำให้ฉันแค่นยิ้มออกมา ถามทำไมในเมื่อตัวเขาเองก็รู้เห็นมาตลอด

“อืม”

(ทั้งที่มันเป็นผัวของเพื่อนสนิทก็จะเอาต่อเหรอ)

“ไม่ต้องมายุ่ง อย่าลืมว่านายเป็นแค่เด็กที่พ่อฉันชุบเลี้ยงมา...อย่ายุ่งเรื่องของเจ้านายให้มันมากดีกว่ามั้ง”