EP 5 : อย่าขัดคำสั่ง

“จะทำอะไร? พามาบ้านนายทำไม”

“พาไปอยู่”

“อะไรนะ?”

“อยู่ที่นี่แหละ อีกสามวันครบตามที่ตกลงกับปั้นชาคุณหนูค่อยกลับไป”

“ไม่มีทาง! ฉันไม่อยู่บ้านนาย ไม่อยู่กับนายแน่นอน”

“อยากกลับไปทั้งที่สถานการณ์กำลังไม่ดีเหรอ”

“...”

“อยู่ที่นี่นั่นแหละ ผมไม่กวนคุณหรอก อยู่กับไอ้เต้าหู้ไป...มันคิดถึงแม่มัน”

“...” เต้าหู้เหรอ?

“มันคงดีใจ ไม่มีใครไปให้มันอ้อนนานแล้ว” เสียงราบเรียบพูดต่อทำให้ฉันดึงสติออกมาจากความคิดถึงได้

“ไม่อยู่ อีกอย่างคุณพ่อฉันคงยอมให้ฉันมาอยู่บ้านลูกน้องของท่านทั้งที่บ้านฉันก็มีหรอกมั้ง ใช้สมองคิดบ้าง”

“พ่อคุณมีเวลาสนใจลูกสาวสุดที่รักด้วยเหรอ...ผมเพิ่งรู้นะครับคุณหนู”

“...” ฉันกำมือตัวเองแน่นเพราะคำพูดที่เหมือนมีดเป็นร้อยเล่มกระหน่ำแทงลงมาที่หัวใจ

สะใจเหรอที่พูดออกมา?

ความรู้สึกของคนที่มีทางเลือก ถือไพ่เหนือกว่ามันสะใจแค่ไหนกันนะที่ได้เยาะเย้ยคนอื่นได้

“อยู่ที่นี่นั่นล่ะ กลับไปแล้วจะมีอะไรดีขึ้น กลับไปให้ทุกครั้งที่เห็นหน้าคุณพ่อคุณก็โมโหเพราะนึกถึงเรื่องเงินสิบล้านทำไม รอจนครบวันที่ปั้นชาสัญญาค่อยกลับไปมันดีที่สุดแล้ว”

“ฉันจะอยู่ที่อื่นยังไงเสื้อผ้าก็ไม่มี”

“เดี๋ยวให้หนูดีจัดของให้แล้วจะให้ไอ้เชนไปเอามา”

“ถ้างั้นก็ไปส่งฉันที่โรงแรม ฉันจะไปนอนโรงแรม” ฉันไม่ปฏิเสธหรอกว่าสิ่งที่เขาบอกมันดี แต่มันไม่ดีตรงที่ต้องมาอยู่บ้านเขาซึ่งฉันมีทางเลือกอื่นที่ดีกว่านั้น

“เก็บเงินไว้ทำอย่างอื่นดีกว่ามั้ง”

“...” ฮ่า ๆๆ ฉันลืมไปเลยเนอะว่าตัวเองกำลังตกต่ำ ขอบคุณเขาดีไหมนะที่ช่วยเตือนว่าฉันไม่ได้อยู่ในสถานะที่สามารถใช้เงินได้อย่างที่ตัวเองต้องการอีกต่อไปแล้ว

“อยู่ที่นี่ล่ะ ไม่มีใครรบกวนอะไรคุณหรอกเดี๋ยวผมไปนอนกับไอ้เชน”

“...อืม” สุดท้ายฉันก็ต้องตอบตกลงด้วยความจำใจเพราะตอนนี้คงไม่มีทางเลือกที่ดีกว่านี้แล้ว กลับบ้านก็คงกลับได้แต่ไม่รู้ว่ากลับไปแล้วต้องเจอกับแรงกระแทกหรือแรงกดดันอะไรอีก ฉันไม่ค่อยไหวหรอก แค่ที่เจอมาก็ไม่ไหวแล้ว...

หลังจากที่ฉันตกลงใช้เวลาไม่ถึงห้านาทีก็มาถึงบ้านของเขา ไม่ใช่บ้านขนาดกลางแต่เรียกได้ว่าเป็นบ้านหรูระดับหลายสิบล้านเหมือนกัน ก็เขาทำงานกับคุณพ่อมาตั้งนานนี่คะตำแหน่งที่คุณพ่อยกให้ก็ไม่ใช่ตำแหน่งเล็ก ๆ เป็นถึงบอร์ดบริหารจะมีเงินดาวน์บ้านผ่อนบ้านราคาหลายสิบล้านก็ไม่แปลกอะไร พอมาถึงบ้านเขาฉันก็เลือกที่จะนั่งในห้องนั่งเล่นมากกว่าทำอย่างอื่น

“แม่บ้านเข้ามาจัดห้องไว้ให้แล้ว ตามสบายนะ”

“อืม”

“ไอ้เต้าหู้อาบน้ำแล้ว ถ้าอยากเอามันไปนอนด้วยก็ตามสบาย”

“...มันชอบให้กอดตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะ” ฉันพูดออกไปเบา ๆ แต่พูดด้วยน้ำเสียงแขวะนะ พอพูดจบเขาก็กระตุกยิ้ม

“ก็ไม่แน่ มันไม่เจอนานมันอาจจะอยากให้นอนกอดก็ได้”

“...” ฉันเงียบ ไม่มองหน้าเขาและเลือกที่จะเชิดหน้ามองตรงไปข้างหน้าเท่านั้น

“มันอยู่ในห้องของมันมั้ง ถ้าอยากเจอก็ตามสบายผมไปทำธุระก่อน” จะไปไหนก็ไปเถอะ ไปสักที จุ้นจ้าน

ฉันนั่งเชิดหน้ามองตรงไปข้างหน้าไม่ตอบอะไรเขาถึงได้เดินออกไปจากบ้าน รอจนกระทั่งมีเสียงรถดังขึ้นและค่อย ๆ ห่างออกไปนั่นแหละถึงได้ลุกแล้วเดินไปทางห้องครัวแต่ก่อนจะถึงห้องครัวฉันก็เลี้ยวซ้ายเพื่อไปยังห้องของ...ไอ้หมาเน่าเต้าหู้

แอด~

ขวับ!

“ไงไอ้เจ้า...”

หมับ!

“ว้าย! / โฮ่ง! โฮ่ง ๆๆๆ” ยังไม่ทันได้ทักทายให้จบไอ้หมาลาบาดอร์รีทรีฟเวอร์สีช็อกโกแลตตัวใหญ่ก็พุ่งกระโจนใส่ตัวฉันจนฉันล้มลงแล้วก็เอาแต่เห่าสลับกับเอาลิ้นมาเลียหน้าฉันใหญ่เลย

“ฮ่า ๆๆ ใจเย็น ๆ ได้ไหมไอ้เต้า! ฮ่า ๆๆ หน้ามี๊เปียกหมดแล้ว~” ฉันห้ามแต่ไอ้หมาเน่าไม่ฟังฉันเลยเอาแต่เลียหน้าสลับกับเห่าเสียงดังจนหนำใจ พอหนำใจก็กระโดดออกห่างแล้วกระดิกหางวิ่งวนไปมาเหมือนมันกำลังดีใจมากแต่ไม่รู้ว่าจะแสดงความดีใจทั้งหมดออกมาได้ยังไงทำให้ฉันที่ขยับตัวนั่งที่พื้นให้เรียบร้อยน้ำตาคลอแล้วอ้าแขนออกช้า ๆ พร้อมกับสายตาที่มองไอ้หมาเด็กตัวยักษ์ของฉันตลอดเวลา พออ้าแขนออกจนสุดไอ้หมาแสนรู้ก็พุ่งเข้ามาให้กอดเหมือนที่เคยทำ

แค่ได้กอดฉันก็น้ำตาไหลทะลักแล้วกอดเต้าหู้ของฉันจนแน่นทันที

“คิดถึงมี๊เหรอเต้าหู้...มี๊ก็คิดถึงเต้าหู้เหมือนกันครับ ฮึก! คิดถึงมากเลยรู้ไหม คิดถึงเต้าหู้ของมี๊ที่สุดเลย~”

#JAMROLL END

#AKIN TALK

“คิดถึงมี๊เหรอเต้าหู้...มี๊ก็คิดถึงเต้าหู้เหมือนกันครับ ฮึก! คิดถึงมากเลยรู้ไหม คิดถึงเต้าหู้ของมี๊ที่สุดเลย~”

“...”

“ไอ้เต้าหู้มีแม่แล้วเหรอครับนาย”

“หุบปากแล้วขับรถของมึงไป” ผมกดปิดเสียงทันทีที่มีคนอ้าปากเสือก

“ฮึ ๆๆ ถามแค่นิดเดียวไม่เห็นต้องดุผมเลยครับเจ้านาย”

“เสือก”

“แล้วนี่ตกลงจะไปไหนครับ ผมว่าวนรถเข้าบ้านดีกว่ามั้ง”

“ขับไปเรื่อย ๆ ไม่ต้องถาม” ผมบอกมันแต่สายตาก็ยังจ้องหน้าจอโทรศัพท์ที่เชื่อมต่อกับกล้องวงจรปิดในบ้าน

“ไอ้ขับไปเรื่อย ๆ มันคือขับไปไหนล่ะนาย”

“มึงแค่ขับไปเรื่อย ๆ ไม่ต้องพูดมากก็พอ จะไปไหนก็ไป”

“ถ้าบอกว่าไปไหนก็ไปงั้นไปในที่ที่นายอยากไปดีกว่ามั้งครับ” ผมสบตามันผ่านกระจกมองหลัง เห็นสายตาที่อยากแสดงออกว่ามันรู้ทันผมมากแค่ไหนทำให้ผมกระตุกยิ้ม

“ไปส่งมึงที่นรกน่ะเหรอ?”

“อ่า ขับรถกินลมชมวิวไปเรื่อย ๆ ดีกว่าครับนาย” สุดท้ายมันก็ยอมหุบปากให้ผมสักที

...ขับรถไปเรื่อย ๆ นี่ล่ะดีแล้วไอ้เต้าหู้จะได้อยู่กับแม่มันได้นานหน่อย

-เวลาต่อมา-

“คุณคะ”

“คะ” ฉันหันไปตามเสียงเรียกเลยเห็นแม่บ้าน มาถึงที่นี่ได้เกือบสองชั่วโมงเพิ่งเห็นแม่บ้านนี่ล่ะค่ะ

“สวัสดีค่ะ น้าชื่อปานนะคะ เป็นแม่บ้านของคุณอคินค่ะ”

“อ้อ ค่ะ สวัสดีค่ะ” ฉันยกมือไหว้ทักทายทำให้แม่บ้านขอเรียกว่าน้าปานเลยแล้วกันนะคะ นั่นล่ะพอฉันไหว้น้าปานก็รีบรับไหว้แบบตั้งตัวแทบไม่ทัน

“พอดีน้าเพิ่งไปจ่ายตลาดมาน่ะค่ะ ไม่ทราบว่าตอนเย็นคุณแยมโรลอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมคะ” รู้จักชื่อฉันเหรอ? อ้อ นายนั่นบอกไว้สินะ

“ปกติเจ้าของบ้านเขากินอะไรล่ะคะหนูกินเหมือนเขาเลยก็ได้ค่ะ” ฉันแค่มาพักเพื่อหลบคุณพ่อแค่สามวันไม่อยากทำให้น้าเขาเหนื่อย ทำอะไรก็กินอันนั้นล่ะ

“ปกติคุณคินไม่ทานอาหารเย็นที่บ้านหรอกค่ะแต่คุณคินสั่งน้าไว้แล้วว่าให้ให้ทำอาหารเย็นให้คุณแยมโรล แต่น้ามาถามก่อนเผื่อว่าคุณแยมโรลจะอยากทานอะไรเป็นพิเศษน้าจะได้ทำให้ค่ะ”

“อ๋อ ถ้างั้นขอเป็นข้าวไข่เจียวก็พอค่ะ” ฉันไม่อยากให้ยุ่งยาก แค่นี้แหละกินได้อยู่แล้ว

“คะ? จะดีเหรอคะ”

“ดีสิคะ รบกวนทำอาหารง่าย ๆ ก็พอค่ะหนูไม่ค่อยหิว” ฉันตอบด้วยรอยยิ้มบาง ๆ น้าปานเลยยิ้มที่ดูค่อนข้างเกร็งกลับมา

“แต่คุณคิน... / ขอแค่ข้าวไข่เจียวก็พอนะคะน้าปาน หรือถ้ามีหมูสับขอเป็นไข่เจียวหมูสับก็ได้ค่ะ”

“เอ่อ...ได้ค่ะคุณแยมโรล ถ้างั้นน้าขอเข้าไปเก็บของให้เรียบร้อยก่อนนะคะ ถ้าคุณแยมโรลต้องการอะไรเรียกน้าได้ตลอดเลยนะคะ”

“ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ” ฉันยิ้มและมองตามหลังแม่บ้านของเขาจนสุดสายตา

“...เฮ้อ~ เอาเถอะ อย่างน้อยก็มีไอ้เต้ากับน้าปานอยู่ด้วย ไม่ได้มีแค่หมาบ้าอย่างนายนั่นคนเดียวซะหน่อย”

-เวลาต่อมา-

“คุณแยมโรลล่ะน้าปาน” ผมกลับเข้าบ้านตอนห้าทุ่มครึ่งพอมาถึงน้าปานที่คงรอกลับบ้านก็ออกมาต้อนรับ

“ขึ้นห้องได้ประมาณสิบนาทีแล้วค่ะคุณคิน”

“เพิ่งขึ้น?”

“ค่ะ เธอเล่นกับไอ้เต้าหู้เสร็จก็ขึ้นห้องเลย”

“กินข้าวเย็นเยอะไหม”

“ทานหมดค่ะคุณคิน”

“หมด?” ผมได้ยินคำตอบก็ทวนคำด้วยความแปลกใจ ปกติอยู่บ้านตัวเองกินข้าวแทบจะไม่ถึงครึ่งแต่นี่ต้องฝืนใจมาอยู่ที่นี่ผมไม่คิดว่าจะไม่กินด้วยซ้ำ น้าปานโกหกรึเปล่า

“ค่ะ”

“ข้าวหมดหรืออาหารหมด”

“หมดทั้งข้าวทั้งอาหารค่ะ”

“ผมให้ทำอาหารให้ตั้งสามอย่างตัวแค่นั้นจะกินหมดได้ยังไง โกหกผมรึเปล่าน้าปาน” ผมถามติดตลกแต่สิ่งที่ได้คือน้าปานที่ยิ้มไม่เต็มปาก

“คือ...พอดีน้ากลัวเธอจะอยากทานอะไรเป็นพิเศษเลยถามเธอดูคุณแยมโรลเลยให้น้าทำข้าวไข่เจียวให้เธอทานค่ะคุณคิน”

“ข้าวไข่เจียว?” ผมทวนคำอีกครั้งน้าปานก็พยักหน้ารับแล้วยิ้ม

“ค่ะ คุณแยมโรลเธออยู่ง่ายกินง่ายมากเลยนะคะ หน้าตาก็สวยน่ารักน่าเอ็นดูแถมพูดเพราะมากด้วยน้าชอบคุณแยมโรลมาก... / ใครเป็นเจ้านายน้าปาน”

“คะ” น้าปานยังพูดไม่จบผมก็ถามแทรกส่วนน้าปานที่กำลังพูดชมแขกของบ้านก็หน้าเหวอขึ้นมา

“ใครเป็นเจ้านายของน้าปาน ผมหรือว่าคุณแยมโรล” เสียงผมตึงเพราะไม่สบอารมณ์กับสิ่งที่ได้ยิน

“เอ่อ...คุณคินค่ะ”

“ดีครับ ถ้างั้นคราวหลังก็อย่าขัดคำสั่งผม ผมสั่งให้ทำอะไรก็ต้องทำตามนั้นไม่งั้นน้าปานก็เตรียมไปทำข้าวไข่เจียวให้เจ้านายบ้านอื่นได้เลย และที่สำคัญตามใจเธอได้แต่อย่าตามใจด้วยการให้คนของผมกินแค่ข้าวไข่เจียวแบบนี้อีกเด็ดขาด”