EP 3 : นรก

-วันต่อมา-

“อ้าว วันนี้ลงมากินข้าวเช้าด้วยเหรอลูก”

“...ค่ะ” ฉันชะงักนิดหน่อยเพราะเห็น บุคคลที่สาม นั่งอยู่ตรงที่นั่งของคุณแม่

ไม่ใช่ไม่เคยเห็นนะ เคยสิคะ ก็เพราะเคยนั่นแหละถึงไม่ลงมากินข้าวพร้อมคุณพ่อเหมือนที่เคยทำมาตลอดชีวิตอีกเลย

“นั่งก่อนสิคะน้องแยมโรล วันนี้มีข้าวต้มปลากับติ่มซำนะ พี่ว่าน้องแยมโรลต้องชอบแน่ ๆ”

“...” ฉันมองผู้หญิงคนนั้นที่เชิญฉันให้ร่วมโต๊ะเสียงหวานประหนึ่งตัวเองเป็นเจ้าของบ้านก่อนจะเชิดหน้าขึ้น

“หนูมีธุระจะคุยกับคุณพ่อ ถ้าทานข้าวเช้าเสร็จแล้วเรา... / คุยอะไรล่ะลูก คุยตอนนี้เลยสิมีแต่คนในครอบครัวทั้งนั้น” มีแต่คนในครอบครัวทั้งนั้น? สาบานว่าผู้หญิงคนนี้คือคนในครอบครัวฉัน?

“ไม่... / อ้าวอคิน มาแต่เช้าเลยนะ” นี่คุณพ่อสนใจฉันบ้างไหม? แล้วทำไมนอกจากผู้หญิงคนนี้ยังต้องมีนายนี่ด้วย ทำไมต้องมีทั้งสัมภเวสีทั้งเจ้ากรรมนายเวรอยู่ในบ้านฉันในเวลาเดียวกันกับตอนที่ชีวิตฉันมันดวงตกจนถึงขั้นที่เรียกว่าชีวิตห่วยแตกที่สุดตั้งแต่เกิดมาด้วยฉันไม่เข้าใจเลย

“ครับ”

“ทานข้าวด้วยกันสิคะอคิน”

“...ครับ”

ครืด~

ฉันสัมผัสถึงไออุ่นจาง ๆ เพราะมีคนเดินผ่านจากด้านหลังก่อนที่เก้าอี้จะถูกลากออกแล้วแขกคนใหม่ก็นั่งลงในขณะที่ฉันยืนเป็นอากาศธาตุเหมือนไม่มีตัวตนและทุกคนก็ทำเหมือนฉันไร้ตัวตนจริง ๆ

“แยมโรลนั่งสิลูกแม่บ้านจะได้จัดจานให้” เสียงคุณพ่อดังขึ้นทำให้ฉันเผลอมองท่านด้วยสายตาตัดพ้อ แต่ทำไมฉันรู้สึกเหมือนท่านไม่ได้รับรู้เลยว่าฉันกำลังรู้สึกยังไง

“นั่งสิคะน้องแยม” นี่ก็อีกคน ไม่อ้าปากเสนอหน้าพูดมันจะขาดใจตายรึไง พอฉันมองหน้าก็ได้เห็นรอยยิ้มมุมปากที่ยิ้มบาง ๆ กับสายตา...สมเพช

“...” ฉันมองคนสามคนที่นั่งอยู่บนโต๊ะอาหาร คุณพ่อนั่งอยู่หัวโต๊ะ คนถือดีเพราะตัวเองเป็นคนสนิทของคุณพ่อนั่งอยู่ฝั่งขวาที่นั่งประจำของเขา ส่วนผู้หญิงคนนั้นก็นั่งแทนที่ประจำของคุณแม่ที่ฉันเห็นท่านนั่งมาตลอดระยะเวลายี่สิบปี และที่นั่งประจำของฉันก็คือเก้าอี้ตัวถัดมาข้างที่นั่งของคุณแม่ไง

ครืด~

ฉันเดินไปขยับเก้าอี้แล้วนั่งลง แต่ไม่ใช่ที่ประจำหรอกนะ ฉันเลือกนั่งข้างอีกคนที่เกลียดแต่ก็เกลียดน้อยกว่าผู้หญิงคนนั้นนิดหน่อย ยังไงมันก็คงไม่แย่เท่าการไปนั่งข้างยัยนั่นที่อยากทำหน้าที่แม่เลี้ยงของฉันทั้งที่คุณแม่ยังมีชีวิตอยู่หรอกมั้ง

พอฉันนั่งลงแม่บ้านก็มาจัดจานให้ฉันกับแขกประจำอีกคนแล้วประมุขของบ้านก็บอกให้ทุกคนลงมือทานอาหารเช้าด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูอารมณ์ดีมากเหมือนคนกำลังปลื้มใจที่วันนี้โต๊ะอาหารอบอุ่นไปด้วยบรรยากาศของครอบครัว

“...” ฉันกลืนแทบไม่ลงเลย นั่งฟังผู้หญิงที่แก่กว่าฉันไม่กี่ปีออเซาะฉอเลาะคุณพ่อของตัวเอง ได้ยินคุณพ่อตอบกลับเธอด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรักอย่างกับเด็กแตกหนุ่มที่เพิ่งหัดรัก

...ไม่อายและไม่ละอายใจกันบ้างรึไงนะ

“แล้วเรื่องที่พ่อให้ไปจัดการเมื่อวานเป็นยังไงบ้างล่ะลูก” ไม่รู้ว่าแสดงความหวานบนโต๊ะอาหารกันเสร็จแล้วรึเปล่าถึงได้สนใจที่จะคุยกับฉัน แต่เรื่องที่คุณพ่อถามมันน่าจะเป็นเรื่องที่เราสองคนพ่อลูกคุยกันส่วนตัวรึเปล่า

“หนูขอคุยกับคุณพ่อที่ห้องทำงานได้ไหมคะ”

“จะลำบากไปคุยที่ห้องทำงานทำไมล่ะลูก คุยตรงนี้ล่ะมีแต่คนของเราทั้งนั้น คุยเลยพ่ออยากรู้ความคืบหน้า”

“...” คนของพ่อค่ะไม่ใช่คนของหนู ไม่ใช่

“ว่าไงล่ะแยมโรล ตอบพ่อสักที” ทั้งที่ฉันมองท่านด้วยแววตาตัดพ้อแต่ก็เป็นอีกครั้งที่คุณพ่อไม่สนใจเลย

“...เพื่อนหนูขอเวลาสามวันค่ะ สามวันแล้วชาจะไป”

“อะไรนะ? สามวัน”

“ค่ะ”

“แล้วเช็คล่ะ เอาไปรึยัง”

“เอาไปแล้วค่ะ”

เพล้ง!

“นี่แกจะบ้าไปแล้วเหรอยัยแยมโรล! แกเอาเช็คสิบล้านให้มันทั้งที่มันยังไม่ไปจากชีวิตของเซตัสนี่นะ!” ฉันแค่ตอบตามความจริงคุณพ่อก็กระแทกช้อนลงเสียงดังแล้วตะคอกฉันบนโต๊ะอาหารที่มีคนที่ฉันเกลียดนั่งอยู่ด้วยถึงสองคน

“คุณพ่อ... / แกมันโง่! ฉันอุตส่าห์ไว้ใจยื่นเงินให้แกไปจัดการตั้งสิบล้านแต่ทำไมแกทำงานสะเพร่าแบบนี้ฮะ!”

“คุณพ่อคะฟังหนูก่อนได้ไหม ปั้นชาไม่ได้ผิดอะไรเราสร้างเรื่องหลอกเขานะ เพื่อนหนูแค่ขอเวลา... / แกก็ไม่ได้ผิดอะไรที่เอาเงินไปจ้างมัน! เซตัสควรเป็นของแกตั้งแต่แรกยัยแยมโรล!” ยังพูดไม่จบคุณพ่อก็ตะคอกกลับมาทำให้ฉันได้แต่เงียบแล้วมองท่านด้วยสายตาตัดพ้อที่ท่านไม่เคยสนใจ

สายตาของฉันมีแต่ตัดพ้อส่วนสายตาของคุณพ่อมีแต่ความโกรธก่อนที่ท่านจะลุกขึ้นแล้วชี้หน้าฉัน

“แกจำคำฉันไว้นะแยมโรล ฉันให้โอกาสแค่สามวันแต่ถ้าสุดท้ายแล้วเพื่อนแกมันไม่ทำตามที่สัญญาฉันจะให้หมอยุติการรักษาแม่แก!”

“คุณพ่อ~”

#JAMROLL END

#AKIN TALK

ก๊อก ๆๆ

“เข้ามา”

“ขออนุญาตครับ” ผมเดินเข้าห้องทำงานของเจ้านายที่ไม่ได้มีแค่เจ้านายแต่มีเมียน้อยของเจ้านายนั่งตักอยู่ด้วยก่อนจะไปหยุดยืนหน้าโต๊ะทำงาน

“แกปล่อยให้ยัยแยมตัดสินใจแบบนั้นได้ยังไง”

“ผมไม่ทราบว่าคุณหนูตกลงอะไรกับเพื่อนครับ”

“ฉันให้แกตามลูกฉัน แกตอบว่าไม่รู้ได้ยังไงอคิน”

“ใจเย็น ๆ สิครับ ท่านเพิ่งบอกคุณหนูไม่กี่วันเองว่าเธอต้องทำอะไร ให้เวลาเธอหน่อย”

“แกก็รู้ว่าธุรกิจฉันมันมีเวลาเหลือไม่มาก แกจะให้ฉันล้มละลายก่อนรึไงวะ!”

“...”

“หาทางทำให้แยมโรลกับเซตัสมีอะไรกันให้เร็วที่สุด ฉันรู้ว่าแกทำได้เพราะเซตัสมันเป็นเพื่อนแก!”

“ครับ” ผมก้มหัวรับคำสั่งแล้วเดินออกมาจากห้องทำงานของเจ้านายที่ชุบเลี้ยงผมมาตั้งแต่ผมเป็นเด็กจนถึงทุกวันนี้

“หาทางทำให้แยมโรลกับเซตัสมีอะไรกันให้เร็วที่สุด ฉันรู้ว่าแกทำได้เพราะเซตัสมันเป็นเพื่อนแก!”

“ฮึ!”

-เวลาต่อมา-

Jamroll : คุณพ่อคุณแม่พี่เซตัสท่านตกลงนะชา

“...ฮึก!” ฉันขังตัวเองอยู่ในห้องนอน นั่งกอดเข่าร้องไห้ในมุมมืดพร้อมกับกดโทรศัพท์ส่งข้อความไป โกหก ปั้นชาต่อ เสียใจแค่ไหน เจ็บปวดเท่าไหร่แต่ก็ต้องทำเรื่องชั่วต่อให้ได้ เพราะถ้าทำไม่ได้ก็เท่ากับ...แทบไม่มีทางรอด

“ขอโทษนะชา~ ขอโทษที่ฉันมีปัญญาจัดการชีวิตแค่นี้~ ฉันขอโทษ~ ฮื่อ ๆๆ” ฉันเกลียดตัวเองได้ไหม พยายามทำทุกอย่างเพื่อให้คุณแม่ได้รับการรักษาตามประสาลูกกตัญญูแต่ก็แลกมาด้วยการทำเรื่องเลวทรามเห็นแก่ตัว ฉันเกลียดตัวเอง ขยะแขยงตัวเองได้ไหม!

ตื๊ดดดด ตื๊ดดด

...ไอ้หมาบ้า

“...ฮึก!” โทรมาทำไม จะโทรมาเยาะเย้ยที่ฉันโดนคุณพ่อด่าต่อหน้าตัวเองรึไง?

ติ๊ด!

ฉันไม่รับสายไอ้หมาบ้านั่นหรอก ปกติก็ไม่อยากจะเสวนา ไม่แม้แต่อยากใช้อากาศหายใจร่วมด้วยซ้ำอย่าฝันว่าเวลาแบบนี้ฉันจะรับสาย

ตื๊ดดดด ตื๊ดดด

ตื๊ดดดด ตื๊ดดด

ตื๊ดดดด ตื๊ดดด

ฉันไม่กดตัดสายเหมือนรอบแรกแต่ปิดเสียงแล้วโยนโทรศัพท์ไปที่เตียง ปล่อยให้มันดังจนตัดสายไปเองเถอะ มีปัญญาโทรซ้ำกี่รอบก็เชิญเลย

“ฮึก!” เมื่อไหร่จะหลุดพ้น เมื่อไหร่จะมีทางออกชีวิตที่ดีกว่านี้

...เมื่อไหร่

...เมื่อไหร่!

...เมื่อไหร่!!

กริ๊ก!

ขวับ!

“ไง”

“เข้ามาได้ยังไง!” ฉันเสียงดังลั่นห้องแล้วรีบลุกขึ้นพร้อมกับเช็ดน้ำตาให้ตัวเองเพราะไม่อยากให้ไอ้หมาบ้าคนนี้สมเพชไปมากกว่านี้

กริ๊ก!

“นี่! ปิดประตูห้องทำไมฮะ!” ฉันยังเช็ดน้ำตาไม่เรียบร้อยประตูห้องก็ถูกปิดทำให้ฉันเสียงดังอีกครั้งแต่เขาแค่ยืนอยู่ตรงประตู เอามือล้วงกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้างแล้วมองมาที่ฉัน

“คุณหนูไม่รับสายผมก็ต้องขึ้นมาเอง”

“ฉันไม่รับก็แปลว่าฉันไม่ว่าง ไม่อยากคุย อย่าเสียมารยาทนี่มันบ้านฉัน แล้วนี่มันก็ห้องนอนของฉัน!”

“ไปหยิบกระเป๋า”

“อะไร?” นี่ฟังที่ฉันเพิ่งต่อว่าบ้างไหม

“ไปหยิบกระเป๋า”

“นี่นายลืมไปรึเปล่าว่าฉันเป็นคุณหนูของบ้านนี้ถึงชอบทำตัวเป็นคุณชายมาสั่งฉันตลอด!”

“...”

“ว่าไง! ลืมไปแล้วเหรอว่าฉันเป็นลูกเจ้านาย... / ไปหยิบกระเป๋าแล้วมากับพี่เดี๋ยวนี้แยมโรล อยากอยู่ที่นรกนี่มากกว่าไปหาแม่รึไง”