ตอนที่ 17 หลงใหล

EP17

.

.

.

“ทำได้ใช่มั้ย?”

“คือ…” ริมฝีปากจิ้มลิ้มเม้มเข้าหากันเธอไม่กล้าจะรับปากกับไรอันสักเท่าไหร่ พอหลุบตามองจำนวนเงินที่ต้องจ่ายหากปฏิเสธตอนนี้เงินห้าแสนจะไปเอาไหนมาจ่ายภายในเวลาสามวัน ยิ่งคิดใบหน้าหวานยิ่งฉายแววกังวล “อื้อ…แล้วมีทางเลือกอื่นแล้วหรอ”

“ดีมาก…ต่อไปนี้ในเวลาสามเดือนเธอก็…เตรียมตัว…เตรียมใจให้ดีด้วยนะ” ไรอันแกว่งมวลบุหรี่ระหว่างปลายนิ้วแกร่งไปมาเบาๆอย่างมีเลศนัย คำพูดของชายหนุ่มทำให้เพลงพิณอดคิดไม่ได้ ดวงตากลมโตจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาแล้วนึกภายในใจว่าเขาคงไม่ใช่เจ้าของร้านเค้กธรรมดาแน่นอน…

“นายคงไม่มีอะไรจะพูดอีกใช่มั้ย…ฉันจะได้กลับ” เพลงพิณรีบเปลี่ยนเรื่อง เธอลุกขึ้นจากเก้าอี้ ทวาข้อมือกลับถูกมือหนาจับเอาไว้ก่อน เด็กสาวจึงหันหน้ากลับไปมองอย่างไม่เข้าใจนัก

“เดี๋ยวฉันไปส่ง…”

“ไม่เป็นไรฉันกลับเองดีกว่า” เพลงพิณค่อยๆดึงมือออกจากกอบกุม ไรอันจึงยอมปล่อยแล้วยื่นหน้าเข้าไปบอกข้างหลังทิ้งท้าย…

“แล้วเจอกัน” สิ้นเสียงพูดเพลงพิณก็รีบเดินออกมาจากร้านเค้ก ซึ่งตอนนี้เป็นเวลาเกือบจะสองทุ่มแล้วเธอจึงรีบอยากกลับห้อง ร่างเล็กเดินตามริมฟุตบาทไปเรื่อยๆด้วยความคิดหลากหลายอย่างที่วนเข้ามาพร้อมกัน นอกจากจะคอยหนีมิก้าแล้วเธอยังต้องคอยรับมือกับผู้ชายเจ้าเล่ห์อย่างไรอันอีก ลำพังเรียนแพทย์ร่างก็แทบทรุด…

“เฮ้อ…”

พรึบ!

“อ๊ะ?!” ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อมีร่างของใครบางคนวิ่งเข้ามากอดจากด้านหลังจนร่างเธอแทบเซล้ม เหมือนชีวิตหยุดเวลาเอาไว้อัตโนมัติเมื่อกลิ่นตัวหอมยั่วยวนประจำตัวชายหนุ่มลอยแตะปลายจมูกเชิดรั้น

เพลงพิณลอบกลืนนํ้าลายเหนียวๆลงคอ กำลังคิดว่ามิกเลิกยุ่งไปแล้วแต่มันกลับไม่ใช่ นี้มันครั้งที่เท่าไหร่ที่ดอกเตอร์หนุ่มรู้เองว่าเธออยู่ไหนโดยที่ไม่ต้องบอก…

“ผมไปหาเพลงที่ห้องแล้วไม่เจอ…ไปไหนมาครับ” มิก้าเอ่ยถามด้วยนํ้าเสียงอ้อยอิ่ง เขาคิดถึงคนตัวเล็กในอ้อมกอดจนไม่เป็นอันทำอะไร รอเวลาที่เพลงพิณเป็นฝ่ายสนใจตัวเองก่อนบ้างแต่มันก็ไม่มีโอกาสนั้น จนต้องเป็นฝ่ายมาหาเด็กสาวเอง

“หนู…ไปทำธุระมาค่ะ ปล่อยกอดก่อนได้มั้ย” เพลงพิณดิ้นขัดขืนเล็กน้อยเธอไม่ค่อยโอเคเอาสักเท่าไหร่ที่ถูกกอดริมฟุตบาทแบบนี้ เพราบนถนนก็มีรถสัญจรผ่านไปมา…

“ก็ได้ครับ” มิก้ายอมคลายอ้อมกอดออกแล้วจับไหล่มนพลิกคนตัวเล็กให้หันหน้ามาสบตา สายตาทอประกายรักใคร่มองใบหน้านวลรอยผุดรอยยิ้มอ่อนขึ้นมา มือหนายื่นไปลูบแก้มเนียนเบาๆ จนเพลงพิณต้องเป็นฝ่ายหลบตา “ให้ผมไปส่งนะ ผมอยากอยู่กับเพลง”

เพลงพิณไม่ได้ตอบอะไรกลับไป คำว่าอยากอยู่กับเธอได้ยินตอนไหนมันก็รู้สึกหวาดกลัวทุกครั้ง เพราะมีหลายเรื่องที่เธอยังกลัวไม่ลืม โดยเฉพาะตอนมีอะไรกันครั้งล่าสุด คิดแล้วท้องไส้ก็ปั่นป่วนไม่น้อย…

“นะครับเพลง” ใบหน้าหล่อเหลายื่นมาคลอเคลียกับเธอ เพลงพิณจึงต้องยกมือขึ้นดันอกแกร่งออกแล้วพยักหน้าตอบแทนคำพูด

“ค่ะ…” มิกยอมหยุดการกระทำแล้วผละร่างกายออกห่าง มือหนาคว้ามือเด็กสาวเอาไว้แล้วเดินมาที่รถยุโรปคันหรู ซึ่งจอดอยู่ไม่ไกลนัก ก่อนจะเปิดประตูพาเพลงพิณเข้ามาในรถ

พอทั้งสองเข้ามาอยู่ข้างในเรียบร้อย มิกก็หันไปมองเธอถึงแม้จะแอบน้อยใจเรื่องเมื่อวานอยู่บ้างแต่ก็พูดอะไรไม่ได้ งอนเอง ก็ต้องหายเอง…

“มีอะไรรึเปล่าคะ…ทำไมมองหนูแบบนั้น”

เพลงพิณที่เกิดอาการประหม่าถามออกไปเมื่อรับรู้ถึงสายตาของคนข้างกายที่มองมา ก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาจะยื่นเข้ามาใกล้ๆใบหน้าจิ้มลิ้ม มิกหลุบตามองกลีบปากแดงระเรื่อแล้วอังศีรษะทุยกดลงมาประกบจูบ…

ดวงตากลมโตเบิกกว้างอีกครั้งแล้วปิดลงในเวลาต่อมา มือเรียวเล็กยื่นไปจับคอเสื้อเชิ้ตสีดำขับผิวที่ถูกกระดุมลงมาเอาไว้แน่น เธออยากปฏิเสธ ทวากลับถูกมือหนากดหัวเอาไว้ไม่ให้ดิ้นหนี

อีกทิ้งสัมผัสนุ่มนวลจากคนตัวโตก็ทำเอาร่างบอบบางอ่อนระทวยลงกับที่ เธอเผลอเผยอริมฝีปากขึ้นเมื่อถูกกดจูบเบาๆ ลิ้นหนาที่อบอวลไปด้วยความหอมหวานจึงสอดแทรกเข้ามาดูดดุ้นอุ้งปากเล็ก ศีรษะโตเอียงรับองศา จูบคนในอ้อมกอดอยู่แบบนั้น

“อื้อ!!” เปลือกตาคู่สวยที่ปิดลงได้ไม่นานลืมขึ้น ร่างกายเริ่มถูกกดจูบหนักหน่วงขึ้นกว่าเดิม มิก้าที่ควบคุมตัวเองไม่อยู่ดูดดุ้นอุ้งปากเล็ก มัวเมากับรสชาติตราตรึง อารมณ์ดิบเถื่อนในกายชายมันเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆจนควบคุมตัวเองไม่อยู่

จ๊วบ! จ๊วบ!

เสียงริมฝีปากที่กำลังดูดดื่มกันในรถดังขึ้นยิ่งเพิ่มอารมณ์ให้กับชายหนุ่ม ภายในรถมีเพียงแสงไฟสีส้มจากข้างทางที่สอดส่องเข้ามาเล็กน้อย มิกล้วงมือเข้ากางเกงเอื้อมลูบขึ้นมาตามเอวขอดบีบเคล้นเบาๆ สองร่างเริ่มเอนตามแรงที่มิกกดจูบ…

ปึก! ปึก! ปึก!

เพลงพิณที่เริ่มรับจูบหนักหน่วงและร้อนแรงในเวลาเดียวกันไม่ไหว กำปั้นเล็กทุบลงบนอกแกร่งเป็นสัญญาณบอกให้เขาหยุด มิกจึงตัดความรำคาญด้วยการรวบมือเด็กสาวเอาไว้ ตักตวงความหวานละมุนจากอุ้งปากนุ่มอย่างมูมมาม…

ใบหน้านวลเริ่มเบ้อีกทั้งยังขึ้นสีแดงระเรื่อราวกับคนที่กำลังจะขาดอากาศหายใจ เธอพยายามอ้าปากรับรับจุมพิตพร้อมกับลมหายใจหนักๆที่บ่งบอกถึงความทรมาน นํ้าลายไหลทะลักออกมาอย่างห้ามไม่ได้…

“อึก…” มิก้าที่จูบซึมซับความหวานจนพอใจผละริมฝีปากออกด้วยท่าทีนึกเสียดาย ปลายนิ้วโป้งค่อยๆลูบผิวปากบวมเจ่อปาดคราบเปื้อนออก เพลงพิณที่เกือบจะร้องให้เพราะกำลังจะขาดอากาศหายใจถอยหน้าห่างแล้วก้มหลบสายตา

“เพลงครับ…เงยหน้าขึ้นหน่อย”

“มะ…ไม่เอาแล้วนะ หนูหายใจไม่ออก” เพลงพิณรีบตอบกลับทันควัน มือบางดันใบหน้าหล่อเหลาออก พร้อมขยับตัวหนี มิก้าจึงเชยคางมนขึ้นแล้วจุ๊บเบาๆลงบนริมฝีปากจิ้มลิ้ม…

“เมื่อกี้ผมรุนแรงไปหน่อย…ขอโทษนะครับคนดี” เพลงพิณมองใบหน้าหล่อเหลาที่ราวกับหลุดออกมาจากโลกนวนิยายด้วยอาการแปลกใจ ทั้งที่เขาออกจะเพียบพร้อมทั้งฐานะ หน้าตา ความรู้ เป็นที่หมายปองของผู้หญิงหลายคนทำไมถึงได้ดูคลั่งเธอเอามากขนาดนี้…

ถึงขนาดงอนเอง หายเอง แล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ทำไมผู้ชายตรงหน้าเธอถึงไม่ลองเข้าหาคนอื่นดู อาจจะดีที่เป็นอยู่กับเธอที่ไม่ได้ต้องการเขาก็ได้…

“ผมงอนผมหรอ?”

“เปล่าค่ะ…รีบกลับดีกว่า” เพลงพิณรีบตัดบทเธอไม่อยากให้มิกชอบตัวเองไปมากกว่านี้แล้ว ลำพังที่เป็นอยู่หากสักวันชายหนุ่มรู้ความจริงว่าที่เธอทนอยู่ ทนไปด้วย ไม่ใช่เพราะเปลี่ยนมาเป็นรู้สึกเหมือนกันแต่เธอยอมๆไปเพราะเลี่ยงปัญหาและให้มันจบไปก็เท่านั้น อีกอย่างเพลงพิณเคยพูดออกไปตรงๆแต่มิกก็ทำให้เธอกลัว จนไม่กล้าจะพูดอีกต่อไป…

…

หอพักเพลงพิณ…

หลายนาทีผ่านไปเพลงพิณก็ไขกุญแจเข้ามาในห้องโดยที่มีคนตัวโตคอยยืนมองทุกการกระทำทุกวินาที ก่อนจะผลักประตูเข้าไปเพลงพิณก็เหลือบมองคนข้างหลัง พลางคิดหาข้ออ้าง…

แกร๊ก…

ทวามิก้ากลับเป็นคนผลักประตูออกแล้วจูงมือเธอเข้ามาในห้องแทนพร้อมกับล็อคประตูเอาไว้ สายตากวาดมองรอบๆห้องตรวจสอบสิ่งผิดปกติ นั้นทำให้เพลงพิณดึงมือออกแล้วเอากระเป๋าวางไว้บนโต๊ะ เธอถอนหายใจออกมาแล้วคว้าผ้าเช็ดตัวมาพาดบ่าเตรียมจะเข้าห้องนํ้าแต่ร่างกายกลับถูกกอดเอาไว้อีกครั้ง ริมฝีปากอุ่นร้อนพรหมจูบลำคอระหงเบาๆแล้วเอ่ยถามข้างใบหู…

“เพลงจะอาบนํ้าหรอครับ?” คำถามของมิกทำเอาเด็กสาวขนอ่อนลุกชันทั่วร่างกาย เธอรู้สึกไม่ดีกับคำถามของมิกเอาซะเลย

“ค่ะ…หนูต้องรีบมาอ่านหนังสือต่อ”

“งั้นเดี๋ยวผมช่วยอาบ…เพลงจะได้สบายตัว” นํ้าเสียงแหบพร่ากระซิบบอกข้างหูเบาๆแล้งขบเม้มหยอกล้อ มีหวังถ้าปล่อยให้มิก้าช่วยอาบจริงๆคงไม่หายเมื่อยตัวหรอก มีแต่จะปวดตัวกว่าเดิมซะมากกว่า…

“นั่งรอในห้องก็พอค่ะ…หนูอาบแค่แป๊ปเดียว” เพลงพิณพูดปฏิเสธให้แนบเนียนที่สุด เธอแอบกลัวว่ามิก้าจะทำอะไรเขย่าขวัญเธออีกจึงเลี่ยงเรื่องอย่างว่าให้ได้มากที่สุด…

“เพลงรังเกียจผมหรอ?”

“หนู…อาย” เธอตอบด้วยนํ้าเสียงแทบไม่ได้ยินเป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่เธอไม่อยากให้ชายหนุ่มมาอาบช่วย ลำพังแค่ยืนอยู่เฉยๆสายตาของมิก้ายังไม่ละจากเธอแม้แต่วินาทีเดียว แทบจะมองทะลุเสื้อผ้าเข้ามาอยู่ตลอด หากเธอเปลือยละก็คงทนต่อสายตาหื่นกามนั้นไม่ไหว…

“เราเคยเห็นของกันหมดแล้วนะ เพลงไม่ต้องอายหรอก เดี๋ยวก็ชิน…” มิก้าตอบด้วยสีหน้าซ่อนรอยยิ้ม มือหนาปลดสายเอื้อมทีละข้างอย่างนุ่มนวลแล้วจับผ้าเช็ดตัวผืนเล็กมาพาดบ่าเอาไว้…

พอปลดสายเอื้อมเสร็จเรียบร้อย มิก้าก็เลื่อนมือมาข้างหน้าปลดกระดุมเสื้อสีขาวแขนยาวลายน่ารักออกทีละเม็ด จมูกคมสันไล่สูดดมตามไหล่มันมาที่ราดไหล่ กลิ่นกายหอมหวานชวนหลงใหลทำเอาชายหนุ่มคลั่งไคล้คนตรงหน้าจนไม่อยากห่างไปไหน…

“ทำตามที่ผมบอกเถอะนะ…” มิก้าพูดออกมาอีกครั้งเมื่อเพลงพิณยืนตัวแข็งทื่อ มือเล็กพยายามปัดป่ายสัมผัสออก จนทำให้ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกว่าคนตรงหน้ากำลังจะต่อต้าน “…อย่าดื้อกับผมเลย”

มือที่กำลังจะจับมือหนาออกจากกระดุมเม็ดสุดท้ายหยุดชะงัก เพลงพิณไม่กล้าที่จะต่อต้านอีกแล้ว นํ้าเสียงเมื่อกี้มันนุ่มนวลก็จริงทวาเธอกับรู้สึกว่ามันเหมือนการขู่อย่างสุภาพซะมากกว่า…

มิกกระตุกยิ้มมุมปากซ่อนความระทึก ก่อนที่เขาจะถึงเสื้อออก แล้วปลดตระขอบราเชียร์ทิ้งเป็นชิ้นสุดท้ายของท่อนบน ร่างหนาย่อคุกเข่าบนพื้นแล้วดึงกางเกงยีนขาสั้นออก ส่งผลให้ร่างกายขาวนวลเกือบเปลือย…

“พะ…พอแล้วค่ะ เดี๋ยวหนูถอดเอง” เพลงพิณห้ามปรามเอาไว้ด้วยนํ้าเสียงสั่นเครือ เธอปรายตามองมิก้าที่ดึงกางเกงออกจากปลายเท้าเธอเรียบร้อย มือหนาลูบไล้บีบเคล้นบั้นท้ายกลมกลึงเบา แล้วดึงมันออกจากเรียวขาคู่สวย “คะ…คุณ”

ร่างกายอรชรไร้การปกปิดใดๆ เพลงพิณกำลังจะก้าวเดินหนี แต่ข้อมือเธอกลับถูกจับเอาไว้แน่นจากมิก้าที่เอื้อมท่อนแขนคร่อมช่วงล่วงเธอเอาไว้ ใบหน้าอยู่ระหว่างบั้นท้ายขาวเนียนราวกับก้นทารกพอดิบพอดี…

“เพลงสวยทุกที่เลยรู้มั้ย สวยจนผมหลงใหลคุณแทบบ้าแล้ว” มิก้าพูดออกมาปลายลิ้นร้อนชื้นแตะลงที่ผิวอ่อนเบาๆแล้วลากเลียแก้มก้นนุ่มนิ่มสลับกับพรหมจูบ เพลงพิณเม้มปากแน่นร่างกายสั่นเทาขึ้นมาอย่างอัตโนมัติ ผู้ชายคนนี้ทำให้เธอขวัญเสียอีกแล้ว…

.

.

.

แอบขนลุกเบาๆ55555555555555555

สองตอนอาจมาได้แค่บางวันนะคะ ไรท์จะพยายามให้มากที่สุดน้าาา❤️???