ตอนที่ 16 ข้อตกลง

EP16

.

.

.

หลังจากที่ทานข้าวเที่ยงเสร็จเพลงพิณก็พาตัวเองเข้ามานั่งในห้องเตรียมตัวเรียนคลาสบ่ายในวิชาย่อยที่แล้วแต่บางคนจะเลือกลงทะเบียนเรียน ซึ่งแยกมาจากวิชาหลัก Gross anatomy เรียนเกี่ยวกับระบบต่างๆของร่างกายและวิชาย่อย ที่เด็กสาวเลือกเรียนคือเกี่ยวกับอวัยวะต่างๆ…

เวลาผ่านไปจนถึงกำหนดเรียนเสียงของนักศึกษาทุกคนภายในห้องต่างเงียบไม่มีใครปริปากพูดอะไร เมื่ออาจารย์ประจำคลาสที่อายุอยู่เฉียดเลขห้าเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับซองสีขาวในมือ…

“สวัสดีครับ…นักศึกษาแพทย์ทุกคน วันนี้อาจารย์มีเรื่องอยากมาแจ้งพวกเรา วันนี้อาจารย์ได้ไปทำการขอลาออกจากการสอนที่นี้เป็นที่เรียบร้อย แล้วการเรียนในคลาสประจำนี้ต่อไปจะมีอาจารย์คนใหม่เข้ามาสอนแทนนะครับ ขอให้นักศึกษาทุกคนโชคดี” สิ้นเสียงของอาจารย์นักศึกษาทุกคนต่างหันหน้าไปซุบซิบกันถึงเรื่องของอาจารย์คนใหม่ และการลาออกของคนเดิม เพลงพิณก็ได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ในใจเพราะไม่รู้จะหันไปคุยกับใคร…

“ขออนุญาตค่ะอาจารย์” ในขณะที่ทุกคนกำลังแอบตกใจกับเรื่องที่ได้ยินเสียงของผู้หญิงที่คุ้นหูเด็กสาวก็ดังขึ้น เรียกสายตาของทุกคนให้หันไปมองยังต้นเสียงรวมถึงอาจารย์ที่กำลังจะทำการสอน…

“เชิญครับ” สิ้นเสียงอนุญาตแพรวเจ้าของเสียงนั้นก็เดินเข้ามาในห้อง เพลงพิณจึงรีบหันหน้ากลับมาพร้อมกับถอนหายใจเหนื่อยหน่าย เพราะเธอคือน้องสาวของพอร์ชคนที่คอยจ้องจะงาบเธอ รวมถึงวันเลี้ยงฉลองจบมอหก เพลงพิณก็เกือบเอาชีวิตไม่รอดหากมิก้าไม่มาช่วยเอาไว้ก่อน…

ไม่รู้ว่าเพราะความซวยหรืออะไรทำให้เธอต้องมาเจอกับแพรวอีก มหาลัยเดียวกัน คณะเดียวกัน พีคสุดก็น่าจะเป็นเรียนเซคเดียวกัน เพลงพิณก็พอจะรู้มาบ้างว่าแพรวเองก็ฉลาดไม่น้อย แต่ตำแหน่งท็อปของสายชั้นก็คือของเธอตลอด แพรวจะอยู่อันดับสองไม่งั้นก็สาม นั้นคงเป็นเหตุผลที่ทำให้แพรวไม่ชอบขี้หน้าเธอตั้งแต่นั้นมา…

“งั้นวันนี้อาจารย์จะเริ่มการเรียนการสอนเป็นคลาสสุดท้ายของพวกเราแล้วนะครับ” อาจารย์พูดขึ้นก่อนจะเริ่มการสอนในคลาสแรกของช่วงบ่าย เด็กสาวจึงลืมเรื่องที่คิดในสมองแล้วสนใจการเรียนตรงหน้าแทน พอเรียนเสร็จเธอก็ต้องกลับไปที่ร้านของวินเนอร์อีกเพื่อจะไปเซ็นข้อตกลงอะไรนั้น…

บริเวณหน้าคอนโดหรูแห่งหนึ่งมีตำรวจและนักข่าวมากมายต่างกำลังชุลมุนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เมื่อมีหญิงสาวหน้าตาสะสวยไม่ทราบชื่อโดดตึกลงมาจากห้องตัวเอง สภาพศพเละไม่เป็นท่าจนไม่สามารถมองออกว่าก่อนเกิดเหตุหญิงสาวนิรนามคนนี้ถูกทำร้ายมาก่อนหรือเปล่า…

บริเวณศพถูกแบ่งเขตกั้นเอาไว้ให้เจ้าหน้าที่ ที่เกี่ยวข้องได้ปฏิบัติงานอย่างสะดวก พนักงานกู้ภัยที่กำลังนำผ้าสีขาวและแท่นมาขนศพต่างพากันสยดสยองกับภาพตรงหน้า ผู้กองหนุ่มยืนสังเกตุกับเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองชั้นบนสุดที่ผู้หญิงคนนี้โดดลงมา…

“ผู้กองจะไปไหนหรอครับ”

“ผมจะขึ้นไปตรวจดูห้องของเจ้าของศพ…ถ้าผลชันสูตรศพออกมาเหมือนกับรายแรกๆผมว่ามันคงไม่ใช่เรื่องบังเอิญ”

“ได้ครับผู้กอง” สิงหาขานรับอย่างหนักแน่นแล้วหันหน้าไปสั่งตำรวจอีกสองนายให้เดินตามหลังตินขึ้นไปยังห้องของหญิงสาวปรินา พอมาถึงมือหนาก็เปิดประตูเข้าไป สายตาคมกริบหวาดมองบริเวณห้องและเดินสำรวจทั่วทุกอณู รวมถึงอีกสามคนที่มาด้วย…

“ห้องเหมือนไม่มีคนอยู่เลยนะครับผู้กอง” ริวอาเดินมาหยุดที่เตียงนอนไร้รอยยับ มือหนาค่อยๆลูบมันอย่างแผ่วเบา ศพที่กระโดดตึกลงมาแบบนี้ห้องก็สภาพแบบเดิมทุกราย ไม่มีคราบเลือด คราบร่องรอยการถูกรื้อห้อง หรือแม้แต่ข้าวของที่น่าจะตกซักชิ้น…

“สภาพแบบเดิมกับรายก่อนๆ” ริวอาตอบ เหตุการณ์พบศพผู้เสียชีวิตจะเกิดขึ้นทุกเดือน แต่กรณีของการตายไม่เหมือนเดิม สิ่งที่พอจะรู้คือก่อนที่ทุกคนจะเสียชีวิตภายในห้องจะไม่มีร่องรอย หรือหลักฐานใดๆทั้งสิ้น พอชันสูตรก็ไม่พบลายนิ้วมือของใคร บางรายผลตรวจก็ออกมาว่าขาดใจแล้วเสียชีวิตไปเอง

จนตำรวจหลายหน่วยปล่อยปละเรื่องนี้เพราะคิดว่ามันคือเรื่องของอุบัติเหตุเสียมากกว่า โดยที่ไม่มีใครสนใจจะหาความจริงเลยสักนิด ทั้งที่ความน่าสังสัยของแต่ละครั้งทีเกิดขึ้นมันชวนให้หาคำตอบและไขปริศนา…

“บางทีอาจจะไม่มีอะไรก็ได้…ผมคิดว่าเธอน่าจะฆ่าตัวตายจริงๆเราหยุดสืบเถอะครับ ผมว่ามันไม่มีประโยชน์ ถ้าหากมีฆ่าตกรจริงป่านนี้คงมีหลักฐานสักชิ้นเล็ดลอดออกมาให้เราเห็น เราเอาเวลาไปทำคดีอื่นเถอะนะครับ ก่อนที่ผู้กานต์จะสั่งพักงานเรา”

“ผมก็อยากจะทำแบบนั้นนะ แต่ผมคงไม่หยุด ฝากคุณเคลียที่เหลือด้วย” ริวอายืนยันอย่างหนักแน่นแล้วเดินออกมาจากห้องของเธอ ชายหนุ่มเดินมาที่ห้องวงจรปิดของคอนโด ที่มีผู้ดูแลกำลังควบคุมอยู่ ก่อนที่บานประตูห้องจะถูกเปิดเข้าไป…

“ขอโทษนะครับ…ผมเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจ อยากขอสำรวจภาพวงจรปิดเมื่อคืนหน่อย”

“ได้ครับ” ผู้ควบคุมห้องวงจรปิดพยักหน้าตอบแล้วเริ่มเปิดภาพย้อนหลังตั้งแต่เมื่อคืน ตรงทางเดินตั้งแต่หน้าคอนโดจนถึงห้องของผู้เสียชีวิต หากแต่ไร้การปรากฏตัวของหญิงสาวคนนั้น แล้วถ้าเธอไม่เดินขึ้นลิฟต์หรือบันไดจะเข้ามาในห้องของตัวเองได้ยังไง หรืออยู่ในห้องก่อนหน้านั้น?

“เราสามารถย้อนดูก่อนหน้านั้นได้ไหมครับ”

“…” ภาพตรงหน้าจอถูกย้อนกลับไปวันก่อนหน้านั้น ทำให้ริวอาเห็นว่าเธอกลับห้องปกติ แต่วันเกิดเหตุกลับไม่เห็น มันหมายความว่ายังไง…

“รบกวนช่วยจับตามองการเข้าออกของห้องเธอให้ได้ไหมครับ ว่ามีใครเข้าออกบ้างหลังจากเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น”

“สบายมากครับ เดี๋ยวผมจะช่วยจับตามองให้”

“ขอบคุณนะครับที่ให้ความร่วมมือ ผมคงต้องขอตัวก่อน”

…

“ว่าไงเฮีย…ผมเห็นข่าวแล้วนะ” ทันทีที่ตินเดินเข้ามาในร้านของไรอัน ชายหนุ่มก็เอ่ยทักพี่ชายในขณะที่กำลังเคลียร์ร้าน เนื่องจากวันนี้ไรอันปิดร้านเร็วกว่าปกติเพราะเขานัดเพลงพิณมาที่นี้…

“เหมือนเดิม ดูเหมือนจะแย่กว่าเดิมด้วย อีกอย่างกูน่าจะถูกผู้กานต์สั่งพักงาน” คำตอบของริวอาทำให้ไรอันที่กำลังจะเตรียมชงกาแฟให้พี่ชายเงยหน้าขึ้นมอง

“เฮียก็สืบเองสิ…ผมจะช่วย”

“เรื่องนั้นมันแน่อยู่แล้ว กูไม่หยุดง่ายๆหรอก” ริวอาตอบ พอเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นทีไร มันก็เหมือนตอกย้ำให้ชายหนุ่มอย่าหยุด ถึงแม้จะไม่มีหลักฐานใดๆก็ตาม

“ชีวิตของคน มันไม่ได้เกิดมาง่ายๆแล้วมันก็จะไม่ตายง่ายๆแบบนี้ด้วย เฮียเอายังไงผมก็จะช่วยเต็มที่ เรามาสืบเรื่องนี้กัน” ไรอันพูดขึ้นด้วยสายตาแน่วแน่ ก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินถือแก้วกาแฟมาวางไว้บนโต๊ะตรงหน้าริวอา

“ขอบใจมึงมากนะ…ที่ยังไม่ท้อ”

“อะไรที่มันท้าทายแบบนี้ ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่ามันจะเก่งสักแค่ไหน…” ไรอันตอบแล้วหย่อนตัวนั่งลงเก้าอี้ตัวกันข้าม ร่างหนาสวมเสื้อประจำคณะสถาปัต หากถามว่าเขาจะช่วยริวอาในส่วนไหน คงเป็นเรื่องที่เขาถนัดมันเป็นอย่างดี…

กริ๊ง~ กริ๊ง~

เสียงกดกริ๊งหน้าร้านดังขึ้นดึงสายตาของทั้งคู่ให้หันไปมอง พอไรอันรู้ว่าใครเป็นเจ้าของเสียงกริ๊งนั้น ชายหนุ่มจึงลุกขึ้นไปเปิดประตูร้านให้เธอ พอเห็นหน้าเพลงพิณที่สอดส่ายสายตามองมาข้างใน รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็ผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา…

“มาตรงเวลาดีนิ…”

“นายปิดร้านหรอ…ทำไมไม่มีคนเลย” ไรอันเบือนตัวพิงขอบประตูแล้วกอดอกมองคนตัวเล็กที่สวมชุดเอื้อมยีนพอดีตัว ยิ่งขลับผิวกายขาวผ่องของเธอให้น่ามองเข้าไปใหญ่…

“แล้วที่ยืนอยู่ตรงนี้ไม่ใช่คน?”

“ฉันหมายถึงลูกค้าของนายต่างหาก”

“ใช่ วันนี้ฉันปิดร้าน”

“อ้าว…หรอ งั้นฉันกลับดีกว่า”

หมับ !

“เดี๋ยวดิ…” ไรอันคว้าข้อมือเล็กเอาไว้ในทันใด จนเจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มหันกลับมามองอย่างไม่เข้าใจ “ที่ฉันปิดร้านก็เพราะเราจะมาทำข้อตกลงกัน”

“มันไม่จำเป็นเลยนะ ที่นายต้องปิดร้าน”

“เอาหน่า…เงียบก่อนเถอะ เดี๋ยวจับจูบปิดปากซะให้เข็ด” เพลงพิณรีบรูดซิปปากทันที ในวินาทีต่อมาเธอก็สะบัดมือออก ไรอันจึงเดินนำเข้ามาในร้าน…

“ดูเหมือนมึงจะต้องการความเป็นส่วนตัวนะ”

“เฮียจะอยู่ก็ตามใจ”

“ไม่ดีกว่า…” ริวอายักไหล่แล้วเดินออกจากร้านไป เหมือนรู้ทันน้องชายตัวดี พอลับร่างของริวอาทำให้ภายในร้านเหลือเพียงสองหนุ่มสาวที่อยู่ด้วยกัน ภายในร้านถูกปิดม่านที่เคยเปิดอ้ารับแสงสว่าง โต๊ะถูกเก็บเป็นที่เรียบร้อยมีเพียงที่เดียวที่ตินลุกขึ้นเมื่อกี้…

“นั่งก่อนดิ…เดี๋ยวตะคริวก็แดกตีนหรอก” ไรอันพูดขึ้นมาทำลายความเงียบ เขาเดินไปหยิบซองอะไรบางอย่างออกมาแล้วมาวางไว้ที่เดิม ก่อนจะหย่อนตัวนั่งลง เพลงพิณเองก็เช่นกัน เธอก็อยากรู้ว่าสัญญาข้อตกลงของไรอันคืออะไรบ้าง ถ้าไม่ติดว่าเขาผู้ต้องสงสัยของรูปหัวใจนั้น เด็กสาวไม่เอาชีวิตมาเสี่ยงกับคนเจ้าเล่ห์แบบนี้หรอก

“อ่านให้ครบแล้วก็เซ็นด้วย” เพลงพิณหยิบซองกระดาษสีขาวขนาดเอสี่ออกมา ดวงตากลมโตกวาดอ่านทีละข้อ ในขณะที่ไรอันกำลังจุดบุหรี่ขึ้นสูบแล้วจ้องมองเธอไม่คลาดสายตาสักวินาที…

“โห…เงินเดือนร้านนายสูงจัง”

‘ข้อที่ 1 เงินเดือน ชั่วโมงล่ะสองพัน’

‘ข้อที่ 2 เบิกเงินล่วงหน้าได้หนึ่งเดือน’

‘ข้อที่ 3 ลาได้ไม่เกินสิบครั้งในระยะเวลาที่เซ็นสัญญา’

‘ข้อที่ 4 การมาทำงานทุกครั้งต้องสวมยูนิฟอร์มของร้าน’

‘ข้อที่ 5 การทำงานในร้านสามารถเลื่อนตำแหน่งได้’

“นายเล่นเอาซะฉันตกใจ…มันก็เหมือนข้อตกลงในการทำงานระหว่างนายจ้างและลูกจ้างทั่วไปนิ”

“ถ้าแน่ใจก็เซ็นสิ” เพลงพิณช่างใจอยู่สักพัก ทำไมนํ้าเสียงของไรอันมันดูมีอะไรชอบกลแต่เธอก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะอ่านทุกตัวอักษรครบทุกตัวอย่างละเอียดแล้ว พอนึกได้แบบนั้นมือบางก็หยิบปากกาขึ้นมาเซ็นชื่อตัวเอง

‘*หากทำผิดข้อตกลงต้องนำเงินจำนวนห้าแสนมาคืน ภายในระยะเวลาสามวัน*’

“ห้าแสนเลยหรอ…?”

“ใช่ไง…ในสัญญาของทุกคนก็ห้าแสนเหมือนกัน” เพลงพิณกวาดสายตาอ่านอีกรอบ ก่อนจะตัดสินใจเซ็นชื่อลง เพราะหวังจะนำเงินที่ได้ส่งกลับไปให้แม่ใช้อีกด้วย…

“เสร็จแล้ว ฉันกลับได้แล้วใช่มั้ย”

“ยัง…แผ่นนี้มันมีข้างหลังด้วย”

“นายว่ายังไงนะ…” เพลงพิณรีบพลิกหลังกระดาษดู เธอก็พบตัวหนังสือที่ถูกขีดเส้นสีแดงเอาไว้สองข้อ “นี้มันอะไรกัน”

“ข้อแรก ฉันสามารถให้เธอทำอย่างอื่นได้ในเวลางานที่ฉันจ้างเธอ อย่างเช่น ถูหลัง อาบนํ้าเป็นเพื่อน…แล้วก็”

“มะ…ไม่ต้องพูดต่อแล้ว”

“งั้นข้อสุดท้าย…” ไรอันกระตุกยิ้มมุมปากแล้วเป่าควันบุหรี่ใส่ใบหน้าหวาน ก่อนจะยื่นใบหน้าไปกระซิบที่ข้างหูเธอเบาๆ “ห้ามมีแฟนเด็ดขาด…”

“…” เพลงพิณเบิกตากว้างกับข้อสุดท้าย ห้ามมีแฟนงั้นหรอ เธอก็ไม่ได้อยากมีหรอกนะ แต่มันดันมีใครบางคนยัดเยียดความเป็นผัวให้นี้สิ บัดซบ…

.

.

.

ไรอัน นายกำลังตลกอะไรกับลูกสาวฉัน5555555555555

ควงสองเลยดีมั้ยน้องเพลง ?