LOVE SICK รักต้องเชือด

EP01

.

.

.

แกร๊ก! เสียงกระทบกันระหว่างแก้วเหล้าดังขึ้นของกลุ่มเด็กที่พึ่งเรียนจบมัธยมปลาย เพลงพิณเจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มกลั้นใจกระดกเครื่องดื่มสีเข้มเข้าปากอย่างจำใจ สติเริ่มเลือนราง เธอวางแก้วเปล่าลงบนโต๊ะด้วยอาการแปลกๆ พลันสายตาก็ไปสะดุดกับพี่ชายของเพื่อนในห้องที่นั่งอยู่อีกโต๊ะไม่ไกล ชายหนุ่มจ้องมองเธอพร้อมกับยกยิ้มมุมปาก ทำให้เธอรู้สึกไม่ปลอดภัยในทันที...

"พวกมึง กูกลับก่อนนะ"

"ไม่อยู่ดื่มต่อหน่อยหรอ" หญิงสาวหนึ่งในกลุ่มพูดขึ้น เธอคือน้องสาวของผู้ชายที่จ้องจะมอมเหล้าหญิงสาว เพลงพิณเลยไม่อยากจะไว้ใจใครทั้งนั้น

"ไม่อ่ะ....แฟนมารับแล้ว"

"พึ่งรู้ว่ามึงก็มีแฟนกับเขาด้วย? " เพื่อนผู้ชายพูดขึ้นเหมือนไม่อยากเชื่อหูตัวเอง เพราะวันๆ เธอเอาแต่ก้มหน้าก้มตาเรียน อ่านแต่หนังสือ จนสามารถสอบชิงทุนเรียนหมอได้ในมหาลัยชื่อดังก่อนคนอื่นเขา เรื่องเพื่อนสนิทไม่ต้องพูดถึง เพลงพิณไม่ค่อยยุ่งกับใครเธอมักจะใช้เวลาอยู่กับตัวเองมากกว่า...

"ก็ต้องมีบ้างแหละ ขอตัวก่อนนะ" ทิ้งท้ายไว้แค่นั้น คนตัวเล็กที่อยู่ในชุดสายเดี่ยวสีดำเหนือเข่าก็หยัดกายลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินออกมาจากบริเวณโต๊ะ เธอไม่ได้อยากมาเลยสักนิด แต่เพราะอยากตัดปัญหาการเซ้าซี้ของเพื่อนเลยตัดสินใจมา...

หมับ! แต่ทวาพอเดินมายังห้องนํ้าหญิงก่อนจะกลับ ข้อมือก็ถูกกระชากแล้วลากไปที่มุมอับของระเบียงสูบบุหรี่พอดี กลิ่นแอลกอฮอล์เหม็นฉุนลอยแตะปลายจมูกเชิดรั้นจนใบหน้าหวานต้องรีบเบือนหนีอย่างนึกรังเกียจ...

"ปล่อยหนูนะ!"

"หึ...ปล่อยก็บ้าแล้ว"

"พี่ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง หนูไม่ได้ชอบพี่ เลิกยุ่งกับหนูสักที"

"ในเมื่อชอบดีๆ ไม่ชอบ กูก็จะจับทำเมียนี้ไง" พูดจบพอร์ชก็ฝังจมูกสูดดมซอกคอหอมกรุ่น แล้วผลักร่างเธอติดกับผนัง มือหนาพยายามสอดเข้าใต้กระโปรงสั้นเหนือเข่าลูบไล้ขาอ่อน จนคนตัวเล็กหน้าเบ้ด้วยอาการหวาดกลัว เพลงพิณดิ้นต่อต้านแต่กลับถูกร่างหนากดทับกว่าเดิม...

"อย่านะ....หนูมีแฟนแล้วพี่ไม่ได้ยินรึไง ตอนหนูพูดถ้าไม่อยากมีปัญหาก็หยุดสักที!"

"คิดว่ากูจะเชื่อรึไง..."

"อึก..." เปลือกตาคู่สวยหลับแน่น เธอหมดหนทางที่จะช่วยตัวเอง จะออกแรงผลักก็ไม่เป็นผล เธอตัวเล็กกว่าพอร์ตมาก ร่างกายได้แต่ถูกกดทับไว้แบบนั้นแม้แต่ขยับขัดขืนไม่ได้ เรียวขาถูกลวนลามมากขึ้นเรื่อยๆ

"คนอย่างมึง ไม่มีทางคบกับใครหรอกเพลง เพราะกูชอบมึงมานานถึงรู้ไง.."

"แต่พี่ก็รู้ว่าหนูไม่มีทางชอบคนอย่างพี่ เลิกทำตัวบ้าๆ สักที...อื้อ! "

"กูบ้าเพราะชอบมึงมากไง...เพลง" คำบอกชอบของคนตรงหน้ามันไม่ได้ทำให้เพลงพิณรู้สึกคล้อยตามกลับกันเธอนึกรังเกียจ จนใบหน้าหวานเบ้หมดหนทางสู้ มือเล็กพยายามดันไหลหนาออก อีกทั้งอาการมึนเมายังคงเล่นงานเธอมากขึ้นเรื่อยๆ ภาพตรงหน้าเริ่มพล่าเบลอ...

พรึบ! ในขณะที่เธอพยายามขัดขืนอยู่นั้น ร่างของพอร์ตก็ถูกกระชากออกอย่างแรงจนเซห่างออกจากเธอไปไกลพอสมควร สร้างความหงุดหงิดให้กับคนที่ถูกกระชาก บุคคลมาใหม่ที่คาบมวลบุหรี่อยู่บนริมฝีปากหยักเดินเข้าไปหาเพลงพิณมือหนาจับคนตัวเล็กเข้ามาซบอกเอาไว้...

"ตามหาตั้งนานมาอยู่นี้นี่เอง..." มิก้า คีบมวลบุหรี่ออกแล้วก้มหน้าคุยกับเธอเบาๆ ด้วยแววตาทอประกายห่วงใย ส่งผลให้เพลงพิณที่ยังไม่ทันตั้งหลักมองใบหน้าหล่อเหลาผ่านแสงสลัวเพียงเล็กน้อยด้วยหัวใจที่ลุ้นระทึก "รอนานไหมครับตัวเล็ก.."

จุ๊บ! ปลายนิ้วชี้เชยคางมนขึ้นมาจุ๊บ ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจ สมองประมวลผลในทันใด สัญชาตญาณบ่งบอกว่าคนตรงหน้ากำลังช่วยเธอ

"ไปไหนมาคะหนูรอตั้งนาน..." เรียวเเขนคู่สวยโอบกอดลำคอใหญ่ ไม่นานมิก้าก็ออกแรงพลิกร่างตัวเองให้ติดกับผนังแทนใบหน้าหล่อเหลาเพ่งมองใบหน้านวลแล้วมอบยิ้มอ่อนไปให้ ก่อนจะก้มหน้าประกบจูบลงบนริมฝีปากแดงระเรื่อต่อหน้าต่อตาพอร์ตที่มีท่าทีจะเข้ามาหาเรื่องมิก้า

"อื้อ~" ด้านเพลงพิณที่ถูกจูบอย่างนุ่มนวลเธอเผลอจูบตอบกลับไปอย่างไร้เดียงสา สัมผัสอ่อนโยนจากโพรงปากอุ่นที่มอบจุมพิตให้ ทำให้เด็กสาวที่ไม่เคยมีจูบแรกกับผู้ชายคนไหนมาก่อนเคลิบเคลิ้มแบบไม่รู้ตัว

ทั้งสองพรํ่าจูบโชว์จนเขารู้สึกหัวร้อนทนกับภาพบาดตาไม่ไหว ยีผมตัวเองไปหนึ่งที แล้วกำหมัดแน่น การกระทำของทั้งสองมันบ่งบอกชัดเจนว่าเป็นอะไรกัน

ก่อนจะไปเขาก็หันกลับมามองสองร่างอีกครั้ง ทวากลับได้รอยยิ้มปั่นประสาทจากมิก้าในขณะที่จูบกับเธออยู่เพียงเสี้ยววินาที มือหนาที่ดันศีรษะทุยยกขึ้นเป็นสัญลักษณ์ปืนแล้วชักยิงไปหนึ่งที ด้วยท่าทางเขย่าขวัญ หากมันกลายเป็นกระบอกปืนของจริง...

ปึกๆๆๆ สัมผัสจูบเริ่มเร่าร้อนขึ้นเรื่อยๆ มือเล็กทุบอกแกร่งเพื่อเตือนสติชายหนุ่ม มิก้าจึงต้องถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่งใบหน้าห่างกันไม่ถึงคืบ มือหนาเลื่อนขึ้นมาลูบกลีบปากเธออย่างแผ่วเบาแล้วส่งยิ้มอ่อนกลับไปให้...

"เป็นอะไรมั้ย?"

"ไม่ค่ะ....ขอบคุณนะคะที่ช่วย" เพลงพิณพยายามดันร่างกายออก แต่ดูเหมือนว่ามิก้าจะออกแรงรั้งร่างเธอมากกว่าเดิม..."กรุณาปล่อยหนูก่อนนะคะ หนูต้องรีบกลับ..."

"กลับคนเดียวมันอันตรายนะ..." ปลายนิ้วโป้งลูบคางมนเบาๆ แล้วจ้องมองเธอด้วยแววตาหลงใหล เหมือนสิ่งที่เขากระหายมาเนิ่นนานหลายปีได้มาเจอในสิ่งที่ต้องการแล้วในวันนี้ "...ให้ผมไปส่งที่ห้องดีกว่า"

.....

แอบน่ากลัวนะคะทูนหัว55555555555555555555555

ใครชอบกดเซฟไว้เลยนะคับ กดไลค์บวกคอมเม้นท์เป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยน้า♥♥♥

เรื่องนี้ไรท์เคยเปิดมาแล้วเมื่อ 4 เดือนก่อน ไม่มีเวลาได้อัปเลยนำมาเปิดใหม่เพราะวางพล็อตเอาไว้แล้ว ใครเคยอ่านอาจจะคุ้นบ้างนะคะ

Next...

"ผมไม่อยากเสียเวลาจีบแล้ว เดี๋ยวคนอื่นมาแย่ง ยิ่งน่ารักแบบนี้ซะด้วย"