ตอนที่ 12 ไม่เชื่อฟัง

EP12

.

.

.

เพลงพิณทิ้งตัวลงนอนบนเตียงด้วยหัวใจที่ห่อเหี่ยว สายตาเพ่งมองการกระทำของมิกเป็นครั้งสุดท้ายแล้วกลั้นใจปิดเปลือกตาลง ปล่อยให้ชายหนุ่มตักตวงความอยากจากเรือนร่างตัวเองไปนานนับเท่าไหร่ จนหญิงสาวหมดสติไปในที่สุด...

แสงสว่างจากพระอาทิตย์ในช่วงสายของอีกวันสาดส่องเข้ามากระทบเปลือกตาคู่สวย ร่างเล็กที่เริ่มรู้สึกตัวค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นแล้วกวาดมองไปรอบๆห้องแต่กลับต้องตกตะลึง เมื่อห้องที่นอนอยู่ไม่ใช่ห้องตัวเอง มือเล็กจึงกำผ้าห่มแน่นด้วยหัวใจที่เต้นระทึก...

ก่อนจะตัดสินใจกวาดขาลงจากเตียงทั้งร่างมีเพียงเสื้อเชิ้ตสีดำยาวคลุมเข่าเพียงตัวเดียว ซึ่งไม่ต้องเดาก็พอมองออกว่าเจ้าของเสื้อตัวนี้คือใคร เพลงพิณเดินสำรวจรอบๆห้องด้วยความตั้งใจ เธอคิดว่าโอกาสนี้ไม่เหมาะแก่การหนีจึงต้องอยู่ที่นี้ไปก่อน

ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบๆ ซึ่งมีพวกเครื่องในของมนุษย์บรรจุในโหลแก้วตั้งเรียงรายกันไว้มองเผินๆคล้ายกลับมันพึ่งออกมาจากร่างคนยังไงยังงั้น จนทำเอาคนที่มองอยู่แอบคนลุกขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้...

“ไม่เอาน่าเพลง เธอเรียนหมอนะ จะมากลัวแบบนี้ไม่ได้สิ..” หญิงสาวบ่นพึมพำกับตัวเอง โชคดีที่ตอนตื่นมารอบเดือนหมดพอดีจึงโล่งอกไป เพราะความทรงจำเมื่อคืนมันยังคงวนเวียนอยู่ในหัว แทบอยากจะอาเจียนออกมาอยู่ตลอด..

หมับ!

“อ๊ะ?!”ในขณะที่สายตาหวาดหวั่นกำลังจ้องมองสมองของมนุษย์อยู่ ร่างของใครบางคนก็เข้ามาสวมกอดร่างเล็กจากด้านหลัง ใบหน้าเปียกชุ่มหลังจากการอาบน้ำมาหมาดๆซุกเข้าที่ลำคอระหง ใบหน้าหวานจึงเอียงหลบอัตโนมัติด้วยความตกใจ..

“คะ...คุณ”

“เพลงหายเพลียแล้วหรอครับ?”

“หายแล้วค่ะ เพลงต้องรีบไปเรียน” มือบางพยายามแกะท่อนแขนกำยำออก มิกที่ทั้งร่างมีเพียงผ้าเช็ดตัวหันท่อนล่างไว้อย่างหมิ่นเหม่ยิ่งเบียดกายเข้าไปชิดกับเธอมากกว่าเดิม

“ผมโทรลาเพื่อนเพลงให้แล้ว..” คำตอบของมิกทำเอาเพลงพิณแอบแปลกใจ โทรศัพท์เธอมีรหัสผ่านหกตัว เขารู้ได้ยังไง ร่างกายยืนแข็งทื่อผู้ชายคนนี้มีสร้างความสงสัยให้เธอไมหยุด “วันนี้อยู่กับผมก่อนนะครับ..”

ริมฝีปากอุ่นร้อนดูดเม้มเนื้อเนียนทับรอยเดิมจนเกิดรอยเข้มขึ้นอีก ปลายจมูกคมสันไล่คลอเคลียกับพวงแก้มเนียนอย่างออดอ้อน มือหนาลูบไล้หน้าท้องแบนราบเบาๆด้วยความยาก..

“คือ...หนูกลัวเรียนไม่ทัน”

“เดี๋ยวผมช่วยสอนเพลงเอง เพลงจะได้เก่งๆ” มิกกระซิบเสียงแหบพร่า คำว่าสอนของชายหนุ่มทำเอาเธอคิดดีไม่ได้...

“แล้ว...ทำไมคุณไม่ไปทำงานละคะ”

“ก็ผมคิดถึงเพลง คิดถึงมาก จะขาดใจอยู่แล้ว”

“ไปใส่เสื้อผ้าเถอะค่ะ หนูหิว..." เพลงพิณดิ้นต่อต้านเล็กน้อย มิกจึงคลายกอดออกหลวมๆ สายตาวาบวามลอบมองเนินอกอวบที่ดันเสื้อเนื้อบางขึ้นมา ลงมาถึงหน้าขาอ่อนขาวนวล ชายหนุ่มไม่รอช้าสอดเข้าใต้ชายเสื้อลูบไล้เบาๆ อีกข้างค่อยๆแกะกระดุมเม็ดบนสุดทีละเม็ดๆอย่างอ้อยอิ่ง ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอเอือกใหญ่..

“จะทำอะไรคะ...”

“เมื่อคืนเพลงทิ้งผมไว้คนเดียว ตอนนี้เพลงต้องรับผิดชอบผมนะ...” มิกกระซิบบอกเบาๆ แล้วจัดการฝังใบหน้าเข้าที่ลำคอระหงอย่างหื่นกระหาย ก่อนจะดันคนตัวเล็กไปชิดกับขอบโต๊ะ จนเพลงพิณต้องพยุงร่างเอาไว้ด้วยการจับขอบโต๊ะแน่น แล้วชายหนุ่มที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความอยากก็ดึงเสื้อให้พ้นจากไหล่มัน ไล่ริมฝีปากลากเลียสลับกับดูดเม้มอย่างมูมมาม...

มหาลัย...

“Hi..”

“พี่อัน หวัดดีค่ะ” ผักหวานที่กำลังนั่งเขมือบขนมปังแทนอาหารเช้าก่อนเข้าเรียนอยู่บนม้าหินอ่อนด้วยสีหน้าเหงาหงอยหันไปมองร่างของคนมาใหม่ ก่อนจะทักทายด้วยรอยยิ้ม

“แล้วนี่เพลงยังไม่มาเรียนอีกหรอผักหวาน”

“วันนี้เพลงมันลาป่วยนะคะ แฟนมันโทรมาลากับหนูเองเลย”

“เดี๋ยวนะ เพลงมีแฟนแล้วหรอ?” อันอันเอ่ยถามด้วยสีหน้างุนงงก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงที่ตรงข้ามกับผักหวาน เธออยู่ในชุดนักศึกษารัดรูปอวดเรือนร่างสวยงาม

“เอ่อ...หนูก็ไม่รู้จะพูดยังไงดี ไว้พี่เจอเพลงลองถามดูเอานะคะ ที่จริงเพลงก็ไม่ค่อยอยากให้ใครรู้เรื่องนี้เท่าไหร่แต่หนูเผลอปากพูดไปแล้ว กลัวเพลงจะโกรธเอาถ้าพูดอะไรมากกว่านี้” ผักหวานสีหน้าเจื่อนลงในทันใด เธอเผลอปากพูดออกไป ทั้งที่มิกเป็นผู้ชายที่เพลงพิณพยายามหนีอยู่ตลอดด้วยซ้ำ..

“ไม่เป็นไรไว้พี่จะถามเพลงเอาเองแล้วกัน”

“แล้วที่พี่อันมาหาหนูมีอะไรรึป่าวคะ”

“พี่แค่อยากมาชวนไปกินไอศกรีมด้วยกัน ว่างวันไหนกันบ้าง”

“เดี๋ยวหนูต้องเช็คตารางเรียนก่อนนะคะ เพราะเราต้องเอาเวลาไปสมัครงานด้วย”

“โอเค~” อันอันเอ่ยตอบแล้วหยิบมือถือขึ้นมาเขี่ยเล่น เธอคิดอยู่สักพักก็ตัดสินใจถามออกไป “ผักหวาน”

“คะ?”

“ผักหวานเคยไปหอพักของเพลงมั้ย”

“เคยแค่ไปส่งหน้าปากซอยค่ะ ไม่เคยเข้าไปข้างใน พี่อันมีอะไรรึป้าวคะ”

“คือ ถ้าพี่เล่าอะไรให้ฟัง ผักหวานอย่าพึ่งเล่าให้เพลงฟังนะ พี่กลัวเพลงเขากลัว” อันอันเม้มปากแน่นความรู้สึกตอนที่เธอเจอป้าเจ้าของหัวโผล่หน้าเข้ามาส่อง เซ้นท์เธอมันออกว่าป้าคนนั้นไม่ใช่คน แต่อีกใจก็ยังไม่มั่นใจสักเท่าไหร่..

“พี่อันเล่ามาเลยค่ะ”

“เมื่อคืนพวกพี่นัดเลี้ยงสายรหัสกันแต่พอพี่กลับไปส่งเพลงกลับรู้สึกว่าที่หอนั้นหน่ะ มันมีอะไรแปลกๆมากมาย ผักหวานรู้ใช่มั้ยว่าพี่เป็นคนมีเซ้น แล้วพี่ก็เจอกับป้าเจ้าของหอพี่รู้สึกว่าเขาไม่ใช่คน ส่วนทางเข้าก็อันตรายน่าดู...”

“พี่อันจะบอกว่าเขาเป็นผี?” ผักหวานลูบแขนตัวเองด้วยความรู้สึกขนลุกขนชันทั่วร่าง เธอชักจะเริ่มสงสัยอะไรขึ้นมา “แล้วทำไมเขาใช้ชีวิตแบบคนปกติได้ละคะ”

“นั้นแหละที่พี่สงสัย ปกติวิญญาณจะออกมาใช้ชีวิตเหมือนคนขนาดนี้ไม่ได้ แต่อย่าพึ่งเชื่ออะไรมากนะ บางทีเซ้นพี่อาจจะผิดก็ได้ พี่แค่รู้สึกเฉยๆ”

“หนูจะลองไปค้างกับเพลงดูสักวันค่ะ หนูก็แอบเป็นห่วงเพลงมันเหมือนกัน..”

“ยังไงก็บอกพี่ด้วยนะ ถ้าเป็นไปได้ก็เกลี่ยกล่อมให้เพลงย้ายออกเถอะ พี่เป็นห่วง..”

“ตกลงค่ะ” ผักหวานพยักหน้าตอบอย่างแน่วแน่ ใครๆก็รู้ดีว่าเรื่องจิตสัมผัสหรืออะไรพวกนี้ ถ้าคนที่มีเซ้นมันจะรู้ในทันทีว่าคนคนนั้นเป็นมนุษย์หรือเป็นวิญญาณกันแน่ ยกเว้นซะแต่ป้าเจ้าของหอคนนี้...

.

.

.

“อ๊ะ!” เพลงพิณหลุดครางออกมาแรงขยี้จุดเสียวจากปลายนิ้วแกร่งทำให้เธอทรงตัวแทบไม่อยู่ เสื้อเชิ้ตตัวโตหลุดออกจากร่างกายเป็นที่เรียบร้อย แผ่นหลังถูกมิกทำรอยเอาไว้ทั่วทุกพื้นที่...

“เหลงหันหน้ามาหน่อย..” มิกขบเม้มใบหูเธอเบาๆ ก่อนที่ใบหน้าหวานจะหันมาอย่างลืมตัว ชายหนุ่มจึงก้มลงประกบจูบ ลิ้นสากแทรกเข้าไปในโพรงนุ่มแลกลิ้นกับคนตัวเล็กอย่างดูดดื่ม..

จ๊วบ! จ๊วบ!

เสียงลามกเกิดขึ้นในวินาทีถัดมา น้ำลายไหลเปื้อนตามคางมน มือหนาเลื่อนมาดันท้ายทอยเธอเอาไว้ มืออีกข้างสะกดสาบผ้าขนหนูให้หลุดจากร่างก่อนจะจับหัวหยักที่มีน้ำหล่อลื่นไหลออกมาตามปฏิกิริยาจ่อใส่ช่องทางรัก..

ปึก! ปึก!

“อื้ออ!!” เรียวขาเกร็งขึ้นในทันใดเมื่อความใหญ่โตแข็งราวกับท่อนเหล็กสอดแทรกเข้ามาที่ร่องแคบเปียกชุ่มจากด้านหลัง ทวามันกลับเข้าได้แค่ครึ่งท่อน เพราะความคับแน่นเกินไป มิกจึงจับเรียวขาคู่สวยถ่างออก ใบหน้าหล่อเหลาถอนจูบอย่างอ้อยอิ่ง แล้วจับร่างอรชรโก่งโค้งแทน ก่อนที่เอวสอบจะเริ่มออกแรงกระแทกถาโถมใส่ร่างเธอ...

ตั่บ! ตั่บ! ตั่บ! ตั่บ! เสียงเนื้อกระทบเนื้อระหว่างสองร่างดังกึกก้องไปทั่วห้อง คนตัวเล็กสั่นคลอนกระแทกกับขอบโต๊ะอย่างบ้าคลั่ง เสียงลมหายใจเซ็กซี่จากคนด้านหลังเป่ารดลำคอเธอ มือบางจึงยั้งร่างตัวเองเอาไว้ด้วยความยากลำบาก...

“คุณ...อ๊ะ...อ๊า!!” ใบหน้าหวานเหยเกจุกเสียวอย่างห้ามไม่ได้ ดวงตากลมโตหลุบมองหน้าท้องแบนราบของตัวเองที่ถูกซัดแรงเข้ามาจนมันเคลื่อนไหวได้ด้วยใบหน้าเห่อร้อน ถึงแม้ไม่อยากให้เรื่องวาบวามแบบนี้มันเกิดขึ้นกับมิกอีก แต่ร่างกายมันกลับไม่ยอมตอบสนองเป็นอย่างดี...

ฟอด! จมูกคมสันฝังลงที่พวงแก้มแดงระเรื่อ ท่อนแขนกำยำรั้งเอวขอดเอาไว้ให้รับแรงกระแทกถนัด มืออีกข้างที่ยังว่างอยู่บีบเคล้นเต้าอวบด้วยอารมณ์รักจวญใจ..

“ซี๊ด~ อ๊า...เพลง” ใบหน้าหล่อหลาสุขสมแทบจะขาดใจ สายตาหยาดเยิ้มมองคนที่ตัวเองกำลังคร่อมร่างอยู่ พลันมือบางก็ยกขึ้นกัดนิ้วเบาๆระบายความกระสัน ทำให้คนที่ลอบมองอยู่ปรากฏรอยยิ้มชอบอกชอบใจ ก่อนจะเลื่อนมือมาจับแขนที่แนบไว้กับบนโต๊ะแล้วกดลง...

“อ๊า~ อ๊า~” เสียงหวานคร่ำครวญออกมาเธอปิดเปลือกตาลงรับสัมผัสหนักหน่วง ข้าวของบนโต๊ะเริ่มสั่นสะเทือนขนในที่สุดแจกันดอกไม้ที่ตั้งอยู่ไว้ริมๆก็ตกแตก บวกกับกองหนังสือวิจัยที่ตกกระจัดกระจายบนพื้น ทำเอาเพลงพิณตกใจลืมตาขึ้นมา แต่ชายหนุ่มกลับไม่สนใจยิ่งตอกอัดแรงทั้งหมดใส่ร่องแคบหนุบหนับ..

“บะ...เบา...หน่อยค่ะ ของตกหมดแล้ว อื้อ!!” เธอพยายามเค้นเสียงสั่นเครือบอกมิกให้เบาแรง ร่างกายเธอมันเริ่มเมื่อยขึ้นมาสะสมจากเมื่อคืนที่น็อคบนเตียง ตื่นมาตอนเช้าก็โดนจัดอีกรอบจนเสียเวลาเรียนหมด..

“ไม่ต้องสนใจอย่างอื่นหรอกครับ เพลงสนใจผมอย่างเดียวก็พอ..” ชายหนุ่มเอ่ยบอกเธอ ก่อนที่ร่างกายจะเอี้ยวขึ้น มือหนาค่อยๆบีบเคล้นบั้นท้ายกลมกลึง แล้วตบมันเล่นหยอกล้อคนตัวเล็ก..

เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!

ตั่บบ! ตั่บบ! ตั่บบ! ตั่บบ!

“อ๊ะ...อ๊าย หนูมะ...ไม่ไหวแล้ว อ๊า!!” ร่างเล็กหมดเรี่ยวแรงซบลงบนโต๊ะ มิกจึงช้อนร่างเธอขึ้นมากระแทกต่อ ชายหนุ่มใช้ท่อนแขนพยุงร่างอรชรเอาไว้ค่อยๆพาเดินมาที่ปลายเตียงแล้วหย่อนตัวนั่งลงให้เพลงพิณนั่งหันหลังบนตักแทน ก่อนจะจับร่างเธอยกขึ้นลงกดตามจังหวะตามใจอยาก...

ความจุกแน่นทำให้ร่างกายเธอเริ่มเกร็งทั้งร่าง ความอัดอั้นเต็มช่องท้องน้อยสร้างความรู้สึกอึดอัดแทบอยากจะปลดปล่อยมันออกมาอยู่รอมร่อ ยิ่งมิกจับร่างกายเธอขย่มแรงเท่าไหร่ก็ดูเหมือนว่าปลายทางจะใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ใบหน้าหวานส่ายไปมาแทบจะขาดใจ มือบางสเปะสปะหาที่พึ่ง..

ตั่บบ!! ตั่บบ!! ตั่บบ!!

พรวด!

“อ๊ะ...กรี๊ดดดดด!!”

“อ๊า~” มิกตอกอัดแรงเฮือกสุดท้ายใส่ร่องนุ่มเป็นจังหวะถี่ๆ ก่อนที่ร่างกายจะเกร็งกระตุกปลดปล่อยสายธารอุ่นร้อนออกมาเป็นจำนวนมาก เพลงพิณจึงทิ้งแรงทั้งหมดเอนอกแกร่ง มิกหัวเราะออกมาเบาๆแล้วยื่นมือขึ้นซับเหงื่อตามหน้าผากมน ก่อนจะเชยคางมนขึ้นมาแล้วประกบจูบลงสักพักก็ผละออก..

“ไม่ไหวแล้วหรอครับ?”

“อื้อ มะ...ไม่เอาแล้วนะ”

“แต่ผมยังอยากกินเพลงต่ออยู่เลย...”

“ใจร้าย..”

“ก็เพลงไม่เชื่อฟังผมตั้งแต่แรก” มิกกระซิบบอก ปลายลิ้นร้อนๆเลียใบหูเล็กขย่มขวัญเบาๆ

“แล้วถ้าหนูไม่เชื่อฟังคุณจะทำอะไรหนูอีก?”

“ก็ลองเสี่ยงดูสิ จะได้รู้คำตอบ :)”

.

.

.

มาดึกแต่มานะคะ วันนี้สองตอนแล้วน้าา❤️

Next...

“เพลงไม่คิดบ้างเลยหรอว่าผมจะรู้สึกยังไง..”