ตอนที่ 10 ลืมแฟนตัวเอง

EP10

.

.

.

“น้องเพลง!” อันอันที่เดินตามหญิงสาวมาห่างๆเห็นเพลงพิณกำลังถูกลวนลามเธอจึงเดินเข้าไปดึงแขนผู้ชายแปลกหน้าออก “ถ้าคุณอยากมากกรุณาไปหาผู้หญิงที่เขาเต็มใจขึ้นเตียงกับคุณดีกว่านะคะ อย่ามาขัดขืนผู้หญิงที่เขาไม่เต็มใจไปกับคุณ เขาเรียกว่าหน้าตัวเมีย...”

กระแทกคำด่าใส่หน้าชายหนุ่มเสร็จ อันอันก็จูงมือน้องรหัสมาที่ห้องน้ำหญิง เธอกวาดสายตาสำรวจร่างเธอด้วยความเป็นห่วง “เพลงไม่ได้เป็นอะไรใช่มั้ย”

“โดนลวนลามนิดหน่อยค่ะ ขอบคุณพี่อันมากกนะคะที่มาช่วยเพลงเอาไว้ แถมยังด่าได้สะใจมาก”

“ผู้ชายในผับก็เป็นแบบนี้แหละ เพลงมาทีหลังก็ระวังตัวดีๆก็แล้วกัน”

“เพลงคงไม่มาอีกแล้วแหละค่ะ”

“งั้นกลับเลยมั้ย เจ๊มิ้วไปกับเด็กเล่า”

“เรากลับเลยก็ได้ค่ะ เดี๋ยวเพลงขอทำธุระแป๊ปนึงนะคะ”

“ตามสบาย” ตกลงกันเสร็จสับเพลงพิณก็เดินเข้ามาในห้องน้ำจัดการธุระตัวเองให้เสร็จสับ ก่อนจะเดินออกมาหน้าของผับพร้อมกับอันอัน แล้วขึ้นรถยนต์คันหรูออกมาจากบริเวณสถานเริงรมย์..

“เออเพลง”

“คะพี่อัน”

“เพลงไม่คิดจะหาหอใหม่อยู่บ้างหรอ”

“ที่นี้สบายกระเป๋าสุดแล้วค่ะ”

“พี่ว่าความปลอดภัยมันไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ แถมมีแต่อะไรแปลกๆด้วย” อันอันพูดขึ้นมาตามความรู้สึก เธออยากให้เพลงพิณย้ายออกจากที่นี้เต็มทน ทางเข้าหอก็ไร้แสงสว่างแถมยังเปลี่ยวยังกับป่าช้า เจ้าของหอก็หน้ากลัว อีกอย่างเหมือนมีใครจ้องมองเธอตลอดเวลาที่อยู่กับเพลงพิณ...

“พี่อันพูดแบบนี้ เพลงเริ่มกลัวแล้วนะคะ ไหนตอนแรกกลัวเพลงไม่สบายใจ”

“ตอนนี้พี่เปลี่ยนใจแล้ว พี่ไม่อยากให้เพลงต้องทนอยู่กับสภาพแบบนี้ พี่กลัวแทน...”

“ยังไงเพลงก็ต้องอยู่ไปก่อน เพราะเพลงเซ็นสัญญากับป้าแกไว้แล้ว ยังไงเพลงก็จะระวังตัวมากๆ หมดสัญญาเมื่อไหร่เพลงจะรีบย้ายออกทันที พี่อันไม่ต้องห่วงนะคะ”

“จะไม่ให้พี่เป็นห่วงได้ยังไง เมื่อกี้เพลงก็เกือบโดนไอ้บ้านั่นลวนลามกลางผับแล้วลากขึ้นเตียง..”

“เพลงจะระวังตัวให้มากขึ้นกว่านี้ค่ะ”

“…” อันอันไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เธอหันหน้ามาฉีกยิ้มแห้งๆให้เพลงพิณ แล้วบรรยากาศภายในรถก็กลับมาเงียบอีกครั้งจนถึงหอพักของเพลงพิณในไม่กี่นาทีต่อมา พออันอันดับเครื่องยนต์เสร็จมือเรียวก็คว้ากระเป๋าสะพายขึ้นมาคล้องบ่า ซึ่งมันเป็นใบเดียวที่เธอใช้เวลาออกไปข้างนอก...

“เดี๋ยวชุดพี่อันเพลงจะซักมาคืนให้เร็วที่สุดนะคะ”

“ไม่เป็นไร พี่ไม่ค่อยได้ใส่แล้ว เพลงเก็บไว้เถอะ”

“จะดีหรอคะ..”

“เถอะหน่า รีบขึ้นห้องไปก่อนดีกว่า มันดึกแล้ว เดี๋ยวพี่จะจอดรอเราขึ้น”

“งั้นไว้เจอกันนะคะ”

“อื้อ”

อันอันมองตามร่างของเพลงพิณที่เดินหายเข้าไปข้างในจนลับสายตา พออยู่คนเดียวเธอจึงกวาดสายตามองรอบๆที่แห่งนี้ด้วยความรู้สึกอลเวง หอพักแห่งนี้มีสภาพเก่าทรุดโทรม แสงสว่างใม่ค่อยทั่วถึง โรงจอดรถมีหญ้าขึ้นปกคลุม แถมยังมีรถของอันอันจอดอยู่คันเดียว อีกทั่งเธอเคยมาที่นี้สองครั้งแต่กลับไม่เห็นคนเดินเพ่นพ่านเลยแม้แต่คนเดียว...

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

ในขณะที่เธอกำลังครุ่นคิดเพียงลำพังเสียงเคาะกระจกรถก็ดังขึ้น อันอันสะดุ้งตกใจแล้วหันกลับไปมองตามเสียง...

“กรี๊ด...!!” เธอรีบสตาร์ทรถถอยออกมาจากที่นั่นด้วยความรวดเร็ว ภาพที่เธอเห็นเมื่อกี้คือผู้หญิงป้าแก่ๆ ใบหน้ามีรอยแผลเป็นเกือบครึ่ง รูปลักษณ์น่ากลัวแนบใบหน้าเข้ากับกระจกรถเหมือนพยายามจะส่องมองคนข้างใน..

“ให้ตายเถอะ หอบ้าอะไร! ทนอยู่ได้ยังไงนะเพลง”

ตึก..ตึก..ตึก..ตึก...

เสียงปลายเท้ากระทบกับพื้นทางเดินที่ชั้นสามของหอ เพลงพิณสูดหายใจเข้าปอดลึกๆเมื่อนึกถึงคำพูดของอันอัน เธอเปิดไฟฉายส่องตามทางเดินไปด้วยเป็นระยะๆ ก่อนที่กลิ่นอะไรแปลกๆตุๆจะลอยแตะปลายจมูกเชิดรั้น เธอลอบกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคออย่างยากลำบาก ปลายเท้าเล็กหยุดที่หน้าห้องของตัวเองแล้วไขกุญแจเข้ามาในข้างใน เพลงพิณแนบแผ่นหลังชิดกับบานประตูแล้วหลับตาระงับสติ...

หมับ !

“อื้อ!” ไม่ทันที่เธอจะได้ตั้งหลัก ร่างกายก็ถูกกระชากให้ติดกับผนังห้อง ริมฝีปากอุ่นร้อนเจือปนกลิ่นแอลกอฮอล์แนบแน่นลงมาบดจูบอย่างคนหื่นกระหาย เพลงพิณพยายามต่อต้านด้วยการดิ้นสุดแรง แต่มือบางกลับถูกมือหหนาสอดนิ้วเข้าประสานกันแล้วกดติดกับผนัง ฟันแหลมคมกัดริมฝีปากบางแล้วสอดลิ้นเขาไป

จ๊วบ! จ๊วบ!

เปลือกตาคู่สวยหลับแน่นกลิ่นกายที่เคยสัมผัสแนบแน่นและเงาสะท้อนโครงหน้าหล่อเหลาชัดเจนบ่งบอกว่าคนที่มาดักรอเธอในห้องคือใคร...

“อึก...” มิกถอนริมฝีปากออกแล้วเลื่อนใบหน้าลงมาซุกไซร้ตามลำคอระหง จนใบหน้าหวานต้องเชิดขึ้นเมื่อถูกคุกคามร่างกายอย่างดิบห่าม “คุณ...ปล่อยหนู” เพลงพิณพยายามเบี่ยงหน้าหลบด้วยใบหน้าเบ้ จากที่รู้สึกหวาดกลัวเมื่อกี้ตอนนี้เธอขวัญเสียเพราะคนตรงหน้ามาโผล่ในห้องมากกว่าทั้งที่ไม่มีกุญแจห้องแต่ชายหนุ่มกลับเข้ามาได้...

“ขอร้อง...อึก...มีอะไรเราคุยกันดีๆได้มั้ย” คำพูดของเพลงพิณทำเอาชายหนุ่มหยุดการกระทำ มิกเลื่อนใบหน้าขึ้นมาให้อยู่ในระดับเดียวกันกับเธอ ปลายจมูกสัมผัสกันเพียงเสี้ยวเดียว..

“เราไปคุยกันบนเตียงดีกว่า...เพลงน่าจะมีคำตอบให้ผมดีกว่านี้” มิกกระซิบบอกเธอเบาๆแล้วช้อนร่างเล็กขึ้นในท่าเจ้าสาว ก่อนจะค่อยๆวางเธอลงอย่างอ่อนโยน ทวาสายตากลับซ่อนไปด้วยความรู้สึกอะไรบางอย่าง...

“คุณ...เข้ามาในห้องหนูได้ยังไง แล้วทำไมคุณถึงรู้ว่าหนูพักที่นี้…นี้มันเรื่องอะไร...” น้ำเสียงสั่นเครือถามออกไป สายตาสั่นระริกมองมิกอย่างต้องการคำตอบ หรือคนที่ตามเธอมาวันนั้นคือเขางั้นหรอ มิกเพียงหลุบมองกรีบปากบางที่กำลังสั่นเทาในขณะที่ร่างหนากำลังคร่อมร่างเธอเอาไว้...

“ทำไมครับ...หรือว่าเพลงแอบซ่อนใครไว้?”

“หนูแค่อยากรู้ ทำไมคุณต้องตามหนูอยู่ตลอด คุณเป็นใครกันแน่..”

“ไปเที่ยวผับวันเดียวเพลงลืมแฟนตัวเองแล้วหรอ...หื้ม?" นิ้วโป้งกลมกลึงค่อยๆปาดกรีบปากบางแล้วจ้องมองคาดคั้นคำตอบ “ผมแฟนเพลงไง”

มิก้าเลียริมฝีปากตัวเองเบาๆ ท่อนแขนค่อยๆช้อนร่างบางขึ้นแล้วเลื่อนซิปหลังลงก่อนจะสะกิดเสื้อสายเดี่ยวออกจากไหล่มน แล้วพรหมจูบด้วยความหวงแหน “เพลงแค่ตอบผมมา ว่าเพลงไม่ได้ลืมผมใช่มั้ย?”

มิกเอียงคอรอฟังคำตอบด้วยสายตาซ่อนรอยยิ้ม ทำเอาขนอ่อนทั่วร่างเธอลุกชันพร้อมกัน เธอจึงจำใจที่ต้องพูดในสิ่งที่ชายหนุ่มต้องการได้ยินออกไป เพราะเธอไม่สามารถคาดเดาเหตุการณ์ภายในข้างหน้าได้อีกว่าผู้ชายคนนี้จะทำหรือจะพูดอะไรออกมาในสิ่งที่เธอเองก็คาดไม่ถึง...

“หนูไม่ได้ลืมค่ะ แต่คุณช่วยกลับไปก่อนเถอะนะ วันนี้หนูไม่พร้อมจริงๆ...” เธอก้มหน้าหลบสายตาคู่นั้นที่เอาแต่มองสำรวจร่างเธอไม่หยุด ลำพังเดินขึ้นมาบนห้องเธอก็ผ่านความน่ากลัวมาแล้ว ยังต้องมาเจอกับมิกในวันที่รอบเดือนมาอีก เธอไม่อยากจะคิดว่าถ้ามิกไม่ยอมกลับมันจะเกิดอ่ะไรขึ้น...

“ไม่เอาสิครับ เพลงไม่อยากอยู่กับผมหรอ” มิกยื่นมือลูบศีรษะทุยเบาๆ เขาค่อยปลดกระดุมเสื้อตัวเองออกทีละเม็ดแล้วกระชากมันลงพื้นห้อง มือหนากำลังบีบขย้ำหน้าอกอวบเป็นเชิงหยอกล้อ..

“หนูติดรอบเดือนค่ะ อย่าทำหนูเลยนะ...”

“หึ...ผมเคยบอกเพลงแล้วใช่มั้ย ว่าผมไม่ชอบเด็กดื้อ” มิกเค้นรอยยิ้มออกมา โดยไม่สนใจคำขอร้องของหญิงสาวตรงหน้า มือหนาปลดเข็มขัดออกแล้ววางลงข้างกาย ก่อนที่ร่างกายกำยำจะเปลือยเปล่าต่อหน้าต่อตาเพลงพิณพร้อมกับแสงไฟในห้องที่กำลังกะพริบจนสว่างจ้าขึ้นมาทั่วห้องในที่สุด...

“แต่เพลงก็แอบหนีผมไปเที่ยว ไม่บอกกันสักคำเลย แถมยังให้ผู้ชายคนอื่นมานัวเนีย..”

“....”

“ในเมื่อเพลงไม่เชื่อฟังกัน ผมก็จะทำให้เพลงเชื่องเอง...” นํ้าเสียงเยือกเย็นพูดออกมา มิกออกแรงดึงข้อเท้าเล็กเข้ามาหาตัวเองแล้วจับข้อมือเธอรัดด้วยเข็มขัดหนังขึงไว้กับหัวเตียง

ก่อนจะค่อยๆดึงแพนตี้ตัวจิ๋วสีดำลงมาตามเรียวขา พลันถอดออกมาเพียงไม่ทันใด สิ่งที่ติดอยู่กับแพนตี้ของเธอก็สะดุดตา รอยเลือดรอบเดือนติดอยู่ เขาจึงโยนมันทิ้งลงพื้นโดยไม่รู้สึกอะไรทั้งที่คนถูกกระทำอับอายและหวาดกลัวจนแทบจะร้องให้...

“อย่าเลยนะ หนูไม่ไปอีกแล้ว...คะ...คุณเชื่อหนูนะ”

“…” มิกไม่ได้สนใจคำพูดของเธอเลยแม้แต่น้อย เขาเพียงส่งรอยยิ้มเขย่าขวัญให้คนตัวเล็ก สายตาจ้องมองระหว่างสองกรีบเปื้อนเลือดสีแดงสด ก่อนที่เขาจะคลานขึ้นไปบนร่างเล็กแล้วหยุดใบหน้าอยู่ตรงจุดกลางกาย

มือหนาค่อยๆแยกเรียวขาคู่สวยออกแล้วแตะปลายลิ้นลงเนินอวบ รอยยิ้มพึงพอใจพอใจปรากฏบนใบหน้า...

“คะ...คุณ...อึก...ไม่มีสติไปแล้วหรอ” เพลงพิณหวาดกลัวสุดขีด สมองหนักอึ้งไปหมด ภาพตรงหน้าคือผู้ชายที่พึ่งกลืนเลือดลงไปหมาดๆ โดยไม่รู้สึกอะไร เธอพยายามหุบเรียวขาเอาไว้แล้วขยับร่างกายหนี แทบอยากจะร้องกรีดออกมาดังๆกับสิ่งที่กำลังเจอ..

“เพลงกลัวหรอ?”

“....” เพลงพิณเบือนหน้าหลบแทนการตอบคำถาม ก่อนที่หยาดน้ำตาจะไหลทะลักออกมาไหลอาบพวงแก้มเนียนใส พายุที่เห็นหญิงสาวร้องให้จึงเลื่อนใบหน้าไปคลอเคลียกับเธอเพื่อปลอบใจ..

“โอ๋...คนดีของผมไม่ร้องนะครับ นี้แค่เริ่มต้นเอง” มิกกำลังจะประทับริมฝีปากที่ติดคราบเลือดลงบนกรีบปากบางแต่เพลงพิณกลับหลบหนี ทำให้ชายหนุ่มหยุดชะงักเปลี่ยนเป็นใช้ปากซับตามพวงแก้มแทน

ก่อนจะผละออกมองใบหน้าคนตัวเล็กที่กำลังร้องให้ออกมาไม่หยุดเพราะหวาดกลัว…

.

.

.

พี่เล่นมาจะเอ๋ถึงห้องขนาดนี้ใครจะไม่กลัวคะ?

Next...

“เพลงได้ยินผมมั้ย...ว่าผมชอบคุณ”