ตอนที่ 09 เฝ้ามอง

EP09

.

.

.

“ใคร...” นํ้าเสียงสั่นเครือถามออกไป ทวากลับมีแค่ความว่างเปล่าตอบกลับมา ท้าวเล็กจึงรีบก้าวเดินด้วยอัตราการเต้นของจังหวะหัวใจที่เต้นถี่ขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับเสียงฝัเท้าที่รีบเดินตามเธอมาติดๆ เปลือกตาคู่สวยปิดลงพยายามไม่หันกลับไปมอง...

ตึก...ตึก...ตึก...ตึก!

พอเดินเข้ามาบริเวณเขตของหอพักเสียงฝีเท้าหนักๆก็หายไป เพลงพิณรีบรนรานค้นกุญแจห้องในถุงเสื้อนักศึกษาแล้วไขเข้าไปข้างใน พอรู้สึกปลอดภัยเธอจึงถอนหายใจออกมา พร้อมกับกลืนนํ้าลายเหนียวๆลงคอ เหงื่อผุดเต็มกรอบหน้า ก่อนที่มือบางจะเสยผมขึ้นลวกๆแล้วเดินไปทิ้งตัวลงนอนบนเตียงขนาดไม่ใหญ่นัก...

โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง...

แกร๊ก..เสียงของประตูห้องเก็บศพถูกปิดลงท่ามกลางความเงียบสงัด ของกลางดึกคืนหนึ่งบริเวณรอบข้างมีเพียงแสงให้ความสว่างไม่มากนัก ดอกเตอร์หนุ่มในชุดกาวน์สีขาวสะอาดสะอ้านยาวต่ำกว่าหัวเข่าลงมาเดินออกมาจากข้างในด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ก่อนที่การมาของบุรุษพยาบาลผู้ดูแลห้องเก็บศพจะหยุดยืนตัวแข็งทื่อ..

“ดะ...ดอกเตอร์”

“ทำไมดูตกใจผมขนาดนั้นละครับ” มิก้าเอ่ยถาม ก่อนที่สายตาของชายตรงหน้าจะก้มมองมือหนาที่เปื้อนคราบเลือด...

“ดอกเตอร์มาทำอะไรที่ห้องนี้ครับ..” ชายวัยกลางคนถามออกไป เขาไม่เคยเห็นหมอหรือพยาบาลคนไหนมีพฤติกรรมแปลกขนาดนี้ ทั้งที่ทำงานที่นี้มาหลายปีส่วนมากก็มีแค่คนเอาศพที่เสียชีวิตเข้ามาส่ง ส่วนหน้าที่อื่นก็เป็นของเขาเอง

"ผมแค่แวะมาดูสภาพศพที่พึ่งตายวันนี้ เพราะไม่แน่ใจว่าสาเหตุมันใช่อย่างที่ผมวินิจฉัยรึเปล่า คุณกำลังคิดอะไรอยู่หรอครับ?”

“ดอกเตอร์มีกุญแจห้องได้ยังไงครับ”

“ผมยืมบุรุษพยาบาลคนอื่นมาหน่ะ อย่าคิดมากเลยนะครับ มันไม่มีอะไรจริงๆ”

มิก้ายื่นมือที่เปื้อนคราบเลือดมาแตะที่ไหล่ของเขาพร้อมกับส่งยิ้มอ่อนๆให้ แล้วเดินออกมาจากบริเวณหน้าห้องเก็บศพ สายตาหวาดหวั่นจึงมองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินจากไปอย่างเชื่องช้า ร่างกายขนลุกขึ้นมาแปลกๆ ก่อนที่เขาจะรีบล็อกประตูอีกครั้ง จากที่ไม่เคยกลัวอะไรวันนี้กลับต้องเร่งรีบกลับบ้านเพราะรอยยิ้มของชายหนุ่มเมื่อสักครู่..

“กรี๊ด!!!” ในขณะที่มิก้ากำลังเดินกลับเข้าไปในห้องทำงานของตนเองเสียงกรี๊ดของหญิงสาวรายหนึ่งที่สภาพผมเผ้ายุ่งเหยิง ในชุดผู้ป่วยจิตเวชของตึกนี้ก็ดังขึ้นสายตาเรียบนิ่งตวัดมองไปที่หญิงสาวพร้อมกระตุกยิ้มมุมปาก ทำให้เธอเกิดอาการคลั่งมากกว่าเดิม เมื่อดอกเตอร์หนุ่มเดินมุ่งหน้าเข้าไปหาเธอ..

“ออกไป ออกไป! ฮือ อย่านะ กลัวแล้ว กลัวแล้ว..” หญิงสาวรายนั้นที่พยายามจะวิ่งหนีออกจากโรงพยาบาลในกลางดึกหน้าบิดเบี้ยวปล่อยโฮออกมาด้วยอาการหวาดกลัว เธอรีบวิ่งกลับเข้าไปในห้องเพียงแค่เห็นร่างของมิก้าเดินตามมาติดๆ

ปึก !

เพล้ง !

“กรี๊ด! อย่าตามมา อย่าตามมา ฮึก...ฮรือ!” ร่างของเธอชนเข้ากับข้าวของที่ตั้งอยู่บริเวณข้างทางเดินจนตกหล่นกระจายไปทั่วพื้น ใบหน้าตื่นกลัวจนร้องให้ออกมาร่างกายสั่นเทาจนแทบจะวิ่งไม่ออก...

.

.

.

[ เพลงพิณ ]

“ป้าคะ หนูอยากถามอะไรหน่อยได้มั้ย” ฉันตัดสินใจถามป้าเจ้าของหอดูเนื่องจากเหตุการณ์เมื่อคืนมันทำให้ฉันนอนไม่หลับ กลัวว่าวันหลังๆฉันจะต้องมาเผชิญกับอะไรแบบนี้อีกซึ่งมันก็ไม่ใช่เรื่องที่ดีเอาสักเท่าไหร่

“ว่ามาสิหนู” ป้าแกพูดขึ้น เธอมีรอยแผลเป็นบนใบหน้าเกือบครึ่งจึงทำให้รูปลักษณ์ของป้าแกดูแปลกๆแต่ฉันก็ไม่ได้มองคนด้วยภายนอกหรอกนะเพราะดูๆเธอก็ออกจะเป็นมิตรกับฉันดี

“คือ...เมื่อคืนหนูรู้สึกว่ามีคนเดินตามตอนเข้าซอย ที่นี้มันมีอะไรมากกว่านั้นหรือเปล่าคะ หนูไม่อยากเจอแบบนั้นอีกแล้ว” ฉันถามออกไปพร้อมกับจ้องแกรอเอาคำตอบ

“ที่นี้ไม่มีอะไรหรอก แค่ไฟข้างทางมันไกล้จะพังแล้ว มันเลยดูวังเวงหน่อย”

“หรอคะ..”

“หนูแค่กลับมาหอตอนหัวค่ำอย่ากลับตอนมืดๆ รอช่างเขามาซ่อมก่อน”

“ขอบคุณนะคะป้า” ฉันยกมือไหว้ขอบคุณป้าแกแล้วเดินเหม่อลอยออกมาจากบริเวณหอพัก ตอนกลางวันก็ดูไม่ได้มีอะไรแต่พอตอนกลางคืนกลับชวนขนลุกซะงั้น..

Line ! ในขณะที่ฉันกำลังจะเดินไปที่ป้ายรถเมล์เพื่อขึ้นรถไปเรียนเสียงแจ้งเตือนจากแอปพลิเคชั่นชื่อดังก็สั่นขึ้น จึงต้องล้วงมือถือจากกระเป๋าขึ้นมากดดูว่าใครเป็นทักมา แต่พอเปิดอ่านกลับกลายเป็นคำเชิญเข้าร่วมไลน์กลุ่ม พอส่องโปรไฟล์ก็พบว่าเป็นพี่รหัสจึงกดตอบรับ..

Line!

อันอัน : สวัสดีค่าน้องเพลงงง

อันอัน : พี่คือพี่รหัสของเรานะ

ดัชมิ้ว : ส่วนพี่เป็นป้ารหัส ยินดีต้อนรับเข้าสายรหัสนะจ๊ะ?

ฉันกวาดสายตาอ่านข้อความบนหน้าจอพร้อมกับมองทางเดินไปด้วย พี่อันอันเป็นผู้หญิง ส่วนพี่ดัชมิ้วเป็นสาวประเภทสองแต่เธอสวยไม่แพ้ผู้หญิงเลย

เพลงพิณ : ค่ะ

ดัชมิ้ว : วันนี้น้องเพลงว่างมั้ยเอ่ย

เพลงพิณ : น่าจะว่างค่ะ

ฉันตอบออกไปเพราะดูจากตารางเรียนแล้วส่วนมากปีหนึ่งไม่ค่อยได้เรียนหนัก เทอมแรกด้วยส่วนมากคงได้ทำกิจกรรมแหละมั้งพอเข้าปีสองถึงจะได้เรียนเต็มที่

อันอัน : สุดปัง

ดัชมิ้ว : หอพักน้องเพลงอยู่ไหน พวกพี่จะไปรับมาเลี้ยงฉลองสายรหัส

เพลงพิณ : เลี้ยงสายรหัสหรอคะ?

อันอัน : เพลงไม่ต้องห่วงนะ พวกพี่เลี้ยงเองสบายมาก

อันอัน : แค่แต่งตัวรอพวกพี่ไปรับก็พอ

ฉันคิดไว้แล้วเชียวว่ายังไงเหตุการณ์แบบนี้ต้องเกิดขึ้นกับเด็กปีหนึ่งทุกคนตอนแรกกะจะบอกว่าต้องเก็บเงินไว้ใช้อย่างอื่นแต่พี่อันอันก็ชิงบอกมาก่อนว่าจะเลี้ยงฉันเลยเลี่ยงไม่ได้..

ดัชมิ้ว : เจอกันตอนสี่ทุ่มที่เดิมที่เก่า อันมึงไปรับน้องมาด้วยนะ

อันอัน : โอเคเจ๊

ดัชมิ้ว : สรุปตามนี้

ฉันปิดแชทลงแล้วหย่อนมือถือลงในกระเป๋าสะพายก่อนจะเดินไปต่อคิวขึ้นรถเมล์ ที่กังวลไม่ใช่ว่าไม่อยากไปหรอกนะ แต่ฉันกลัวเหตุการณ์แบบนั้นมันจะเกิดขึ้นอีก เหตุการณ์ที่เจอผู้ชายแปลกหน้าเข้ามาในรูปแบบของผู้ชายแสนดี แต่เบื้องหลังเขากลับน่ากลัวพวกฆ่าตกรโรคจิตซะอีก...

@ผับหรูกลางเมือง...

“เพลง...พี่ขอถามอะไรหน่อย”

“คะ”

“พี่ขอโทษนะที่ต้องถามตรงๆ..” อันอันที่กำลังจอดรถอยู่หน้าสถานเริงรมย์สุดหรูเอ่ยถามขึ้น ในช่วงเวลาที่สามสาวนัดกันเลี้ยงสายรหัส อันอันจึงขึ้นเอาชุดที่เลือกมาให้นิวาใส่ไปให้เพลงพิณลองบนห้อง แต่เธอกลับรู้สึกถึงพลังงานอะไรบางอย่างภายในห้องของเธอ..จึงตัดสินใจถามออกมาก่อนจะเข้าไปในผับ..

“พี่อันจะถามอะไรหรอคะ”

“เพลงได้เล่นของ หรือว่าเลี้ยงกุมารอะไรแบบนี้ป่ะ..คือ..พี่ไม่ได้อยากทำให้เพลงกลัวนะ แต่พี่อดสงสัยไม่ได้ตอนอยู่ในห้องเพลงพี่รู้สึกว่าเหมือนมีใครมองอยู่ตลอดเวลา แถมยังขนลุกแปลกๆ เพลงอาจจะไม่รู้สึกเหมือนพี่ แต่พี่เป็นคนที่มีจิตสัมผัสเลยรู้สึกแบบนั้น..”

“เราเข้าไปข้างในกันดีกว่าค่ะ..”

“พี่ขอโทษนะอีกครั้งนะ พี่ไม่ได้ตั้งใจจะพูดให้เพลงกลัว..”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ชีวิตเพลงช่วงนี้ก็มีอะไรแปลกๆเข้ามาเหมือนกัน ไม่ใช่แค่พี่ที่รู้สึก..” เพลงพิณอ่ยตอบออกไป ตั้งแต่รู้จักกับมิกมาเธอรู้สึกว่าการใช้ชีวิตเธอมักมีอะไรแปลกเข้ามาไม่หยุด

“งั้นเราเข้าไปข้างในดีกว่า อย่าซีเรียสเลย บางทีพี่อาจจะคิดไปเองก็ได้” อันอันพูดให้กำลังใจน้องรหัสแล้วฉีกยิ้มไปให้ แต่สิ่งที่เธอรับรู้เธอรู้สึกถึงพลังงานอะไรบางอย่างจริงๆ

เวลาผ่านไปหลายนาทีที่สามสาวนั่งดื่มอยู่โซนด้านล่างพร้อมกับคุยอะไรกันเรื่อยเปื่อย บนโต๊ะมีขวดเครื่องดื่มที่ดื่มไปหมดแล้วตั้งอยู่ แต่เพลงพิณที่พึ่งกินไปไม่กี่แก้วเธอไม่ได้รู้สึกมึนเมาอะไร ในสมองมีแต่สิ่งที่อันอันพูด...

“น้องเพลงเป็นอะไรรึป่าวคะ ดูไม่ค่อยสนุกเลย”

“เปล่าค่ะ เดี๋ยวเพลงขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ”

“ให้พี่ไปเป็นเพื่อนมั้ย” อันอันเอ่ยถาม

“ไม่เป็นไรค่ะ” เพลงพิณเอ่ยตอบแล้วหยัดกายลุกขึ้นจากเก้าอี้ เธอเดินฝ่าฝูงชนที่กำลังเต้นอยู่ออกมาด้วยความยากลำบาก ทวากลับมีสัมผัสจากปลายมือของใครบางคนแตะเข้าที่เอวขอดจนร่างเล็กสะดุ้งตกใจ ใบหน้าหวานหันกลับไปมอง..

“มาคนเดียวหรอครับ?”

“กรุณาปล่อยด้วยค่ะ”

“ตอบคำถามผมมาก่อนสิ” ชายหนุ่มปริศนาที่เล็งเธอเอาไว้จับร่างเล็กพลิกกลับมาคุยกัน แล้วยื่นใบหน้าเข้าไปซุกไซร้ลำคอระหง กลิ่นแอลกอฮอล์เหม็นฉุนลอยแตะปลายจมูกเชิดรั้นบ่งบอกว่าคนตรงหน้าเธอกำลังมึนเมา..

“ปล่อย...คุณ!”

เพลงพิณพยายามขัดขืนแต่ดูเหมือนว่ายิ่งเธอต่อต้านมือหนาก็จับเรียวแขนเธอมาคล้องคอแล้วฝากรอยเอาไว้ ภาพที่มองจากมุมสูงดูเหมือนสองร่างกำลังฟาดฟันกัน มีสายตาเรียบนิ่งของใครบางคนมองอยู่ มิกเป่าควันบุหรี่ออกจากกรีบปากก่อนที่รอยยิ้มชวนขนลุกจะปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา..

“เด็กดื้อ...."

.

.

.

เป็นเด็กดื้อต้องโดนอะไรหน่าา555555555555555555555

Next…

“เราไปคุยกันบนเตียงดีกว่า...เพลงน่าจะมีคำตอบให้ผมดีกว่านี้”