ตอนที่ 07 เจออกันอีกครั้ง

EP07

.

.

.

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปที่ฉันใช้ชีวิตได้โดยปกติเพราะผู้ชายคนนั้นไม่ได้มายุ่งวุ่นวายกับฉันอีก แล้ววันนี้ก็เป็นวันเปิดภาคเรียนวันแรกในชีวิตมหาลัย พูดมาขนาดนี้แล้วฉันขอแนะนำตัวก่อนก็แล้วกัน ฉันชื่อเพลงพิณ อินทิรา เกิดอยู่ต่างจังหวัดแต่ย้ายมาเรียนที่กรุงเทพ ฉันอยู่กับแม่แค่สองคนแต่แม่อยู่ที่บ้านเกิดแม่ฉันชื่อราตรี ท่านเป็นคนชอบเก็บตัว ไม่สุงสิงกับใคร จนคนคิดว่าแม่ฉันไม่ปกติ แต่สำหรับฉันคนจะมองแม่ยังไงแม่ก็คือคนที่ดีที่สุดในชีวิต ท่านรักฉันมาก เหตุผลนี้ละมั้งจึงทำให้ฉันกลายเป็นคนที่ไม่ค่อยยุ่งกับใครคงได้จากแม่มาเต็มๆ...

ปีนี้ฉันอายุสิบแปดย่างสิบเก้าเรียนที่มหาลัยชื่อดังแห่งนี่ คณะแพทยศาสตร์ ซึ่งมันเป็นคณะที่ฉันชอบมากๆ เลยตั้งใจตั้งแต่มัธยมปลายว่าจะสอบชิงทุนเข้าให้ได้และมันก็ได้จริงๆ

ปึก !

“?”

“ขอโทษค่ะ…ฉันรีบไปหน่อย ที่นี้ใช่คณะแพทยศาสตร์ไหมคะ” ผู้หญิงตรงหน้าฉันถามขึ้น เธอตัวโตกว่าฉันมากเป็นผู้หญิงหุ่นหมีแต่ก็น่ารักดีนะ ดูท่าทางน่าจะเรียนเก่งมากๆ และน่าจะเป็นเด็กทุนเหมือนฉัน

“ใช่...เราเพลงนะเป็นเด็กทุนปีหนึ่ง เธอชื่อไร”

“ฉันหรอ?”

“อื้อ”

“ชื่อผักหวาน เด็กทุนเหมือนกัน” เธอพยักหน้าตอบด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร

“งั้นเราเป็นเพื่อนกันดีมั้ย”

“เอาสิ อยู่นี้มีแต่พวกคนรวยคงไม่มีใครอยากคบฉันเป็นเพื่อน”

“ฉันนี่ไง ไม่เอาหน่าผักหวาน อย่าไปสนใจคนอื่นเลย เรามาที่นี้เพื่อเรียนนะ”

“อื้อ เราไปรวมตัวกับคนอื่นๆดีกว่า รุ่นพี่เรียกแล้ว”

“ป่ะ” ฉันเดินไปจูงมือผักหวานแล้วเราก็เดินมาที่ลานกว้างรวมตัวกับคนอื่นๆ ที่ต่างคนต่างยืนเรียงแถวกันอยู่ จากที่ฉันศึกษามาคณะแพทยศาสตร์ของที่นี้ไม่เหมือนคณะอื่นๆ เพราะทุกๆปี จะมีแค่การรับน้องวันแรกที่เปิดเรียนและช่วงบ่ายก็เริ่มเรียนตามปกติ แบบนี้ก็ดีนะฉันชอบ

“สวัสดีค่ะน้องๆปีหนึ่งทุกคน พี่เป็นประธานคณะนะคะ ชื่อพี่มุ้งมิ้ง ก็วันนี้นะคะ เราจะมาพูดคุยกันและทำพิธีรับน้องเหมือนกับทุกปีนะ ส่วนตอนบ่ายจะมีดอกเตอร์ผู้มากความสามารถมาให้ความรู้เกี่ยวกับการเรียนที่คณะนี้ ตอนนี้พี่ก็ขอให้น้องๆมารับป้ายชื่อทีละแถวด้วยค่ะ” พี่มุ้งมิ้งพูดผ่านโทรโข่งจบแต่ละแถวก็เดินไปรับป้ายชื่อจากรุ่นพี่ ตรงหน้ามีกองสำหรับการรับน้อง รอบๆข้างถูกแต่งอย่างน่ารักเหมือนที่ฉันเคยเห็นในกิจกรรมรับน้องทั่วๆไป เวลาผ่านไปไม่นานก็ถึงคิวฉันกับผักหวาน พิธีรับน้องผ่านไปเรื่อยๆจนจบพวกเราก็ต่างแยกย้ายกันมาหาอะไรกินช่วงพักเที่ยง

“กินไรดีผักหวาน”

“ข้าวขาหมูป่ะ”

“เธอชอบหรอ”

“ช่าย”

“งั้นเจอกันที่โต๊ะนะ เราขอไปซื้อข้าวไข่เจียวก่อน”

“โอเค” เราแยกย้ายกันมาซื้อข้าว ที่ฉันเลือกข่าวไข่เจียวเพราะมันถูกที่สุดในโรงอาหารยังล่ะ พอได้ฉันก็เดินไปวางไว้บนโต๊ะแล้ววกกลับไปซื้อน้ำเปล่าแต่เหรียญกับตกลงพื้นเลยเสียเวลาสอดส่ายสายตาหาจนเจอก็กลับมาที่โต๊ะ แต่...ข้างไข่เจียวของฉันมีคนเทซอสพริกใส่เป็นรูปหัวใจ...

“ว้าว เธอทำเองหรอรูปหัวใจสวยจัง~”

“เปล่าอ่ะ ฉันไปซื้อน้ำกลับมาก็เป็นแบบนี้”

“อ้าว...หรือว่ามีคนแอบปิ๊งเธอ”

“ไม่ใช่เล่า” ฉันตอบปัดๆแล้วหย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้ ฉันไม่คิดว่าจะมีคนมาชอบหรอก มีใครจงใจกลั่นแกล้งต่างหาก แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรขนาดนั้นตั้งหน้าตั้งตากินข้าว

“เออนี่ แล้วมาเรียนยังไงล่ะ”

“รถเมล์อ่ะ”

“เธออ่ะ”

“มอไซ ว่างๆเราไปเที่ยวถนนคนเดินหาของกินอร่อยๆกินดีป่ะ”

“ได้ดิ ถ้ามีเวลาว่างนะ” เราสองคนคุยกันต่างๆนาๆถึงการใช้ชีวิตทั่วไปจนข้าวหมดจานต่างคนก็ต่างเดินเอาไปเก็บแล้วขึ้นมาที่หอประชุมสุดหรูอย่างกับที่ประชุมนานาชาติยังไงยังงั้น

“ตื่นเต้นจัง”

“ตื่นเต้นอะไรของเธอ”

“ก็ฉันได้ยินสาวๆในคณะเราซุบซิบกันว่าหล่อมาก~”

“ตั้งใจฟังที่เขามานิเทศดีกว่าน้า”

“นิดหน่อยก็ไม่ได้” เธอยู่ปากแล้วหันกลับไปมองยังเวทีรอการมาของดอกเตอร์ที่จะมานิเทศนักศึกษา ส่วนที่ที่พวกเรานั่งคือตรงกลางระหว่างช่องแยกระหว่างสองฝั่งพอดี

ตึก...ตึก...ตึก...ตึก... ในวินาทีต่อมาเสียงรองเท้าหนังที่กระทบกับพื้นหอประชุมก็ดังขึ้น ทำให้ทุกคนต่างเงียบในทันที ทุกสายตาหันไปมองการมาของคนมาใหม่ ยกเว้นซะแต่ฉันที่ขนอ่อนร่างกายลุกซู่ขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผลยิ่งเสียงฝีเท้าก้าวเข้ามาไกล้หน้าเจ้ากรรมมันก็หันไปแล้วเงยหน้ามอง..

สายตาเรียบนิ่งมองฉันเพียงแวบเดียวเหมือนซ่อนไปด้วยความหมายบางอย่างพร้อมรอยยิ้มอ่อนอย่างที่ชอบทำ ทำเอาหัวใจฉันหล่นวูบจนต้องหันหน้ากลับมาลอบกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอ ทำไมมันกลายเป็นเขาอีกแล้วที่คอยวนเวียนอยู่ในชีวิตฉัน..

“เพลงเธอเห็นเหมือนฉะ...เพลงเป็นอะไรรึป่าว ทำหน้าซีดๆ”

“ปะ...เปล่า” ฉันตอบแล้วก้มหน้ามองหน้าตักตัวเองแทนการเงยหน้าฟังนิเทศ

“เป็นอะไรก็บอกฉันนะ”

“อื้อ..”

“สวัสดีครับนักศึกษาทุกคนยินดีที่ได้พบกันนะครับ วันนี้ผมจะนิเทศเกี่ยวกับอาชีพแพทย์ที่ทุกคนกำลังกำลังจะเริ่มต้นก้าวแรก ขอให้นักศึกษาทุกคนเงยหน้าขึ้นแล้วตั้งใจฟังผมด้วยครับ...” คำพูดนั้นทำให้ฉันต้องจำใจเงยหน้าขึ้นมองไปที่เขา ซึ่งสายตานั้นกำลังมองฉันอยู่ก่อน..

“ผมจะเริ่มที่เป้าหมายของอาชีพนี้ก่อนนะครับ” เขาเริ่มเปิดจอที่ฉายภาพแผนผังขนาดใหญ่พร้อมกับอธิบายอย่างคล่องแคล่วซึ่งสิ่งที่เขาพูดมามันไม่ได้เข้าสมองฉันเลยสักนิด ฉันรอแค่เวลาให้มันจบและเวลานั้นมันก็มาถึง...

“มีใครสงสัยหรืออยากสอบถามอะไรเพิ่มเติมไหมครับ”

“มีค่ะ”

“ว่ามาเลยครับ”

“ดอกเตอร์โสดมั้ยคะ” คำถามของผู้หญิงคนนั้นทำเอาเสียงฮือฮาของทุกคนในหอประชุมดังขึ้น

“คิดว่าคำถามนี้ควรถามครับ?”

“ขอโทษค่ะ..”

“ผมล้อเล่น” เขากลั้วหัวเราะออกมาเมื่อคนที่ถามหน้าเจื่อนลง แล้วเธอจึงกลับมายิ้มอีกรอบและรอฟังคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ “มีแล้วครับ”

“....”

“เธอน่ารักมาก น่ารักกว่าผู้หญิงทุกคนที่ผมเคยเจอ”

.

.

.

ก็บอกแล้วว่าคุณเขาคลั่งรัก55555555555555555555

Next…

“ผมคิดถึงคุณมากเลยนะ คิดถึงจนจะขาดใจอยู่แล้ว”