ตอนที่ 06 อยากจบ

EP06

.

.

.

วันถัดมา...

แสงแดดยามสายสาดส่องเข้ามากระทบใบหน้านวลที่หลับใหลอยู่บนเตียงนอนขนาดคิงไซต์ เปลือกตาคู่สวยค่อยๆเปิดขึ้น ดวงตากลมโตที่โอบล้อมด้วยขนตาแพงอนกวาดมองรอบบริเวณห้องด้วยอาการมึนงง

เมื่อคืนเธอจำได้ว่าไปฉลองจบมอหกกับเพื่อนๆ แล้วโดนรุ่นพี่กำลังจะข่มแหงกลับมีผู้ชายแปลกหน้าเข้ามาช่วยและเขาก็อาสามาส่งที่นี้? แล้วเรื่องเมื่อคืนมันไม่ใช่ความฝันแต่มันคือความจริง

"อุรณสวัสดิ์ครับ" ในขณะที่เธอนั่งวิตกอยู่เสียงเอ่ยทักนุ่มนวลก็ดังขึ้น ร่างหนาในชุดลำลองสบายๆพร้อมปลดกระดุมเสื้อสองสามเม็ดโชว์แผงอกกำยำเดินถือถาดข้าวต้มและยาเดินเข้ามาในห้องพร้อมรอยยิ้มอ่อนเหมือนเมื่อคืนในฝันร้ายที่ไม่อยากจำ...

"....." เพลงพิณไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เธอกำลังจะพาตัวเองลุกจากเตียงแต่กลับต้องนั่งทรุดตัวลงที่เดิมด้วยใบหน้าเหยเก..

"เพลงจะไปไหน?"

"หนูอยากกลับห้องค่ะ"

"เพลงไม่สบายอยู่นะ อยู่ให้ผมดูแลก่อนดีกว่า"

มิก้าพูดแล้ววางถาดเข้าต้มไว้บนโต๊ะไกล้กัน ร่างหนาเดินมาหย่อนตัวนั่งข้างเธอ ทวาเพลงพิณกลับขยับห่างออกมาเหมือนหวาดกลัว นั้นทำให้ชายหนุ่มต้องรั้งร่างเธอเข้ามาไกล้กว่าเดิมแล้วอังหลังมือลงบนหน้าผากมน "ดูสิ ตัวร้อนแบบนี้ผมอดเป็นห่วงไม่ได้..."

"หนูไปหาหมอเองได้ค่ะ คุณไม่ต้องดูแลหนูก็ได้..." คำตอบของเพลงพิณทำเอามิก้าที่กำลังขนข้าวต้มกุ้งฝีมือตัวเองหยุดชะงัก จากที่สายตาทอประกายอ่อนโยนตอนนี้กลับแปรเปลี่ยนเป็นไม่พอใจที่เธอเอาแต่ปฏิเสธ นั้นทำให้เพลงพิณต้องรีบอ้าปากรอข้าวทันที เพราะกลัวจะโดนลงโทษเหมือนที่ชายหนุ่มเคยบอกไว้

"ผมไม่ดูแลเพลงไม่ได้หรอก ก็เมื่อคืนผมเป็นต้นเหตุให้เพลงเป็นแบบนี้..." มิก้าเอ่ยบอกแล้วเป่าข้าวต้มในช้อนให้หายร้อนก่อนจะยื่นช้อนไปจรดริมฝีปากบาง เพลงพิณจึงงับมันและเขี้ยวกินอย่างจำใจ

"อร่อยมั้ย?"

"อร่อยค่ะ"

"อร่อยก็ทานเยอะๆนะ เพลงเป็นผู้หญิงคนแรกเลยที่ผมทำกับข้าวให้กิน.."

"....." หญิงสาวนิ่งเงียบเธอไม่ได้รู้สึกหวั่นไหวกับคำพูดจาหวานๆของคนตรงหน้าเลยสักนิด กลับกันเธอรู้สึกกลัวมิก้าด้วยซํ้า จนเธออยากออกไปจากที่นี้เต็มทน เหตุการณ์เมื่อคืนมันยังวกวนอยู่ในหัวตอนโดนแซ่ฟาด ไหนจะตอนที่มิก้าเอาเลือดแตะลงบนปลายจมูกแล้วชิมมัน กลิ่นคาวยังคงติดอยู่พลอยทำให้เธออยากอาเจียนออกมา...

"คนอะไร ขนาดกินยังน่ารัก"

"แค่กๆ"

"กินระวังหน่อยสิครับ เปื้อนหมดแล้ว"

คำชมของมิก้าทำเอาเธอแทบสำลักข้าวออกมา ก่อนที่ชายหนุ่มจะหยิบทิชชู่มาซับตามมุมปากให้เธอแล้วลูบหัวเบาๆ ไม่นานเขาก็หยิบนํ้าขึ้นมาให้ มือบางจึงรับมาแล้วรีบกระดกมันลงคอ

"ผมป้อนต่อนะ"

"ค่ะ..."

ใบหน้าหวานพยักหน้าตอบ มิก้าจึงตักข้าวต้มขึ้นมาไหม่แล้วยื่นให้เธออีกครั้งพอเธอจะกินเขาก็ยื้อออกแกล้งคนตัวเล็กจนเธอมองตาแป๋ว สร้างเสียงหัวเราะเบาๆให้กับคนขี้แกล้ง ก่อนจะป้อนเธออีกครั้งจนเวลาผ่านไปหลายนาทีข้าวต้มก็หมดชาม...

“เพลงอยู่ห้องคนเดียวได้นะ ผมต้องออกไปข้างนอก” มิก้าหยิบยาคุม ยาแก้ปวดลดไข้ และแก้วน้ำเปล่าให้เธอ เพลงพิณจึงหยิบเม็ดยาขึ้นมาแล้วยกน้ำขึ้นดื่ม..

“เดี๋ยวตอนเย็นผมมาหานะครับ” มิก้าเลื่อนริมฝีปากมาประทับบนหน้าผากมนเบาๆแล้วช้อนตามองเธอเหมือนไม่อยากห่างสักวินาที ก่อนที่ร่างหนาจะจำใจลุกขึ้นจากเตียงด้วยท่าทางอ้อยอิ่ง พอลับร่างมิก้าเธอจึงถอนหายใจออกมา...

18 : 00 AM.

-เพลงพิณ-

ฟึบ ! ฉันทิ้งตัวลงนอนบนเตียงด้วยความเหนื่อยล้า กว่าจะแอบหนีออกมาจากบ้านหลังนั้นได้หัวใจแทบตกไปอยู่ตาตุ่มกลัวว่าเขาจะกลับมาเจอซะก่อนถ้าเป็นแบบนั้นมันคงไม่ดีแน่

ผู้ชายที่ฉันรู้จักเพียงชื่อแต่กลับมีอะไรกับเขา แถมตานั้นยังผูกมัดฉันด้วยคำว่าแฟนอีก หากปฏิเสธไปคงต้องโดนอะไรมากกว่าโซ่กับกุญแจมือแน่ คิดแล้วเหงื่อฉันยังไหลออกมาไม่หยุดเลย ขอเถอะ ขออย่าให้ได้เจอกันอีก...

ครืด.... ครืด.....

ในขณะที่ฉันกำลังนอนหลับตาคิดเรื่องผู้ชายแปลกหน้าคนนั้นอยู่เสียงมือถือก็ดังขึ้น พอมองไปที่รายชื่อกลับไม่ใช่คนที่ฉันรู้จักโทรมา แล้วใครกัน หวังว่าคงมาใช่เขาหรอกนะ เพราะฉันไม่ได้ให้เบอร์เขาไว้ พอนึกได้ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจกดรับสายอย่างกล้าๆกลัวๆบางทีอาจจะเป็นทางมหาลัยโทรมาก็ได้...

“ฮัลโหล...”

( เพลงจำผมเสียงผมได้มั้ย )

ปึก ! พอได้ยินน้ำเสียงนุ่มนวลที่เป็นเอกลักษณ์ของเขาเอ่ยขึ้นผ่านปลายสายโทรศัพท์ก็ล่วงหล่นจากมืออย่างอัตโนมัติ เขามีเบอร์ฉันได้ยังไง ฉันไม่ได้อยากยินเสียงเขาเลยสักนิด...

ตี้ด ! ฉันตัดสายทิ้งในทันทีแล้วกดปิดเครื่อง ฉันอยากให้เขาเลิกยุ่งกับฉัน ยอมรับว่าเขาเป็นผู้ชายที่เพอร์เฟคทั้งรูปร่างและหน้าตาผู้หญิงหลายๆคนที่เห็นอาจจะชอบ

แต่ถ้าได้รู้ว่าจริงๆเขามันน่ากลัวมากกว่าที่คิดคงไม่มีใครอยากเข้าไกล้ ซึ่งฉันก็เป็นหนึ่งในนั้น ถ้าต้องการสิ่งตอบแทนที่เขาช่วย

ฉันว่าเมื่อคืนมันคงพอแล้ว เราควรจบกัน...

.

.

.

ก่อนจะจบ น้องคงกลายเป็นศพก่อน55555555555555

Next…

“เพลงเธอเห็นเหมือนฉะ...เพลงเป็นอะไรรึเปล่า ทำไมหน้าซีดๆ”