ตอนที่ 05 จองจำ (ฉากเรท)

EP05

.

.

.

คำพูดของมิก้าทำเอาขนอ่อนลุกชันทั่วทั้งร่าง เปลือกตาคู่สวยปิดลงอยากให้เหตุการณ์ตอนนี้เป็นเพียงแค่ฝัน เธอยังอยากใช้ชีวิตนักศึกษาในมหาลัยอย่างราบรื่น เพลงพิณรู้ดีว่าชายหนุ่มตรงหน้าเธอพูดจริงทำจริง...

“คุณได้สิ่งที่ต้องการแล้ว ปล่อยหนูไปเถอะนะ” เพลงพิณพูดออกไปเสียงแผ่วเบาเธอกวาดสายตามองรอบๆ ห้องด้วยอาการหวาดระแวง

“เพลงอย่าพูดคำนี้ให้ผมได้ยินอีกนะ..” มิก้าสูดดมเรือนผมเธอแล้วกระซิบออกมาเบาๆ ทวาคนฟังกลับมีความรู้สึกเสียวสันหลังวาบ ก่อนที่ความร้อนจากริมฝีปากหยักจะงับเข้าที่ใบหูเบาๆ เขย่าขวัญเธอเล่น...

“....” เพลงพิณนิ่งเงียบ ขอบตาเริ่มร้อนผ่าว ทุกสิ่งทุกอย่างที่มิก้าพูดออกมาเหมือนชีวิตเธอจะไม่มีอิสระอะไรอีกต่อไป...

“เพลงเข้าใจที่ผมพูดใช่มั้ย?”

“หนูเข้าใจค่ะ แต่หนูไม่ได้ชอบคุณ ขอบคุณคุณมากนะคะที่ช่วยหนูเอาไว้ แต่เราต่างคนต่างอยู่เถอะ...” เพลงพิณรวบรวมความกล้าทั้งหมดพูดออกไป ทำเอามิก้าที่ได้ฟังใบหน้ากระตุกวูบ เขาเค้นยิ้มออกมาแล้วอังมือลูบแก้มเนียนเบาๆ

“ดูเหมือนว่าเพลงจะไม่เข้าใจในสิ่งที่ผมพูดเอาซะเลย..”

“อ๊ะ!?” ใบหน้าหวานเบือนหลบจมูกคมสันที่สูดดมตามซอกคอขาวเนียน ก่อนจะอุทานออกมาเมื่อข้อมือถูกรวบเข้าหากันแล้วล็อกกุญแจมือติดกับหัวเตียง ทำให้ร่างกายพลิกไปไหนไม่ได้

เธอเพ่งมองคนตรงหน้าด้วยแววตาลุ้นระทึก ความอับอายวิ่งเข้าเล่นงาน สายตาว่างเปล่ายากจะคาดเดามองเรือนร่างอรชรโจ่งแจ้งลิ้นหนากวาดเลียริมฝีปากตัวเองอย่างหื่นกระหาย...

“ตัวสั่นเชียว คนดีของผม” มือหนาลูบเนินอวบเบาๆ สร้างความหวาดเสียวไปทั่วร่าง ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงตรงเนินอวบแล้วพรหมจูบมันเบาๆ ทำเอาร่างเล็กกระตุกกะทันหัน

สวบ!!

ปึก! ปึก!

“อื้อ! ..จะ...เจ็บ” เพลงพิณกำมือเข้าหากันแน่นตรงจุดกลางกายถูกความใหญ่โตกระแทกเข้ามาครั้งเดียวจนสุดโคนเอวสอบออกแรงกระแทกหนักหน่วงราวกับคลื่นทะเลที่ซัดมาชายฝั่ง มือหนาจับเอวขอดเอาไว้แน่น..

“....” มิก้ากัดปากตัวเองพร้อมกับเสียงลมหายใจหนักๆ ใบหน้าหล่อเหลาเชิดขึ้นเปลือกตาหลับพริ้มสุขสมกับการร่วมรักกับเธอ ตามท่อนแขนที่เกร็งแน่นเกิดเส้นเลือดปูดโปน

“อ๊ะ...อ๊า!!” ร่างเล็กที่ถูกตอกอัดแก่นกายใหญ่เข้าร่างสั่นคลอนอย่างบ้าคลั่งศีรษะชนกับหัวเตียงเป็นจังหวะ ใบหน้าหวานแนบไปกับหมอนใบโตไม่อยากแม้แต่จะมองหน้าผู้ชายที่กำลังขืนใจเธออยู่

ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!

ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!

มิก้าออกแรงเร่งเอวสอบมากขึ้นเรื่อยๆ เปลือกตาเปิดขึ้นมองคนใต้ร่างที่อ้าปากครางไม่หยุด หยาดน้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลอาบพวงเปื้อนตามใบหน้านวล

“ฮึก...บะ...เบา...ได้มั้ย หนูเจ็บ..อ๊ะ!!” ดวงตากลมโตหลุบมองระหว่างจุดเชื่อมที่กระแทกถี่ๆ เพียงเสี้ยววินาทีเธอก็ต้องหลับตาแน่น ความรุนแรงที่ถาโถมใส่ร่างทำให้เธอรู้สึกจุกจนน้ำตาเล็ด ข้อมือที่ถูกล็อกกุญแจเสียดสีกับผิวเหล็กแข็งๆ ที่รัดแน่น...

“....อย่าร้องไห้สิครับคนเก่ง..อ๊า~” มิก้าบอกออกมาด้วยน้ำเสียงเสียงเซ็กซี่พร้อมกับมอบรอยยิ้มอ่อนๆ ให้คนใต้ร่าง มือหนาจัดการจับเรียวขาอีกข้างที่ไม่ได้ถูกล่ามโซ่ขึ้นพาดบ่าเปิดทางให้กว้างกว่าเดิมแล้วรัวเอวใส่ไม่ยั้ง...

ปึก!! ปึก!! ปึก!! ...

ปึกก!! ปึกก!! ปึก!! ..

“กรี๊ด...ฮือ...พะ...พอสักที...หนูขอร้อง”

ความแข็งดั่งท่อนเหล็กที่กระแทกเข้ามาลึกยิ่งขึ้นจนเยื่อบางๆ ที่ยังหลงเหลืออยู่ขาดสะบั้นมากกว่าเดิมส่งผลให้น้ำหล่อลื่นเจือเลือดสีแดงสดไหลออกมาระหว่างจุดเชื่อมแดงเถือกมากกว่าเดิม กลิ่นคาวลอยคละคลุ้งไปทั่วห้องเมื่อของเหลวไหลอาบเรียวขาลงมาจำนวนมากจนมันเปื้อนที่นอน..

“โอ้ว...แน่นมากเลยเพลง”

ร่างหนาทิ้งตัวนอนลงข้างกายเธอเป็นนอนตะแคงช้อนแผ่นหลังเนียนแทนทั้งๆ ที่ตรงนั้นยังคงกระแทกอย่างต่อเนื่อง มือหนาเลื่อนใบหน้าหวานที่แสดงถึงความเจ็บปวดหันมามองใกล้ก่อนจะแหย่ลิ้นหยอกล้อกับกรีบปากบาง มือหนาเขี่ยยอดอกสีแดงเถือกเล่นไปด้วยอย่างนึกสนุก ต่างกับคนถูกกระทำที่ทรมานเกินกว่าจะรับไหว...

“อ๊ะ...อ๊าอ๊าอ๊า...อื้อ!!”

มิก้าจ้องมองใบหน้าหวานที่ครวญครางออกมาไม่หยุดแล้วแหย่นิ้วเข้าไปในโพรงปากนุ่มด้วยรอยยิ้มพึงพอใจสักพักก็ผละนิ้วออกแล้วเลียปลายนิ้วตัวเองเบาๆ ท่าทางของเขาทำเอาเพลงพิณสะอื้นรํ่าให้..

“ไม่ร้องสิครับ..”

จุ๊บ! มิก้าประทับจูบเบาๆ บนหน้าผากมนที่ชื้นเหงื่อแล้วเลื่อนมาจับหน้าท้องแบนราบให้แนบแน่นกว่าเดิม ใบหน้าหล่อเหลาแนบแก้มลงกับพวงแก้มเนียนใสพร้อมกับตอกอัดความไม่พอใจใส่ร่องแคบเน้นๆ

พั่บ!! พั่บ!! พั่บ!! พั่บ!!

พั่บบ!! พั่บบ!!

“โอ๊ย...อ๊ะ..อ๊า!!”

เพลงพิณส่งเสียงครวญครางออกมาอย่างไม่นึกอายจนลำคอแห้งเผือก ใบหน้าหวานส่ายปฏิเสธสัมผัสหยาบโลนจากร่างหนา ท้องน้อยเหมือนมีมวลน้ำมหาศาลกักขังอยู่ พร้อมจะแตกออกอยู่ร่วมร่อ สะโพกกลมจึงแอ่นรับสัมผัสอัตโนมัติ..

“เพลงครับ...ตอดแน่นจังจะเสร็จแล้วหรอ?”

มิก้าเอ่ยถามออกมาด้วยใบหน้าเหยเก แก่นกายใหญ่ถูกตอดรัดแน่นจนแทบจะขาดออก เป็นความรู้สึกที่ชายหนุ่มไม่เคยได้รับจากผู้หญิงคนไหนได้มากขนาดนี้...

พั่บบ!! พั่บบ!! พั่บบ!! พั่บ!!

“อ๊ะ...กรี๊ด!!” ร่างเล็กปลดปล่อยความอัดแน่นออกมาแล้วทิ้งใบหน้าซบกับหมอน เปลือกตาปิดลงด้วยความเหนื่อยล้า ในวินาทีต่อมามิก้าก็ฉีดของเหลวอุ่นร้อนใส่แอ่งเนื้อคับแน่น ของเหลวสีขาวขุ่นจึงไหลทะลักออกมาจากจุดเชื่อม หน้าท้องแบนราบกระตุกเร้าๆ ใบหน้าหล่อเหลาจึงขึ้นคร่อมร่างเธอเอาไว้ทั้งที่ตรงนั้นยังคงเชื่อมกันอยู่..

สายตาวาบวามจ้องมองใบหน้าหวานที่เอาแต่หลบหน้า มือหนาจึงลูบไล้เรือนร่างเธออย่างแผ่วเบาแล้วหยุดที่เนินอวบ มิก้าแตะเลือดที่ปลายนิ้วแล้วยื่นขึ้นมาแต้มปลายจมูกเชิดรั้น เพลงพิณที่มองการกระทำของมิก้าด้วยสายตาหวาดกลัวใบหน้าเบ้มากกว่าเดิมกลิ่นคาวเลือดยังคงลอยอบอวลทุกจังหวะการหายใจ...

“อึก...คะ...คุณ...ทำอะไร”

“ก็เพลงไม่ยอมมองหน้าผม”

มิก้าตอบแล้วยื่นริมฝีปากหยักมางับปลายจมูกเลียชิมอย่างอ้อยอิ่งโดยไม่มีท่าทีสะทกสะท้านอะไร ทำเอาคนตัวเล็กเสียขวัญมากกว่าเดิม เหงื่อที่มากอยู่แล้วเพิ่มปริมาณมากขึ้นเรื่อยๆ ...

มิก้าลากริมฝีปากลงมาเรื่อยๆ ทำให้คราบเลือดที่ติดอยู่บนผิวปากเปื้อนตามพวงแก้มลงมาถึงใบหู ลมหายใจหนักๆเป่ารดลำคอเธอ “ผมชอบคุณมากขึ้นทุกวินาทีแล้วนะเพลง”

“....”

“อย่าคิดที่จะไปจากผมเลยคนดี..”

"อ๊ะ!?”

พั่บบ!! พั่บบ!! พั่บบ!!

ไม่ทันที่เพลงพิณจะหายเหนื่อยเอวสอบก็ตอกอัดแก่นกายใส่ร่างเล็กเป็นจังหวะถี่ๆ อีกครั้งใบหน้ายังคงคลอเคลียที่ใบหูเธออยู่ก่อนจะกระซิบออกมาเป็นประโยคสุดท้ายแล้วดำเนินเกมรักต่อทั้งคืน...

“ผมเตือนแล้วนะ :)"

…

ไว้อาลัยแทนน้อง…

Next…

"อร่อยก็ทานเยอะๆนะ เพลงเป็นผู้หญิงคนแรกเลยที่ผมทำกับข้าวให้กิน.."