Just Kiss 07

ฉันมาทำพาร์ทไทม์ที่ร้านสวีทฮันนี่ เพราะวันนี้เป็นวันหยุด ที่จริงฮานะชวนไปเที่ยวที่ไหนสักที่แต่ฉันก็ปฏิเสธไปเพราะมาทำงานหารายได้พิเศษ

กริ๊งง~

เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นทำให้รู้ว่าลูกค้ากำลังเข้าร้าน ฉันหันไปมองก็พบกับผู้ชายหน้าตาดี แต่งชุดนักเรียนโรงเรียนชวยล้วนไม่ห่างจากโรงเรียนฉันมากนัก เสื้อผ้าเขาเปียกเล็กน้อยเพราะข้างนอกฝนตกสินะ

“ยินดีต้อนรับค่ะ รับอะไรดีคะ” ฉันหันไปทักทายพร้อมกับยิ้มให้

“เอ่อ..โกโก้ร้อนครับ” เขาสั่งแล้วยิ้มสดใสให้จนเห็นลักยิ้มสองข้างแก้ม ผู้ชายคนนี้ดูร่าเริงดีจังนะ

“โกโก้ร้อนนะคะ ห้าสิบบาทค่ะ” เขาจ่ายเงินแล้วไปนั่งที่นั่งริมสุดข้างใน วันนี้พนักงานอยู่น้อย มีแต่ฉันกับพี่มิวอยู่กันสองคน คนอื่นลากันหมดแม้กระทั้งผู้จัดการร้าน ฉันเลยทำโกโก้ร้อนแล้วไปเสริฟให้กับเขา เพราะพี่มิวอยู่ในครัว ระหว่างที่ฉันกำลังจะเดินไปประจำที่แคชเชียร์ เสียงเรียกของผู้ชายตรงหน้าก็พูดขึ้นฉันจึงต้องหันไปหาเขาอีกครั้ง

“คือว่า..”

“คะ? ต้องการอะไรเพิ่มมั้ยคะ”

“เปล่าครับ คือผมจะถามว่าเธอใช่ไอรินมั้ย” คำถามของเขาทำให้ฉันงง ยืนนิ่งไปพักนึงก่อนจะได้สติแล้วตอบเขาไป

“ใช่ค่ะ รู้จักฉันได้ยังไงคะ” ฉันว่าฉันไม่เคยรู้จักผู้ชายท่าทางฐานะดี หน้าตาดีแบบนี้นะ

“ผมชือโทระ เป็นคนรู้จักกับฟาโรน่ะ เห็นฟาโรมันเคยพูดถึงเธอบ่อยๆ” โทระแนะนำตัวและอธิบายให้ฉันหายสงสัย แต่คนอย่างฟาโรเนี่ยนะจะพูดถึงฉันบ่อยๆ แค่กับเพื่อนสนิทเขาอย่างออโต้กับเดลเขายังไม่ค่อยจะคุยด้วยเลย และเพราะมีลูกค้าเข้ามาในร้านฉันจึงต้องขอตัวไปทำงานก่อน

“ฉันขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ”

“อ๋อได้ครับๆ” โทระยิ้มจนตาเป็นสระอิเห็นฟันครบทุกซี่ คนอะไรจะร่าเริงได้ขนาดนี้

ฉันทำงานตั้งแต่เช้าจนตอนนี้อีกห้านาทีร้านก็จะปิด แต่โทระก็ยังไม่กลับ ฝนก็หยุดไปตั้งนานแล้ว เขารอใครอยู่หรือเปล่า

“พอดีร้านจะปิดแล้วนะคะ ไม่ทราบว่ารอใครหรือเปล่าคะ” ฉันเดินเข้าไปถามเขาโทระหันมายิ้มให้แล้วส่ายหน้าเบาๆ

“รอไอรินนั่นแหละ พอดีมีเรื่องจะคุยด้วยหน่อย” ฉันขมวดคิ้วเป็นปม โทระมีเรื่องอะไรจะคุยกับฉัน มันสำคัญถึงกับต้องรอฉันทำงานตั้งแต่เที่ยงจนถึงเลิกงานเนี่ยนะ

“มีอะไรจะคุยกับฉันเหรอ”

หมับ !

โทระลุกขึ้นคว้าข้อมือฉันอย่างรวดเร็ว เขาบีบข้อมือฉันแน่นแล้วลากฉันให้เดินตามเขาออกไปนอกร้าน เดี๋ยวสิ! ฉันงงไปหมดแล้ว นี่เขาจะพาฉันไปไหน แล้วทำไมต้องทำหน้าเหมือนโกรธฉันมากขนาดนั้น ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ยังยิ้มร่าเริงเหมือนคนใจดีอยู่เลย คนๆนี้เป็นคนแบบไหนกันแน่นะ

“จะพาฉันไปไหน!” ด้วยความที่ฉันเจ็บข้อมือที่เขาบีบจนมันแดงไปหมด ทำให้ฉันเริ่มหมดความอดทนสบัดแขนออกแล้วตะโกนออกไปเสียงดัง

“หึ ผู้หญิงของไอ้ฟาโรมันต้องเจ็บแบบที่ฉันเจ็บ” โทระหันมาจ้องหน้าฉันอย่างโกรธจัด

“แล้วฉันเกี่ยวอะไรด้วย นายทำแบบนี้ทำไม” ฉันหันซ้ายหันขวามองรอบตัว แต่ว่าตรงนี้ไม่ค่อยมีคนด้วยสิ

“ก็ไอ้ฟาโรมันแย่งผู้หญิงของฉันไปไง! สะใจมั้ยล่ะเห็นฉันโดนบอกเลิกเพื่อไปหามัน!” ตอนนี้โทระค่อยๆเดินมาหาฉันเรื่อยๆ ท่าทางจะหัวเสียไม่น้อย ฟาโรน่ะเหรอแย่งผู้หญิงของโทระ แค่คิดทำไมหัวใจมันเจ็บแปลกๆ ถึงฉันจะรู้ตัวว่าชอบฟาโรแต่มันก็ไม่ได้ชอบถึงขั้นรู้สึกเจ็บอะไรขนาดนี้

“นายอย่าเข้ามานะ!” ฉันตะโกนเสียงดังเมื่อโทระทำท่าจะเข้ามาใกล้ๆ จะไม่ให้ฉันตะโกนได้ไงก็ท่าทางเขาไม่น่าไว้ใจน่ะสิ เดินมาใกล้ไม่เท่าไรแต่ทำไมต้องปลดแนคไทลงด้วย

“จะว่าไปพอมองใกล้ๆเธอก็สวยสุดๆไปเลยนะ” โทระยกมือขึ้นจะสัมผัสแก้มฉันแต่ฉันปัดมันออก

เพียะ!

“กล้าปัดมือฉันออกเหรอ!” เขาจับแขนฉันทั้งสองข้างแล้วบีบมันแน่น ฉันเงยหน้าขึ้น จ้องหน้าโทระโดยไม่แสดงความกลัวออกมาแม้จะเจ็บที่ต้นแขนทั้งสองข้างมากก็ตาม

“ใช่” ฉันตอบและยังจ้องหน้าโทระโดยไม่หลบสายตาสักนิด ใจนึงก็กลัวว่าถ้าเขาใช้กำลังทำร้ายฉัน ฉันก็คงจะสู้แรงผู้ชายอย่างเขาไม่ได้ แต่อีกใจนึงมันก็ไม่ยอมให้เขามาทำร้ายฉันฝ่ายเดียวเหมือนกัน

เพียะ!

หน้าฉันหันไปอีกทางเพราะความแรงของผ่ามือโทระที่ตบลงมาที่แก้มซ้ายของฉัน กลิ่นคาวเลือดที่ไหลออกมาจากมุมปากเล็กน้อยทำให้ฉันได้แต่เม้มริมฝีปากไว้แน่น แล้วออกแรงผลักโทระสุดแรง เขาเซถอยออกไแ ฉันจึงใช้จังหวะนั้นวิ่งออกไปอีกทาง แต่ก็ไปได้ไม่ไกล ข้อมือฉันก็ถูกโทระกระชากกลับมาตามเดิม

ครืด~ครืด~

เสียงมือถือที่สั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกงทำให้ฉันรีบหยิบมันขึ้นมากดรับแม้จะไม่ได้ดูก็ตามว่าใครที่โทรมา

[ฮัลโหล ไอรินนน~ แกอยู่ไหนอะ ตอนนี้ฉันกับพวก..]

“ฮานะฉันอยู่แถวที่ทำงาน ช่วยด้ว..” ฉันยังไม่ทันพูดจบ โทระก็แย่งมือถือจากมือฉันไป

“ไม่กลัวฉันไม่ใช่เหรอ”

[ไอริน เกิดอะไรขึ้น! ตอนนี้แกอยู่ไหน!] เสียงฮานะจากในมือถือดังออกมา โทระมองหน้าฉันแล้วยิ้มเยาะ

“เอามือถือฉันคืนมา!” ฉันรีบคว้ามือถือจากมือเขาแต่เขาก็หลบได้ ก่อนจะกดตัดสายแล้วโยนไปด้านหลัง

“ไม่มีใครมาช่วยเธอหรอก”

“นายคิดว่าทำแบบนี้แล้วผู้หญิงคนนั้นจะกลับมาหานายเหรอ” ฉันพูดออกไปเสียงดัง โทระได้ยินแบบนั้นก็โมโหเพิ่มขึ้นไปอีก

“ฉันไม่รู้! แต่ฉันจะแก้แค้นไอ้ฟาโรที่กล้ามาทำให้คนอย่างฉันโดนบอกเลิก”

“ที่แท้นายมันก็รักแต่ตัวเอง” ฉันยิ้มมุมปากแล้วมองหน้าโทระ

“เธอกล้าดียังไงมาว่าฉัน หา!” โทระยกมือขึ้นจะตบหน้าฉันอีกครั้ง ฉันได้แต่หลับตาลงและยืนนิ่งอยู่กับที่

หมับ!

พลั่ก!!

“ไสหัวไป!!” ฉันสะดุ้งกับเสียงตะคอกที่ดังอยู่ข้างหน้าจึงลืมตามองเจ้าของเสียง ก็พบกับผู้ชายตัวสูง แผ่นหลังกว้าง เหงื่อที่ซึมเสื้อนักเรียนสีขาวที่ออกมานอกกางเกง ผมยุ่งที่เหมือนกับวิ่งมาด้วยความเร็วและท่อนแขนแข็งแรงที่กำลังกำคอเสื้อชุดนักเรียนของโทระอยู่ ฉันมองไม่เห็นว่าตอนนี้ฟาโรกำลังทำหน้าแบบไหน แต่ฉันสังเกตได้ว่าตอนนี้เขากำลังโกรธจัดอย่างที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน