เร่งฝึกทหาร

"เอาละหยุดก่อนทุกคน เรามีบททดสอบใหม่ที่ผู้บัญชาการคิดขึ้นมาเอง จะให้พวกคุณทดสอบ" นายทหารที่เป็นคนควบคุมการทดสอบพูดขึ้นทำให้ทหารและนายทหารที่เป็นคนควบคุมการทดสอบต่างหันไปมองอิทธิกันอย่างเป็นตาเดียว ซึ่งอิทธิก็ได้แต่ยิ้มส่งกลับไปให้

"คนที่ผ่านไปได้ อยู่จนจบการฝึกก็จะผ่านการทดสอบสามารถเข้าร่วมหน่วยพิเศษที่ผู้บัญชาการจัดขึ้นได้" หัวหน้าผู้ทดสอบอ่านตามเอกสารที่อิทธิเขียนขึ้นแล้วให้อาเชอร์นำไปส่งให้แทน เขารอดูการทดสอบแทบไม่ไหวแล้ว ถึงมันจะไม่มีเวลาเพียงพอที่จะใช้หลักสูตรนี้ได้อย่างมีประสิทธิภาพ แต่มันก็พอที่จะถึงแรงใจที่พวกเขามีว่าเป็นคนใจสู้ไหม มีอาการอย่างไรเมื่อเจอเหตูการณ์ต่าง ๆ

หัวหน้านายทหาร เริ่มอ่านเอกสาร รายการฝึกก็ถึงกับหน้าถอดสีได้แต่สบถด่าในใจนี้มันคือการทรมานกันชัด ๆ แต่ก็ไม่กล้าขัดคำสั่ง

"เริ่มต้นด้วยด้วยลุกนั่ง 40 ครั้งแล้วต่อด้วยท่ายึดพื้นอีก 30 ครั้งจบด้วยการวิ่ง 3 กิโล เป็นพื้นฐาน แบ่งกลุ่มแล้วปฎิบัติ" คำสั่งตอนแรกก็ดูง่าย ๆ ไม่จากอะไรแต่พอจบด้วยการวิ่ง 3 กิโลทุกคนก็รู้สึกหืดขึ้นคอแล้ว อิทธิที่นั่งอยู่ก็เริ่มขบขันนึกย้อนไปตอนตัวเองต้องทำใหม่ ๆ ด้วยเป็นหลักสูตรเร่งรัดก็ต้องเคี่ยวเข็นกันหน่อย

ตอนแรกก็เกิดการงุงงงสับสนแต่เมื่อเจ้าหน้าที่ช่วยกันจัดการก็เป็นไปด้วยที่ กลุ่มถูกแบ่งเป็นกลุ่ม ๆ ยืนเรียงกันพร้อมวิ่งพวกเขาต่างวางอาวุธและถอดหมวกลงพยายามลดน้ำหนักให้มากที่สุก แต่ก็ต้องชะงักเมื่อมีเสียงตะโกนมาแต่ไกล

"เฮ้ย ๆ ใครให้วางของกันปืนนะพาดไว้ไม่ได้สั่งห้าม5vfนะเว้ย" อิทธิตะโกนเสียงดัง ทำท่าทางอย่างกับครูฝึกทหารใหม่ ตะโกนด่าป่าว ๆ ทำเอาคนที่อยู่รอบ ๆ มองเขาราวกับตัวประหลาด

เมื่อถูกสั่งห้ามทหารแต่ละคนก็ทำสีหน้าราวกับบอกบุญไม่รับ แต่ละคนก็ทยอยไปทำตามหน้าที่ หมวกและปืนก็ต้องพาดไว้ซึ่่งมันช่างเกะกะซะเหลือเกิน บางคนทำหล่นก็ถูกอิทธิลงโทษให้ต้องนับใหม่ ไป ๆ มา ๆ ก็กลายเป็นอิทธิเองที่เข้ามาควบคุมดูแลแทนซะเอง

ทหารที่ต้องทำด้วยเครื่องแบบ หมวกที่สวมและอาวุธปืน เครื่องแบบทหารโดยสมบูรณประกอบไปด้วยชุดเครื่องแบบเสื้อและกางเกง หมวกและรองเท้าหนังสีดำ พร้อมด้วยอาวุธอย่างปืนยาวและดาบที่อยู่ที่เอว เช่นเดียวที่มีแหนบคันชีพที่เอาไว้ใช้ใส่กระสุนและดินปืนห้อยอยู่ซึ่งโดยรวมแล้วทำให้มีนำหนักที่ไปน้อยกว่า 20 กิโลได้ที่ทหารแต่ละคนต้องแบกน้ำหนักยังไม่รวมกระเป๋าสัมภาระอีก

การยึดพื้นกับลุกนั่งหลายคนผ่านไปด้วยดี แต่บางคนก็ไม่อาจการเหนื่อยหอบปรากฎให้เห็นโดยทั่ว แล้วเมื่อถึงการทดสอบวิ่ง 3 กิโล ซึ่งอิทธิไม่กำหนดระยะเวลาขอเพียงแค่วิ่งจนจบเป็นพอ ท้องฟ้าก็เริ่มมืดลงเรื่อย ๆ การทดสอบวิ่งก็เริ่มขึ้น แถวแล้วแถวเล่าถูกปล่อยออกไป เป็นการวิ่งรอบสนามจนกว่าจะครบกำหนด ไม่ทันจะครบรอบดีก็มีหลายคนเริ่มไม่ไหวทรุดตัวนั่งลงด้านข้าง ต่างถูกอิทธิให้ออกจากการทดสอบไป

"เป็นทหารคำสั่งแค่นี้ยังอดทนทำไม่ได้ แล้วถ้าผมสั่งให้คุณไปรบกับข้าศึกคุณจะทำยังไง หายใจแล้ววิ่งขึ้น วิ่งไป" เสียงกระตุ้นตลอดทาง ทำให้ทหารที่วิ่งก้มหน้าก้มตาวิ่งกันต่อไป กว่าจะเสร็จสิ้นก็ดึกดื่นพระจันทร์ขึ้นส่องแสงสว่างแทน กว่าครึ่งถูกคัดออก ด้วยหลักการเกณฑ์ทหารของยุคสมัยนี้ที่ทหารส่วนใหญ่เป็นเพียงชาวบ้านธรรมดา ถูกยื่นอาวุธใส่มือแล้วพอยิงเป็นก็ถูกส่งไปรบ น้อยคนจะเป็นทหารอาชีพที่มีการฝึกฝนร่างกายมาก่อน

"เอาหละ พวกขี้ขลาดและอ่อนแอได้ออกไปแล้ว ที่เหลืออยู่ถึงจะสมเป็นชายชาตรีแต่อย่าพึ่งดีใจนี้เป็นเพียงแค่บททดสอบขึ้นพื้นฐานทั่วไปธรรมดาเท่านั้นผมยังมีเวลาอีกมากในการทดสอบพวกคุณสิ่งที่ผมต้องการก็แค่ทหารที่มีความเข้มแข็ง แข็งแกร่งจริง ๆ ทหารที่พร้อมออกไปรบโดยที่ผมสามารถไว้ใจได้จริง ๆ มาเริ่มกันต่อ" อิทธิพูดปลุกใจเหล่าทหารที่เหนื่อยหอบแม่แต่คนที่แกร่งที่สุดยังมีอาการเหนื่อยออกมาให้เห็น อิทธิปล่อยให้เป็นหน้าที่ของหัวหน้านายทหารคนนั้นอีกครั้ง แต่เมื่ออ่านรายการฝึกก็ทำเอาเขาพูดแทบไม่ออกมันยาวเหมือนจะไม่รู้จบเลย มีทั้งการสอนที่พวกเขาไม่เคยพบมาก่อนมากมาย แต่เมื่อมีสายตาทิ่มแทของอิทธิอยู่ด้านหลังก็ต้องสั่งออกไป

"จับคู่เพื่อนทหาร ของตนเอง เร็วเข้า!!" คำสั่งจับคู่สร้างความวุ่วายเล็กน้อย พวกเขายังไม่ทันจะได้พักให้หายเหนื่อยดี ก็มีคำสั่งใหม่อีกแล้ว พวกเขายังไม่ได้พัก ยังไม่ได้กินและยังไม่ได้ดื่มน้ำเลย ลำคอพวกเขาแห้งเห็นทรายแล้ว ริมฝีปากบางคนซีดลง แค่แรงพยุงร่างกายก็เหนื่อยแล้ว

.ใช้เวลาไม่นานทั้งหมดก็จับคู่เพื่อนได้เรียบร้อย คำสั่งต่อมาทำเอาพวกเราดีใจจนแทบน้ำตาไหลเพราะไม่คิดว่าจะได้ยินออกมา

"วางสัมภาระทั้งหมด ทั้งอาวุธและถอดเสื้อออกให้หมด ปฎิบัติ" เครื่องแบบที่เปียกไปด้วยเหงื่อถูกถอดกองทิ้งไว้ ข้าวของต่าง ๆ ที่เคยเป็นภาระในการทดสอบถูกถอดทิ้งไปจนหมดมีเพียงกางเกงกับรองเท้าที่เหลืออยู่เมื่อจัดการจนเสร็จพวกเขาต่างยืนรอฟังคำสั่งต่อไป ซึ่งเมื่อหัวหน้าจะอ่านก็รู้สึกลังเลใจต้องหันไปหาอิทธิอีกรอบเพื่อความแน่ใจ อิทธิก็ได้แต่พนักหน้ายืนยันในสิ่งที่เขาเขียนลงไป

"ทหาร! แบกเพื่อนที่อยู่ข้าง ๆ ขึ้นบ่าเดียวนี้ ปฎิบัติ" เป็นคำสั่งที่ไม่มีใครคาดคิดพวกเขาต่างยืนงงอยู่สักพัก แต่เมื่อถูกเน้นย้ำพวกเขาต่างทำโดยไม่เข้าใจ ต่างแบกคู่ของตนขึ้นบนบ่าด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วน

"เมื่อแบกคู่ของตนแล้ว ปฎิบัติตามการทดสอบที่ผ่านมาอีกรอบหนึ่ง ปฎิบัติ" ราวกับแกล้งกัน ต้องปฎิบัติแบบเดิมซ้ำอีกโดยคราวนี้มีคนอยู่บนหลัง ทำเอาทหารแต่ละคนโอดครวญออกมา แม้แต่ผู้คุมก็ทำหน้าไม่ถูกเหมือนกันเขาไม่เคยเจออะไรแบบนี้เหมือนกัน แต่เมื่อถูกสั่งมาก็ต้องทำตามคำสั่งนครถูกส่งออกไปกระบวนการเล่นซ้ำก็เกิดขึ้น ลุกนั่งโดยแบกคู่ของตนไว้ ยึดพื้นโดยมีเพื่อนอยู่บนหลัง จบด้วยวิ่งโดยมีเพื่อนอยู่บนหลังแล้วสลับกัน กว่าครึ่งไม่ผ่านการทดสอบ จากหลายพันในตอนเริ่มเหลือไม่กี่ร้อยมนตอนนี้ เวลาก็ข้ามผ่านไปอีกหลายชั่วโมง ทหารแต่ละคนเริ่มหมดสภาพ นั่งนอนหอบหายใจอยู่ทั่วสนามเรี่ยวแรงที่เคยมีก็หมดไป ความหิวกับความกระหายทำให้พวกเขาไม่มีแรงแม้จะโอดครวญ

อิทธิเมื่อเห็นว่ามีคนเหลืออยู่เยอะกว่าที่คิดก็ออกคำสั่งต่อทันที จนหัวหน้านายทหารร้องทักท้วงไว้

"ท่านครับถ้าเรายังทำอย่างนี้อยู่พวกเขาจะไม่ไหวกันเอานะครับ" แต่ดูเหมือนการทักท้วงจะไม่เป็นผลอิทธิไม่ฟังเขาลุกขึ้นแล้วไปควบคุมด้วยตัวเองแทน

"ทหาร!! ผมรู้ว่าพวกคุณเหนื่อยและหิว ดังนั้นผมจะให้พวกคุณได้พักเสียก่อน" ราวกับเสียงสวรรค์ สีหน้าของเหล่าคนที่คอยควบคุมก็ดีขึ้น เมื่อเห็นว่ายังมีความปราณีอยู่

"พวกคุณหิวน้ำกันใช่ไหม? ใครหิวน้ำเข้ามารวมกันตรงกลางเกาะกลุ่มกันไว้ เร็วเข้า" อิทธิสั่งออกไปทหารต่างลุกขึ้นด้วยความยากลำบากค่อย ๆ เดินเขามารวมเป็นกลุ่มก้อนทหารที่เปลือยท่อนบนในตอนกลางขึ้นยืนร่วมกันเป็นกลุ่มเป็นภาพที่ไม่ค่อยหน้าดูเท่าไรนัก ลมเย็นอ่อน ๆ พัดถูกผิวหนังก็ทำให้หนาวได้ไม่น้อยพวกเขาจึงยิ่งเบียดกันแน่นยิ่งขึ้น

"เอาน้ำเข้ามา" อาเชอร์นำรถม้าที่บรรจุถังใส่น้ำไว้เต็มหลายคนเข้ามาโดยรอบก่อนจะค่อย ๆ ลำเลียงมาตั้งไว้โดยรอบ ทำให้เหล่าเจ้าหน้าที่และทหารสงสัยถึงการกระทำนี้

"น้ำมาแล้วถ้างั้นก็เตรียมกินให้ดี ๆ " รอยยิ้มที่ดูกี่ทีก็รู้ว่าไม่ได้มีเจตนาดีของอิทธิสั่งการออกไป อาเชอร์และคนของเขายื่นถังน้ำใบเล็ก ๆ ให้กับเหล่าเจ้าหน้าที่ พวกเขารับมาอย่างสงสัยแต่ก็รู้สึกได้ถึงความคิดชั่วร้ายที่แพร่ออกมาของอิทธิ

"เอ้า เจ้าหน้าที่ทุกคนสาดน้ำเข้าไปเรื่อย ๆ อย่าหยุดถ้าผมไม่สั่ง เดียวนี้ปฎิบัติ" คำสั่งของอิทธิทำเอาพวกเขาต่างมึนงง รวมไปถึงทหารทั้งหลายด้วยเช่นกัน เมื่อไม่มีใครเป็นคนริ่ม อิทธิจึงคว้าถังจากคนใกล้ ๆ สาดน้ำเข้าใส่ก่อนจากนั้นเมื่อแต่ละคนตั้งสติได้จึงเริ่มลงมือทำตามอิทธิ

มหกรรมสาดน้ำจึงเริ่มขึ้น เหล่าเจ้าหน้าที่ ๆ ไม่รู้อะไรได้แต่ทำตามก็ได้แต่ทำตาปริบ ๆ ส่วนทหารโดยรอบที่โดนน้ำสาดเข้าใส่ก็ทำอะไรไม่ถูก พอเงยหน้าขึ้นก็ถูกน้ำสาดเข้าใส่จนต้องก้มตัวซุกไปกับคนอื่น ๆ มีบางคนที่พยายามร้องตะโกนให้หยุด แต่อิทธิก็สาดน้ำใส่จนเขาต้องสำรักน้ำแล้วก้มหลบเหมือนคนอื่น ๆ

"ทำบ้..า อะไรกัน..แค่ก ๆ หยุด หยุดก..." การสาดน้ำอย่างต่อเนื่องนี้ดูเหมือนจะไม่จบลงง่าย ๆ ขบวนรถม้าก็เข้ามาเติมอยู่เรื่อย ๆ เมื่ออิทธิสาดน้ำจนเริ่มเมื่อยแขนก็เปลี่ยนไปนั่งดูอย่างสบายใจ ร่วมกับนายทหารคนอื่น ๆ ที่พยายามหลีกหนีอิทธิด้วยการฝึกด้วยวิธีพิลึกพิลั่นแถมยังโหดร้ายอีกต่างหาก

แม้แต่คนสาดน้ำยังเหน็ดเหนื่อย อิทธิให้ทหารสลับสับเปลี่ยนกันเข้าไป ทำให้การสาดน้ำดำเนินกันไปอย่างต่อเนื่อง จนฟ้าใกล้จะสว่างการสาดน้ำจึงหยุดลง คนที่ไม่ไหวล้มลงหรือขอยอมแพ้ระหว่างโดนสาดน้ำจะถูกพาออกไป ความยากของการสาดน้ำคือไม่อาจตอบโต้และยังต้องเผชิญกับความหนาวถึงอากาศจะไม่หนาวเท่าไรสำหรับคนอื่นแค่เย็นสบาย แต่กับพวกเขาทุกครั้งที่ลมมาต่างหนาวสั่น พื้นสนามบัดนี้กลายเป็นพื้นเปียก ๆ บางส่วนกายเป็นโคลนไปหมด โดยเฉพาะจุดที่พวกเขายืนอยู่เจิ่งนองไปด้วยน้ำ

"เอาละใกล้เช้าแล้วถ้าอย่างนั้นก็พักได้แล้ว พอก่อนทั้งหมดพักได้" อิทธิออกคำสั่ง น้ำก็หยุดสาด แต่เหล่าทหารก็ยังยืนนิ่งซุกตัวเข้ามากันอยู่ดี จนอิทธิออกคำสั่งให้ทั้งหมดสวนเครื่องแบบได้ ทั้งยังให้กินอาหารซึ่งถูกเตรียมไว้แล้ว ทหารทั้งหมดกระจายตัวออกสวมใส่เสื้อผ้าและรับอาหารมาทาน แต่อิทธิก็ยังไม่วายพูดขู่ทั้งหมด

"แต่งตัวให้เรียบร้อย แล้วถ้าใครทานอาหารเสียงดังละก็ผมจะให้พวกคุณได้กินน้ำกันอีกรอบแน่" เป็นคำขู่ที่ได้ผลฉงัดนัก ทหารแต่ละคนต่างนั่งนิ่งไม่กล้าแม้จะส่งเสียงเคี้ยว พวกเขาต่างรับอาหารมาแล้วนั่งรับประทานเงียบ ๆ ของตนไป ไม่มีเสียงแม้การพูดคุยกัน ซึ่งเป็นสิ่งที่อิทธิต้องการอยู่แล้ว

"ระเบียบความเรียบร้อย เป็นสิ่งที่ทหารต้องมี" การไม่ได้พักผ่อนถึง 1 วันเต็ม ๆ ทำให้ทหารที่ไม่เคยผ่านการฝึกแบบนี้ต่างง่วงเหงาหาวนอน พวกเขาต่างนั่งสัปหงกในช่วงพัก อิทธิและนายทหารต่างก็ต้องพักเช่นกัน อิทธิรับประทานอาหารพร้อมนั่งดูเหล่าทหารไปด้วย พวกเขาต่างเหน็ดเหนื่อยดูน่าสงสารแต่เขาจำเป็นต้องทำ ด้วยไม่มีเวลาจึงจำเป็นต้องรวบลัดในการฝึกที่โหดแบบนี้

แสงอาทิตย์เริ่มสาดลงมา เป็นการจบการฝึก 1 วัน 1 คืนเป็นที่เรียบร้อย เหล่าทหารและครูฝึกที่เหนื่อยอ่อนได้แต่เหลือบมองที่อิทธิว่าเขาจะสั่งเลิกเมื่อไร การมองอย่างมีความหวังนั้น อิทธิก็รู้สึกได้เช่นกัน แต่ดูเหมือนเขาคงต้องทำลายความหวังนั้นทิ้งซะ เมื่อเขาทานอาหารเสร็จอิทธิก็ลุกขึ้น

"หมดเวลาพักแล้ว ฝึกต่อได้" ราวกับมีดกรีดลงกลางใจ แทนที่จะเลิกกับให้ฝึกต่อพวกเขาต่างอยากตะโกนด่าผู้บัญชาการคนนี้เหลือเกินแต่ก็กลัวว่าจะโดนลงโทษอย่างหนักเลยได้แต่นิ่งเงียบและแสดงสีหน้าไม่พอใจออกมาอย่างชัดเจน เช่นเดียวกับเจ้าหน้าที่ทหารที่ต่างเหน็ดเหนื่อยกันหมด

อิทธิให้สัญญาณกับหัวหน้าเจ้าหน้าที่อีกครั้ง เขามองอิทธิอย่างเหนื่อยใจกับการฝึกอันบ้าครั้งนี้ แต่ก็ยังอ่านรายการฝึกอยู่ดี

"ทหารจับกลุ่มกัน แบ่งเป็นกลุ่ม กลุ่มละ....." แผนการฝึกของอิทธิยาวเหยียดตลอดวัน แต่การฝึกในวันนี้ไม่ได้หนักหนาเท่าวันแรก เป็นการฝึกระเบียบการปฎิบัติเป็นส่วนใหญ่ ทั้งการเดิน การจัดแถว การรับคำสั่งการส่งคำสั่ง การแปรขบวนอย่างง่าย ๆ ด้วยมีเวลาไม่มาอิทธิจึงต้องการกองทัพที่สามารถทำตามคำสั่งของเขาได้ ถึงเขาจะไม่ได้ชำนาญในการฝึกทหารแต่ด้วยความจำเขาก็พยายามอย่างเต็มที่ เพื่อเปลี่ยนทหารเหล่านี้ให้เป็นทหารที่เขาใช้งานได้

พอเช้าเหล่าเจ้าหน้าที่ พนังานหรือทหารคนอื่น ๆ ต่างเริ่มมาทำงานก็เห็นเหล่าทหารที่กำลังฝึกอยู่ที่กลางลาน พวกเขาต่างมองดูด้วยความสนใจ ใคร่รู้ ทำให้ทหารบางคนหันไปสนใจ เสียสมาธิจนถูกลงโทษซึ่งเป็นการลงโทษทั้งหมดทำเอาไม่มีทหารคนไหนกล้าวอกแวกไปอีก

ตลอดเช้าจรดเย็นอีกครั้ง พวกเขาต่างทำตามคำสั่งอย่าง หันซ้าย หันขวา แปรขบวน และหมอบคลานไปกับพื้นโคลนจนเลอะเทอะไปหมด แต่ก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมา เพราะคนที่พูดไปก่อนหน้าโดยลงโทษจนไม่มีแรงจะบ่นอีก

"เอาละ หลังจากการฝึกอย่างหนักมาถึง 2 วัน ผมขอประกาศให้พวกคุณทั้งหมดผ่านการทดสอบได้" คำประกาศของอิทธิทำให้ทุกคนต่างมีแต่ความยินดีจนโห่ร้องออกมาด้วยความดีใจ

"อะแฮ่ม ผมยังไม่ได้บอกให้พวกคุณยินดีเสียหน่อย ผมยังพูดไม่จบเลยอยากกลับไปฝึกกันต่อดีไหม" คำขู่ได้ผลอย่างดีทหารที่โห่ร้องยินดีอยู่เมื่อครู่ต่างนิ่งเงียบไม่กล้าเคลื่อนไหวอีก

"กลับมาเข้าเรื่อง พวกคุณต้องกลับไปพักผ่อนทานอาหารและนอนพักให้เต็มอิ่ม พรุ่งนี้ก่อนรุ่งสางเราจะไปรบกัน แค่นี้เลิกได้" คำพูดตอนต้นทำให้ทั้งหมดต่างยินดีแต่ตอนท้ายทำให้พวกเขาเคร่งเครียดกันขึ้นมาทันที

อิทธิสั่งแยกย้ายทั้งหมดไป ผลสรุปรวมเขามีทหารที่ผ่านการผึกเพียง 236 คนเท่านั้น จากจำนวนเดิม 3,000 กว่าคน แต่ก็เป็นจำนวนที่อิทธิรับได้ เขาเดินไปหาอาเชอร์ที่ตลอดสองวันมานี้เป็นคนรับหน้าที่หนักมากมาย เขาคอยทำตามคำสั่งอิทธิ หาสิ่งต่าง ๆ มากมายทั้งยังต้องคอยดูแลอิทธิไปด้วย

"อาเชอร์ สั่งให้คนของเราดูแลเหล่าทหารให้ดี จัดเตรียมข้าวของสำหรับการเดินทางให้พร้อม พรุ่งนี้ผมจะไปรบ คุณคอยดูแลทางนี้ให้ดี" อิทธิไม่วายสั่งงานอาเชอร์อีก สภาพของเขาดูโทรมขึ้นอย่างเห็นได้ชัด อิทธิก็รู้สึกสงสารเขาไม่น้อยแต่มันจำเป็น ก่อนจะแยกย้ายกันไป อิทธิกลับห้องไปนอนพักผ่อน ถึงจะเป็นแค่คนมาควบคุมแต่เขาก็ใช้เรี่ยวแรงไม่น้อยเช่นกัน พอถึงห้องเขาก็หลับทันที

โดยไม่รู้ว่าตลอดการฝึกที่เกิดขึ้น มีคนคอยจับตาดู สังเกตุและจดบันทึกทุกขั้นตอนของการฝึกเอาไว้แล้ว