23 | ยังคงรัก

ปึก!!

“อ้าว!....จะไปไหน”

“ไปนอนปวดหัว พรุ่งนี้มีงานต้องทำอีก!”ร่างสูงลุกขึ้นยืนโดยใช้ฝ่ามือประคองตัวลุกจากโซฟาตัวใหญ่ ในหัวมึนงงไปหมดโลกทั้งหมุนอย่างรวดเร็วราวกับเขากำลังจะล้มไปนอนบนพื้น คริสตัลสะบัดหัวตัวเองอย่างเรียกสตินานมากแล้วที่เขาไม่ได้ดื่มแอลกอฮอล์อย่างหนักเช่นนี้ อีกทั้งยังเรี่ยวแรงที่มีก็เริ่มหดหายจนร่างโอนเอนไปมาทว่ายังดีที่ณัฐทรียารับเขาไว้ทัน

“โอ๊ย!! คริสตัวหนักจัง”วงแขนเล็กกอดพี่ชายตนเอาไว้แน่นใช้เท้าดันโซฟาเพื่อไม่ให้ทั้งคู่ล้มลงไปบนพื้นจนเดนิสต้องเข้ามาช่วยพยุงคนตัวโตเอาไว้จากทางด้านหลัง นั่นก็เหมือนกับว่าเขากอดเธอเช่นกัน

“เอ่อ....”ชั่วขณะที่ณัฐทรียานึกถึงเรื่องราวเมื่อคืนในผับก่อนที่ดวงหน้างามจะร้อนผ่าวเมื่อลมหายใจอุ่นของเขากระทบข้างหูบอบบาง

“เดี๋ยวผมพานายน้อยไปนอนเอง”เสียงห้าวกระซิบบอกหญิงสาวพลางเผลอสูดดมกลิ่นกายของเจ้าหล่อนเข้าอย่างเต็มปอดด้วยความตั้งใจ จนเธอต้องเบี่ยงคอหลบด้วยความซ่านสยิว

“มะ..ไม่ต้องพี่ชายณัฐ ณัฐดูแลเองได้”ตอบเสียงกระท่อนกระแท่นอยากจะขยับตัวหนีให้ห่างจากตรงนี้นัก แต่เธอต้องรับร่างหนักอึ้งของคริสตัลไว้โดยใบหน้าของพี่ชายซบลงบนบ่าด้านซ้าย

“อย่าดื้อสิครับคุณณัฐ คุณเพียงแค่ขยับออกไปนิดเดียว หรือว่าคุณอยากจะอยู่แบบนี้นานๆ ดีเหมือนกันนะ”เขากระเซ้าเย้าแหย่คนตัวเล็กด้วยเสียงแผ่วเบาก่อนจะขยับกายประชิดตัวเธออีกนิดจนเธอต้องมุดตัวออกจากสถานการณ์อย่างหน้าใจหายเมื่อครู่

“...”อร๊าย!!! ไอ้เดนิสบ้าเขากำลังทำให้เธอเขินอายจนอยากแทรกแผ่นดินหนีไปจากตรงนี้นัก หญิงสาวดิ้นเร้ากระทืบเท้าลงพื้นอย่างเอาแต่ใจเมื่อพ่อตัวดียักคิ้วให้เธอหนึ่งครั้งและประคองร่างคริสตัลไปยังห้องนอน

ท่ามกลางแสงสีในผับดังเสียงเพลงดังกระหึ่มคลอเป็นทำนองเศร้าเหมือนดั่งคนที่กำลังนั่งจมกับความทุกข์อย่างไวโอเล็ต แชมเปญยี่ห้อดีถูกกระดกเข้าจนหมดแก้วแล้วแก้วเล่า ทว่าในการกลืนเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ลงคอนั้นมันยากลำบากราวกับว่ากลืนน้ำตารสจืดลงไป

หญิงสาวหลุดเข้าไปในภวังค์ความคิดของตัวเองเธอสับสนงุนงงหัวใจของตัวเองเสียจริง ในวันที่คริสตัลเดินเข้ารับโทษตามกฎหมายเธอเองก็เฝ้าคิดถึงคำนึงหา ทว่าวันนี้เขากลับมาเธอกับบอกพร่ำบอกตัวเองว่าให้ออกห่างจากเขาให้ไกลที่สุด

“เธอยังรักคริสตัลอยู่หรือเปล่าไวท์”ลุกซ์ถอนหายใจเฮือกใหญ่เอ่ยถามผู้หญิงตรงหน้าที่เอาแต่เหม่อลอย เขารู้เหตุผลของไวโอเล็ตที่หายไปสองวันเต็มและกลับมาในสภาวะจิตใจเศร้าสร้อยเช่นนี้

“...”

“ถ้าเธอยังรักคริสตัลก็กลับไป”

“ละ...ลุกซ์”

“อย่าอยู่กับฉันเพียงเพราะฉันแสนดี หากแต่หัวใจของเธอยังรักอีกคนอยู่”เขาตัดสินใจในสิ่งที่ตนอักอั้นตันใจมาตลอด เขารักเธอรักจนหมดหัวใจ ทว่าถึงอย่างไรก็แพ้คนในในของหญิงสาวอยู่ดี

“...”ไวโอเล็ตแน่นิ่งมองหน้าผู้ชายที่รักเธอหมดหัวใจ พลันหยาดน้ำตาที่คลออยู่ก็หลั่งไหลออกมาจ้องมองชายตรงหน้าด้วยความรู้สึกหลากหลาย ร่างเล็กโอบกอดลุกซ์แน่นไม่อยากสูญเสียคนที่ดูแลเธอดีมาตลอดห้าปีที่ผ่านมา

“อย่าสงสารฉัน เพราะถ้าแต่งงานกันไปมันจะกลายเป็นฉันที่สงสารตัวเอง”ฝ่ามือหนาลูบศีรษะเล็กของเธอเพื่อปลอบประโลม ความรักนี่หนอชั่งแสนเจ็บปวดแต่มันห้ามกันไมได้หรอกเรื่องหัวใจ ไม่ผิดที่เจ้าหล่อนยังคงรักคริสตัลตั้งแต่วันแรกที่คบกัน ดูอย่างเขาสิยังรักเธอตั้งแต่รู้ว่าเธอเป็นของคริสตัลเลย

“...”หญิงสาวมองหน้าชายหนุ่มด้วยความรู้สึกบางอย่างประเดประดังเข้ามา พลันน้ำตาก็ไหลจากหน่วยตาคู่งาม นิ้วเรียวยาวของลุกซ์เกลี่ยซับน้ำตาให้เธออย่างแผ่วเบาราวกับพวงแก้มของเธอจะบอบช้ำด้วยน้ำมือของเขา

“ไม่ร้องสินางฟ้าของฉัน จำไม่ได้เหรอเรื่องของหัวใจมันห้ามกันไม่ได้”