24 | ในเมื่อยังรัก

ไวโอเล็ตหย่อนตัวลงบนเก้าอี้เพื่อรับประทานอาหารเช้ากับบิดาของตน นานแล้วที่เธอไม่ได้พบกับคริสตัลเลย แวดวงสังคมบอกว่าชายหนุ่มกลับมายิ่งใหญ่อีกครั้งในเวลาเพียงพริบตาราวกับว่าสมบัติมหาศาลที่เคยมีถูกเสกขึ้นมาใหม่โดยไม่มีตำรวจหรือทางกฎหมายเข้าตรวจสอบ

เธอตัดสินใจเลิกรากับลุกซ์ตั้งแต่ในคืนนั้นหลังจากดื่มด้วยกัน ตอนนี้สถานะของทั้งคู่คือเพื่อนที่ดีต่อกัน เนื่องจากว่าหญิงสาวเองก็ไม่อยากฝืนใจตัวเองและอีกอย่างลุกซ์คงจะเจอผู้หญิงที่ดีจะได้ไม่ต้องมาจมปรักกับความรักที่เธอเองก็พยายามสร้างมันขึ้นมาเพื่อแทนที่ของใครอีกคน

“ไวท์! เป็นอะไรรึเปล่า”ผู้เป็นพ่อเอ่ยถามลูกสาวของตนที่เอาแต่เหม่อลอยใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

“ปะ....เปล่าค่ะ คุณพ่อมีอะไรรึเปล่าคะ”ไวโอเล็ตหลุดออกจากภวังค์ความคิดของตน อีกแล้วหัวใจของเธอกำลังถวิลหาแต่ซาตานร้ายอีกแล้ว ผ่านไปเกือบสองเดือนแล้วสินะทำไมกันทั้งที่เธออยากให้เขาออกไปจากชีวิตเองแท้ๆ

“ช่วงนี้ดูไม่ค่อยสดใส มีอะไรทุกข์ใจรึเปล่าระบายให้พ่อฟังได้นะ”หญิงสาวฝืนยิ้มลางส่ายหน้าเป็นคำตอบ ในขณะที่ฝ่ามือเหี่ยวย่นตามอายุของบุพการีวางทาบลงบนศีรษะของเธอ

“ไวท์ไม่ได้เป็นอะไรค่ะพ่อ”

“ผู้หญิงนี่เดาใจยากนะ เหมือนแม่ของหนูไม่มีผิด”คงจะเป็นเรื่องที่ผู้ชายควรชินได้แล้วกระมังเมื่อเพศหญิงเดาใจยาก ทั้งที่แสดงท่าทีว่าตนมีเรื่องอมทุกข์อยู่ภายในใจยังแสร้งฝืนยิ้มว่าไม่เป็นอะไรอีก

“คุณพ่ออ่ะ....ก็ไวท์ไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ นะช่วงนี้อ้วนน่ะค่ะเลยเครียด”เธอพูดกลั้วตลกพลันในหัวก็ฉุกคิดได้ว่าประจำเดือนของตนเมื่อเดือนก่อนยังไม่มา ดวงตากลมโตเบิกกว้างก่อนจะผุดลุกขึ้นจากโต๊ะอาหาร

“พ่อค่ะ! ไวท์ไปทำงานก่อนนะคะ”ผู้เป็นพ่อมองแผ่นหลังบางที่เดินจากไปพร้อมกับส่ายหน้าอย่างระเอือมระอา ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเป็นเพริอะไรทำไมไวโอเล็ตถึงซึมเศร้าได้ขนาดนี้ แต่ทว่าเขากับทำได้เพียงมองดูสถานการณ์อยู่ห่างๆ ให้ลูกสาวของตนและคริสตัลต่างได้เรียนรู้กันและกัน

รถสปอร์ตคันหรูถูกขับเคลื่อนประชิดกับรถของไวโอเล็ตในทันทีเมื่อเห็นรถอันแสนคุ้นตาเลี้ยวออกจากคฤหาสน์ นานร่วมเดือนที่เขาตามติดหญิงสาวโดยไม่ให้เจ้าหล่อนรู้ตัว เธอจะรู้หรือเปล่านะว่าความคิดถึงมันชั่งทรมานแสนสาหัสมากมายขนาดไหน

“ขับตามไปเลยเดนิส!”เสียงเข้มยังคงสั่งการคนที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยรถ ในขณะที่เขานั่งอยู่ข้างคนขับสายตาจับจ้องท้ายรถของหญิงสาวผู้เป็นดั่งหัวใจ หึ....สิ่งที่ทำให้มั่นใจว่าเจ้าหล่อนยังรักเขาอยู่คือลุกซ์คู่หมั่นคู่หมายได้เลิกรากันไปแล้ว ไม่รอช้าที่เขาจะเดินหน้าสานต่อเพื่อง้องอนเด็กเจ้าแง่เจ้างอน

อันที่จริงเขาคิดวางแผนกับลูกน้องของตนว่าหากมีงานแต่งงานของไวโอเล็ตเกิดขึ้นจริงๆ ลูกน้องนับห้าสิบคนจะบุกทำลายงานและชิงตัวเจ้าสาวแสนสวยกลับสู่อ้อมกอดของซาตาน

เพราะเจ้าบ่าวของเธอจะต้องคือเขาเท่านั้น......

ไวโอเล็ตจอดรถและดับเครื่องยนต์หน้าร้านกาแฟก่อนจะเปิดประตูก้าวลงจากรถเพื่อหาเครื่องดื่มก่อนไปถ่ายแบบ โดยหารู้ไม่ว่ามีใครคนหนึ่งสะกดรอยตามเธอตั้งแต่หน้าคฤหาสน์ ทว่าไม่ทันที่หญิงสาวจะได้เปิดประตูเข้าไปในร้านก็มีแรงหยุดรั้งเอวคอดจากทางด้านหลังเอาไว้เสียก่อน

“อ๊ะ!!!”คนตัวเล็กร้องเสียงหลงด้วยความตกใจที่จู่ๆ ร่าของตนก็ลอยเข้าสู่อ้อมกอดของใครบางคน

“ไงทูนหัวคิดถึงผัวไหม....”มะ....ไม่จริง! เขามาที่นี่ไอย่างไรกันความบังเอิญงั้นหรือโลกมันจะกลมไปหรือเปล่านะ

“คริสตัล!”ดวงตาเบิกกว้างจ้องมองร่างสูงด้วยความสับสนระคนสงสัยทำไมจะต้องกลับมาพบกันด้วยนะ

“หึ! ยังจำชื่อผัวได้ดีนิ”คริสตัลแสยะยิ้มรวบเอวบอบบางให้แนบชิดกับเรือนร่างกำยำมากขึ้น นานนับเดือนที่เขาไม่ได้ใกล้ชิดกับเธอเลยได้แต่เฝ้าดูอยู่ห่างๆ เท่านั้น หัวใจหนุ่มถึงกับสั่นระรัวเมื่อกลิ่นหอมกรุ่มจากคนตัวเล็กโชยเข้าจมูก

“ปะ....ปล่อย!!”หลังจากอึ้งงันกับการปรากฏตัวของเขาก็หลุดออกจากภวังค์ความคิดเมื่อทั้งสองร่างแนบชิดกันจนรับรู้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่กระทบกับผิวแก้มเนียนใส

“ฉันปล่อยเธอมานานพอแล้วไวท์”

“....”

“กล้าดียังไงวิ่งหนีหัวใจฉันอยู่ได้”ถ้อยคำของคริสตัลชั่งฟังดูน่าขันสำหรับเธอยิ่งนักแต่มันกลับทำให้ดวงใจกล่องน้อยๆ เต้นไม่เป็นส่ำราวกับมันจะออกมันสั่นไหวให้เขาเห็นมันมันมีปฏิกิริยากับคำพูดเมื่อครู่มากขนาดไหน

“พูดบ้าอะไรของนาย ฉันบอกแล้วไงว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน”เมื่อไหร่กันนะที่เธอจะสลัดผู้ชายคนนี้ให้พ้นจากชีวิต