18 | ความใกล้ชิดและหัวใจที่สั่นไหว

CRIS THE GREAT CASINO II

คริสตัลมองตึกสูงตระหง่านตรงหน้าพร้อมกับกระตุกยิ้มด้วยความพอใจในผลงานของน้องตนเขาให้เดนิสจัดการเรื่องคาสิโนของเขาที่ตำรวจเข้ามาควบคุมแทนหรือง่ายๆคือกำลังจะตกเป็นของหลวงเพื่อหารายได้เข้าพรรคของตนนั่นเองทว่าเพียงสองวันเท่านั้นเอกสารทุกอย่างกับเรียบร้อยทุกอย่างทีทางการยึดกลับมาเป็นชื่อของเขา

หึ….แล้วเดาได้ไม่ยากเลยว่าทำไมเดนิสถึงทำงานว่องไวปานนี้หากคริปโตสพ่อของเขาไม่แอบให้ริชาร์คลูกน้องมือขวามาดำเนินเรื่องไว้ก่อนคงจะต้องใช้วลายึดเยื้อนานกว่านี้แน่

“ฉันว่านายต้องไปขอบคุณแด๊ดนะ!”ณัฐทรียาพูดขึ้นหลังจากเดินลงจากรถเธอเองก็อ่านสถานการณ์ตรงหน้าได้ไม่ยากผู้เป็นพ่อยื่นมือเข้ามาช่วย เพราะอำนาจที่มากล้นทำให้ท่านสั่งเบื้องบนคนใหญ่คนโตได้ไม่ยากและเหตุผลที่ท่านไม่ช่วยให้คริสตัลรอดพ้นจากตารางครั้งนั้นคืออยากให้พี่ชายฝาแฝดของตนต้องได้เรียนรู้ในวงการด้านมืดหากจะอยู่จุดที่สูงสุด

“หึ!...”เขาทำเพียงหัวเราะในลำคอแกร่งเท่านั้นห้าปีกับการอำลาวงการนี้ไปตอนนี้เขากลับมา เพื่อทวงทุกอย่างขึ้นกุมบังเหียนและยิ่งใหญ่ดังเดิมคริสตัลผู้ไม่เคยเกรงกลัวใครโหดเหี้ยมและน่าเกรงขาม

“ไปกันเถอะฉันจะไปดูเรือนหอของฉัน!”หันไปบอกน้องสาวของตนก่อนจะเห็นสีหน้าตกใจของณัฐทรียาหากเป็นไวโอเล็ตเจ้าของหัวใจของเขาที่นั่งรออยู่บนรถคงจะได้ปรี๊ดแตกไปนานแล้วเขากำลังมัดมือชกทำทุกวิถีทางให้เจ้าหล่อนอยู่กับเขาตลอดไป….

“นะ…นายคุยกับไวท์หรือยังเธอตกลงหรือเปล่า”เท่าที่ดูจากการมาด้วยกันเมื่อครู่ท่าทีของทั้งสองฝ่ายต่างกันลิบลับ คริสตัลจะคอยกระเซ้าเย้าแหย่แต่คนตัวเล็กที่นั่งข้างกายทว่าไวโอเล็ตกลับขยับหนีราวกับรำคาญ

“ไม่อ่ะ! ยังไงไวท์ก็ต้องแต่งอยู่แล้ว”

“นายรู้ได้ไงวันเวลาเปลี่ยนคิดหรอว่าหัวใจของไวท์ยังเหมือนเดิม”หลายอย่างที่ณัฐทรียามองว่าไวโอเล็ตเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนมาก อีกทั้งยังข่าวที่เธอกำลังจะแต่งงานกับลุกซ์นักธุรกิจมหาเศรษฐีหนุ่มเนื้อหอมนั่นอีก

“ไม่รู้สิ! ฉันมองข้ามทุกอย่างไปหมดแล้ว เพราะฉันเองก็เคยโลเลหัวใจคนเรามันแปลกนะ”ว่าพลางเหลือบมองเมียตัวน้อยที่นั่งทำหน้ากระเง้ากระงอดรออยู่ในรถ ไม่รู้สิเขาอยากมีเธอข้างกายนับจากนี้ ทั้งที่เธอก่อนไม่เคยมีความคิดเช่นนี้อยู่ในหัวเลยสักนิด

“...”

“วันนั้นฉันโง่ที่ทิ้งไวท์ไป ทั้งที่เธอพยายามจะยื้อฉันไว้”วันที่ไวโอเล็ตจากไปคือวันที่เขาบอกกับเธอว่านับจากนี้จะมีผู้หญิงอีกหลายคนเข้ามาในชีวิต ไม่จำเป็นที่จะมีเจ้าหล่อนเคียงข้างและให้เธอเริ่มต้นใหม่อย่าจดจำเขาไม่ว่าจะเคยมีความทรงจำอะไรก็ตามแต่

“แต่วันนี้ไม่ว่าเธอเลือกจะเดินออกไปเอง ฉันก็ไม่มีวันปล่อยเธอไปเด็ดขาด!”

“เฮ้อ~ เหมือนยืนฟังนิยายน้ำเน่าเลยแหะ”เสียงพ่นลมหายใจหนักๆ ของณัฐทรียาทำให้คริสตัลใช้ฝ่ามือฟาดบนหน้ากลมมนเกลี้ยงเกลาของน้องสาวตนอย่างไม่แรงนัก

เพี๊ยะ!!

“โอ๊ย!! ไอ้คริสบ้า”หญิงสาวอุทานก่อนจะจับตรงหน้าผากตัวเอง ตวัดตามองร่างสูงตาเขียวปัด ก็มันจริงนี่น่าคำพูดราวกับพระเอกนิยายอย่างไรอย่างนั้นทั้งที่จริงพี่ชายของเธอนั้นไม่ต่างจากซาตานในคราบของเทพบุตร

“ณัฐเธอกลับบ้านเอได้ไหม ฉันจะพาไวท์ไปดูบ้านใหม่น่ะ”ทะ....ทิ้งกันอย่างงั้นหรือ หญิงสาวส่ายหน้าไปมาเป็นเชิงว่าไม่มีทางเด็ดขาดเธอไม่มีวันนั่งแท็กซี่กลับเป็นแน่

“ไม่เอาคริสอย่าทิ้งฉันนะ!”

“ก็บอกว่าอย่ามาใช่ไหม เดี๋ยวให้เดนิสโทรบอกคนขับรถให้มารับ”รู้ดีว่าณัฐทรียาคงคิดว่าเขาจะใจร้ายให้เธอนั่งแท็กซี่กลับคฤหาสน์สินะ แต่ถึงกระนั้นเขาก็อดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี

“เดนิส! เดี๋ยวแกโทรคนขับรถมารับน้องฉันด้วย เออ...แล้วก็ฝากดูแลยัยบ๊องดีๆ ด้วยล่ะ”เฮือก~ เดนิสอยากจะกัดลิ้นตัวเองนักเมื่อได้ยินคำสั่งของผู้เป็นนาย หากจะให้เขาอยู่กับคุณหนูณัฐทรียาคงมิวายที่เจ้าหล่อนจะทำให้หัวใจดวงแกร่งไหวหวั่นเป็นแน่

“หืม?”คนตัวเล็กเอียงคอเล็กน้อยด้วยความสงสัยให้เธออยู่กับเดนิสงั้นหรือ ดวงหน้างามร้อนผ่าวขึ้นสีแดงระเรื่อแต่งแต้มพวงแก้มเนียน เมื่อเห็นมือขวาของคริสตัลโค้งศีรษะรับคำสั่ง

“ไปล่ะยัยบ๊อง อย่าแกล้งเดนิสล่ะ”หันมาบอกณัฐทรียาวางฝ่ามือทาบลงบนหัวทุยเล็กสั่งไหวไปมาเบาๆ เป็นเชิงหยอกล้อ บางครั้งเขาเองก็กลัวว่าความสนิทของน้องสาวที่มีกับเดนิสบวกกับความใกล้ชิดมันจะทำให้ทั้งสองคนทำอะไรนอกลู่นอกทาง ถึงแม้อายุอานามจะไม่น้อยกันแล้วก็ตามจะให้วางใจก็ไม่ได้ เพราะฝ่ายที่เดือดร้อนคงจะลูกน้องของตน บิดาของเขาคงจะไม่ปล่อยไว้เฉยๆ แน่

“อืม!...”คนตัวเล็กตอบคริสตัลพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ ตัดสินใจก้าวขึ้นรถ เขาเองรู้ดีว่าณัฐทรียาทำไมไม่เลือกคบใครทั้งที่มีผู้ชายระดับอีโก้สูงมาพัวพันมากมาย เพราะความรักของน้องสาวในตอนนี้มันมีเดนิสอยู่ในนั้นเต็มห้องหัวใจ

เขาเองรักณัฐทรียาเกินกว่าจะห้ามให้หญิงสาวไปเกาะแกะกับลูกน้องของตน เพียงได้แต่ย้ำเดนิสได้เท่านั้นว่าอย่างไรก็ตามอย่างเผลอไผลทำอะไรที่ไม่สมควร เวลาคงจะพิสูจน์ใจคนได้นี่ขนาดห้าปีผ่านไปน้องสาวของตนยังไม่เปลี่ยนแปลง แล้วไวโอเล็ตล่ะเธอยังรักเขาอยู่หรือเปล่า

ปัง!!

“พาฉันกลับบ้านได้หรือยัง”เมื่อยัดกายเข้ามาในรถได้เสียงจากเบาะหลังก็ดังขึ้นทำให้คริสตัลต้องเอี้ยวตัวไปมอง

“เรากำลังจะกลับบ้าน”

“...”

“บ้านของเรา!”ไวโอเล็ตอยากจะกรีดร้องดังลั่นให้ทั่วห้องโดยสารนัก ทำไมผู้ชายคนนี้เป็นคนเข้าใจอะไรยากเย็นขนาดนี้ อยากจะเอ่ยถามว่าทำไมณัฐทรียาและลูกน้องของเขาถึงไม่เข้ามาในรถด้วยแต่ไม่อยากจะปริปากคุยกับเขา