10 | กลับมา

“ผมทำไม่ได้ครับ!”ริชาร์คตอบออกไปเพราะผู้เป็นนายมอบหมายให้เขาพาลูกชายของท่านกลับคฤหาสน์ให้ได้ อีกทั้งกระชับอีกว่าต่อให้นายน้อยเอาปืนจ่อหัวก็ต้องทำให้สำเร็จ

ไวโอเล็ตเมียงมองเขาสลับกับชายตรงหน้าที่คาดว่าน่าจะเป็นการ์ดของคฤหาสน์จอร์นนี่แบร์ มือน้อยพยายามปลดพันธนาการแข็งแรงจากวงแขนและฝ่ามือของเขาให้เป็นอิสระ

“อยากตายใช่ไหม ที่มึงกล้าขัดคำสั่งกู!”ขบกรามพูดแรงบีบเอวคอดกิ่วแน่นขึ้นตามแรงอารมณ์ที่ปะทุขึ้น คริสตัลตัดสินใจปล่อยหญิงสาวให้เป็นอิสระคว้าวัสดุดำด้านจากเอวสอบของริชาร์คออกมาจ่อไปที่หัว ขึ้นนกเตรียมลั่นไกปืนทว่ากลับต้องหยุดการกระทำทุกอย่างลงเมื่อร่างเล็กของใครคนหนึ่งบดบังบอดี้การ์ดเอาไว้

“หยุดนะคริสตัล นายจะยิงริชาร์คไม่ได้”

“ถอยไปยัยณัฐ”เส้นเลือดปูดปูนขึ้นตรงขมับของคริสตัลด้วยความเกรี้ยวกราด เขาจะเป่าหัวชายตรงหน้าอยู่แล้วเชียว ทว่าณัฐทรียาน้องสาวฝาแฝดของเขากลับเป็นเกาะกำลังกระสุนโดยไม่กลัวตาย

“ควบคุมอารมณ์ตัวเองบ้างสิคริส นายจะฆ่าใครเหมือนเมื่อก่อนโดยไร้เหตุผลไม่ได้ กลับคฤหาสน์ตามที่แด๊ดสั่งเดี๋ยวนี้!”เอากับยัยน้องสาวสุดที่รักเขาสิ! ปลายด้ามปืนค่อยๆ ลดลงก่อนจะยัดมันใส่มือเดนิสลูกน้องคนสนิทของเขาที่มาพร้อมกับณัฐทรียาเมื่อครู่

“ฉันจะกลับ ก็ต่อเมื่อมีไวท์ไปด้วย...”ยังไงเสียวันนี้ถ้าไม่ได้คุยกับเธอแบบเปิดใจ เปิดผ้าก็ไม่มีทางไปไหนเด็ดขาด!

“เกี่ยวอะไรกับฉัน!!”ไวโอเล็ตที่ได้ยินถ้อยคำของจอมบงการก็แผดเสียงถามกลับทันควัน ส่ายหน้าปฏิเสธและเอื้อมมือไปเปิดประตูรถของตน

“เธอต้องไปกับฉัน!”คริสตัลจับเธอเอาไว้อีกครั้งโดยที่เจ้าหล่อนดีดดิ้น มองหน้าณัฐทรียาอย่างขอความช่วยเหลือ

“คะ...คริส”

“เงียบไปเลยยัยณัฐ เลือกเอาว่าจะให้ฉันฆ่าไอ้เดนิสหรือจะให้ไวท์ไปกับฉัน”เดนิสผงะเล็กน้อย ในเมื่อเขาเองก็ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ชุลมุนนี้เลยสักนิด ชายหนุ่มถอนหายใจเมื่อเห็นสีหน้าของณัฐทรียาที่มองมายังเขากระพริบตาปริบๆ พลางมองไปที่ไวโอเล็ตก่อนจะเดินมาคล้องแขนเขาเอาไว้

“เดนิสไม่เกี่ยวนะ!”ไม่ใช่ว่าเธอคนเดียวที่มีข้อต่อรองกับพี่ชายฝาแฝดของตน คริสตัลเองก็รู้จุดอ่อนของเธอเช่นกัน หญิงสาวก้มหน้างุดกระตุกแขนเสื้อเดนิสเพื่อให้เขาเลี่ยงออกไปจากที่ตรงนี้พร้อมกับเธอจนพ้นรัศมีความเอาแต่ใจของคริสตัล

“ปล่อยฉันคริสตัล!!”

“เชิญครับ”ในขณะที่เสียงห้ามปรามของไวโอเล็ตไม่มีความหมายมิหนำซ้ำริชาร์คก็ผายมือเชิญคริสตัลไปยังรถที่ยังคงสตาร์ทเครื่องยนต์ไว้อยู่ เนื่องจากยังมีการ์ดอีกคนขับรถให้

คฤหาสน์จอร์นนี่แบร์

รถลีมูซีนจอดลงเทียบหน้าทางเข้าคฤหาสน์ ริชาร์คทำหน้าที่เปิดประตูรถให้เขา คริสตัลเสสายตามองคนที่กระถดกายหนีจนติดประตูอีกฝั่ง ขาแข็งแรงตวัดลงจากรถก่อนจะโค้งตัวมองเข้าไปในรถ

“ลงมาสิ ต้องรอให้พ่อฉันมาตัดริปบริ้นเหรอ?”คริสตัลถามด้วยความหัวเสียเมื่อเห็นเธอยังคงเพิกเฉย เขาจึงตัดสินใจอ้อมไปอีกด้าน กระชากประตูรถออกกว้างและดึงเจ้าหล่อนให้ลงจากรถคันหรู

“โอ๊ย!!! เจ็บนะ”คนตัวเล็กร้องเสียงหลงออกมาเมื่อแรงบีบที่ข้อมือเล็กนั้นปวดร้าวไปถึงกระดูก ทว่ายิ่งขัดขืนมากเท่าไหร่มันจึงทำให้คริสตัลอุ้มหญิงสาวขึ้นในท่าเจ้าสาวเข้ามาภายในคฤหาสน์

“หยุดดิ้น! นี่ไงจำได้ไหมที่เธอเคยบอกว่าอยากมาที่คฤหาสน์ของฉัน”เสียงเข้มเปล่งใส่ร่างบาง วางเธอลงบนพื้นกระเบื้องจับไหล่มนให้หันมองไปรอบๆ คฤหาสน์ที่เธอเคยพร่ำบอกเขาว่าอยากมานักหนา ทว่าชายหนุ่มไม่เคยพาเธอมาสักครั้งอย่าว่าแต่คฤหาสน์เลยที่ไม่เคยพามา ออกไปเที่ยวยังไม่เคยเลยด้วยซ้ำ

“นายจะนึกถึงคำพูดในอดีตของฉันทำไม อึก...ฉันลืมทุกอย่างไปหมดแล้ว มาพูดทำไมในวันที่ฉันไม่ได้รู้สึกอะไร”ก้อนน้ำตาที่กักเก็บพังทลายแตกพรากเป็นสายธาร นึกก้นด่าความหวั่นไหวของตนที่คล้อยตามคำพูดแสนหวานของเขา

“ชู่ว์!!...อย่าร้องนะไวท์ ฉันเพียงอยากได้เธอกลับมา”