09 | ทวงคืน

เพี๊ยะ!!!

“ฉันเกลียดนายคริสตัล”ฝ่ามือเรียวตวัดใส่ซีกแก้มเขาอย่างแรงจนใบหน้าหล่อเหลาหันแรงตามกระทำ เขายังคงเหมือนเดิมทุกอย่างไม่เปลี่ยนแปลง ทั้งคำพูดและการกระทำอันป่าเถื่อน ในสิ่งที่เขาพูดมันถูกเพราะเขาคือผู้ชายคนแรกและคนเดียวที่ทำลายพรหมจรรย์ของเธอทว่ามันล้วนมาจากความเต็มใจถึงแม้จะเจ็บปวด

“เกลียดงั้นเหรอ!”น้ำเสียงเย็นยะเยือกถูกเปล่งออกไปก่อนจะตวัดสายตามองคนตัวเล็กอย่างคาดโทษ ยิ่งมองเธอนานเท่าไหร่ยิ่งจ้องลึกเข้าไปนัยน์ดวงตาของเจ้าหล่อนยิ่งรับรู้ได้ถึงความเกลียดชังถูกส่งมาให้

“ใช่! ฉันกะ...อื้อ”ไม่ทันที่คำว่าเกลียดจะถูกพ่นใส่เขา ชายหนุ่มก็กระแทกจูบลงมาปิดปากบางอย่างแรงจนเธอตั้งตัวไม่ทัน ฝ่ามือหนาสอดเข้าหาใต้ท้ายทอยดึงเรือนผมสวยเพื่อให้เธอแหงนเงยรับจุมพิตอันหยาบโลนของเขา

“อื้อ...อืม!!”คริสตัลขบเม้มกลีบปากระเรื่อเพื่อทำโทษ ดันแผ่นหลังบางให้แนบชิดกับเขามากขึ้น กระชากผมสวยของเธออย่างไม่ปรานีมอบจูบอย่างรุนแรงให้กับแม่คนอวดดี โดยที่เธอพยายามจะขัดขืนลิ้นหนาพยายามซอกซอนเข้าไปเชยชิมความหวานภายในอุ้งปาก ทว่าเจ้าตัวกลับต่อต้านจนทำให้คนกระหายรักโกรธจัดผละออกจากริมฝีปากบางเพื่อกระแทกลงไปใหม่

เพี๊ยะ!!

“ไปตายซะสารเลว!...”ไวโอเล็ตตะโกนใส่หน้าเขาอย่าเหลืออดคริสตัลยังคงเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน ถึงแม้­­­­­­­­เวลาจะผ่านไปนานก็ตามวันที่เขาทำร้ายความรู้สึกและฆ่าความไร้เดียงสาของเธอให้ตายไปจากโลกใบนี้ เธอยังแปลกใจถึงแม้เขาจะเลวสักแค่ไหนเป็นเธอเองที่ยังคงรักเขาหมดหัวใจ

“หึ! หว้า...ดูรอบข้างมีคนเดินพลุกพล่านไปหมด คิดถึงเธอนะอยากจะจับเธอกระแทกตรงนี้ให้หายคิดถึง”เหมือนคนที่โดนเธอพ่นวาจาไล่เขาไปตายจะไม่สะทกสะท้านใดๆ สักนิดมิหนำซ้ำยังคงยืนยิ้มร่ายียวน

“ไอ้ทุเรศ!! นายนี่มัน...”เธอได้แต่ชี้หน้าเขากัดฟันแน่น คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันยุ่งนึกหงุดหงิดในใจ ยิ่งเขาตีสีหน้าไม่ทุกข์ร้อนในคำด่าทอที่บริภาษอย่างหยาบคาย ในทางกลับกันเป็นเจ้าหล่อนเสียมากกว่าที่เดือดผุดขึ้นมาเสียเอง

“...”

“จะไปไหน!!”เมื่อเห็นหญิงสาวสะบัดหน้าสวยใส่และกำลังเปิดประตูรถสปอร์ต คริสตัลก็คว้าที่เอวคอดรวบเธอเข้าใส่วงแขนแกร่งของตน

“นี่ปล่อยฉันนะ จะมายุ่งกับฉันทำไม!”เพียงชั่วครู่ที่ไวโอเล็ตแหวเสียงใส่เขากำปั้นน้อยทุบลงบนแผงอกกว้างหนึ่งครั้ง ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อ คริสตัลจ้องมองลึกเข้ามาในดวงตากลมโตของเธอ ราวกับว่าหญิงสาวนั้นต้องมนต์สะกดของซาตานร้ายที่เคยทำร้ายเธอทั้งร่างกายและจิตใจ

“ห้าปีที่ผ่านมาฉันคิดถึงแต่เธอนะไวท์ ฉันรอว่าเธอจะมาเยี่ยมฉันบ้างหรือเปล่า ใจร้ายมากเลยรู้ไหมที่ทำให้ฉันเกือบตายเพราะไม่ได้พบเธอ”คำพูดของชายหนุ่มเองก็ทำให้คนที่คิดถึงเขาเองเช่นกันน้ำตาคลออยู่ที่หน่วยตาคู่สวย

“...”

“ยังฟังอยู่หรือเปล่า ได้ยินไหมเสียงหัวใจของฉัน”อะ...อะไรนะ~ ไม่จริง! คริสตัลคนเดิมที่เธอเคยรู้จักไม่ใช่อย่างนี้ เวลาที่จากกันเขาล้มหัวกระแทกพื้นหรือเปล่าทำไมเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ แววตาซาตานที่เธอไม่เคยแม้แต่จะจ้องมองดูอ่อนโยนราวกับเด็กหนุ่มพบรักแรกก็ไม่ปาน

“...”

“นายน้อยครับ คุณคริปโตสให้นายน้อยกลับคฤหาสน์ครับ”ในความสับสนวุ่นวายภายในใจของคริสตัลและไวโอเล็ต เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นทำให้ชายหนุ่มผละออกจากเธอเล็กน้อย โดยที่เขายังกอดเอวบอบบางไว้แน่นมองชายฉกรรจ์ร่างสูงตาเขม็ง

“เห็นฉันเป็นเด็กหรือไง กลับไปซะเดี๋ยวกลับเอง”คริสตัลกระชากน้ำเสียงสั่งพ่นลมหายใจถี่รัวด้วยความขุ่นเคือง เขาเพิ่งเป็นอิสระจากกรงขังบ้าๆ นั่น แต่ทำไมอิสระของเขากลับถูกผู้เป็นพ่อควบคุมอยู่ในขณะนี้

“ผมทำไม่ได้ครับ!”