11 | คุกเข่าขอร้อง

“กลับมาได้ไหม...กลับมารักฉันเหมือนที่เธอเคยรัก”คริสตัลกระซิบข้างหูแผ่วเบาริมฝีปากหยักสัมผัสโดนใบหูเล็กอีกทั้งยังมีลมหายใจอุ่นเบารดอยู่จนขนในกายสาวลุกชัน ไวโอเล็ตเรียกสติตัวเองกลับมาโดยการขยับกายออกห่างจากชายหนุ่มก่อนจะผลักร่างสูงให้เสถอยหลังไปหลายก้าว

“ไม่มีทางที่ฉันจะกลับไปเป็นควายอีกแน่นอน!”เสียงเล็กแผดใส่ด้วยความอัดอั้นนานแคไหนกว่าจะก้าวข้ามความเจ็บปวดความบอบช้ำในหัวใจมาได้ คิดถึงใจแทบขาดแล้วเขาล่ะกำลังสมสู่กับผู้หญิงคนอื่นงั้นหรือ

“ไวท์ฟังฉันที่รัก....”

“ฟังอะไร หึ...หรือติดคุกนานจนลืมไปแล้วเหรอ”มิวายสาดวาจาร้ายกาจใส่คริสตัลจนชายหนุ่มหน้าชาวาบราวกับถูกตบหน้าก็ไม่ปาน กำมือเข้าหากันแน่นควบคุมอารมณ์ของตนที่กำลังปะทุ เธอกำลังตอกย้ำในสิ่งที่เขาเคยทำผิดพลาดอย่างเจ็บแสบในทรวง

“ทำไมฉันมันน่าขยะแขยงขนาดนั้นเลยเหรอ!!!”ดวงตาวาวโรจน์ประดุจซาตานร้ายจ้องมองหญิงสาวในความรู้สึกตอนนี้มันมีทั้งโกรธระคนรวดร้าว ไวโอเล็ตคนเดิมที่เคยรักเขามากเปลี่ยนไปแล้ว

“หึ! ยังกล้าถามอีกหรอ”หญิงสาวเหยียดยิ้มที่มุมปากยากเกินจะคาดเดาได้ว่านั่นมันสื่อถึงอะไร ทว่าคริสตัลกลับมองว่าเจ้าหล่อนกำลังคิดว่าเขาเป็นตัวเชื้อโรคจนอยากจะหายจากตรงนี้ไปอย่างเต็มประดา

“เธอกำลังเอาน้ำกรดมารดหัวใจฉันอยู่นะไวท์!!”เข่นเคี้ยวเขี้ยวฟันพูดก่อนจะตวัดวงแขนแกร่งรวบร่างบางเข้าสู่อ้อมกอดของตน ฝ่ามือน้อยทุบลงบนอกแกร่งเป็นพัลวันเพื่อหลุดพ้นจากพันธการของเขาอีกครั้ง

“หึ! สมองนายกลับรึไงคริส”ไวท์โอเล็ตหัวเราะในลำคออย่างดูแคลนเพื่อกลบเกลื่อนความสับสนว้าวุ่นในหัวใจเธอในขณะนี้

“อย่ามองว่าฉันโง่ เธอเองน่าจะรู้ดีกว่าใครเพราะตอนนี้เธอนั่งอยู่ในนี้”บะ...บ้าน่าถ้อยคำพวกนี้มันไม่ใช่ซาตานผู้ร้ายกาจที่เธอเคยรู้จัก ทว่าตอนนี้เขาดูเหมือนเด็กหนุ่มที่กำลังสารภาพรักกับรักครั้งแรกต่างหาก

“....”

“คุกเข่าต่อหน้าฉัน หึ!...ทำได้หรือเปล่า”เธอเชิดหน้าขึ้นราวกับผู้มีชัยอย่างไรเสียคริสตัลก็ไม่มีวันก้อมหัวให้ใครเด็ดขาดเธอรู้ข้อนี้ดี เขานั้นนับว่าเป็นคนขวางโลกก็ว่าได้ผู้เป็นพ่อที่เคยกุมบังเหียนมาเฟียที่โหดร้ายในลาสเวกัสยังมิอาจบ้าคลั่งกระหน่ำฆ่าคนไม่เท่าคริสตัลเลย

ไวโอเล็ตเบี่ยงเบนสายตาให้ลอดพ้นจากดวงตาคมกริบที่กำลังจ้องมองเธอราวกับว่ามีอะไรบางอย่างอยู่ในนั้น หัวใจดวงน้อยอันห่อเหี่ยวเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะเมื่อฝ่ามือหนาช้อนดวงหน้างามให้หันมาสบนัยน์ตาสีน้ำทะเลของตน

ตุ้บ!

ร่างสูงทรุดกายลงบนพื้นตามถ้อยคำท้าทายของเธออย่างยอมศิโรราบ หากมันทำให้ไวโอเล็ตคนเดิมกลับมารักเขาดังเดิมเอาปืนมาจ่อหัวเขาก็ยอม ปากเล็กอ้าค้างด้วยความตกตะลึงไม่คิดว่าชายหนุ่มจะยอมทำอะไรที่เหนือความคาดหมายของเธอเช่นนี้เพียงเท่านั้นหัวใจของหญิงสาวก็สั่นระรัว

“ให้อภัยฉัน!”เพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้นทว่าเธอกลับคิดว่าเวลามันผ่านไปเกือบชั่วโมง ก่อนจะดึงสติของตัวเองกลับมานึกถึงสิ่งที่เขาเคยทำร้ายเธอสารพัด เกือบแล้วเชียวเกือบใจอ่อนให้กับท่าทีของเขาที่ยอมจำนน

“ไม่มีประโยชน์หรอกคริส เพราะฉันกำลังจะ”

“...”

“แต่งงาน!”

“เมื่อกี้...พูดว่าอะไรนะ”คริสตัลกดเสียงลงต่ำมองดูเจ้าหล่อนยกยิ้มระรื่น ข่าวที่เขาเห็นวันนี้คงจะเป็นเรื่องจริงไม่ใช่ข่าวลืออันเป็นข้อสันนิฐานของตัวเองสินะ ต้องตบมือให้กับความโง่เขลาของตัวเองที่ยอมคุกเข่าต่อหน้าเธอทั้งที่จริงแล้วมันเหมือนเป็นการเอามีดมาแทงข้างหลังเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“สมองไม่ดีแถมยังหูหนวกอีกหรือไง กรี๊ด!!!”คำปรามาสของหญิงสาวจบลงร่างเล็กก็ถูกรวบขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว มิหนำซ้ำเท้าแกร่งยังก้าวอย่างกระฉับกระเฉงโดยที่ไวโอเล็ตยังคงร้องโวยวายจ้องมองประตูทางที่ตนเดินเข้ามามันเริ่มไกลลิบลี่