08 | ตามหา

“อืม!...แต่มีขอแม้ว่า...”

“โอเคคริสตัล ฉันจะยอมบอกนายก็ได้!”เธอตอบอย่างไม่คิดหน้าคิดหลังไม่ได้อยากได้อะไรหรอกนะ สงสารพี่ชายของตนจริงๆ

คริสตัลกระตุกยิ้มขึ้นประดับบนใบหน้าหล่อเหลาอย่างผู้มีชัย ก่อนจะเงี่ยหูฟังว่าเขาจะได้พบไวโอเล็ตได้ที่ไหนไม่รอช้าที่ชายหนุ่มจะให้เดนิสตีรถกลับเพื่อไปหาเจ้าของหัวใจทันควัน

ห้างสรรพสินค้า

“แน่ใจว่าเมียฉันอยู่ที่นี่!”เสียงเข้มเอ่ยถามน้องสาวของตนหลังจากจอดรถอยู่ชั้นสองของห้างที่เป็นเครือของพ่อเขาเอง

“อืม! ก็ไวท์มาถ่ายงานเสื้อผ้าที่เพิ่งเปิดใหม่ อย่าลืมนะคริสว่าพ่อให้ฉันดูแลเรื่องพวกนี้”เธอตอบออกไปด้วยความจริงเพราะสถานที่ถ่ายแบบในวันนี้เธอได้ติดต่อไวโอเล็ตและขอสถานที่ถ่ายแบบโปรโมทร้านค้าใหม่ที่เพิ่งเปิดตัว

“เออเจอก็เจอวะ!”ชายหนุ่มกระแทกน้ำเสียงก่อนจะเปิดประตูรถออกกว้างแต่ยังไม่ได้ก้าวไปไหนจึงนึกอะไรบางอย่างได้ มิหนำซ้ำยังชะโงกหน้าเขาไปในตัวรถก่อนจะเอ่ยปากบอกณัฐทรียา

“น้องสาวของพี่มีบัตรไหมจ๊ะ พี่คริสยืมหน่อยสิ”

“ฉันว่าแล้ว...”ณัฐทรียาพูดด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่ายกลอกตาไปมาก่อนจะหยิบกระเป๋าสตางค์ข้างกายที่หยิบติดตัวมาด้วยเปิดเอาบัตรให้พี่ชายสี่ใบที่เป็นของตระกูลจอร์นนี่แบร์ ไม่ว่าใครที่นามสกุลนี้ก็สามารถใช้ได้

“น่ารักที่สุดเลย เฮ้ย!...เดนิส”เฮือก~ คนที่นั่งเงียบอยู่นานถึงกับสะดุ้งกับน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปของเจ้านายตน เมื่อกี้ที่คุยกับคุณหนูณัฐทรียาเสียงยังหวานชวนฝันอยู่เลยไหงเรียกเขาแบบนี้แต่ควรทำใจให้ชิน

“คะ...ครับนายน้อย”เดนิสขานรับด้วยน้ำเสียงกระตุกกระตัก

“ดูแลณัฐทรียายิ่งกว่าชีวิตของแกจำไว้!”คริสตัลสั่งลูกน้องคนสนิทของตนไว้เพียงเท่านั้นก่อนที่อีกฝ่ายจะก้มศีรษะลงเล็กน้อยน้อมรับคำสั่งจากเขา ชายหนุ่มปิดประตูรถลงทันทีและเดินเข้าไปในห้างเพื่อหาร้านเสื้อผ้าที่น้องสาวตนบอกไว้

“...”เมื่อคริสตัลจากไปไกลจนลับสายตาณัฐทรียาจึงก้าวขาเรียวยาวไปนั่งตรงหน้ารถข้างเดนิสทันทีก่อนจะส่งยิ้มหวานละลายใจไปให้ แต่อีกฝ่ายกลับเบือนหน้าหนีไม่สนใจเจ้าหล่อนเลยสักนิด

“คุณณัฐอยากไปไหนครับ!”นั่นเป็นถ้อยคำที่ชายหนุ่มถามหญิงสาวสุ���สวยข้างกาย เธอจะรู้ไหมว่ากำลังทำให้หัวใจของเขาเต้นไม่เป็นส่ำกลิ่นกายสาวตะลบอบอวลกับเครื่องปรับอากาศในรถจนกลิ่นฟุ้งไปทั่วห้องโดยสาร จนทำให้คนที่ไม่ได้เข้าใกล้ผู้หญิงเป็นเวลาห้าปีฟุ้งซ่านจนแทบอยากจะไปหาที่ปลดปล่อย

“ณัฐไปไหนก็ได้ที่มีเดนิสอยู่ด้วย”ไม่ว่าเปล่าคนตัวเล็กยังคล้องแขนล่ำเอาไว้และซบใบหน้าลงบนบ่าบึกบึน

“งั้นเรากินที่ห้างนี้ก็ได้ครับ!”เมื่อพูดจบประโยคเดนิสก็เบี่ยงตัวเปิดประตูลงจากรถทันทีก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ พยายามไม่หลงใหลกับสิ่งยั่วยุที่ถึงแม้อยากจะทำอย่างใจนึกก็ตาม

“โอ๊ย! ตาทึ่มมีความรู้สึกบ้างไหม”

สภาพร่างกายเปล่าเปลือยไม่ให้นายไปแต่นายไม่คิดจะเหลียวแลกันสักนิด!!”

“...”

“หึ! หนสุดท้ายเวรกรรมก็ย้อนคืนตัวนายเอง”ถึงแม้ว่าการที่คริสตัลจะทิ้งเธอไปมันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรให้เขาได้รับกรรมในคุกถึงห้าปี แต่มิวายที่จะตอกย้ำเขาให้สำนึก

“อ่อเหรอ! งั้นก็โชคดีที่ผัวคนแรกของเธอดันเป็นไอ้ขี้คุก”

เพี๊ยะ!!!