บทที่6 นายบีบหัวใจฉันจนแหลกคามือ

“อ๊ะ!”

มันเกิดขึ้นรวดเร็วมาก จากที่ฉันยืนนิ่งที่อยู่ปลายเตียง ตอนนี้ฉันถูกฟีนิกซ์ดังตัวให้ล้มลงนอนบนเตียง เขาทำโดยที่ไม่บอกให้ฉันรู้ตัวด้วยซ้ำ

“ทำอะไรของนายเนี่ย?!”

“ก็ถ้าไม่ทำ...เธอคงยืนทื่ออยู่ตรงนั้นทั้งคืน” เขาตอบเสียงเรียบ ก่อนจะวางมือถือลงที่โต๊ะหัวเตียงแล้วขยับตัวลงนอน

“จะนอนแล้วเหรอ?”

“อืม” เขาตอบทั้งๆที่หลับตานอนแล้ว

“นี่เพิ่งสี่ทุ่มเองนะ” ฉันรู้ว่าปกติฟีนิกซ์นอนดึกจะตาย เขาจะกลับคอนโดก็ต่อเมื่อคลับปิดแล้ว

“ฉันเหนื่อย” เขาถอนหายใจออกมา

“เหนื่อยอะไร? อยู่กับฉัน...นายเหนื่อยงั้นเหรอ?”

“นอนเถอะ อย่าหาเรื่องทะเลาะเลย”

“ฉันไม่ได้หาเรื่องทะเลาะ ฉันแค่...” ไม่อยากให้คืนนี้ผ่านไปเฉยๆก็เท่านั้น

“งั้นแล้วเธออยากจะทำอะไร?” ในตอนนั้นฟีนิกซ์ก็ลืมตาขึ้นมาถามฉัน ราวกับว่าเขาได้ยินว่าฉันคิดอะไรอยู่ ไม่น่ะ...เขาจะได้ยินความคิดฉันได้ยังไง

“หาหนังดูไหม? หรือไม่ก็...เล่นตอบคำถามกัน เหมือนที่เราเคยทำตอนไปเข้าค่ายสมัยเด็กๆ”

“...” เขาเงียบ นั่นแปลว่า...ฉันสามารถหาหนังดูได้ หรือไม่ก็เล่นตอบคำถามได้ เพราะถ้าเขาอยากทำ เขาจะตอบมาแล้วว่าไม่

“ดูหนังหรือตอบคำถามดี?” ฉันยกยิ้มถามเขา

“จากเป็นหรือจากตาย?” ฟีนิกซ์เริ่มตั้งคำถาม แทนคำถามว่าเขาจะเลือกทำอะไร ทว่า...คำถามของเขามันทำให้ฉันรู้สึกหดหู่ขึ้นมา

“จากตาย...” ฉันตอบออกไป

“เพราะถ้ายังมีชีวิตอยู่ ฉันจะไม่มีทางปล่อยให้คนที่ฉันรักหลุดมือไปเด็ดขาด” ฉันหมายถึงเขาด้วย...หวังว่าเขาจะรู้ความหมายของฉัน

“ฉันเลือกจากตาย...ตายดีกว่าถ้าจะต้องแยกจากกัน” ฟีนิกซ์ตอบคำถามในส่วนของเขา

“ฉันหรือผู้หญิงทุกคนบนโลก?” คราวนี้เป็นคำถามของฉันบ้าง

“เธอ” เขาตอบกลับทันควัน

“ทำไม?”

“ไม่มีเหตุผล ฉันแค่เลือกเธอ” คำตอบมันชัดเจน...แต่ฟังแล้วกลับรู้สึกว่างเปล่า เขาแค่เลือกฉัน...เพราะฉันเป็นแค่ช๊อยส์เดียวที่เขาเลือกได้ไงล่ะ

“ฉันก็เลือกนายเหมือนกัน...เลือกนายเพราะนายเป็นของฉัน” เป็นคนที่ฉันรักและเลือกมาตั้งแต่แรก

“เลิกเล่นเถอะ” แล้วฟีนิกซ์ก็ทำหน้าไม่พอใจออกมา

“ทำไมล่ะ...นายไม่พอใจที่ฉันบอกว่าเป็นเจ้าของนายเหรอ?” ฉันถามออกไปตามตรง

“นอนได้แล้ววิวาห์ ไม่งั้น...คืนนี้เธออาจจะไม่ได้นอน”

“หึ...นายน่ะเหรอ? ที่จะทำให้ฉันไม่ได้นอน ต่อให้ฉันแก้ผ้าตรงหน้านาย...นายก็ไม่เกิดความรู้สึกอะไรหรอก! นายไม่เคย...คิดที่จะแตะต้องฉันด้วยซ้ำ!” แล้วฉันก็โมโหขึ้นมา นอนไม่ลงแล้ว...เหอะ! ไม่อยากจะเชื่อที่สุดท้ายคืนนี้ก็จบลงที่เราทะเลาะกันจนได้

พรึ่บ!

“อ๊ะ!”

แล้วในตอนที่ฉันกำลังจะลงจากเตียง อยู่ๆฟีนิกซ์ก็เข้ามาคร่อมตัวฉันไว้ เขาส่งมือมายึดสองแขนของฉันไว้แน่น

“เธออยากให้ฉันทำเหรอ?”

“ปล่อย! นายเป็นบ้าหรือไง?!”

“เธอคิดว่าฉันไม่รู้สึกกับเธอจริงๆเหรอ?” ทั้งสายตาและน้ำเสียงของฟีนิกซ์กำลังทำให้ฉันกลัว

“อย่าทำอะไรบ้าๆนะ!”

“จะขัดขืนทำไม ในเมื่อสิ่งที่เธอต้องการคือตัวฉันนี่...เลือกมา...ปล่อยนอกหรือปล่อยใน?!”

“ฟีนิกซ์!”

“ไหนว่าฉันไม่เคยทำให้เธอรู้สึกว่าเราเป็นแฟนกัน...นี่ไง...ฉันกำลังจะทำแบบที่แฟนเขาทำกัน” เขาจ้องฉันไม่วางตา สายตาของเขาไร้อารมณ์ แต่น้ำเสียงแข็งทื่อ

“อย่า...ฉันไม่ต้องการ!”

“งั้นก็อย่าพูดอีกว่าฉันไม่รู้สึก อย่าทำให้ฉัน...คิดว่าเธอต้องการให้ฉันนอนด้วย!”

“ฉันไม่เข้าใจ...ทำไมนายถึงชอบทำให้ฉันสับสน?! บางครั้งนายก็ทำเหมือนว่าแคร์ฉันมาก แต่บางครั้งก็ทำเหมือนฉันไม่มีความหมายอะไรเลย”

“เธอเองก็ทำให้ฉันอยากจะบ้าเหมือนกัน ฉันเกลียดทุกครั้งที่ได้ยินคำว่าเธอเป็นเจ้าของ! เกลียด...ที่เธอเอาแต่บอกว่าฉันไม่มีทางไปจากเธอได้ถ้าหากเธอไม่ปล่อยไป อย่าบอก...ว่าฉันไร้หัวใจรักใครไม่เป็น ในเมื่อเธอเอง...ก็มองว่าฉันเป็นแค่ของเล่นในมือ” นี่เป็นอีกครั้งที่ฟีนิกซ์พูดอะไรยาวๆออกมา

“แล้วถ้าฉันบอกว่ารักนายล่ะ?” ในตอนนั้นน้ำตาของฉันก็ไหลออกมาอีกครั้ง

“...” ทว่าเขาส่ายหน้าเหมือนไม่เชื่อ

“เธอไม่ได้รักฉัน เธอแต่ต้องการจะครอบครองฉันเท่านั้น”

“ไม่จริง! ฉันรักนาย...ฮึก!” สมองอื้ออึงไปหมด เมื่อในที่สุด...ฉันก็ได้โพล่งออกไปแล้วว่าฉันรักเขา ฉันพูดออกไปแล้วจริงๆ

“พูดออกมาทำไม? ทำไมไม่เก็บมันเอาไว้...เธอไม่รู้เหรอว่าเราคบกันได้ก็เลิกกันได้ วันไหนที่พ่อแม่เราไม่มีผลประโยชน์ต่อกัน...วันนั้นพวกเขาอาจสั่งให้เราเลิกกัน” ฉันเห็นแววตาสั่นคลอนของเขาเพียงเสี้ยววินาที ก่อนที่จะผละตัวออกไปจากฉัน

“ฮึก! นะ...นายว่าไงนะ? มันจะมีวันที่พ่อแม่บอกให้เราเลิกกันงั้นเหรอ? ไหนว่าเราจะได้แต่งงานกันไง?” ในตอนนี้...ฉันไม่สนใจอะไรแล้ว ฉันเผยออกไปหมดแล้วว่ารักเขา ไม่มีฟอร์มให้ต้องรักษาอีกต่อไป

“ฉันไม่รู้ แต่เธอก็รู้นี่ว่าเราคบกันเพราะอะไร...”

“งั้นแล้วนายรู้สึกยังไงกับฉัน? ถ้าตัดผลประโยชน์ของพ่อแม่ออกไป...สำหรับนายแล้ว...ฉันเป็นอะไร?!”

“เป็นคนสำคัญ”

อีกแล้ว...สำคัญอีกแล้ว! คำตอบที่ได้จากเขาไม่เคยทำให้ฉันแปลความหมายอะไรได้เลยสักครั้ง!

“อธิบายคำพูดของนายมา! คนสำคัญคืออะไร?! แล้วที่เคยบอกว่าแตะต้องฉันไม่ได้คืออะไร?!”

“...”

“อย่าเงียบนะ! บอกฉันมา...! ฮึก! อย่า...มาทำให้ฉันสับสนเพราะนาย...” ทำไมฉันถึงได้ร้องไห้เพราะเขาบ่อยจังเลยนะ? ฉันไม่ชอบที่ตัวเองเป็นแบบนี้เลย

“อย่าคาดหวัง ฉันให้ในสิ่งที่เธอต้องการไม่ได้”

“แล้วฉันต้องการอะไร?! ทั้งๆที่บอกไปหมดแล้วว่าฉันรักนาย! ที่บอกว่าเป็นเจ้าของนาย...มันเป็นเพราะฉันรักนายไง! ไอ้บ้า! ฉันรักนายจนเหมือนจะเป็นบ้า! รักนายตั้งแต่แรก...รักที่นายเป็นพี่ชาย รักที่นายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด รักที่นายเป็นผู้ชายคนหนึ่ง...ฉันรักนายอย่างที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะรักใครสักคนได้! นายได้ยินไหม?!”

“...” เขาเงียบ เงียบ เงียบอีกแล้ว!!!

“แล้วการที่นายบอกว่าให้ในสิ่งที่ฉันต้องการไม่ได้...นั่นแปลว่านาย...รักฉันไม่ได้ใช่ไหม หมายถึงนายไม่รักฉัน...หมายถึงว่าเราคบกันโดยที่มีแค่ฉันที่รักนายอยู่ฝ่ายเดียว...ใช่ไหม?!”

“ถ้าไม่ใช่ความรัก...ฉันให้เธอได้ทุกอย่าง เธอต้องการอะไรล่ะ? ร่างกาย...หรือชีวิตฉัน?”

“ฮึก!” เจ็บเป็นบ้า...เจ็บเหมือนหัวใจแหลกไปแล้ว

“หรือเธออยากให้ฉันกอดเธอ จูบเธอ มีอะไรกับเธอเหมือนที่แฟนเขาทำกัน?” คำถามของเขามันเบามาก แต่ฉันกลับได้ยินมันอย่างชัดเจน แล้วหน้าก็ชาขึ้นมา เจ็บ...จนชา แล้วก็อายจนแทบอยากหายไปจากตรงนี้

“นาย...แม่งเหี้ยดีว่ะ! ให้ความรักฉันไม่ได้งั้นเหรอ? ช่างหัวความรักนายเถอะ! รักนายได้ฉันก็เลิกรักได้! ไม่ต้องการหรอกความรักของนาย! ต่อจากนี้ไปที่สิ่งที่ฉันจะทำ...คือการยึดอิสระจากนาย! ต่อให้พ่อแม่สั่งให้เราเลิกกัน...ก็อย่าหวังว่าฉันจะยอม!” ฉันหมดคำพูดแล้ว แม้จะไร้เรี่ยวแรง แต่ทนอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้จริงๆ ฉันเดินออกมาจากห้องนอน คว้ารองเท้ามาสวม

หมั่บ!

“จะไปไหน” แต่แล้วฟีนิกซ์ก็เข้ามาคว้าแขนฉันไว้แน่น

“กลับบ้าน! ปล่อยฉัน!”

“แม่เธอเห็นไม่ได้...อย่าสร้างปัญหา” จริงสิ...ฉันมันตัวปัญหานี่ แล้วก็กลับบ้านไม่

“อย่ามายุ่ง! นาย...มันทุเรศ! ฉันอยากเกลียดนายจนแทบบ้าอยู่แล้ว!” ทั้งๆที่เพิ่งสารภาพออกไปว่ารักเขา แต่อาจจะต้องยอมรับว่าฉันก็เกลียดเขาด้วย

“วิวาห์! เลิกสร้างปัญหาสักที! แม่เธอกำลังจะลงเลือกตั้งอีกครั้ง ถ้าเธอมีเรื่อง...แม่เธอจะมีข่าวเสีย”

“เหอะ! สร้างปัญหาเหรอ? ที่ฉันโดนตบมาเนี่ย...มันก็เพราะนาย! สิ่งที่นายสนใจก็มีแค่ผลประโยชน์สินะ พ่อนายกับแม่ฉัน เอื้อผลประโยชน์กันอยู่ นายเลย...ต้องดูแลฉันเป็นอย่างดีเพื่อไม่ให้เกิดปัญหา! ทำเหมือนเป็นห่วงฉันเพราะอยากให้พ่อแม่เราเข้าใจว่าเรารักกันดี ทั้งๆที่จริงๆแล้ว...นายไม่เคยคิดจะรักฉันเลยด้วยซ้ำ!”

“ตั้งแต่แรก...เธอเองก็รู้ไม่ใช่หรือไงว่าเราคบกันเพื่อผลประโยชน์ของผู้ใหญ่ แล้วทำไมเธอถึงไม่รู้...ว่าเรารักกันไปก็ไม่มีประโยชน์ ถ้าพวกเราทะเลาะกันเพราะตกลงผลประโยชน์กันไม่ได้ล่ะ เธอคิดไหม...ว่าถึงวันนั้นเราก็ต้องเลิกกัน”

“เหอะ! นายเชื่อฟังพ่อนายมากขนาดนั้นเลยเหรอ?! หาเหตุผลได้ทุเรศเป็นบ้า! ไม่รักฉันเพราะ...กลัวว่าวันหนึ่งจะต้องเลิกกันน่ะเหรอ?! ไม่รักก็คือไม่รัก! ไม่ต้องมาอ้างเหตุผล! แล้วฉันบอกนายแล้วไง! ว่าถึงพ่อแม่บอกให้เราเลิกกันฉันก็ไม่ยอม! ถ้าลองฉันบอกว่าจะเป็นเจ้าของนาย...นายก็ต้องเป็นของฉันไปตลอดชีวิต!”

“วิวาห์...พ่อฉันเป็นมาเฟีย เมื่อไหร่ที่แม่เธอหมดผลประโยชน์ ตอนนั้นเราจะต้องเลิกกัน...นี่คือเรื่องจริง เพราะงั้น...แม่เธอต้องชนะการเลือกตั้งครั้งนี้ อย่าหาเรื่องให้แม่เธอเลย...” ดูเขาพูดเข้าสิ...พูดเหมือนอยากให้เราได้คบกันต่ออย่างนั้นแหละ แล้วจะไม่ทำให้ฉันสับสนได้ยังไงว่าลึกๆแล้วเขาอาจจะรักฉัน...

“นายคิดมาตลอดว่ามันอาจจะมีวันที่เราต้องเลิกกัน นายเลยไม่รักฉัน นี่เหรอ...สิ่งที่นายอยากให้ฉันเข้าใจ?”

“อืม แล้วฉันก็อยากให้เธอ...เลิกรักฉันด้วย ให้เรา...คบกันเพื่อรอวันที่ต้องเลิก คบกันเพราะผลประโยชน์...แค่นั้น”

“ได้สิ...ได้เลย ฉันจะทำตามที่นายต้องการ แต่ฟังไว้นะ...ว่าก่อนจะถึงวันนั้น ฉันยังเป็นเจ้าของนายอยู่” ฉันปาดน้ำตา จ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเขา

“อืม”

“นายนอนข้างนอก...ฉันจะนอนในห้องคนเดียว” ฉันทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านั้น ก็เดินเข้าห้องนอนทันที

...มันจบแล้วล่ะ และนี่คือคำตอบว่าฉันแพ้ ฉันแพ้เพราะรักเขาฝ่ายเดียว...