He’s Mine! ผู้ชายคนนี้เป็นของฉัน!

“ฮึก! อย่าทำอะไรฉันเลยนะ...ฉันไม่รู้จริงๆว่าพี่เขามีแฟนแล้ว ฮืออออ...อย่าทำร้ายฉันเลย ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันไม่รู้จริงๆว่าพี่เขาคบกับเธออยู่...”

ฉันแสยะยิ้มออกมาในทันทีที่ได้ยินคำอธิบายของผู้หญิงตรงหน้า ยัยนั่น...นั่งอยู่ที่มุมห้อง ยกมือไหว้ขอร้องฉันทั้งน้ำตา อธิบายมามากมาย...พ่นทุกอย่างออกมาพร้อมเสียงสะอื้นและคราบน้ำตา ฟังยังไง...ฉันก็รู้อยู่ดีว่ามันเป็นเรื่องตอแหล!

“เธอไม่รู้เหรอ?” ฉันทิ้งตัวลงนั่งยองกับพื้น ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ผู้หญิงที่อ่อยแฟนฉันที่คลับ...เมื่อคืนนี้

“ฮึก! ฉะ...ฉันไม่รู้จริงๆนะวิวาห์ ได้โปรดเถอะ...เธอเชื่อฉันนะ ฉันขอโทษ...ต่อไปฉันจะไม่ทำอีกแล้ว เราเป็นเพื่อนกันนี่...ให้อภัยฉันนะวิวาห์” ยัยนี่...เรียนคณะเดียว ปีเดียวกับฉัน แต่แค่นั้นมันจะพอให้นับว่าเป็นเพื่อนหรือเปล่านะ?

“เพื่อนเหรอ? เราเคยกินข้าวด้วยกันสักมื้อไหม? เคยคุยกันไหม? เธอมีเบอร์ฉันหรือเปล่า? ถ้าคำตอบคือไม่...แสดงว่าเราไม่ใช่เพื่อนกัน”

“วิวาห์...ฮึก! ฉัน...ไม่ได้มีอะไรกับพี่เขาเลยนะ พี่เขาไม่คุยอะไรกับฉันด้วยซ้ำ ฉันแค่เข้าไปหา...เฉยๆ เธอ...อย่าเข้าใจผิดเลยนะ”

“รู้อะไรไหม?! ว่าฉันไม่เชื่อว่าเธอไม่รู้ว่าฟีนิกซ์เป็นของฉัน!” ฉันตะคอกเสียงดัง เลือกใช้คำว่า...เป็นของฉัน...เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ ก่อนจะหันไปหาเพื่อนสนิทสองคนของฉันที่ยืนกอดอกมองดูเหตุการณ์อยู่ห่างๆ

“เธอ...ใช้ไอจีหลุมมาฟอลโล่วิวาห์ แล้วก็ใช้ไอจีหลุมเดียวกันนี้คอมเมนท์ด่าเวลาที่วิวาห์ลงรูปคู่กับเฮียฟีนิกซ์...นี่เหรอ? ที่บอกว่าเธอไม่รู้ว่าวิวาห์คบกับเฮียฟีนิกซ์อยู่?” เพื่อนสนิทคนแรกของฉันคืออบเชย ยัยนี่...เก่งเรื่องจับโป๊ะมากที่สุด ทุกครั้งที่ฉันเป็นทุกข์ อบเชยจะรับฟังและช่วยแก้ปัญหาให้ฉันตลอด

“ฮึก! ไม่จริงนะ...ฉะ...ฉันไม่ได้ทำ ฉันไม่มีไอจีหลุมด้วยซ้ำ!”

“งั้นขอดูมือถือเธอหน่อยสิ!” ส่วนคนนี้คือพิงค์โรส เพื่อนสนิทที่คอยด่าฉันตลอดเวลา แต่เวลามีเรื่องยัยนี่จะปกป้องฉันเสมอ...สองคนนี้แหละที่ฉันนับว่าเป็นเพื่อน

“ไอจีหลุมของเธอน่ะ...ฟอลโล่ทั้งวิวาห์และเฮียฟีนิกซ์...แค่นี้ยังไม่รู้อีกเหรอว่าสองคนนี้คบกันอยู่?! คนทั่วทั้งมหาลัยรู้กันหมด! ถ้าเธอยังจะบอกว่าไม่รู้อีก...แสดงว่าเธอคงมาจากนอกโลกแล้วล่ะ!” อบเชยยื่นมือถือที่เปิดหน้าไอจีหลุมของยัยนั่นยื่นไปให้เจ้าตัวดู

“ฮึก! ไม่ใช่นะ...นี่ไม่ใช่ไอจีฉัน!” ถึงขั้นนี้แล้วก็ยังเถียงอีก ฉันล่ะเบื่อพวกหนีความผิดของตัวเองจริงๆ

“เสียเวลาเป็นบ้า...กระทืบเธอเลยดีไหม?! ทำไมฉันจะต้องสนด้วยว่าความจริงมันคืออะไร ในเมื่อฉันเห็นกับตาว่าเมื่อคืนเธอจงใจเข้ามาอ่อยแฟนฉัน!” ฉันลุกขึ้นยืน ถอยออกมาแล้วหยิบมือถือขึ้นมากดโทรออกหาเบอร์หนึ่ง ไม่นานปลายสายก็รับ

[อืม]

“ตอนนี้ฉันอยู่กับน้ำฟ้า...ผู้หญิงที่นายดื่มด้วยเมื่อคืน”

[แล้วไง?]

“ส่งคนของนายมาหน่อย ฉันอยากเห็นผู้หญิงที่นายสนใจ...เจ็บตัว!”

[อย่าไร้สาระ]

“หรือจะให้ฉันจัดการยัยนี่ด้วยตัวเอง?”

[จะทำอะไรก็เรื่องของเธอ]

“โอเค...เข้าใจแล้ว”

[คืนนี้มาที่คลับด้วย...พ่อฉันจะมา]

“อืม”

ฉันวางสาย เก็บมือถือลงกระเป๋ากางเกงยีนขาสั้น ก่อนที่จะหันกลับไปมองหน้ายัยผู้หญิงหน้าด้านคนนั้นอีกครั้ง

“ฟีนิกซ์อนุญาตให้ฉันทำร้ายเธอได้...” ฉันแสยะยิ้ม มันต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว ไม่มีใครขัดใจฉันได้...ต่อให้คนคนนั้นจะเป็นฟีนิกซ์ ว่าที่ทายาทมาเฟียผู้มีอำนาจ!

“ฮึก! ฮือออออ” ยัยน้ำฟ้าร้องไห้ออกมาอีกครั้ง

“เธอชอบเขาไหมล่ะ? ฟีนิกซ์น่ะ...คงชอบมากสินะ ถึงได้เข้าไปอ่อย...แต่ดูท่าว่าเขาน่ะ...จะไม่สนใจเธอเลย เขาไม่มีทางปกป้องเธอหรอก เพราะสุดท้ายแล้ว...คนที่เขาเลือกมักจะเป็นฉันเสมอ! เพราะฉันคือแฟนคนแรกและคนเดียวของเขา...ฉันเป็นผู้หญิงของเขา! และเขาก็เป็นผู้ชายของฉัน! นั่นแปลว่าเธอไม่มีสิทธิ์...”

“ฉะ...ฉันขอโทษ...วิวาห์...ฉันจะไม่ทำอีกแล้ว...ฉันรู้สึกผิดจริงๆ ยอมรับก็ได้ว่าฉันใช้ไอจีหลุมไปคอมเมนท์ว่าเธอจริงๆ นั่นเป็นเพราะว่าฉันชอบพี่ฟีนิกซ์มากจริงๆ ฮึก...แต่ต่อไปฉันจะไม่ทำอีกแล้ว...เธออย่าทำร้ายฉันเลยนะ...” หึ...ในที่สุดก็ยอมรับออกมาเอง

“ไหนว่าเธอไม่รู้ไง...อ๋อ...ตอแหลสินะ?!” พิงค์โรสเอ่ยถาม

“จะเอาไง...ฉันต้องไปซ้อมวิ่งแล้วนะ” เสียงยัยอบเชยเร่ง ยัยนี่บ้าการวิ่งมาราธอนเป็นชีวิตจิตใจ

“ปล่อยไปก่อน” ฉันว่า

“ฮึก! ขอบคุณนะวิวาห์”

“ครั้งนี้ฉันจะปล่อยเธอไปก่อน แต่รับรองได้เลยว่าถ้ามีครั้งหน้า ฉันเล่นงานเธอจริงๆแน่” ฉันจ้องยัยน้ำฟ้าไม่วางตา

“ฮึก! ฉันจะไม่ทำอีกแล้ว...ฉันสัญญา”

“ฉันเตือนเธอแล้วนะน้ำฟ้า...”

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันทำแบบนี้ ที่ต้องตามไปจัดการกับพวกผู้หญิงหน้าไม่อายที่ชอบเข้ามาอ่อยหรือไปมีอะไรกับฟีนิกซ์...ผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนของฉัน

“ฉันเบื่อจนจะบ้าแล้วนะ! เมื่อไหร่เราจะเลิกตามไปหาเรื่องพวกผู้หญิงบ้านี่สักที! ยังไงเฮียฟีนิกซ์ก็ไม่หยุดหรอก เขาไม่สนใจอะไรด้วยซ้ำ!” พิงค์โรสที่กำลังขับรถอยู่บ่นออกมา ยัยนี่บ่นไม่พอใจทุกครั้งที่เราตามราวีพวกผู้หญิงหน้าไม่อาย

“นี่เป็นครั้งที่สิบเจ็ด...ที่เราตามไปจัดการกับผู้หญิงที่เข้าหาเฮียฟีนิกซ์” อบเชยผู้สนใจเรื่องสถิติเอ่ยขึ้นมา ขณะที่นั่งเล่นมือถืออยู่ที่เบาะข้างคนขับ

“ที่จริงคนที่แกควรจัดการคือเฮียฟินิกซ์นะ...ปัญหาน่ะมันควรแก้ที่ต้นเหตุ ไม่ใช่ปลายเหตุ วิวาห์...ฉันไม่รู้จะต้องบอกแกอีกกี่ครั้ง ว่าแกควรเลิกกับเขาสักที แกทั้งสวย ทั้งรวยแล้วก็ดัง...ทำไมจะต้องมาจมปลักอยู่กับผู้ชายไร้หัวใจแบบนี้วะ?!”

ฉันเงียบ...ปล่อยให้เพื่อนสองคนบ่นไปเรื่อยๆ อย่างที่อบเชยว่า...ถ้าการราวีครั้งนี้เป็นครั้งที่สิบเจ็ด นั่นแปลว่าพิงค์โรสก็บ่นฉันด้วยประโยคเดิมๆมาสิบเจ็ดรอบแล้วเหมือนกัน

แต่รู้ไหมว่าทำไมฉันถึงไม่ยอมเลิกกับฟีนิกซ์สักที...ทั้งๆที่เขาไม่เคยแคร์ฉันเลย ทั้งๆที่เขามั่วผู้หญิงไปทั่ว ทั้งๆที่เขา...ไม่มีหัวใจ!

เพราะฉัน...มาไกลเกินกว่าที่จะจบมันแล้วยังไงล่ะ

ฉันยังจำภาพรอยยิ้มสุดท้ายที่เรามีให้แก่กันได้ดี ยังจำช่วงเวลาที่เรามีความสุขด้วยกันได้ไม่เคยลืม แต่เมื่อวันนั้นมาถึง...วันที่พ่อแม่ของเราทำให้ทุกอย่างพังทลายลงไป ภาพความสุขเหล่านั้นก็หลงเหลือเพียงความทรงจำเท่านั้น

ตอนนั้นฉันเรียนอยู่เกรดสิบเอ็ด ส่วนฟีนิกซ์ก็อยู่เกรดสิบสอง เขาแก่กว่าฉันหนึ่งปี เราสองคนรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ เพราะพ่อแม่ของเราเป็นเพื่อนกัน ฟีนิกซ์มีนิสัยเย็นชามาตั้งแต่เด็กๆ เขามักจะพูดน้อยและทำหน้านิ่งตลอดเวลา ยกเว้นเมื่ออยู่กับฉัน...เขาจะยิ้ม ดูแลฉันอย่างดี ในฐานะเพื่อนและพี่ชาย อะไรที่ฉันต้องการเขาจะทำให้หมด เขาไม่เคยขัดใจ เอาใจฉันเสมอ ฉันชอบรอยยิ้มของเขา...ชอบแววตาอบอุ่นที่เขามอบให้...ชอบที่จะอยู่กับเขา เราแทบไม่เคยห่างจากกัน มีฟีนิกซ์ที่ไหนต้องมีฉันที่นั่น ฉันแยกกับเขาไม่ได้...จนฉันได้รู้และบอกกับตัวเองว่าเขาคือเพื่อน...พี่ชาย...และรักแรกของฉัน

ทว่า...ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า...รอยยิ้มที่เขามีให้ฉันมันจะมีวันหมดอายุ!

ฟีนิกซ์เป็นคนดังมาตั้งแต่สมัยเรียนไฮสคูล เพราะเขาหน้าตาดีถึงขั้นดีมาก แถมยังฉลาด...คะแนนของเขาเป็นที่หนึ่งเสมอมา ฐานะที่บ้านของเขาก็ดี คุณลุงฟาโรห์ พ่อของเขาเป็นทั้งนักธุรกิจและผู้มีอำนาจ ใครๆต่างก็รู้จักท่านในฐานะมาเฟียใหญ่ เพราะแบบนั้น...ฟีนิกซ์จึงเป็นที่ยำเกรงของเพื่อนๆ ผู้หญิงมากมายต่างก็ชอบเขา

หากแต่...มีแค่ฉันคนเดียวเท่านั้นที่สามารถเข้าถึงตัวเขาได้...ตั้งแต่ไหนแต่ไร...ฟีนิกซ์เป็นของฉันเสมอ ฉันแสดงความเป็นเจ้าของเขาแทบตลอดเวลา จะไม่มีใครสามารถมาแย่งเขาไปจากฉันได้ แล้ววันหนึ่ง...พ่อแม่ของพวกเราก็ทำให้ฉันสมหวัง แต่...สมหวังได้เพียงห้านาทีเท่านั้นจริงๆ

วันนั้นเป็นวันที่ฟีนิกซ์เรียนจบไฮสคูล ครอบครัวของพวกเราเลยนัดทานข้าวกันเพื่อเลี้ยงฉลอง งานเลี้ยงยังไม่ทันจบ...คุณลุงฟาโรห์ก็บอกข่าวดีว่า ท่านและแม่ของฉันจะร่วมลงทุนทำธุรกิจด้วยกัน ข่าวดีต่อมาคือ...แม่ของฉันจะลงสมัครเลือกตั้งในเขต...สุดท้ายก็จบลงที่ข่าวดีอีกข้อ...นั่นคือ ฉันกับฟีนิกซ์จะต้องคบกัน และเมื่อไหร่ที่เราสองคนเรียนจบ ก็จะได้แต่งงานกันทันที ตอนนั้น...ฉันยิ้มออกไป ดีใจมากจริงๆที่จะได้แต่งงานกับผู้ชายที่เป็นรักแรก ทว่า...เมื่อฉันเงยหน้ามองฟีนิกซ์ ไร้รอยยิ้ม ไม่มีความยินดีเหมือนกับฉัน เขาไม่มองหน้าฉันด้วยซ้ำ!

‘ตอนที่พ่อแม่บอกให้เราคบกัน...ทำไมนายไม่พูดอะไรเลย?’ ฉันเอ่ยถามกับเขาขณะที่เราสองคนแยกตัวออกมาจากผู้ใหญ่

‘แล้วฉันต้องพูดอะไร?’ แต่กลับกลายเป็นว่าเขาถามฉันกลับ ด้วยท่าทีเย็นชา น้ำเสียงแข็งทื่อ แววตาที่มองฉันก็เปลี่ยนไปหมด

‘ถ้านายไม่เห็นด้วยก็ปฏิเสธไปสิ! ทำไมถึงได้เอาแต่เงียบ?!’ ฉันเริ่มโมโห อยากจะทุบตีเขาที่แสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าไม่ได้อยากจะคบและแต่งงานกับฉัน

‘หน้าที่ของฉันมีแค่ทำตามที่พ่อสั่ง’ น้ำเสียงของเขา...ยิ่งฟังก็ยิ่งรู้สึกได้ถึงความเย็นชา ทั้งๆที่เขาไม่เคยทำแบบนี้กับฉันมาก่อน

‘งั้นนายจะยอมคบกับฉันเหรอ? เรียนจบต้องแต่งงานกัน...นายทำได้เหรอ?’

‘อืม’

‘งั้นต่อจากนี้ไปเราเป็นแฟนกันแล้วใช่ไหม?

‘อืม’

‘งั้น...นายจะรักฉันไหม? ไม่ใช่แบบเพื่อนเหมือนที่เคยเป็น...แต่เป็นรักในฐานะคนรัก’

‘พ่อสั่งให้ฉันคบกับเธอ...แต่ไม่ได้สั่งให้รัก’

‘อืม...งั้นฉันก็เข้าใจแล้ว’

นั่นเป็นครั้งแรกที่ฟีนิกซ์ทำให้ฉันเจ็บ และหลังจากนั้น...เขาก็ย่ำยีความรู้สึกเขาฉันครั้งแล้วครั้งเล่า นอกจากเขาไม่ยิ้มให้ฉันอีกต่อไปแล้ว...เขายังเย็นชาหนักขึ้นเรื่อยๆ เจ้าชู้ทั้งๆที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เราคบกันนับจากวันนั้นมาถึงวันนี้ก็ร่วมสี่ปี แต่ฟีนิกซ์ไม่เคยทำหน้าที่แฟนเลยสักครั้ง เขาไม่เคยเอาใจฉัน...ไม่เคยให้ความรัก ไม่เคยแตะต้องสัมผัสตัวฉันแม้แต่ปลายเล็บ แต่กลับไปนอนกับผู้หญิงคนอื่น!

จากที่เคยไปเที่ยวด้วยกันตลอด...จากที่แยกจากกันแทบไม่ได้ เรากลายเป็นคนห่างเหินกันไป ฉันได้สถานะแฟนจากเขา ทว่า...สถานะเพื่อนและพี่ชายได้เลือนหายไปแล้ว ใช่...ฉันได้มาแค่สถานะแฟน แต่ไม่ได้หัวใจหรือแม้แต่ร่างกาย

ฉันกลายเป็นคนนิสัยแย่เมื่ออยู่กับเขา เอาแต่ใจตัวเองและเหวี่ยงวีนทุกครั้งที่ไม่ได้ดั่งใจ ฉันเรียกร้องทุกอย่างจากเขา...ตามไปตบตีผู้หญิงทุกคนที่เข้าใกล้เขา แสดงความเป็นเจ้าของเขากับทุกคน แต่ที่จริงแล้ว...ฉันไม่เคยได้รับอะไรจากเขาเลยมาตลอดสี่ปี แต่ฉันจะไม่หยุด...ไม่ว่าเขาจะไปเอากับผู้หญิงที่ไหนอีกกี่สิบกี่ร้อยคน ฉันก็จะตามไปจัดการให้หมด! เพราะฉันยังยืนยัน...ว่าฟีนิกซเป็นของฉัน! ผู้ชายคนนี้เป็นของฉัน!